Συγχωρέστε μου την υπερβολή του τίτλου. Είναι όμως δύσκολο να ελέγξεις την οργή σου, όταν ένα ακόμη συγκρότημα “κλείνει” μόνο για τους εργαζόμενους του. Για να παραδοθεί καθαρό, χωρίς πολλά πολλά χρέη στη διαπλοκή, ότι όνομα κι αν έχει αυτή. Σε αυτή την περίπτωση του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Οι εργαζομενοι του ΔΟΛ που το πάλεψαν με την άποψη ότι τα Μέσα οφείλουν να μείνουν “ανοιχτά” για να σωθούν, πετάχτηκαν από χθές άκυροι και αχρείαστοι πια, στο δρόμο. Χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς να ξέρουν αν θα ξαναβρεθούν σε αυτά τα “μαγαζιά” που υπερασπίστηκαν. Όλοι; Όχι προφανώς, κάποιοι με ειδικό ρόλο όλο το προηγούμενο διάστημα, ξέρουν ήδη πως έχουν καβατζώσει τις νέες θέσεις στη “Νέα εποχή”. Ακολουθεί το συγκρότημα του “Έθνους” όπου οι εκεί εργαζόμενοι αφού έδωσαν μάχη στήθος με στήθος
για να σωθούν τα Μέσα του Μόμπολα, έριξαν μαύρη πέτρα στις εφημερίδες τους ακολουθώντας μια απεργία που κανείς από τους αναγνώστες και το κοινό δεν πήρε χαμπάρι.
Κι αυτοί πεταγμένοι και ακυρωμένοι, θα περιμένουν τις βουλές του νέου αφεντικού τους, του Ιβάν Σαββίδη. Κι αυτοί δεν θα λάβουν αποζημιώσεις, θα θεωρηθούν, όπως και οι του ΔΟΛ “νέοι εργαζόμενοι” με νέους χαμηλούς μισθούς. Είχε προηγηθεί το Mega των ιδίων της παραδοσιακής διαπλοκής. Κι εκεί πολλοί εργαζόμενοι θεώρησαν πως καλύτερη λύση είναι να κρατηθεί ανοιχτό το κανάλι, φροντίζοντας έτσι να λάβουν οι τράπεζες τις δόσεις τους και τα αφεντικά τους πολύτιμο χρόνο να διαπραγματευτούν. Τώρα αναμένουν λύση από τους νέους επίσης ιδιοκτήτες, Μαρινάκη, Σαββίδη με διαιτητή τον Βαρδινογιάννη. Αφεντικά με μεγάλο πλούτο, εξουσία και άποψη για τους εργαζόμενους τους. Είναι αναλώσιμοι, χρήσιμοι μόνο για να τους κάνουν τη δουλειά τους, όταν απαιτηθεί.
Διαφορετική η πορεία των τριών Μέσων, δυο συγκροτήματα και ένας τηλεοπτικός σταθμός, διαφορετικές εκδοχές διεκδίκησης και μορφής αγώνα από τους εργαζόμενους τους. Ίδια τακτική του συνδικαλιστικού σωματείου τους, της ΕΣΗΕΑ. Ίδιο αποτελέσμα. Η διαπλοκή θα ζήσει με τα Μέσα ανοιχτά, οι τράπεζες θα εγγράψουν ζημιές, οι παλιοί εκδότες θα σωθούν στα μέγαρα και τις βίλες τους μη πληρώνοντας μια, η κυβέρνηση θα είναι ικανοποιημένη. Οι εργαζόμενοι είναι …νεκροί εργασιακά.
Όταν η Γιάννη Αγγελοπούλου (άλλες εποχές) έβαλε λουκέτο στον “Ελεύθερο Τύπο (2009), θεωρούσε πως θα καθαρίσει με τους εργαζόμενους της πληρώνοντας μόνο τις νόμιμες αποζημιώσεις. Ε. όχι. Αυτό δεν έγινε ανεκτό. Γιατί οι εφημερίδες, τα κανάλια είναι οι άνθρωποι τους, οι εργαζόμενοι που παράγουν το εμπόρευμα και την υπεραξία. Όχι τα αφεντικά που έχουν τους τίτλους. Με αυτή την αρχή έγινε ο αγώνας τους. Και νίκησαν.
Τόσο στην περίπτωση του ΔΟΛ, του Έθνους, του Mega οι εργαζόμενοι αν και θεωρητικά έλεγαν το επιχείρημα αυτό, δεν το πίστεψαν ποτέ! Γιατί αν το πίστευαν δεν θα κρατούσαν ανοιχτά τα Μέσα για τα αφεντικά αλλά για τους ίδιους. Δεν θα έγραφαν για τον ΔΟΛ, τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη αλλά για τα συμφέροντας τους. Δεν θα είχαν ανοιχτές τις εφημερίδες για να ενημερώνουν την “κοινή γνώμη” για τις ειδήσεις των από επάνω(πολιτικά-οπικονομικά-κοινωνικά) αλλά για να ενημερώνουν τους από επάνω για τις ειδήσεις των από κάτω. Χωρίς τις νδ-μπλε αποχρώσεις (όπως στα Νέα), τις ροζ-κεντροαριστερές, υποτίθεται αντικειμενικές σε Έθνος, Mega.
Οι εργαζόμενοι δεν πίστεψαν πως τα Μέσα είναι οι άνθρωποι τους, πως η δουλειά τους παράγει την ενημέρωση και όχι ο βαλτός αρχισυντάκτης, προϊστάμενος που έτσι κι άλλιώς θα βρεθεί πάλι στην ίδια θέση, έχοντας εξαγοράσει το ρόλο του. Κυρίως δεν απευθύνθηκαν στην κοινωνία, δεν την είχαν σύμμαχο, βασικά δεν την ήθελαν σύμμαχο. Και έχασαν. Τα πάντα.
Περιμένουν τώρα άβουλοι και μοιραίοι τις αποφάσεις των νέων τους αφεντικών, έχοντας ακυρώσει όχι την εργασιακή τους ύπαρξη αλλά τη δημοσιογραφική τους λειτουργία.
https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/08/11/%CE%B6%CE%AE%CF%84%CF%89-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AC-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B8/#more-90481
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου