Ένας μικρός μολυσμένος παράδεισος

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν δοκιμές πυρηνικών κάπου, μακριά από τα δικά τους εδάφη. Η πιο πάνω φωτογραφία δείχνει ένα παραδεισένιο νησί, που μπορεί να δείχνει ειδυλλιακό αλλά πρόκειται για το σκηνικό μιας σκοτεινής πραγματικότητας, την καταστροφική ιστορία ενός νησιού που εκλάπη από τους ανθρώπους του και βασανίστηκε από πυρηνικές δοκιμές.

Κρατήρας που ανοίχτηκε μετά από τις δοκιμές της βόμβας υδρογόνου των Αμερικανών
Τα θύματα των Αμερικανών
Για πάνω από 2.000 χρόνια, μια ειρηνική κοινότητα ιθαγενών ζούσε στο απομακρυσμένο παράδεισο νησάκι Ατόλη Μπικίνι, τμήμα των νησιών της Μικρονησίας στον Ειρηνικό Ωκεανό. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο στρατός των ΗΠΑ πλησίασε τους 167 νησιώτες και τους ρώτησε αν ήταν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το νησί τους προσωρινά έτσι ώστε οι ΗΠΑ να αρχίσουν δοκιμές ατομικών βομβών "για το καλό της ανθρωπότητας και για το τέλος όλων των πολέμων".
Όντας υπό την κατοχή από τους Ιάπωνες κατά τη διάρκεια και των δύο παγκοσμίων πολέμων, η παθητική, μη μαχητική κοινότητα πίστεψε εύκολα τους αξιόπιστους -σύμφωνα με τα λόγια τους- τελευταίους επισκέπτες τους.

Η διαδικασία εκκένωσης των κατοίκων ξεκίνησε το 1946 και καθώς οι κάτοικοι υπάκουα μάζευαν τα υπάρχοντά τους, παρακολουθούσαν 242 πολεμικά πλοία, 156 αεροσκάφη, 25.000 εξοπλισμούς καταγραφής της ακτινοβολίας, πάνω από 5.000 ζώα για τα πειράματα και χιλιάδες στρατιώτες και πολιτικούς των ΗΠΑ να εισβάλουν στο σπίτι τους.
Από το 1946 μέχρι το 1958, 23 πυρηνικές συσκευές πυροδοτήθηκαν στην Ατόλη Μπικίνι, ανάμεσα τους μια, την μεγαλύτερη πυρηνική έκρηξη που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ, πιο ισχυρή από ό,τι το Ναγκασάκι και η Χιροσίμα μαζί.

Μια από τις πρώτες δοκιμές στην Ατόλη (εδώ η ίδια φωτογραφία χρωματισμένη από την Σουηδή καλλιτέχνη mygrapefruit)
Το μέγεθος της έκρηξης που πυροδοτήθηκε το 1954, στέλνοντας εκατομμύρια τόνους άμμου, κοραλλιών, φυτών και θαλάσσιας ζωής ψηλά στον ουρανό, είχε εντελώς υποτιμηθεί από τις ΗΠΑ και τα επακόλουθα ήταν σκανδαλώδη.

Αμερικανοί VIP παρακολουθούν κάποια ταινία στο Χόλιγουντ πυρηνικές δοκιμές από απόσταση ασφαλείας

Η βόμβα υδρογόνου που εξερράγη το 1954 είχε αποτελέσματα τρεις φορές πιο ισχυρά από ό,τι αναμενόταν

Ο αντιναύαρχος William Blandy, η σύζυγός του και ο υποναύαρχος Frank Lowry στην Ουάσιγκτον, γιορτάζοντας τις ατομικές δοκιμές στην Ατόλη Μπικίνι το 1946. Ο Blandy ήταν επικεφαλής των δοκιμών. (εδώ η ιστορία της)
Πολλά νησιά 100 μίλια μακριά από την Ατόλη -που ποτέ δεν είχαν προειδοποιηθεί ή εκκενωθεί και αγνοούσαν την ακτίνα της έκρηξης- ξύπνησαν και βρήκαν στρώματα ραδιενεργής σκόνης να πέφτει παντού από τον ουρανό. Αμέσως το πόσιμο νερό μολύνθηκε. Αγνοώντας τι συνέβη, τα παιδιά έπαιζαν με την τέφρα, ενώ από το σούρουπο οι κάτοικοι των νησιών αυτών βρέθηκαν σε πανικό τρομοκρατημένοι καθώς άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της έκθεσης στην ραδιενέργεια. Έπεφταν τα μαλλιά τους, έκαναν έμετο και διάρροια. Χρειάστηκαν δύο ημέρες πριν η αμερικανική κυβέρνηση άρχισε να τους παρέχει ιατρική περίθαλψη και εκκενώσει και αυτά τα νησιά.

