παράταση ζωής, έστω κι αν αυτό σημαίνει όξυνση της φτώχειας και της καταστροφικής επίδρασής του πάνω στη Φύση και στην κοινωνία, με την αποκρουστική μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της «παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Με τις κρίσεις του το κεφάλαιο αναζητά διέξοδο από τις αντιθέσεις του, τις αντιφάσεις του, τις ανικανότητές του και την αστάθειά του, δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερα, όλο και τραγικότερα, όλο και καθολικότερα αδιέξοδα για τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά. Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι και τα πολιτικά κόμματα ολόκληρου του φάσματος του αστικού κοινοβουλευτισμού, νεοφιλελεύθερα αστικά δεξιά, κεϋνσιανά αστικά κεντρώα και κρατιστικά αστικά «αριστερά», διακηρύσσουν υποκριτικά ότι αναζητούν διέξοδο που θα ανανεώνει και θα «ηθικοποιεί» τον καπιταλισμό, αλλά και θα βελτιώνει τη θέση των εργαζόμενων, εκπαιδεύοντας τις κοινωνίες στο παιχνίδι του χορτάτου σκύλου και της ολόκληρης καπιταλιστικής πίτας. Είναι γνωστό ότι καμιά οικονομική κρίση δεν έρχεται απροειδοποίητα, αλλά ως συνέπεια σειράς μικρών και συνεχώς ογκούμενων οικονομικών και κοινωνικών επεισοδίων, γεγονότων και φαινομένων, που προκαλούνται εξαιτίας της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας και κορυφώνονται με το ξέσπασμά της. Έτσι, και η τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού αποτελεί το ξέσπασμα της διαρκώς ογκούμενης οικονομικής, κατά συνέπεια και κοινωνικής, ανισότητας, καθώς και της καλπάζουσας ανισορροπίας μεταξύ των κρατών κατά τις τελευταίες δεκαετίες του υποτιθέμενου πολιτικού θριάμβου του νεοφιλελευθερισμού. Οξύνθηκε ως επακόλουθο της «ειρηνικής» μεταμόρφωσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, που δόλια και απατηλά καταχωρίστηκε ως «θάνατος του σοσιαλισμού», σε νεοφιλελεύθερο ιδιωτικό καπιταλισμό, ο οποίος διά της παγκοσμιοποίησής του εξελίσσεται σε μια ολοκληρωτική παγκόσμια δικτατορία του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα, που με την πολιτική λιτότητας, δηλαδή της καθυπόταξης και του πνευματικού στραγγαλισμού των εργαζόμενων, θα φέρει νέες, χειρότερες για την ανθρωπότητα καταστροφικές κρίσεις.
Γι’ αυτό, άτομα, κοινωνίες και ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που μαθαίνουν να συνδέουν τους θρησκευτικούς μύθους, τις οικονομικές θεωρίες και τις πολιτικές ιδεολογίες με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, δεν θέλουν θεωρίες που να «τετραγωνίζουν τον κύκλο» ή δυνάμεις καταστολής που θα κυκλώνουν τα τετράγωνα των φτωχών και εξεγερμένων συνοικιών και αναζητούν διέξοδο όχι στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά έξω, πέρα και ενάντια σ’ αυτόν. Οι άπειροι αγώνες και οι τεράστιες θυσίες τους δείχνουν ότι όσο ως άτομα, κοινωνίες και ανθρωπότητα δεν γνωρίζουμε την πρωταρχική αιτία των κρίσεων, δηλαδή την πόρτα από την οποία μπήκε στις κοινωνίες η οικονομική ανισότητα ‒και συνεπώς οι κρίσεις στασιμότητας, πείνας και καταστροφικών πολέμων για την «ανασυγκρότηση» της οικονομικής βάσης της εκάστοτε εξουσίας, και ιδιαίτερα αυτής του κεφαλαίου‒, δεν θα μπορούμε να βρούμε την πόρτα εξόδου από το κατ’ εξοχήν σύστημα της κοινωνικής ανισότητας και των καταστροφικών κρίσεων, τον καπιταλισμό και το δρόμο προς μια ανθρωπινότερη κοινωνία, προς έναν καλύτερο κόσμο.
Αυτό ακριβώς είναι το αντικείμενο του πρόσφατου βιβλίου μου Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, που φιλοδοξεί να προκαλέσει έναν γόνιμο δημόσιο διάλογο μεταξύ των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που έχουν κάθε λόγο να αποτρέψουν την καλπάζουσα καπιταλιστική βαρβαρότητα.
*
Εκατομμύρια μικρές, μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις βρίσκονται σ’ ένα θανάσιμο ανταγωνισμό με κανιβαλικά χαρακτηριστικά για την επιβίωσή τους και για την αύξηση του μεριδίου τους στην αγορά, για τη μεγιστοποίηση της ατομικής και εταιρικής ιδιοκτησίας τους, του πλούτου τους σε βάρος των ανταγωνιστών τους. Ο ανταγωνισμός σπέρνει ανασφάλεια και σκοτώνει και γι’ αυτό προκαλεί ένα είδος αμυντικής επιθετικότητας, έναν αφηνιασμό των ισχυρότερων επιχειρήσεων, που προβαίνουν σε αέναες καθετοποιήσεις, συγχωνεύσεις, συμπράξεις και εξαγορές άλλων επιχειρήσεων που οδηγούν στη συγκρότηση μεγάλων και πολύ μεγάλων μεικτών επιχειρηματικών ομίλων που μέσω του ελέγχου της χρηματοδότησης, των προμηθειών, των δικτύων διανομής και της τιμολογιακής πολιτικής ελέγχουν ολόκληρους οικονομικούς κλάδους, οικονομίες χωρών και την παγκόσμια οικονομία. Έτσι, διαμορφώνονται ολιγοπωλιακές και μονοπωλιακές καταστάσεις που νοθεύουν τον υποτιθέμενο ελεύθερο ανταγωνισμό και διατάσσουν τις επιχειρήσεις σ’ ένα είδος ιεραρχικής πυραμίδας, στα πλαίσια της οποίας η κορυφή εκμεταλλεύεται όλες τις υποκείμενες βαθμίδες και κάθε ενδιάμεση βαθμίδα εκμεταλλεύεται όλες τις υποκείμενες μέχρι την τελευταία βαθμίδα, την μικρή επιχείρηση-ατομική ιδιοκτησία, που δεν έχει καμιά υποκείμενη βαθμίδα για να εκμεταλλευτεί και αναγκαστικά απαλλοτριώνεται για να μεγαλώσει ο απαλλοτριωτής της. Στην ουσία, όλες οι επιχειρηματικές βαθμίδες δουλεύουν για την κορυφαία βαθμίδα, που αποτελεί και το σκληρό πυρήνα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, η οποία τελικά χρησιμοποιεί την πυραμιδική διαστρωμάτωση των επιχειρήσεων για τον έλεγχο των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, της εργαζόμενης ανθρωπότητας συνολικά.
Ο θεσμός των Holdings, ένας πραγματικός λαβύρινθος από πολλές Holdings, συμβάλλει στο να χάνονται οι σχέσεις ιδιοκτησίας, η παραδοσιακή υπόσταση και σχέση μεταξύ μητρικής και θυγατρικής εταιρείας, αφού κάθε εταιρεία μπορεί να φέρεται ως μέτοχος σε δεκάδες άλλες «μητρικές» και «θυγατρικές» εταιρείες, οι οποίες με τη σειρά τους φέρονται ως μέτοχοι στις προηγούμενες, καθώς και σε δεκάδες άλλες ερμαφρόδιτες «θυγατρομητρικές» εταιρείες, για να μην μπορεί κανένας να βγάλει άκρη.
Οι παρακάτω γραφικές απεικονίσεις που αναφέρονται στη δομή του δικτύου της παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαίου και στο νευραλγικό ρόλο της Τριλατεράλε και της Λέσχης Bilderberg μας δίνουν μια εικόνα για την έκταση και το βάθος της διαπλοκής του σκληρού πυρήνα με όλες τις επιχειρήσεις και τους θεσμούς του πλανήτη, μέσω των οποίων ελέγχεται η παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια η ανθρωπότητα από την οικονομική μαφία, που αποτελείται από έναν κλειστό κύκλο έμπιστων, σε πέντε-δέκα οικογένειες, προσώπων, μεταξύ των οποίων οι δυναστείες των Ρότσιλντ (Rothschild) και των Ροκφέλερ (Rockefeller), που ελέγχουν ακόμα και τη FED[2] και κατέχουν θέσεις κλειδιά στην οικονομική και στην πολιτική σφαίρα.
Λεπτομερές γράφημα που παρουσιάζει πώς ακριβώς
η Λέσχη Bilderberg ελέγχει την παγκόσμια οικονομία
Πηγή: One Detailed Chart Exposes Exactly How the Bilderberg Group Controls the World, http://www.caribflame.com/2016/06/one-detailed-chart-exposes-exactly-how-the-bilderberg-group-controls-the-world/ (δείτε το σε μεγέθυνση)
Μέσα σ’ αυτόν τον διαρκώς μετακινούμενο και μεταβαλλόμενο κυκεώνα των επιχειρήσεων χάνεται, για τον απληροφόρητο πολίτη, το υποκείμενο του επιχειρηματία, του κεφαλαιοκράτη, οπότε η ευθύνη για τα εγκλήματα κατά της Φύσης, της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού που διαπράττει ο σκοτεινός κόσμος των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα, αποδίδεται έντεχνα είτε σε αυθαίρετα θεωρητικά σχήματα περί τεχνοδομής[3] και διευθυντοκρατίας[4]είτε στο φετίχ της εξουσίας του κεφαλαίου, στο «θεό»[5], στην αφηρημένη πλουτοκρατία, στο κεφάλαιο γενικά και αφηρημένα, πράγμα που μετατρέπει τους εργαζόμενους και τις όποιες οργανωτικές τους δομές σε φαντάσματα του Δον Κιχώτη που κυνηγούν φανταστικούς ανεμόμυλους. Με τον τρόπο αυτό, οι επισφαλείς εργαζόμενοι και οι ανασφάλιστοι άνεργοι χάνουν το διαχρονικό στόχο τους που είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού για την κατάκτηση της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας και μετατρέπονται σε ζήτουλες μιας εξουθενωτικής και κακοπληρωμένης θέσης εργασίας στα νύχια κάποιου γδάρτη καπιταλιστή ή στο καπιταλιστικό κράτος Κίρκη, αντί να διεκδικήσουν τον κοινωνικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας και την κοινωνική αυτοδιεύθυνσή τους.
Το κεφάλαιο, ως κοινωνική σχέση εξουσιασμού των πολλών εργαζόμενων από τους λίγους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, μπορεί μέσα στην έλλειψη γνώσης και αντικειμενικής πληροφόρησης και υπό τον εξουσιαστικό φόβο[6] και την καταιγιστική παραπλάνηση-παραπληροφόρηση να γίνεται αφηρημένο υποκείμενο, όμως στην ουσία και στην πραγματικότητα παραμένει πάντα αντικείμενο κάποιων ανθρώπινων υποκειμένων και συνολικά μιας κοινωνικής τάξης που ασκεί την εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς, επειδή ακριβώς έχει υπό την ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής. Αυτή η σύγχυση γύρω από το «σε ποιον ανήκει τελικά ο κόσμος», «ποιος είναι το αφεντικό του κόσμου», «ποιος ελέγχει την παγκόσμια οικονομία» ή «ποιος ευθύνεται για την παγκόσμια οικονομική κρίση» έχει οδηγήσει σε θεωρίες, ισχυρισμούς, μύθους και υποθέσεις χωρίς σοβαρές αποδείξεις που χαρακτηρίστηκαν απαξιωτικά, από τους πραγματικούς συνωμότες, ως «θεωρίες συνωμοσίας», με αποτέλεσμα την αποθάρρυνση της σχετικής έρευνας από όσους θα ήθελαν και θα είχαν λόγους αποκάλυψης των πραγματικών εξουσιαστών της παγκόσμιας οικονομίας και συνεπώς του κύριου υπεύθυνου για την απάνθρωπη καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μια μικρή ομάδα Ελβετών ερευνητών του Eidgenössische Technische Hochschule (Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο) στη Ζυρίχη, υπό τον Dr. James Glattfelder, τόλμησε να ερευνήσει το ζήτημα. Αφετηρία τους ήταν η γνώση ότι «η πραγματικότητα είναι σύνθετη και συνεπώς για την έρευνά της πρέπει να απελευθερωθούμε από κάθε δόγμα, αδιάφορο αν πρόκειται για “θεωρίες συνωμοσίας” ή για “ελεύθερες αγορές”. Η ανάλυσή μας θεμελιώνεται πάνω σε πραγματικά δεδομένα».[7] «Αξιολογήθηκαν τριάντα εφτά (37) εκατομμύρια στοιχεία διεθνών επιχειρήσεων και επενδυτών του έτους 2007 και διαπιστώθηκε ότι καταλήγουν σε 43.060 πολυεθνικά συγκροτήματα. Το επόμενο βήμα ήταν η ανάλυση των κάθετων διασυνδέσεων και διαπιστώθηκε ότι κάθε ένα από τα λεγόμενα Holdings και λοιπά δίκτυα συμμετέχει κατά μέσο όρο τουλάχιστον σε 20 άλλα. Από αυτό προκύπτει, με τη σειρά του, ότι τελικά 1.318 κοντσέρν σχηματίζουν τον πυρήνα αυτών των διαπλεκόμενων σχέσεων ιδιοκτησίας. Κι όμως η ανάλυση δεν τελειώνει με αυτή τη διαπίστωση, γιατί ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του “σκληρού πυρήνα” εμφανίζονται δομές κάθετης διασύνδεσης που καταλήγουν σε 147 επιχειρήσεις, οι περισσότερες των οποίων είναι τράπεζες που ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Στην κορυφή βρίσκεται η Barclays PLC με έδρα το Λονδίνο και ακολουθούν η Capital Group Companies Inc και η FMR Corporations. Στην κορυφαία βαθμίδα βρίσκονται επίσης η Deutsche Bank, η UBS (Union Bank of Switzerland), η Goldman Sachs, η JP Morgan Chase και η Merrill Lynch & Co»[8].
Ο καθηγητής Dan Braha του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης βρίσκει αυτή τη συγκέντρωση ιδιοκτησίας και πλούτου φυσιολογική και υποστηρίζει ότι δεν αποσκοπεί στην παγκόσμια κυριαρχία. Σπεύδει όμως να ομολογήσει ότι «αυτές οι 147 υπερ-επιχειρήσεις βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, αλλά ενώνονται σε ενιαία δράση για την υποστήριξη των κοινών συμφερόντων τους όταν η διεθνής πολιτική προωθεί αλλαγές σ’ αυτή την κυρίαρχη δικτυακή δομή, θεωρώντας ότι σ’ αυτή την περίπτωση πρόκειται για επίθεση ενάντια στα κοινά τους συμφέροντα»[9].
Μια άλλη έρευνα, της Maria Lourdes, με τίτλο «Wem gehört die Welt? Wer beherrscht die Weltwirtschaft?» («Σε ποιον ανήκει ο κόσμος; Ποιος εξουσιάζει την παγκόσμια οικονομία;»), αποκαλύπτει ότι οι 50 από τις 147 μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο ελέγχονται από την οικογενειακή-οικονομική δυναστεία των Ρότσιλντ[10]. Λογικό είναι να υποθέσουμε ότι μια επόμενη παρόμοια έρευνα θα αποκάλυπτε ότι αντίστοιχο είναι και το μερίδιο της δυναστείας Ροκφέλερ, αφήνοντας τις υπόλοιπες από τις 147 για τα υπόλοιπα μέλη του σκληρού πυρήνα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Αποκαλύπτεται δηλαδή πως η καπιταλιστική βαρβαρότητα και το ανθρώπινο δράμα έχουν ονόματα και διευθύνσεις ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον πλανήτη και δεν είναι δημιούργημα «θεωριών συνωμοσίας», δηλαδή της φαντασίας μας, ούτε ανύπαρκτων θεών-φετίχ της ατομικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, αλλά αποτέλεσμα συνωμοσίας των ελάχιστων ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, του κοινωνικού πλούτου και της από αυτά απορρέουσας ατομικής και ταξικής εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς.
Όλες αυτές οι πληροφορίες, που δεν βγήκαν από το κεφάλι κανενός συνωμοσιολόγου ή θεωρητικού της συνωμοσιολογίας, αλλά συγκεντρώθηκαν μετά από βασανιστική έρευνα αντικειμενικών στοιχείων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ή κρύβονται ως επτασφράγιστα μυστικά, αλλά τελικά και για πολλούς και διάφορους λόγους διαρρέονται, ή/και διαρρέουν, αποκαλύπτουν περίτρανα τη συνωμοσία του Club των μεγαλοϊδιοκτητών των μέσων παραγωγής σε βάρος της εργαζόμενης ανθρωπότητας.
Το γεγονός ότι αυτή η αφύσικη συσσώρευση ιδιοκτησιών και πλούτου εξυπηρετεί μόνο τα αρρωστημένα μυαλά μιας μικρής μειονότητας ανθρώπων, και δημιουργεί τεράστια προβλήματα επισιτισμού, επιβίωσης, ελευθερίας, δημοκρατίας και ειρήνης για ολόκληρη την ανθρωπότητα, φέρνει αναπόφευκτα, και παρά την καταιγιστική θρησκευτική και ιδεολογική πλύση εγκεφάλων, τον εκφοβισμό και την κρατική τρομοκρατία που ασκείται στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, σε σύγκρουση το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού με το 1% της καπιταλιστικής αριστοκρατίας. Στα πλαίσια αυτής της έστω και ελάχιστα συνειδητοποιημένης σύγκρουσης, η πατρίδα με την παραδοσιακή αστική έννοια χάνει το νόημά της, πράγμα που μειώνει το νόημα και τη δύναμη του εθνικού στρατού για την υπεράσπιση του πλούτου των λίγων που συνεπάγεται τη φτώχεια και την εξαθλίωση των πολλών. Το ίδιο συμβαίνει και με την έννοια της μαζικής αστικής δημοκρατίας που απομακρύνεται από τις κοινωνίες, επειδή χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης διαπλεκόμενης οικονομικοπολιτικής μαφίας. Αυτές οι διεργασίες ανάγκαζαν πάντα τις κυρίαρχες ελίτ να χρησιμοποιούν ιδιωτικούς μισθοφορικούς στρατούς. Στις μέρες μας αυτή η τακτική γενικεύεται και από τους τυχοδιώκτες μισθοφόρους παλιού τύπου (mercenaries) που συμμετείχαν στο πλιάτσικο, δημιουργούνται, προφανώς με δημόσιες δαπάνες και κατ’ απαίτηση των ιδιοκτητών του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, Ιδιωτικές Στρατιωτικές Εταιρείες[11] με ασφαλισμένους καλοαμειβόμενους συμβασιούχους εργαζόμενους (contractors). Σύμφωνα μάλιστα με μια έρευνα της εφημερίδας Los Angeles Times, «η ιδιωτικοποίηση του πολέμου, στις ΕΠΑ, διαρκώς επεκτείνεται, σε σημείο να γίνονται πλέον δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ των κρατικών και των εταιρικών συμφερόντων»[12]. Εδώ έχουμε το υπόδειγμα της απόλυτης διαπλοκής και του φασισμού.
Ζούμε στην εποχή που οι μεγαλοκαπιταλιστές, δηλαδή οι κάτοχοι μεγάλων ατομικών ιδιοκτησιών, στην προσπάθειά τους να μεγαλώσουν τις ατομικές ιδιοκτησίες τους και τον ιδιωτικό τους πλούτο καταστρώνουν ακατάπαυστα σχέδια επέκτασης του «ζωτικού τους χώρου», καταστρέφοντας τμήματα της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Για την επίτευξη του σκοπού τους παράγουν όπλα, κατασκευάζουν πολιτικά κόμματα και επαγγελματίες πολιτικούς που θα δημιουργήσουν το θεσμικό πλαίσιο για την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής τους, που τώρα τη λένε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και επειδή δεν εμπιστεύονται πια τους εθνικούς στρατούς, ιδρύουν επαγγελματικούς με τη μορφή ιδιωτικού νομικού προσώπου, τις ανώνυμες εταιρείες διεξαγωγής του πολέμου. «Η στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων, με την οποία κατεδαφίζεται η δημόσια περιουσία προς όφελος της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ, στα χέρια των οποίων βρίσκεται η πραγματική εξουσία, ισχύει επίσης και για τον πόλεμο. Με το πλεονέκτημα ότι η ροή του αίματος, σαν καρστικό ποτάμι, κυκλοφορεί υπόγεια, για να σώσει τα προσχήματα και να μην ανησυχήσει η κοινή γνώμη των “μεγάλων δυτικών Δημοκρατιών”»[13].
Τέτοιοι μυστικοί, γιατί το αμερικανικό Κογκρέσο είχε επίσημα τάχα απαγορεύσει αυτές τις εταιρείες, ιδιωτικοί στρατοί«προμήθευαν με όπλα τους Κόντρας στη Νικαράγουα για λογαριασμό της CIA, εκπαίδευαν και όπλιζαν την UÇK στο Κοσσυφοπέδιο., επιχειρούσαν στο Αφγανιστάν για το Πεντάγωνο, για το State Department και την USAID. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, πάνω από 113.000 contractors ιδιωτικών εταιρειών δραστηριοποιούνται στο Αφγανιστάν για το Πεντάγωνο, ενώ οι Αμερικανοί στρατιώτες είναι περίπου 90 χιλιάδες. Οι contractors είναι κατά 22% Αμερικανοί πολίτες, το 31% είναι από άλλες χώρες και το 47% είναι Αφγανοί. Στη ζώνη της αμερικανικής κεντρικής Διοίκησης, η οποία περιλαμβάνει και το Ιράκ, οι contractors του Πενταγώνου είναι πάνω από 150 χιλιάδες».[14] Οι δραστηριότητες αυτών των Ιδιωτικών Στρατιωτικών Εταιρειών, όπως λ.χ. της Blackwater που μετεξελίχθηκε στην Xe Services Llc, που παρέχει «καινοτόμες λύσεις» στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ή της L-3 Communications, καθώς και της DynCorp International, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως «μια πολύπλευρη παγκόσμια επιχείρηση», επεκτείνονται και στην επιβολή του νόμου και της τάξης στο εσωτερικό των χωρών, στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης (peacekeeping) και στις επιχειρήσεις για την εσωτερική σταθερότητα[15].
Η δράση αυτών των εταιρειών είναι αυτόνομη, ακόμα και όταν κατά περίπτωση συμμετέχουν σε κοινές επιχειρήσεις με τον επίσημο στρατό των ΕΠΑ, και δεν υπάγονται στην επίσημη στρατιωτική ιεραρχία, κι αυτό γιατί οι εντολές προς αυτές έρχονται από τα αντίστοιχα λόμπι που εδρεύουν στα διάφορα υπουργεία και στο Λευκό Οίκο. Πρόκειται, προφανώς για μια κατάσταση που δεν ελέγχεται ούτε από την αμερικανική κυβέρνηση και τον υποτιθέμενο παντοδύναμο πλανητάρχη, αφού: «Οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να δώσουν ακριβή στοιχεία σχετικά με τον αριθμό των εταιρειών και υπαλλήλων που απασχολούν καθώς και με τη φύση των παρεχόμενων υπηρεσιώ[16].
Ο πόλεμος όμως δεν είναι ένα φυσικό, ούτε βέβαια ένα υπεριστορικό φαινόμενο, και συνεπώς δεν είναι η μοίρα του Ανθρώπου. Αντίθετα, ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο[17], με αναφορές και αιτίες που σχετίζονται με τη φύση, τη δομή και τη λειτουργία τής κάθε φορά ιστορικά προσδιορισμένης οικονομικής οργάνωσης των κοινωνιών. Αυτό σημαίνει, όπως διακηρύσσει σε μια από τις διασκέψεις του το «Κοινωνικού Φόρουμ – Πόρτο Αλέγκρε», όπως επικράτησε να λέγεται το «Κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση», πως «Ένας κόσμος χωρίς πόλεμο είναι δυνατός και απαραίτητος φτάνει […] να καταργηθούν οι πολεμικές βιομηχανίες και τα δισεκατομμύρια που θα εξοικονομηθούν να μεταφερθούν για να ικανοποιηθούν οι πρωταρχικές ανάγκες της ανθρωπότητας, να μηδενισθεί το εξωτερικό χρέος των φτωχών χωρών και να καταργηθούν οι φορολογικοί παράδεισοι, όπου ξεπλένονται τα μεγάλα κέρδη της πολεμικής βιομηχανίας»[18].
Μετά από όλα αυτά τα στοιχεία, αρκετά για να διερωτηθούμε για το πού οδηγεί την ανθρωπότητα η ατομική ιδιοκτησία και το κεφάλαιο, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού βρίσκονται μπροστά στο κρισιμότερο ίσως σταυροδρόμι της ιστορίας τους. Να δέχονται παθητικά την ολοκλήρωση της απάνθρωπης και καταστροφικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας ή να συνεχίσουν την αγωνιστική ιστορική τους κληρονομιά για την κοινωνική ισότητα, την κοινοκτημοσύνη, την άμεση δημοκρατία[19] και τον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Βέβαια, η δεύτερη επιλογή είναι δύσκολη, γιατί προϋποθέτει την απαλλαγή μας από τους σκοταδιστικούς μύθους και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, την έξοδό μας από τον εικονικό κόσμο του «μαγικού σπηλαίου» του ιδεαλισμού και της κεφαλαιοκρατίας, και το σταδιακό και επίμονο χτίσιμο ενός homo humanisticus universalis ανθρωπολογικού τύπου.
http://classlessdemocracy.blogspot.gr/2017/08/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου