Η προερχόμενη από τη βόρεια Ευρώπη ισχυρή κακοκαιρία που έπληξε την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, παρουσιάστηκε, όπως είναι φυσικό από την κυβέρνηση, σαν ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τις καταστροφές που προκάλεσε και το βύθισμα στο σκοτάδι εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας.
Κάθε φορά που συμβαίνει ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο (τα οποία όντως έχουν ενταθεί την τελευταία 30ετία), οι κυβερνήσεις αποδίδουν τις καταστροφές που έπονται αποκλειστικά στο ίδιο, είτε πρόκειται για χιονιάδες είτε για νεροποντές και πλημμύρες, είτε για πυρκαγιές (ακόμα και αν συνήθως οφείλονται σε εμπρησμούς), όπως η μεγάλη τραγωδία/έγκλημα στο Μάτι,
όπου οι βαρύτατες ευθύνες αποτελούν κατηγορητήριο για τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου που δεν θα διερευνούσε μόνο τις ευθύνες της καταστροφής αλλά και τις σχέσεις του συγκεκριμένου κόμματος με μαφιόζικες πρακτικές δολιοφθοράς και εκβιασμών σε υπηρεσιακό υπάλληλο που είχε αναλάβει να συντάξει το πόρισμα.Το βέβαιο όμως είναι ότι την οποιαδήποτε καταστροφή την πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα με τραγικό τρόπο. Είναι εξοργιστικό για τα μικρομάγαζα που καταστρέφονται από την άθλια πολιτική των Ελλήνων κυβερνώντων για τον κορωνοϊό, να πλήττονται πάλι με την πρώτη κακοκαιρία και άνθρωποι να πεθαίνουν λόγω έλλειψης ηλεκτρικού, αφού δεν διατίθενται τα απαραίτητα κονδύλια για να γίνονται οι αναγκαίες προληπτικές εργασίες έργων, υποδομών, εξοπλισμού, ανθρώπινου εξειδικευμένου δυναμικού κ.λπ. Και δυστυχώς, ειδικά στην Ελλάδα, έχουμε συνηθίσει σε αυτήν την κατάσταση σαν να ζούμε καημένοι και κακόμοιροι κάπου 500 χρόνια πίσω, ενώ φυσικά σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές και τεχνολογικές δυνατότητες για την προστασία του περιβάλλοντος και των κοινοτήτων. Απλώς τα κονδύλια για έργα υποδομής δεν διατίθενται, που συνήθως δεν είναι και ψηφοθηρικά…
Έτσι, θα πρέπει να αναζητήσουμε τους εγκληματίες-υπεύθυνους στο ίδιο το σύστημα, που στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη του μορφή –τα τελευταία χρόνια– έχει πολλαπλασιάσει εκθετικά τόσο τις φυσικές καταστροφές όσο και τις κοινωνικές καταστροφές, μέσω της αλματώδους αύξησης των κοινωνικών ανισοτήτων παγκοσμίως:
Βασικό ρόλο στη διαδικασία αυτή έπαιξε η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ως στρατηγικός στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σκοπό, υποτίθεται την ενεργειακή της επάρκεια, το φθηνό κόστος κατανάλωσης από τους λαούς, καθώς και την προστασία σε κάποιο βαθμό του περιβάλλοντος. Φυσικά, η επάρκεια θα μπορούσε ευκολότερα, πιο σίγουρα και προπαντός φτηνότερα να γίνει στο πλαίσιο του έθνους-κράτους, όπως ήδη γινόταν για πολλές χώρες, πριν την ΕΕ. Όμως η απελευθέρωση της ενέργειας, όπως και των αγορών γενικότερα, δηλ. της αγοράς κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας, όπως καθιερώθηκε βασικά από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις άλλες που επακολούθησαν, ήταν βασικός στόχος της ΕΕ ήδη από τη δεκαετία του ’90, και έφερε πανάκριβα τιμολόγια στα νοικοκυριά αντί για φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα, με απανωτές αυξήσεις. Πώς αλλιώς άλλωστε οι πολυεθνικές που επέβαλλαν την πολιτική αυτή θα πραγματοποιούσαν τα υπέρογκα κέρδη τους;
Αυτός ακριβώς ο δρόμος της ιδιωτικοποίησης/ξεπουλήματος της ΔΕΗ επιλέχθηκε από τα εκάστοτε κυβερνητικά ανδρείκελα της ΕΕ, παράλληλα με τη δημιουργία ιδιωτικών εταιρειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η είσοδος ιδιωτικών επενδυτών στη ΔΕΗ σήμαινε ιδιωτικοποιήσεις συμφέρουσες για τους «επενδυτές», αλλά ζημιογόνες για τη ΔΕΗ. Με τη σειρά τους, μέρος των ζημιών αναγκαστικά έπρεπε να καλυφθεί με αύξηση των τιμολογίων, ενώ παράλληλα οι ζημιές αύξαναν το χρέος, το οποίο αποτέλεσε την αφορμή για τη λειτουργία της δημόσιας ΔΕΗ με ιδιωτικά κριτήρια, μέχρι να ξεπουληθεί και τυπικά.
Παράλληλα, τα τιμολόγια των ιδιωτικών εταιρειών φαινομενικά μόνο είναι φθηνότερα από αυτά της ΔΕΗ, πρώτον γιατί αυτή οδηγήθηκε από τις ιδιωτικοποιήσεις σε αυξήσεις των τιμών ηλεκτρισμού αλλά και γιατί τα τιμολόγιά της είχαν φορτωθεί επιπλέον με διάφορα χαράτσια και πρόσθετα βάρη, τα οποία όμως δεν φορτώνονται αντίστοιχα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις από το κράτος, πέρα από τις κάθε είδους διευκολύνσεις και φοροαπαλλαγές προς τις Πολυεθνικές και τα παραρτήματά τους.
Έτσι, μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων δεν έχει σήμερα «ενεργειακή επάρκεια», αδυνατεί να ζεστάνει ικανοποιητικά το σπίτι του (με αποκορύφωμα την περίοδο μετά την έναρξη της Ευρωκατοχής στη χώρα μας από το 2011, όπου πάγωναν ή καίγονταν ζωντανοί άνθρωποι με μαγκάλια, καίγοντας ξύλα κ.λπ.) και δεν μπορεί να πληρώσει τους πανάκριβους λογαριασμούς.[1]
Συγχρόνως, η μεταβίβαση της παραγωγής και διανομής σε ιδιωτικές (πολυεθνικές) εταιρείες έχει επιφέρει σημαντική υποβάθμιση των δικτύων και της συντήρησής τους, όπως συμβαίνει σε κάθε ενεργειακό τομέα, στις μεταφορές κ.λπ., με την ιδιωτικοποίηση των τρένων, των αεροπορικών εταιριών κ.λπ., (όπως π.χ. συνέβη κατά κόρον και στη θατσερική Βρετανία, αλλά όχι μόνο!), ενώ βέβαια για τις περισσότερες βιομηχανίες το κόστος της ενέργειας εξακολουθεί να είναι πάμφθηνο, και εκεί ισχύουν ακόμα τα «μονοπώλια» στην παραγωγή και διανομή της. Το πιο εξοργιστικό βέβαια είναι ότι η ουσιαστική μεταβίβαση της ευθύνης της «ενεργειακής πολιτικής» από το κράτος στις Πολυεθνικές οδηγεί σε εγκλήματα, αφού οι Πολυεθνικές και οι κυβερνήσεις τους υπολογίζουν ότι είναι φθηνότερο βέβαια να πληρώνουν τις όποιες πενιχρές αποζημιώσεις για τις καταστροφές παρά να εκτελούν τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα έργων, υποδομών κ.λπ.[2]
Εάν βέβαια παραθέσουμε αναλυτικά όλα τα στοιχεία σε όλους τους τομείς για την υποχρηματοδότηση των έργων υποδομής ακόμα και των πιο στοιχειωδών, φαίνεται καθαρά η εικόνα μιας Ελλάδας – μπανανίας, στην οποία η υποχρηματοδότηση των κοινωνικών, και γενικότερα κρατικών δαπανών, μαζί με τις απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο αλλά και ιδιωτικό τομέα, χτύπησαν «κόκκινο» στην περίοδο της μεγάλης Ευρω-καταστροφής μας που διανύουμε από το 2011 μέχρι σήμερα.
Αυτή η πραγματικότητα δεν δείχνει μόνο το μέγεθος της καταστροφής –οπισθοδρόμησης της πατρίδας μας μέσα στην διεθνοποιημένη αγορά της παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα μέσα στην ΕΕ, αλλά δείχνει και το μέγεθος της εξαρτημένης μας «ανάπτυξης»,[3] ακόμα και πριν την παγκοσμιοποίηση, (όταν βέβαια δεν είχαμε φτάσει ποτέ σε αυτό το χάλι που είμαστε σήμερα εντός ΕΕ), δηλαδή μιας «ανάπτυξης» που δεν στηριζόταν σε έναν σχετικά αυτοδύναμο και παραγωγικό κρατικό τομέα που θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό μια γενικότερης αυτοδύναμης εθνικής οικονομικής ανάπτυξης, αλλά σε έναν βασικά παρασιτικό, πελατειακό δημόσιο τομέα που κράτησε τη χώρα μας μακριά από τη δημιουργία ισχυρών παραγωγικών τομέων.
Θα πρέπει βέβαια να τονιστεί, ότι ο «παρασιτικός» δημόσιος τομέας μας υπήρξε βασικά το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο της εξαρτημένης ανάπτυξής μας από τις ξένες δυτικές ελίτ και τις πολυεθνικές, αλλά, στη συνέχεια, μετατράπηκε στη διαδικασία και σε «αίτιο» στον κύκλο της ψευτο-ανάπτυξής μας τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ολοκληρώνοντας στο «δια ταύτα», είναι ξεκάθαρο ότι όλες οι «καταστροφές» που συμβαίνουν στην πατρίδα μας –όπως η σημερινή με την κακοκαιρία– είναι σε μεγάλο βαθμό εγκλήματα, κάθε άλλο παρά εξ αμελείας, του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος και των ντόπιων ελίτ/κυβερνήσεων που το υπηρετούν. Όμως είναι άλλο να μιλάς αόριστα για «παγκόσμια καπιταλιστική κρίση», όπως κάνει το ΚΚΕ αλλά και βολικά όλες οι αστικές δυνάμεις (από ΝΔ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ), απαλλάσσοντας τον ίδιο τον θεσμό της ΕΕ, θεωρώντας τον απλώς σαν «εργαλείο» σε δεύτερη μοίρα. Και είναι εντελώς διαφορετικό να τοποθετείς πρώτα και κύρια την ΕΕ, σαν τον κύριο θεσμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, που βασικά μάς έφερε στη χειρότερη θέση περιφερειακής εξαρτημένης χώρας που υπήρξε ποτέ. Δηλαδή, το να βάζεις την ΕΕ στο στόχαστρο ως τον βασικό στρατηγικό στόχο για την αναγκαία αποδέσμευση της χώρας μας από αυτήν (όπως και όλων των λαών) είναι το πρωταρχικό αναγκαίο βήμα για τη εθνική, πολιτική, οικονομική αλλά και πολιτιστική ανεξαρτησία/κυριαρχία μας.
Δυστυχώς, όπως έχουμε επανειλημμένα αναλύσει, το ΚΚΕ και όλες οι δήθεν ή πρώην «αντικαπιταλιστικές» δυνάμεις είτε παίρνουν ως δεδομένη την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την καθολίκευση και κυριαρχία των «ανοικτών και ελεύθερων» αγορών των Πολυεθνικών είτε βλέπουν, ακόμα, «εθνικούς ιμπεριαλισμούς», και έτσι αποκρύπτουν εγκληματικά πίσω από τη γενική «καπιταλιστική κρίση» την οικονομική κατοχή και πολιτισμική αλλοτρίωση της πατρίδας μας από την Υπερεθνική Ελίτ, πράγμα που οδήγησε στην πλήρη ενσωμάτωση της Ελλάδας στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στη στυγνότερη κατοχή που έχει γνωρίσει ο Ελληνικός λαός.[4]
Αντίθετα, αυτή η ξεπερασμένη από τους λαούς «Αριστερά» «ουδετεροποιεί» σήμερα το κοσμογονικό Μπρέξιτ, σαν μια όχι και μεγάλης σημασίας, «ενδοκαπιταλιστική» υπόθεση (!) και, ενώ «τα βάζει» με την «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας», υποστηρίζει την ακόμη πιο κρίσιμη πολιτική της Υπερεθνικής Ελίτ για την «απελευθέρωση» της «αγοράς εργασίας»! Έτσι, σύσσωμη η «αριστερά» μαζί με το ΚΚΕ απαιτεί να βοηθήσουμε τους μετανάστες και να γίνει η χώρα ξέφραγο αμπέλι με «ανοικτά σύνορα» στα κύματα των παράνομων μεταναστών. Πράγμα το οποίο σημαίνει, όπως ομολογημένα παραδέχεται η ΕΕ, ότι η Ελλάδα προορίστηκε εδώ και χρόνια να παίζει το ρόλο «υποδοχής» αλλά και «παραμονής» εκατομμυρίων μεταναστών, ώστε να μπορούν οι καπιταλιστικές χώρες σαν τη Γερμανία που αντιμετωπίζουν μακροπρόθεσμα έλλειμμα εργατικού δυναμικού να έχουν μια «αποθήκη» εργατικού δυναμικού από την οποία να καλύπτουν όσες ανάγκες των Πολυεθνικών τους προκύψουν στο μέλλον!
Οι λαοί όμως σήμερα, όπως έδειξαν πρώτα οι Βρετανοί με το Μπρέξιτ και στη συνέχεια τα αμερικανικά εργατικά στρώματα που εμπιστευτήκαν τον Τραμπ (παρότι δεν έκαναν κινήματα «από κάτω» όπως οι Βρετανοί για να πιέζουν προς τη σωστή κατεύθυνση την κυβέρνησή τους για την εθνική και οικονομική κυριαρχία), αγωνίζονται για αυτήν, όπως αντίστοιχα με τους Βρετανούς κάνουν (έμμεσα) οι Γάλλοι μέσα από πολύμηνες κινητοποιήσεις, οι Ούγγροι, οι Πολωνοί, ακόμα και οι Βούλγαροι σήμερα, μέσω άτυπων κινημάτων για την εθνική και οικονομική κυριαρχία τους, έξω από την ΕΕ και τις Πολυεθνικές.
Και αυτό γιατί μόνο ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη-έθνη μπορούν σήμερα να ξαναθέσουν τις βάσεις για αυτοδύναμες οικονομίες και για επαν-εθνικοποίηση βασικών παραγωγικών τομέων, όπου οι πολίτες άμεσα ή έμμεσα θα ελέγχουν σε κάποιο βαθμό τις πολιτικές των κοινωνικών και κρατικών δαπανών στους βασικούς τομείς της υγείας, παιδείας αλλά και μεταφορών, υποδομών ενέργειας κ.λπ. προς όφελος και για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, όπως τώρα δίνεται η δυνατότητα στον Βρετανικό λαό να πιέσει ή να προκαλέσει ευρύτερες (και ίσως ριζοσπαστικές) αλλαγές παρακάτω. Στην αντίθετη περίπτωση, είμαστε απλώς τα θύματα των Πολυεθνικών και της ΕΕ, που την ελέγχουν μέσα από τα ανδρείκελά τους στις Βρυξέλλες (π.χ. στην Ελλάδα μέσα από την ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και αντίστοιχα κόμματα)… Και δυστυχώς αυτή είναι και η εγκληματική πολιτική του ΚΚΕ ειδικά τα τελευταία χρόνια, αφού δεν υιοθέτησε μια στρατηγική για την αποδέσμευσή μας από την εξάρτηση από την ΕΕ και τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης και για την εθνική μας κυριαρχία –ως το πρώτο και αναγκαίο βήμα για την όποια συστημική αλλαγή στη συνέχεια– αλλά, ως (μετα)μοντέρνο «αντικαπιταλιστικό» κόμμα, ανάγει τα πάντα στη «σοσιαλιστική επανάσταση», η οποία βέβαια υπό τις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποιητικής Κατοχής είναι ανέκδοτο. Γι’ αυτό, όχι μόνο το ΚΚΕ αλλά και η «Αριστερά» γενικότερα που δεν θέτει ως άμεσο και πρωταρχικό αίτημα την άμεση έξοδο από την ΕΕ (όχι απλώς από το ΕΥΡΩ, όπως παραπλανούν κάποιοι άλλοι) είναι εντελώς ακίνδυνοι για το σύστημα.
https://www.mekea.org/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%af%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%ce%ba%ce%b5%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%b1%ce%af%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου