Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Ποτέ και Πουθενά (;): Οι ανισότητες στην υγεία [Μέρος Α’]

Του Πάνου Χριστοδούλου
Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το εξαιρετικό διήγημα του Neil Gaiman Ποτέ και πουθενά (Neverwhere). Στο διήγημα αυτό ο πρωταγωνιστής ζει μια μέτρια ζωή στο Λονδίνο. Ώσπου να ανακαλύψει ότι υπάρχει το υπόγειο Λονδίνο. Στο υπόγειο Λονδίνο όμως δεν είναι μόνο η πραγματικότητα ανεστραμμένη αλλά και οι κανόνες. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τις ανισότητες. Άλλα στοιχεία προβλέπει η νομοθεσία και άλλα επιφυλάσσει η πραγματικότητα. Αλλά και η φύση τους αφορά μια πραγματικότητα που όλοι βλέπουν από την πλευρά του ασθενή και μία που σπάνια βλέπουν, από την πλευρά του γιατρού. Το πρώτο μέρος θα ασχοληθεί με το
επιφανειακό μέρος ενώ το δεύτερο θα συνεχίσει στο…υπόγειο Λονδίνο.
Η υγεία θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αγαθά στα οποία χρειάζεται να έχει πρόσβαση ο άνθρωπος. Μια  κλισέ φράση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί είναι ότι ως αγαθό, η υγεία οφείλει να είναι δημόσια και δωρεάν. Μια φράση η οποία όπως κάθε κλισέ, περιέχει μικρές μόνο δόσεις αλήθειας. Στην υπάρχουσα πραγματικότητα η υγεία έχει εισαχθεί στη σφαίρα του εμπορείου, είτε το εμπόριο αυτό το διαχειρίζεται το κράτος είτε η αγορά. Με αυτό το δεδομένο, το οποίο θα αναλυθεί πιο διεξοδικά σε επόμενο άρθρο, θα επιχειρηθεί να γίνει μια παρουσίαση του φαινομένου των ανισοτήτων και πως αυτές δημιουργούνται και εξελίσσονται στον εν λόγω χώρο.
Η θεραπευτική σχέση του επαγγελματία υγείας με τον ασθενή είναι μια κατ’ εξοχήν κοινωνική σχέση: ο ασθενής καταφεύγει στο γιατρό με μη αντικειμενικά κριτήρια, δηλαδή με την υποκειμενική πρόσληψη των συμπτωμάτων του και την πίεση που δέχεται από τον περίγυρο του, σταθμίζοντας τα υπέρ κσι τα κατά της πράξης του. Η φύση της παραπάνω σχέσης και η ποιότητα της καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση των αποτελεσμάτων της θεραπείας.
Σε αυτό το σημείο εισάγεται η έννοια της ποιότητας. Οι παροχές στον κλάδο της υγείας δεν είναι 《επίπεδες》 αλλά καθορίζονται από το ποιος τις προσφέρει και ποιος τις δέχεται. Η ποιότητα των υπηρεσιών υγείας με βάση τον Deming ανταποκρίνεται περισσότερο σε στοιχεία που θέτει το κοινωνικό σύνολο:
  • η έγκυρη επιστημονική βάση για την άσκηση του ιατρικού λόγου
  • η παροχή προληπτικών προγραμμάτων υγείας
  • η καλή συνεργασία του πάροχου με τον εξυπηρετούμενο
  • η ύπαρξη εμπιστοσύνης μεταξύ γιατρού και ασθενή
  • η προσπελασιμότητα στις υπηρεσίες
Τα κριτήρια τα οποία έθεσε ο Donabedian για την αξιολόγηση των υπηρεσιών υγείας είναι η επάρκεια, η αποτελεσματικότητα και η αποδοτικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο παράγοντες ικανοποίησης που αφορούν τις υπηρεσίες υγείας είναι:
