Ενα δεκατριάρι που αγγίζει το δεκατεσσάρι (13,87% για την ακρίβεια), αν στα ποσοστά των Σπαρτιατών του «καύσιμου» Ηλία Κασιδιάρη (4,64%), της Ελληνικής Λύσης (4,44%) και της Νίκης (3,69%) προσθέσουμε το 0,5% του Πατριωτικού Συνδέσμου που συνέπηξαν ο Π. Εμφιετζόγλου και ο Κ. Μπογδάνος, το 0,43% όσων πίστεψαν ότι η «Φωνή Λογικής» στον τόπο μας είναι η Αφροδίτη Λατινοπούλου και το 0,17% που δελεάστηκε από τα λεγόμενα του Αρτέμη Σώρρα ότι η Ελλάδα έχει βλακωδώς κοιμώμενα εκατοντάδες δισ.
Ενώ λοιπόν μετρούσα και ξαναμετρούσα, ελπίζοντας πως ακόμα και το κομπιουτεράκι λαθεύει, έπεσε κεραυνοτρόπως η είδηση ότι ο Κυριάκος Βελόπουλος, διαμαρτυρόμενος για την (από ετών και γενικευμένη) κατάταξη του κόμματός του στην Ακροδεξιά, εξαπέλυσε εξώδικο προς τα ΜΜΕ. Ιδού: «Διαμαρτυρόμαστε εντόνως για την αυθαίρετη και κακόβουλη παρουσίαση του πολιτικού μας κόμματος ως δήθεν πολιτικά κείμενου στο φάσμα της “ακροδεξιάς” ιδεολογίας. […] Θα προασπίσουμε τα νόμιμα δικαιώματά μας, προσφεύγοντας ενώπιον της Δικαιοσύνης και των αρμοδίων Αρχών για την παράνομη βλάβη που υφίσταται η φήμη και η κοινοβουλευτική – δημοκρατική υπόσταση του κόμματός μας».
«Αμάν! Παράτα την τήν Ακροδεξιά» συμβούλεψα τον εαυτό μου, σιωπηρά, μη μ’ ακούσει ο πιο μέσα εαυτός μου και βάλει τις φωνές. «Γράψε κατιτίς για τον καιρό, για το κλίμα ντε και την καταστροφή του. Μήπως αυτό δεν ήταν το κύριο θέμα αντιπαράθεσης προεκλογικά, όπως άλλωστε συμβαίνει εσχάτως στη Δύση όλη; Εχεις όρεξη να μπλέξεις με αγωγές και μηνύσεις; Και μάλιστα τώρα που μετράς ανάποδα τις μέρες μέχρι τη σύνταξη;»
Ο κ. Βελόπουλος δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ισχυρός (και μικρή να είναι η ισχύς κάποιου, ισχύς παραμένει) που παρεμβαίνει στα κοινά με λογοκριτική όρεξη.
Οι αγωγές τύπου SLAPP άλλωστε είναι το μέγα πρόβλημα της δημοσιογραφίας διεθνώς. Παραθέτω εδώ από ένα εξαιρετικό κείμενο του Στρατή Μπουρνάζου (The Press Project, 14.11.2021), που γράφτηκε με αφορμή την εξοντωτική αγωγή στελέχους της «Ελληνικός Χρυσός» κατά της θεσσαλονικιώτικης ιστοσελίδας alterthess και της δημοσιογράφου Σταυρούλας Πουλημένη, για ρεπορτάζ τους σχετικά με την απόφαση του Πρωτοδικείου Πολυγύρου για τη ρύπανση του νερού στην Ολυμπιάδα και το Στρατώνι Χαλκιδικής από τις δραστηριότητες της εταιρείας:
«Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Κατά την άποψη του Μπένθαμ, η μόνη αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα αυτό έγκειται στη δημοσιότητα».
«Η αγωγή μπορεί να ενταχθεί σε μια πρακτική που έχει αναπτυχθεί ευρέως σε όλο τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια και ονομάζεται SLAPP (Strategic lawsuits against public participation· στα ελληνικά: Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού). Η πρακτική συνίσταται σε αβάσιμες ή υπερβολικές αγωγές και μηνύσεις που καταθέτει ένας ισχυρός φορέας ή πρόσωπο (κρατικό όργανο, επιχείρηση, στέλεχος, αξιωματούχος) ενάντια σε ασθενέστερα μέρη, όπως δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, πολίτες, υπερασπιστές δικαιωμάτων και συλλογικότητες, που ασκούν κριτική».
Ο Μπουρνάζος θεμελιώνει το άρθρο του σε μια ρήση που μας περιμένει στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, σαν υπόμνηση ή εντολή, με την υπογραφή του Μάγερ: «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Γερός ιστορικός ο αρθρογράφος, αναζητά την καταγωγή της ρήσης: «Πρόκειται για τον τίτλο ενός (ανυπόγραφου) άρθρου του Ελβετού φιλέλληνα Ιωάννη Ιακώβου Μάγερ, το 1824, στην εφημερίδα “Ελληνικά Χρονικά”, που εξέδιδε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι. Η φράση ανήκει στον Αγγλο φιλόσοφο Τζέρεμυ Μπένθαμ». Μπένθαμ λοιπόν. Αγγλος φιλόσοφος και νομικός (1748-1832), ηγέτης του αγγλικού ριζοσπαστικού κινήματος. Ως μέλος του φιλελληνικού κομιτάτου του Λονδίνου, αλληλογραφούσε με τον Αδαμάντιο Κοραή, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον Θεόδωρο Νέγρη, οι δε ιδέες του βρήκαν φιλόξενο χώρο στα «Ελληνικά Χρονικά».
Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον Μπένθαμ, ο Μπουρνάζος μνημονεύει κείμενο του καθηγητή της Φιλοσοφίας του Δικαίου και πολιτικού φιλοσόφου Gerald J. Postema: «Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Κατά την άποψη του Μπένθαμ η μόνη αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα αυτό έγκειται στη δημοσιότητα, ένα ισχυρό και ολοκληρωμένο σύστημα δημόσιας εποπτείας της δημόσιας εξουσίας σε όλες τις μορφές της. […] Πράγματι, στο “Securities Against Misrule” επέμεινε ότι η δημοσιότητα είναι ο μόνος αποτελεσματικός έλεγχος της επίσημης εξουσίας: […] “Χωρίς τη δημοσιότητα, όλοι οι άλλοι έλεγχοι αποβαίνουν άκαρποι· σε σύγκριση με τη δημοσιότητα, όλοι οι άλλοι έλεγχοι έχουν μικρή σημασία”. “Χωρίς τη δημοσιότητα, κανένα αγαθό δεν είναι μόνιμο”, υποστήριζε, ενώ “υπό την αιγίδα της δημοσιότητας κανένα κακό δεν μπορεί να συνεχιστεί».
Δημoσιότητα λοιπόν. Που σέβεται τον αυτοπροσδιορισμό οποιουδήποτε (του κ. Βελόπουλου, ενός μουσουλμάνου της Θράκης, ενός Σλαβομακεδόνα της Δυτικής Μακεδονίας κ.ο.κ.), έχει όμως τα δικά της μέτρα και σταθμά για να ζυγίσει τις λέξεις και τις πράξεις του. Ωστε να τον ψέξει όταν λέει το αιμοβόρο «”Αλτ! Τις ει; Αλτ! Τις ει; Πυροβολώ” στα σύνορά μας» (Βελόπουλος στη Βουλή, 1.10.2019)· ή όταν αραδιάζει το ένα δημοκοπικό ψέμα μετά το άλλο, όπως συνηθίζουν οι ακροδεξιοί όπου γης: «η Γερμανία δίνει δωρεάν κουπόνια σε μετανάστες για να πηγαίνουν σε πορνεία (για να μη βιάζουν τους γηγενείς), ενώ από το 2021 στη χώρα μας θα τους δίνουν κουπόνια για να πηγαίνουν κάτω από την Ομόνοια για να “εκσπερματώνουν δωρεάν”» (Βελόπουλος, βλ. Hellinika Hoaxes, 9.11.2018).
Τι άλλο συνηθίζουν οι ακροδεξιοί; Να λένε πως δεν είναι ακροδεξιοί αλλά πατριώτες, καλοί χριστιανοί κτλ. «Στην προσπάθεια να αποτρέψει την κατάταξή της στον χώρο της Ακροδεξιάς», διαβάζουμε σε έρευνα του «Σημείου για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς» για την επίδοση 11 ακροδεξιών κομμάτων στις εκλογές της 21ης Μαΐου, «η Νίκη αυτοπροβάλλεται ως “δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα”, ωστόσο συνδυάζει τα βασικά χαρακτηριστικά των σχηματισμών του χώρου (εθνικισμός, αντιμεταναστευτικός ρατσισμός, προνοιακός σωβινισμός, ισχυρό κράτος) μαζί με στοιχεία ανορθολογισμού και παραδοσιοκρατικής πατριαρχίας».
Δηλαδή, τι; Θ’ ακούσουμε ποτέ τον κ. Μάκη Βορίδη, Αντ’ Αυτού πλέον, να λέει πως είναι ακροδεξιός;
Ενώ λοιπόν μετρούσα και ξαναμετρούσα, ελπίζοντας πως ακόμα και το κομπιουτεράκι λαθεύει, έπεσε κεραυνοτρόπως η είδηση ότι ο Κυριάκος Βελόπουλος, διαμαρτυρόμενος για την (από ετών και γενικευμένη) κατάταξη του κόμματός του στην Ακροδεξιά, εξαπέλυσε εξώδικο προς τα ΜΜΕ. Ιδού: «Διαμαρτυρόμαστε εντόνως για την αυθαίρετη και κακόβουλη παρουσίαση του πολιτικού μας κόμματος ως δήθεν πολιτικά κείμενου στο φάσμα της “ακροδεξιάς” ιδεολογίας. […] Θα προασπίσουμε τα νόμιμα δικαιώματά μας, προσφεύγοντας ενώπιον της Δικαιοσύνης και των αρμοδίων Αρχών για την παράνομη βλάβη που υφίσταται η φήμη και η κοινοβουλευτική – δημοκρατική υπόσταση του κόμματός μας».
«Αμάν! Παράτα την τήν Ακροδεξιά» συμβούλεψα τον εαυτό μου, σιωπηρά, μη μ’ ακούσει ο πιο μέσα εαυτός μου και βάλει τις φωνές. «Γράψε κατιτίς για τον καιρό, για το κλίμα ντε και την καταστροφή του. Μήπως αυτό δεν ήταν το κύριο θέμα αντιπαράθεσης προεκλογικά, όπως άλλωστε συμβαίνει εσχάτως στη Δύση όλη; Εχεις όρεξη να μπλέξεις με αγωγές και μηνύσεις; Και μάλιστα τώρα που μετράς ανάποδα τις μέρες μέχρι τη σύνταξη;»
Ο κ. Βελόπουλος δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ισχυρός (και μικρή να είναι η ισχύς κάποιου, ισχύς παραμένει) που παρεμβαίνει στα κοινά με λογοκριτική όρεξη.
Οι αγωγές τύπου SLAPP άλλωστε είναι το μέγα πρόβλημα της δημοσιογραφίας διεθνώς. Παραθέτω εδώ από ένα εξαιρετικό κείμενο του Στρατή Μπουρνάζου (The Press Project, 14.11.2021), που γράφτηκε με αφορμή την εξοντωτική αγωγή στελέχους της «Ελληνικός Χρυσός» κατά της θεσσαλονικιώτικης ιστοσελίδας alterthess και της δημοσιογράφου Σταυρούλας Πουλημένη, για ρεπορτάζ τους σχετικά με την απόφαση του Πρωτοδικείου Πολυγύρου για τη ρύπανση του νερού στην Ολυμπιάδα και το Στρατώνι Χαλκιδικής από τις δραστηριότητες της εταιρείας:
«Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Κατά την άποψη του Μπένθαμ, η μόνη αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα αυτό έγκειται στη δημοσιότητα».
«Η αγωγή μπορεί να ενταχθεί σε μια πρακτική που έχει αναπτυχθεί ευρέως σε όλο τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια και ονομάζεται SLAPP (Strategic lawsuits against public participation· στα ελληνικά: Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού). Η πρακτική συνίσταται σε αβάσιμες ή υπερβολικές αγωγές και μηνύσεις που καταθέτει ένας ισχυρός φορέας ή πρόσωπο (κρατικό όργανο, επιχείρηση, στέλεχος, αξιωματούχος) ενάντια σε ασθενέστερα μέρη, όπως δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, πολίτες, υπερασπιστές δικαιωμάτων και συλλογικότητες, που ασκούν κριτική».
Ο Μπουρνάζος θεμελιώνει το άρθρο του σε μια ρήση που μας περιμένει στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, σαν υπόμνηση ή εντολή, με την υπογραφή του Μάγερ: «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Γερός ιστορικός ο αρθρογράφος, αναζητά την καταγωγή της ρήσης: «Πρόκειται για τον τίτλο ενός (ανυπόγραφου) άρθρου του Ελβετού φιλέλληνα Ιωάννη Ιακώβου Μάγερ, το 1824, στην εφημερίδα “Ελληνικά Χρονικά”, που εξέδιδε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι. Η φράση ανήκει στον Αγγλο φιλόσοφο Τζέρεμυ Μπένθαμ». Μπένθαμ λοιπόν. Αγγλος φιλόσοφος και νομικός (1748-1832), ηγέτης του αγγλικού ριζοσπαστικού κινήματος. Ως μέλος του φιλελληνικού κομιτάτου του Λονδίνου, αλληλογραφούσε με τον Αδαμάντιο Κοραή, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον Θεόδωρο Νέγρη, οι δε ιδέες του βρήκαν φιλόξενο χώρο στα «Ελληνικά Χρονικά».
Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον Μπένθαμ, ο Μπουρνάζος μνημονεύει κείμενο του καθηγητή της Φιλοσοφίας του Δικαίου και πολιτικού φιλοσόφου Gerald J. Postema: «Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Κατά την άποψη του Μπένθαμ η μόνη αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα αυτό έγκειται στη δημοσιότητα, ένα ισχυρό και ολοκληρωμένο σύστημα δημόσιας εποπτείας της δημόσιας εξουσίας σε όλες τις μορφές της. […] Πράγματι, στο “Securities Against Misrule” επέμεινε ότι η δημοσιότητα είναι ο μόνος αποτελεσματικός έλεγχος της επίσημης εξουσίας: […] “Χωρίς τη δημοσιότητα, όλοι οι άλλοι έλεγχοι αποβαίνουν άκαρποι· σε σύγκριση με τη δημοσιότητα, όλοι οι άλλοι έλεγχοι έχουν μικρή σημασία”. “Χωρίς τη δημοσιότητα, κανένα αγαθό δεν είναι μόνιμο”, υποστήριζε, ενώ “υπό την αιγίδα της δημοσιότητας κανένα κακό δεν μπορεί να συνεχιστεί».
Δημoσιότητα λοιπόν. Που σέβεται τον αυτοπροσδιορισμό οποιουδήποτε (του κ. Βελόπουλου, ενός μουσουλμάνου της Θράκης, ενός Σλαβομακεδόνα της Δυτικής Μακεδονίας κ.ο.κ.), έχει όμως τα δικά της μέτρα και σταθμά για να ζυγίσει τις λέξεις και τις πράξεις του. Ωστε να τον ψέξει όταν λέει το αιμοβόρο «”Αλτ! Τις ει; Αλτ! Τις ει; Πυροβολώ” στα σύνορά μας» (Βελόπουλος στη Βουλή, 1.10.2019)· ή όταν αραδιάζει το ένα δημοκοπικό ψέμα μετά το άλλο, όπως συνηθίζουν οι ακροδεξιοί όπου γης: «η Γερμανία δίνει δωρεάν κουπόνια σε μετανάστες για να πηγαίνουν σε πορνεία (για να μη βιάζουν τους γηγενείς), ενώ από το 2021 στη χώρα μας θα τους δίνουν κουπόνια για να πηγαίνουν κάτω από την Ομόνοια για να “εκσπερματώνουν δωρεάν”» (Βελόπουλος, βλ. Hellinika Hoaxes, 9.11.2018).
Τι άλλο συνηθίζουν οι ακροδεξιοί; Να λένε πως δεν είναι ακροδεξιοί αλλά πατριώτες, καλοί χριστιανοί κτλ. «Στην προσπάθεια να αποτρέψει την κατάταξή της στον χώρο της Ακροδεξιάς», διαβάζουμε σε έρευνα του «Σημείου για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς» για την επίδοση 11 ακροδεξιών κομμάτων στις εκλογές της 21ης Μαΐου, «η Νίκη αυτοπροβάλλεται ως “δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα”, ωστόσο συνδυάζει τα βασικά χαρακτηριστικά των σχηματισμών του χώρου (εθνικισμός, αντιμεταναστευτικός ρατσισμός, προνοιακός σωβινισμός, ισχυρό κράτος) μαζί με στοιχεία ανορθολογισμού και παραδοσιοκρατικής πατριαρχίας».
Δηλαδή, τι; Θ’ ακούσουμε ποτέ τον κ. Μάκη Βορίδη, Αντ’ Αυτού πλέον, να λέει πως είναι ακροδεξιός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου