Στο προσκήνιο οι δύσκολες σχέσεις στην Κεντροαριστερά

Κάτι η παντοκρατορία Μητσοτάκη και η στρατηγική νίκη της 25ης Ιουνίου που ανοίγει προοπτική μακρόχρονης κυριαρχίας της Δεξιάς στο πολιτικό σκηνικό, κάτι οι συζητήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το πού πρέπει να στραφεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σιγά σιγά δημιουργείται ένας προβληματισμός στη δημόσια σφαίρα πόσο έχουν την πολυτέλεια στην Κουμουνδούρου και τη Χαριλάου Τρικούπη να επιλέγουν μονήρεις και ξεχωριστές πορείες. Ασφαλώς, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει τους επόμενους μήνες, καθώς το γεγονός ότι η απόσταση που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει μειωθεί στις 6,5% μονάδες, εκ

των πραγμάτων θέτει τα δύο κόμματα σε κατάσταση πολιτικού ανταγωνισμού. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ έχει... όλους τους λόγους του κόσμου να επιδιώξει την ιστορική «ρεβάνς» από τον ΣΥΡΙΖΑ και να ανακτήσει τη δεύτερη θέση στο πολιτικό σκηνικό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξίσου όλους τους λόγους του κόσμου να υπερασπιστεί πάνω και πρώτα απ’ όλα τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό και τον χαρακτήρα του ως κόμματος εξουσίας.



Για πόσο ακόμη;

Συν τοις άλλοις, όσο η χώρα βρίσκεται σε μία κατάσταση «εκκρεμότητας» που αφορά στο πώς θα πάρει «μπρος» η Βουλή αλλά και πότε θα γυρίσει επισήμως νέα σελίδα ο ΣΥΡΙΖΑ, η σχετική συζήτηση θα είναι παγωμένη. Παρά ταύτα, τα πρώτα «σπέρματα» έχουν αρχίσει να πέφτουν: τούτες τις μέρες, για παράδειγμα, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Μπίστης σε όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις του υπερασπίζεται την ανάγκη να έρθουν τα δύο κόμματα πιο κοντά, ειδικά με ορίζοντα τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Την ανάγκη να ξεπηδήσουν προοδευτικές υποψηφιότητες από τη κοινωνία των πολιτών στους δύο μεγάλους δήμους, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, και στη συνέχεια να τις στηρίξουν από κοινού ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει αυτές τις μέρες και ο Θόδωρος Μαργαρίτης, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που όμως προέρχεται από τους κόλπους της Ανανεωτικής Αριστεράς. Με άλλα λόγια, οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν καταλύτη για να ανοίξει αυτή η συζήτηση, αφού όλοι καταλαβαίνουν, τόσο στη Χαριλάου Τρικούπη όσο και στην Κουμουνδούρου, ότι αυτονοήτως αν τα δύο κόμματα «κατεβάσουν» το καθένα ξεχωριστές υποψηφιότητες, αυτό θα ρίχνει ως πολιτική επιλογή νερο στον μύλο της Δεξιάς.

Πόσο ακόμη;

Συν τοις άλλοις, η πολυδιάσπαση του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς έτσι όπως καταγράφεται και στη Βουλή έχει ευρύτερες επιπτώσεις στο πολιτικό σκηνικό: για παράδειγμα, το γεγονός ότι κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να καταθέσει πρόταση μομφής ή να ζητήσει να συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής η πρόταση σύστασης εξεταστικής επιτροπής δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ –αποτελεί πρόβλημα για τη λειτουργία του πολιτεύματος και καθιστά ιδανικές τις συνθήκες για να δράσει μία ανεξέλεγκτη κυβέρνηση. Αν σ’ αυτή την εξίσωση προστεθεί ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε το Μέγαρο Μαξίμου στο σκάνδαλο των υποκλοπών, όταν «έπνιξε» την κοινοβουλευτική διερεύνηση και τα έβαλε ακόμη και με τις ανεξάρτητες αρχές, καταλαβαίνει κανείς ότι τα παραπάνω δεν είναι απλώς σενάρια. Είναι κίνδυνος υπαρκτός. Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, όσο κι αν φαίνεται ότι η ευκαιρία των αυτοδιοικητικών εκλογών θα χαθεί –είναι πολύ λίγος ο χρόνος που απομένει ως τότε για να γίνουν οι απαραίτητες «ζυμώσεις» μεταξύ των δύο κομμάτων- όλα δείχνουν ότι ο τρόπος που θα πολιτευθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι πολιτικές που σκέφτεται να εφαρμόσει θα φέρουν de facto πιο κοντά τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Το θέμα, βεβαίως, είναι αν αυτή η προσέγγιση θα οδηγήσει κάπου...

https://www.matrix24.gr/2023/07/sto-proskinio-i-diskoles-schesis-stin-kentroaristera/