Δίκαιο ή… το Δίκιο μας;

της Δήμητρας Μυρίλλα

Τι είναι, άραγε, οι νόμοι και ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που τους διαφοροποιεί από άλλους κοινωνικούς κανόνες συμπεριφοράς; Είναι ο αδιάρρηκτος δεσμός τους με το κράτος και στην προκειμένη περίπτωση ο αδιάρρηκτος δεσμός τους με το αστικό κράτος ως μηχανισμός διατήρησης και αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος και της κυρίαρχης τάξης. Σε αυτό το εποικοδόμημα Δικαίου, δηλαδή το σύνολο  των υποχρεωτικών κανόνων συμπεριφοράς που θεσπίζει ή επικυρώνει ένα κράτος και που η τήρησή τους εξασφαλίζεται με μέτρα εξαναγκασμού, υπάρχει άραγε «δίκιο»; Μπορεί και να  υπάρχει διότι την ίδια στιγμή οι νόμοι, ακόμα και αυτού του αστικού κράτους με τον συγκεκριμένο προορισμό που έχουν, 

αποτελούν και αντανάκλαση συσχετισμού δυνάμεων, κοινωνικών συγκρούσεων, μπορεί – κάποιοι νόμοι – να είναι αποτέλεσμα μεγάλων, πολύχρονων, συχνότατα αιματηρών κοινωνικών αγώνων.

Επομένως όταν ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων επιμένει στην τήρηση του Αρχαιολογικού Νόμου, ως προς τις αρχαιότητες που υπάρχουν στην ήδη ξεπουλημένη έκταση του Ελληνικού, επιμένει για την διατήρηση αυτού του «δίκιου» που είναι το αποτύπωμα μια υπερεκαντοταετούς προσπάθειας των αρχαιολόγων να διασώσουν και να περισώσουν τα σπαράγματα της ιστορικής μνήμης, τα οποία βάλλονταν από επενδυτικά, οικοδομικά και άλλα σχέδια από γεννήσεως του ελληνικού κράτους.

Την ίδια στιγμή, όμως, με νόμο χαρίστηκε το Ελληνικό, με νόμους ξεπουλιέται η μισή χώρα και με νόμους θα ξεπουληθεί και άλλη η μισή. Με νόμους πουλήθηκαν η ΑΓΕΤ, ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, λιμάνια, αεροδρόμια, η ναυπηγική βιομηχανία, οι οδικοί άξονες της χώρας και έπονται επόμενοι νόμοι για να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Με νόμους κόβονται μισθοί και συντάξεις, με νόμους οδηγούνται οι άνθρωποι στο περιθώριο της κοινωνίας και γίνονται απόκληροι και πένητες.

Η πίεση που ασκούν οι αρχαιολόγοι προκειμένου να προστατέψουν την αρχαιολογική κληρονομιά αυτού του τόπου είναι φανερό ότι έχει προκαλέσει προβλήματα στον «επενδυτή» του  Ελληνικού και στην κυβέρνηση που δεν διανοείται να τον δυσαρεστήσει. Στην προκειμένη περίπτωση, τα αρχαία, αποτελούν ένα εμπόδιο που πρέπει να «θαφτεί», πριν προλάβει να «ξεθαφτεί» με τις ανασκαφές. Και πρέπει να τονιστεί ότι η Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει έρθει αντιμέτωπη με μια σειρά νομοθετικών διατάξεων οι οποίες επιχειρούν να την παρακάμψουν στο όνομα της «ανάπτυξης», της αποικιακού χαρακτήρα και ληστρικής ανάπτυξης.

Ωστόσο, αν ο επενδυτής, το σκεφτεί αλλιώς: δηλαδή αν σκεφτεί πως μερικά αρχαία στην έκταση που με περισσή γαλαντομία του χαρίστηκε μπορεί να είναι προστιθέμενη αξία στα κέρδη του, τότε τι θα γίνει; Η προοπτική ενός αποσπασματικού αρχαιολογικού χώρου μέσα μία ιδιωτική έκταση αποτελούμενη από ουρανοξύστες, καζίνο και πισίνες, ενός αρχαιολογικού χώρου που θα αποτελεί το πολιτιστικό προσωπείο μιας κατά τ’ άλλα κυνικής, παρασιτικής και αδηφάγας οικονομικής ελίτ, η οποία θα έχει και τον αποκλειστικό δικαίωμα να τον απολαμβάνει, προφανώς και δεν είναι το ζητούμενο.

Το ζητούμενο, είναι ακριβώς το αντίθετο, ελεύθεροι και ανοιχτή χώροι, τους οποίους θα απολαμβάνει ο λαός, με πάρκα, δάση, χώρους για τα παιδιά και όταν υπάρχουν σπαράγματα ιστορικής μνήμης τότε με αρχαιολογικούς χώρους που θα επιτελούν το παιδευτικό, ιστορικό, βιωματικό σκοπό τους και δεν θα είναι περιδέραια πολυτελείας για  κοσμικές τρυφηλές κυρίες και κυρίους με γεμάτα πορτοφόλια.

Μήπως, τελικά, η τήρηση των νόμων, εκείνων των νόμων που προστατεύουν τα δίκια του λαού, πρέπει να είναι μόνο ένα σκαλοπάτι, όποτε και αν χρειάζεται, πριν την πλήρη ανυπακοή σε κάθε νόμο που αρπάζει την περιουσία αυτού του λαού, το ψωμί από τον τραπέζι του, τη σύνταξη από την τσέπη του, το μισθό από την οικογένειά του, το δρόμο για να πάει σπίτι του, το γιαλό για να κολυμπήσει, το νερό για να πιει, τον αέρα για να αναπνεύσει;

https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/09/17/%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CE%AE-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%82/#more-91195