«Καλή σας μέρα»! Πώς λέγαμε «Καλημέρα, ήλιε, καλημέρα»; Ακριβώς αυτό. Πώς η Μυρσίνη, η κόρη του αδελφού μας, Μάνου Λοΐζου απαγορεύει να ακούγεται το τραγούδι του πατέρα της στις συνάξεις του ΠΑΣΟΚ; Ακριβώς γι’ αυτό εν Κοινοβουλίω αναφωνώ: «Καλημέρα, ήλιε, καλημέρα». Για να τιμήσουμε κορυφαίες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας.
Και αναρωτιόμαστε, αναρωτιέμαι: Πώς ένας ύμνος ζωής, δημιουργίας, ελπίδας, έμπνευσης, αγώνων μας όπλισε και διασχίσαμε με το τραγούδι στη μασχάλη μας, πολύ δύσκολες ατραπούς σε σύγχρονες πολιτικές κατακτήσεις; Ακριβώς, γι’ αυτό «Καλημέρα, ήλιε, καλημέρα». Ανεξάρτητα με το αν η Μυρσίνη μπορεί ή όχι με τον πόνο και τις πληγές της, να εξορίσει από τις καρδιές μας το τραγούδι, εμείς όλοι θα βροντοφωνάξουμε μέχρι να πεθάνουμε «Καλημέρα, ήλιε, καλημέρα».
Μπορεί ο λόγος αυτός, ως αντικοινοβουλευτικός ή αντισυμβατικός να κριθεί. Ευτυχώς όμως, η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, που διασφαλίζει σε όλους μας αυτό το ιερό Βήμα, μου επιτρέπει να επιμείνω και να συνεχίσω.
Ήταν πολύ δύσκολα τα χρόνια εκείνα και εμείς νεαρούδια, φοιτητές, νέοι, εργαζόμενοι ή παιδιά φτωχών κατατρεγμένων οικογενειών, πολιτικά και κοινωνικά, γεμίζαμε τους δρόμους, τα αμφιθέατρα, τα εργοστάσια, τους τόπους δουλειάς και τραγουδούσαμε «Καλημέρα, ήλιε, καλημέρα». Γιατί ο ήλιος, ούτε ήταν ούτε είναι ούτε θα είναι ποτέ ιδιοκτησία κανενός.
Ο ζωοδότης φλόγιζε και θα φλογίζει για πάντα τις καρδιές όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως χρώματος, κόμματος και ηλικίας.
Να περάσω στα τρέχοντα, αυτά που μας απασχολούν; Να καταφύγω σε αριθμούς, σε εκτιμήσεις οικονομικών, καθηγητών, τεχνοκρατών κτλ, για να δούμε πού ακριβώς πάμε και τι κάνουμε; Ούτε προλαβαίνω, ούτε θέλω να το κάνω. Εκείνο που νιώθω όμως και θα σας το πω είναι: Καιρό τώρα νιώθω το πιστόλι στο κεφάλι μου. Από τον έναν εκβιασμό ζω στον άλλο τριάντα, σαράντα χρόνια τώρα.
«Ή Καραμανλής ή Τανκς», «Ή Συνεργασία ή Χάος», «Ή οι δικές μου επιλογές θα γίνουν