Οι 23 ψαράδες ενός παραπλέοντος ιαπωνικού αλιευτικού σκάφους εκτέθηκαν και αυτοί στην γκρίζα στάχτη μέσα σε λίγες ώρες από την έκρηξη και δεν γνώριζαν ότι ήταν ο απόηχος μιας δοκιμής βόμβας υδρογόνου. Τα αποτελέσματα της έκθεσης στην ακτινοβολία ήταν οι ασθένειες και οι οδυνηροί θάνατοι. Το περιστατικό ενέπνευσε την ταινία, Γκοτζίλα.

Εγκαταλελειμμένα χωράφια στην Ατόλη Μπικίνι
Η Ατόλη, γεμάτη από κρατήρες και καταβόθρες από τις εκρήξεις, ήταν πλέον επικίνδυνη να κατοικηθεί ξανά από τους ντόπιους, παρά τα όσα τους είχαν κάνει να πιστέψουν. Οι κάτοικοι, απέμειναν να πεθαίνουν από την πείνα σε διάφορα άλλα νησιά με ανεπαρκή τρόφιμα και ύδρευση. Μαστίζονταν από τον υποσιτισμό και τις ανεξήγητες ασθένειες. Ο αγώνας τους να γυρίσουν στα σπίτια τους συνεχίστηκε για δεκαετίες, ενώ η κυβέρνηση των ΗΠΑ τους "βοηθούσε" μετακινώντας από το ένα νησί στο άλλο, όπως οι πρόσφυγες που ζουν σε προσωρινούς καταυλισμούς.
Σε μια απίστευτη τροπή των γεγονότων, οι κάτοικοι της Ατόλης είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στο νησί τους στη δεκαετία του 1970, αφού η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας ανακήρυξε το νησί "σχεδόν χωρίς ακτινοβολία" και ενημέρωσε τους νησιώτες ότι το νερό ήταν καλό και τα τοπικά τρόφιμα δεν αποτελούσαν απειλή για την υγεία τους. Οι επιστήμονες χρειάστηκαν 8 χρόνια πριν ανακαλύψουν και τελικά επιβεβαιώσουν στους κατοίκους που ζούσαν εκεί ότι το νησί είχε "υψηλότερα επίπεδα ακτινοβολίας από ό,τι αναμενόταν αρχικά".

Αρχικά οι κάτοικοι είχαν αντιφατικά μηνύματα και τους είπαν να σταματήσουν να τρώνε μόνο ορισμένα τοπικά προϊόντα καθώς αυτά είχαν μολυνθεί από το δηλητηριώδες έδαφος. Αλλά οι δοκιμές σύντομα οδήγησαν στην ανακάλυψη ότι οι 139 νησιώτες που ζούσαν στο νησί είχαν ήδη δείξει ανησυχητικά υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας, πολύ πάνω από το μέγιστο επιτρεπόμενο επίπεδο. Για άλλη μια φορά, οι κάτοικοι εκκενώθηκαν από τα σπίτια τους.
Η Ατόλη Μπικίνι σήμερα παραμένει εγκαταλελειμμένη... Μοιάζει με μια απόκοσμη, παραδεισένια εκδοχή του Τσερνομπίλ. Μια μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της Ατόλης ζει τώρα στο μικρό νησί του Κίλι, αρκετά μακριά από τα σπίτια τους ενώ λαμβάνουν μια αποζημίωση από την αμερικανική κυβέρνηση για να ζήσουν.

Το νέο "σπίτι" τους, κάτω αριστερά, το νησί Κίλι

Βυθισμένα πλοία δίπλα στην Ατόλη Μπικίνι

Κατά ειρωνικό τρόπο, οι νησιώτες και οι απόγονοι τους έχουν υιοθετήσει την αμερικανική σημαία και συνδέουν τους εαυτούς τους με τις ΗΠΑ, έχοντας την πεποίθησή ότι τους χρωστάει ένα σημαντικό χρέος. Η σημαία περιλαμβάνει διάφορα βασικά γεωγραφικά στοιχεία που αντιπροσωπεύουν τη θλίψη τους για την απώλεια του σπιτιού τους.
Τα 23 αστέρια αντιπροσωπεύουν τα 23 νησιά του ατόλης. Τα 3 μαύρα αστέρια πάνω δεξιά αντιπροσωπεύουν τα 3 νησιά που αλλοιώθηκαν από τις εκρήξεις.
Το κείμενο, "MEN OTEMJEJ REJ ILO BEIN ANIJ", μεταφράζεται ως "Τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού". Είναι η απάντηση του Juda, του ηγέτη των νησιωτών στον ναύαρχο Ben Wyatt, όταν τους ζήτησε να επιτρέψουν στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν το νησί για να "την καλυτέρευση της ανθρωπότητας".
 http://www.pronews.gr/perivallon/topia/315439_enas-mikros-molysmenos-paradeisos-eikones#undefined.gbpl