  • Η ξενοδοχειακή λειτουργία του νοσοκομείου: η ευκολία προσέγγισης, η φροντίδα στο θάλαμο, η ζωή στο θάλαμο, η διαδικασία αναχώρησης
  • Οι σχέσεις γιατρού ασθενή: πολλές φορές οι ασθενείς διαμαρτύρονται ότι το ιατρικό προσωπικό απασχολείται περισσότερο από τη διεξαγωγή εξετάσεων με βάση τεχνολογικά μέσα παρά με τη φροντίδα που απαιτείται για τη νόσο
Η φύση της σχέσης γιατρού ασθενή χαρακτηρίστηκε από τον  Parsons ως μια σχέση κοινής συναίνεσης, ενταγμένη στο γενικότερη θεώρηση του ότι η κοινωνία δομείται σε ένα παιχνίδι ρόλων, από τους οποίους απορρέουν συγκεκριμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις.  Η θεωρία αυτή αντιμετώπιζε τη σχέση ως αρμονική και δεν ανέλυε την ανισότητα μεταξύ των δύο ρόλων. Η θεωρία των Szasz και Hollender από την άλλη λαμβάνει υπ’ όψη το παραπάνω και διακρίνει τρία είδη σχέσης: ενεργητικότητα-παθητικότητα, κατευθυνόμενη συνεργασία και κοινής συμμετοχής. Το 1970 ο Freison αποτύπωσε τη σχέση γιατρού ασθενή ως μια σχέση σύγκρουσης: ο ασθενής θέλει μια αποκλειστικότητα από το γιατρό, ενώ ο γιατρός προσπαθεί να ισορροπήσει στις ανάγκες του συνόλου των ασθενών του, ενώ μετέπειτα θεωρίες ανέλυσαν τη σχέση ως μια σχέση διαπραγμάτευσης. Ο Ballard κατηγοριοποίησε τη σχέση σε απόσειση ευθηνών, αυτονομία του ασθενούς, συνεργασία και τερματισμό, οι Roter και Hall σε πατερναλισμό, καταναλωτισμό, αμοιβαιότητα και οι Roter, Stewart, Putnam σε βιοιατρικό, διευρυμένο βιοιατρικό, βιοψυχοκοινωνικό, ψυχοκοινωνικό και καταναλωτικό.
Όπως είναι λογικό οι ασθενείς βιώνουν με διαφορετικό τρόπο τα συμπτώματα τους σε σχέση με το γιατρό τους. Ο Zola όρισε πέντε διαφορετικούς τρόπους αντίδρασης με τους οποίους ο ασθενής μπορεί να βιώσει ένα σύμπτωμα ως παθολογικό:
  • Παρεμπόδιση της επαγγελματικής η φυσικής δραστηριότητας
  • Παρεμπόδιση των κοινωνικών ή προσωπικών σχέσεων
  • Ύπαρξη διαπροσωπικής κρίσης
  • Χρονική οριοθέτηση των συμπτωμάτων
  • Επικύρωση
Ρόλο διαδραματίζουν επίσης η αντοχή που έχει το άτομο στον πόνο, το πολιτιστικό υπόβαθρο, οι κοινωνικές συνθήκες, το φύλλο και το νόημα που αποδίδεται στα συμπτώματα.
Υπάρχει λοιπόν ένα ευρύ φάσμα αντιδράσεων και σχέσεων που εμφανίζονται στον τομέα των υπηρεσιών υγείας. Καθώς οι υπηρεσίες όπως αναφέρθηκε δεν είναι αφενός επίπεδες ούτε πανομοιότυπες και αφετέρου οι αντιδράσεις των ασθενών δεν είναι όμοιες, είναι λογικό να υπάρχουν παράγοντες που καθορίζουν τις αντιδράσεις και τις επιλογές των ασθενών. Το σύνολο των ερευνών που έχουν γίνει στον τομέα της Ψυχολογίας έχουν απομακρυνθεί από τις νευροψυχαναλητικές θεωρίες  (οι οποίες ερμήνευαν τη συμπεριφορά κυρίως με βάση βιολογικούς παράγοντες) και προσανατολίζονται σε συμπεριφορικές και γνωστικές θεωρίες οι οποίες συμπεριλαμβάνουν την παρουσία επεξεργασιών που βασίζονται σε βιώματα. Εφόσον όμως ο ασθενής ζει σε μια δομημένη κοινωνία τότε και οι αντιδράσεις του και οι επιλογές του επηρεάζονται σε ένα βαθμό και από το κοινωνικό πλαίσιο.
Οι παράγοντες που ορίζουν (και διαφοροποιούν) την ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι στην ασθένεια μπορεί να είναι είτε ενδογενείς (δημογραφικοί, κοινωνικοί, συναισθηματικοί, γνωστικοί) είτε εξωγενείς (θεσμοί, ποινές). Ο τομέας της ψυχολογίας έχει κατευθυνθεί στη μελέτη των γνωστικών  παραγόντων (που αφορούν τις προσδοκίες, την κριτική εκτίμηση και τα παραγωγικά αίτια) που αφορούν κυρίως μεμονωμένα το άτομο. Οι πρώτες θεωρίες ερμηνείας της συμπεριφοράς στην υγεία (μοντέλο αξίας προσδοκίας, μοντέλο πεποιθήσεων για την υγεία, μοντέλο κινητοποίησης) μάλιστα δέχθηκαν κριτική ότι δε λαμβάνουν υπόψη τα κοινωνικά δεδομένα όπως τα στερεότυπα, οι συνήθειες, οι συνθήκες διαβίωσης και το κοινωνικό περιβάλλον. Τα πιο σύγχρονα μοντέλα της προσχεδιασμένης συμπεριφοράς και της αυτοαποτελεσματικότητας ενσωματώνουν την επιρροή των σημαντικών άλλων στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς αλλά σε μικροεπίπεδο.
Στο επίπεδο που μελετάται η επίδραση των σημαντικών άλλων στη συμπεριφορά, καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν οι ομάδες. Οι ομάδες αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη δυναμική: οι αλληλεπιδράσεις των μελών εξαρτώνται από την οργάνωση του πεδίου, η δυναμική της ομάδας προχωρά από το ολικό στο μερικό και αναλύεται με ψυχολογικές και κοινωνικές παραμέτρους. Η δυναμική δεν επηρεάζει μόνο τον τρόπο συγκρότησης σε επίπεδο ομάδας ή σχέσεων μεταξύ ομάδων αλλά και στο επίπεδο των μελών της ομάδας: ψυχοδυναμικά μια ομάδα δεν είναι ένα πεδίο που απλά τα άτομα δρουν, αλλά και διαμορφώνονται μέσω μιας σειράς μηχανισμών. Η μετάθεση βοηθά τα μέλη να μεταφέρουν συναισθήματα από ένα στόχο που τους προκαλεί άγχος  σε ένα λιγότερο απειλητικό. Η προβολή βοηθά τα άτομα να αποδίδουν σε άλλους δικά τους στοιχεία τα οποία αγνοούν ή και αρνούνται. Η αναπλήρωση επιτρέπει στο άτομο να εξισορροπεί την κακή του απόδοση σε έναν τομέα με την επιτυχή του δράση σε άλλο.
Όσο θετικά και αν ακούγονται τα παραπάνω, η ύπαρξη ενός ατόμου σε μια ομάδα ελλοχεύει τον κίνδυνο να παραμορφώσει τη συνολική εικόνα που έχει το άτομο για τον εαυτό του ή τους στόχους του και τελικά να βρεθεί να ξεχνά την αρχική του πορεία, να χάνει την ταυτότητά του. Ο έντονος συμπεριφορισμός που αναπτύσσεται πολλές φορές σε ομάδες ενδέχεται να οδηγήσει σε απομόνωση όσων δεν εγκολπώνονται πλήρως στην ομάδα, δημιουργώντας έτσι μια άβουλη και κατευθυνόμενη μάζα (ιδανικό παράδειγμα τα κομμουνιστικά καθεστώτα της ανατολικής ευρώπης και οι επίγονοί τους στην Ελλάδα -ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ-: από αλλού ξεκίνησαν, αλλού έφτασαν και γέμισαν με αντιφρονούντες τη Σιβηρία και μνημόνια την Ελλάδα). Ακόμα και σε μικροεπίπεδο λοιπόν, οι ομάδες αποτελούν συστήματα τα οποία αλληλοεπιδρούνε με άλλα συστήματα. Επί της ουσίας δηλαδή, ακόμα και αν δε μελετάται ενδελεχώς, οι συμπεριφορές βασίζονται και αναπτύσσονται σε ένα συγκεκριμένο και δομημένο κοινωνικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο το άτομο αναπτύσσει τον τρόπο που το προσεγγίζει.
Αν και η κύρια αναφορά μελέτης είναι ο ασθενής,  αυτό δε σημαίνει ότι ο ρόλος του γιατρού δε διακατέχεται από αντιθέσεις ή παραμένει αμετάβλητος. Οι γιατροί διακατέχονται από μια σειρά φόβων: ο φόβος του πόνου του ασθενή, ο φόβος της κατηγορίας για τα νέα που φέρνει, ο φόβος του άγνωστου, ο φόβος της θεραπευτικής αποτυχίας, ο φόβος των αντιδράσεων του ασθενή, ο φόβος της ιεραρχίας και ο φόβος του θανάτου. Ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο δρούνε οι γιατροί πολλές φορές αντιμετωπίζουν το burn out: ξεκινούν ενθουσιώδεις, στη συνέχεια διακατέχονται από αμφιβολίες  και μέσω της απογοήτευσης και της ματαίωσης, οδηγούνται στην απάθεια.
Η φύση της εμφάνισης της ασθένειας επίσης δεν είναι ουδέτερη. Η εμφάνιση μιας ασθένειας καθορίζεται με βάση το χρόνο (πχ επιδημίες), τον τόπο και το άτομο. Και πάλι λοιπόν η μια παράμετρος, ο τόπος, δεν είναι ουδέτερη. Ο τόπος κατοικίας των πολιτών καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική τους κατάσταση, το επάγγελμά τους και την οικογένειά τους.
Έχοντας πλέον σκιαγραφήσει αδρά τους παράγοντες που επιδρούν στη συμπεριφορά των πολιτών απέναντι στην ασθένεια και την διακύμανση της ποιότητας των παρόχων υγείας, υπάρχει η δυνατότητα να εξεταστεί η ύπαρξη αρχικά, και η καταγωγή των ανισοτήτων στην υγεία στη συνέχεια. Αυτή η ανάλυση γίνεται γιατί από επιστημονικής άποψης δεν αρκεί να ληφθεί ως αξίωμα ότι εφόσον ζούμε σε κοινωνία ανισοτήτων, τότε οι ανισότητες θα υφίστανται και στην υγεία, και μάλιστα θα ναι οπωσδήποτε και ταξικές. Η συλλογή τσιτάτων και κλισέ εκφράσεων δε προσφέρει τίποτα πλέον, ούτε στους πολίτες ούτε στην επιστήμη. Χρειάζεται τα συμπεράσματα να προκύπτουν με βάση την επιστημονική μεθοδολογία της έρευνας:  να τηρείται η αλληλουχία των ενεργημάτων, να υπάρχει μια συνεκτική ακολουθία ενεργειών και η μελέτη επί συγκεκριμένων ερωτημάτων, καθώς στόχος δεν είναι να ανακαλυφθεί κάποια αιώνια αλήθεια ή μια χαμένη ενότητα των επιστημονικών πεδίων. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε μια πολυεπιστημονική μέθοδος, με βάση τα πεδία της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας και της ιατρικής με την προσέγγιση που αναπτύχθηκε προηγουμένως να αποτελεί και την ταυτόχρονη οριοθέτηση του προβλήματος.
Ο όρος υγειονομική ανισότητα αναφέρεται σε διαφοροποιήσεις στην υγεία ομάδων πληθυσμών, οι οποίες μπορούν να αποφευχθούν και δεν οφείλονται σε βιολογικούς παράγοντες και είναι δυνατό. Με βάση τις προηγούμενες αναφορές προκύπτει:
  • Η εμφάνιση ασθενειών επηρεάζεται από γεωγραφικούς και χρονικούς παράγοντες και όχι μόνο από βιολογικούς
  • Η συμπεριφορά απέναντι στην ασθένεια καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το κοινωνικό, οικογενειακό και επαγγελματικό περιβάλλον
  • Η επιλογή των δομών υγείας εξαρτάται από την γεωγραφική και οικονομική θέση, άρα δεν έχουν όλοι de facto πρόσβαση σε ισάξιες ποιοτικά δομές
Άρα εμφανίζεται το φαινόμενο της ανισότητας στο χώρο της υγείας, καθώς τα παραπάνω δεν αφορούν βιολογικούς παράγοντες. Όπως και στην ιατρική, όπου πλέον δε γίνεται αποδεκτό το βιοϊατρικό μοντέλο (οι ασθένειες ερμηνεύονται αποκλειστικά με βάση βιολογικούς όρους) αλλά το βιοψυχοκοινωνικό (οι ασθένειες ερμηνεύονται ως συνιστάμενη βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραγόντων), έτσι και κοινωνιολογικά η εμφάνιση των ασθενειών και η αντιμετώπισή τους δεν περιορίζεται στη βιολογική ερμηνεία. Εφόσον  λοιπόν εμφανίζονται ανισότητες, θα εξετασθεί ακολούθως η φύση τους.
Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, η δομή και η εξέλιξη των κοινωνιών εξαρτώνται και προσδιορίζονται από τη θέση που κατέχουν οι πολίτες στην παραγωγική διαδικασία, κυρίως από το αν κατέχουν μέσα παραγωγής ή είναι εργαζόμενοι. Το κριτήριο με το οποίο καθορίζονται οι τάξεις και κατά ακολουθία η ταξική πάλη, είναι τα μέσα παραγωγής. Σύμφωνα με τη θεωρεία του Μαξ Βέμπερ η βάση της κοινωνικής δομής δεν είναι μόνο το οικονομικό επίπεδο αλλά και το κοινωνικό status qvo, δηλαδή το κύρος που απολαμβάνουν τα άτομα εντός της κοινωνίας. Οι κοινωνικές τάξεις προσεγγίζονται με βάση το κύρος, το γόητρο, καθώς και τις πιθανότητες που έχουν τα άτομα να αποκτήσουν στο μέλλον τα παραπάνω. Εκτός από τα αμιγώς οικονομικά κριτήρια, συνυπολογίζονται η εκπαίδευση, η οικογενειακή προέλευση, ο τόπος κατοικίας και ο τρόπος ζωής. Η σχολή των λειτουργιστών θεωρεί ότι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής δε συνιστά το σημαντικότερο παράγοντα κατάταξης των ατόμων σε ομάδες. Η διαίρεση σε στρώματα γίνεται με βάση το σύστημα αξιών της κοινωνίας. Η δυσκολία οριοθέτησης των κοινωνικών τάξεων είναι τόσο τα κριτήρια όσο και η μεταβλητότητα που παρουσιάζουν στο πέρασμα του χρόνου.
Πιο διαδεδομένη μορφή τυποποίησης είναι το Registrar General της Μεγάλης Βρετανίας με βάση το οποίο προκύπτουν πέντε κοινωνικές τάξεις:
  1. Επαγγελματίες (γιατροί, δικηγόροι, λογιστές)
  2. Μεσαίοι (δάσκαλοι, νοσοκόμοι)
  3. Α. Εκπαιδευμένοι μη χειρώνακτες (διοικητικοί υπάλληλοι, εμποροϋπάλληλοι)
Β. Εκπαιδευμένοι χειρώνακτες (οδηγοί, ξυλουργοί)
  1. Μερικώς εκπαιδευμένοι (αγρότες)
  2. Μη εκπαιδευμένοι (εργάτες)
Αντίστοιχο σύστημα με περισσότερες όμως κατηγορίες (δώδεκα) έχει αναπτυχθεί στη Γαλλία (ανειδίκευτοι εργάτες, εργάτες γης, ειδικευμένοι εργάτες, τεχνίτες, υπάλληλοι, εργοδότες, επιστάτες, μεσαία στελέχη, αγρότες, τεχνικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, δάσκαλοι). Οι μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί για τη σύγκριση των δεικτών υγείας με βάση τις παραπάνω τυποποιήσεις δείχνουν ότι ο κίνδυνος θανάτου των χαμηλότερων τάξεων είναι μεγαλύτερος όπως και η βρεφική θνησιμότητα, ενώ οι υψηλότερες τάξεις χρησιμοποιούν περισσότερες και ποιοτικότερες υπηρεσίες υγείας, τόσο ενδονοσοκομιακά όσο και εξωνοσοκομιακά.
Έχουν αναπτυχθεί τέσσερεις θεωρίες για την ερμηνεία των συμπερασμάτων αυτών:
  1. Η τεχνητή ερμηνεία: δεν προκύπτει επί της ουσίας σχέση μεταξύ κοινωνικών τάξεων και υγείας καθώς οι διαφορές που παρουσιάζονται είναι αποτέλεσμα προβλημάτων μέτρησης.
  2. Η υλιστική προσέγγιση: οι ανισότητες είναι αποτέλεσμα της άνισης κατανομής του πλούτου. Το εισόδημα, η απασχόληση, η κατοικία και οι συνθήκες εργασίας καθορίζουν το επίπεδο υγείας. Η κοινωνική τάξη λοιπόν προσδιορίζει το επίπεδο υγείας.
  3. Η προσέγγιση της φυσικής διάκρισης: ουσιαστικά αντιμετωπίζει αντεστραμμένα το ζήτημα της ανισότητας. Όσοι είναι υγιείς καταφέρνουν να ανελίσσονται κοινωνικά και ταξικά.
  4. Η προσέγγιση της συμπεριφοράς και των πολιτιστικών αξιών: η κοινωνική τάξη καθορίζει τις διαφοροποιήσεις στο επίπεδο υγείας. Οι ασθένειες είναι αποτέλεσμα του τρόπου ζωής.
Η εμφάνιση των ασθενειών και η συμπεριφορά των ασθενών απέναντί τους όπως αναφέρθηκε επηρεάζεται τόσο από το εισόδημα (δυνατότητα πρόσβασης σε δομές υγείας, συνθήκες εργασίας, τόπος διαμονής) όσο και από συνήθειες και αξίες (αντίδραση στην ασθένεια, πρόληψη). Άρα άσχετα με το ποια θεωρία περιγράφει καλύτερα την δομή των τάξεων, στο πεδίο της υγείας η προσέγγιση της συμπεριφοράς και των πολιτιστικών αξιών (με βάση τη θεώρηση του Weber) ανταποκρίνεται καλύτερα στην περιγραφή των ανισοτήτων, αφού δεν περιορίζεται μόνο στο αμιγώς οικονομικό στοιχείο αλλά περιλαμβάνει και  στοιχεία που αφορούν πολιτιστικές αξίες, πρότυπα και συνήθειες που επιδρούν στη συμπεριφορά των πολιτών απέναντι στην υγεία. Καταλήγοντας λοιπόν οι ανισότητες στην υγεία προκύπτουν από:
  • Την ταξική διαστρωμάτωση μέσω της εργασίας και του εισοδήματος.
  • Την καταγωγή και τις πολιτιστικές αξίες του ατόμου
  • Τον τόπο καταγωγής με τις συνθήκες και τα έθιμά του
  • Τις συνήθειες που απορρέουν από το περιβάλλον
Ένα δεύτερο πεδίο στο οποίο ενδέχεται να εμφανίζονται ανισότητες είναι το φυλετικό, σε σχέση με τους άντρες και τις γυναίκες. Στοιχεία των δεικτών υγείας που εμφανίστηκαν παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις μεταξύ των δύο φύλλων. Και εδώ εμφανίζονται τρεις  θεωρίες για την ερμηνεία του φαινομένου:
  • Η τεχνητή ερμηνεία: οι διαφορές οφείλονται στον τρόπο συλλογής των στοιχείων σε συνδυασμό με το στερεότυπο που θέλει τους άντρες δυνατούς απέναντι στον πόνο και άρα πιο δυσκίνητους στο να απευθυνθούν σε ειδικό.
  • Η φυσική επιλογή: η διαφορά αποδίδεται σε (άγνωστους) βιολογικούς παράγοντες
  • Η κοινωνική αιτιολογία: η ερμηνεία των διαφορών αποδίδεται στον τρόπο ζωής των γυναικών καθώς έχουν επωμιστεί περισσότερους κοινωνικούς ρόλους από τους άντρες με ταυτόχρονη υποδεέστερη οικονομική θέση.
Με αντίστοιχα κριτήρια όπως στην προηγούμενη ανάλυση, η ερμηνεία που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα είναι αυτή της κοινωνικής αιτιολογίας.
Συμπερασματικά η αναγνώριση των αιτιών της ανισότητας στην υγεία (αλλά και γενικότερα) είναι το πρώτο βήμα για την άμβλυνσή τους. Μια τελική επίλυση ανήκει περισσότερο σε κακογραμμένα παραμύθια και η αλήθεια είναι ότι αρκετά βασίστηκαν οι εκάστοτε ελπίδες σε αυτά. Προβλήματα θα υπάρχουν, αρκεί να γίνεται μια συνειδητή επιλογή στο ποια επιλέγει ο καθένας να ζήσει και να αντιμετωπίσει. Στο χώρο της υγείας μια πρόκληση είναι η υγειονομική κάλυψη και πρόληψη όσο το δυνατό μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού με όσο το δυνατό πιο ποιοτικές υπηρεσίες. Το ένα κομμάτι είναι η μελέτη της ανισότητας που δημιουργείται στους πολίτες. Το άλλο κομμάτι είναι η ανισότητες που προκαλούνται από τους ίδιους τους παρόχους υγείας και θα απασχολήσει το δεύτερο μέρος του άρθρου.
Χριστοδούλου Πάνος
Ειδικευόμενος Ιατρικής Βιοπαθολογίας
Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διοίκησης Μονάδων Υγείας
https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/06/10/%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%AC-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%85/#more-89080

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το 2032 και η σύγκλιση με την Ευρώπη

Πριν από 30 χρόνια ξεκινούσε η μεγάλη πορεία της σύγκλισής μας με την Ευρώπη, που κορυφώθηκε με την ένταξή μας στο κοινό νόμισμα και σηματοδ...