Σε άρθρο του με τίτλο «Πυρακτωμένες αλήθειες και όχι μετα-αλήθειες» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επί του Περιστυλίου» το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ επιτίθεται και «φωτογράφιζει» όσους στιγματίζουν τη «Γενιά του Πολυτεχνείου».
Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής:
Πυρακτωμένες αλήθειες και όχι μετα-αλήθειες
Οι προδοσίες της Χούντας και η τραγωδία της Κύπρου
Μετά από 47 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου ορισμένοι «Κύκλοι» πασχίζουν συστηματικά να αναθεωρήσουν το ιστορικό γίγνεσθαι εκείνης της περιόδου και να στιγματίσουν τη «Γενιά του Πολυτεχνείου».
Αυτοί οι «Κύκλοι» προσπαθούν εμμονικά και μεθοδικά να αμφισβητήσουν τα ανεξίτηλα γεγονότα με υποκειμενικές και έωλες αφηγήσεις τους (… εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων…), να αντικαταστήσουν τις πυρακτωμένες αλήθειες με τις κατασκευασμένες «μετα-αλήθειες» τους και να εκτοπίσουν την πραγματική ιστορία με την ψευδεπίγραφη «μετα-ιστορία» τους.
Είναι αναγκαίο και κρίσιμο να θυμίσουμε σε αυτούς τους «Κύκλους» ορισμένες αδιαμφισβήτητες αλήθειες για την Αντίσταση κατά της Χούντας και το Πολυτεχνείο που σκόπιμα αποπειρώνται κάθε φορά να αποσιωπήσουν, να ξεχάσουν και να ακυρώσουν με τις αναξιόπιστες αναλύσεις τους.
Προβάλλει ως κοινή ομολογία και ως πολιτικό αξίωμα ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί την κορύφωση ενός ασίγαστου πολύμορφου 7χρονου αντιδικτατορικού αγώνα και τον καταλύτη για την πτώση της Δικτατορίας, για την αρχή του τέλους της.
Αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο με άσβεστη φλόγα και μνήμη, με πυρακτωμένες αλήθειες γραμμένες με το αίμα 24 πιστοποιημένων νεκρών, με το αίμα και τον πόνο χιλιάδων τραυματιών, με τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια εκατοντάδων νέων ανθρώπων στα κρατητήρια της Αστυνομίας και του ΕΑΤ ΕΣΑ.
Αναμφίβολα ήταν ένας τεκτονικός σεισμός που συντάραξε συθέμελα το δικτατορικό καθεστώς και αμφισβήτησε ριζικά τις εξαρτημένες υποτελείς σχέσεις της χώρας. Ήταν ένα ηφαίστειο, που με τη λάβα του έκαψε το πρόσωπο και τα προσωπεία της Χούντας.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ως ορόσημο έχει ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά καταγραφεί, ως μια μαζική (με την αγωνιστική συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων νέων και δεκάδων χιλιάδων πολιτών) καταλυτική αποφασιστική αντιστασιακή ρήξη για την κατίσχυση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, για την εδραίωση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Προόδου.
Μετά την πρωτοφανή παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968, στην κηδεία του Νομπελίστα Ποιητή Γιώργου Σεφέρη το 1971, στην κατάληψη της Νομικής το 1973, στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου το 1973, το Πολυτεχνείο ως πρωτόγνωρο γεγονός εξέγερσης άνοιξε νέους δρόμους και έδωσε νόημα και προοπτική στο συμπυκνωμένο μήνυμα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικώς Διαμαρτυρομένων…»
Το «…ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…» αδιαμφισβήτητα έχει ιστορικά καταγραφεί ως φωνή μιας επιβεβλημένης και δίκαιης εξέγερσης και ως στάση αντίστασης των νέων εναντίον μιας πολυπλόκαμης και πολυπρόσωπης 7χρονης Αμερικανόπνευστης στρατιωτικής δικτατορίας, μιας Χούντας – Μπάμπουσκας.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα», (Χούντα Στρατηγών με ευθύνη του βασιλέα Κωνσταντίνου και με αρχηγό τον Σπαντιδάκη – Χούντα Συνταγματαρχών με αρχηγό τον Παπαδόπουλο – Χούντα Ταγματαρχών – Λοχαγών με αρχηγό τον Ιωαννίδη) ανεξάρτητα από τις εποχιακές εκφράσεις της και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις της, ήταν ενιαία και αδιαίρετη, είχε τους ίδιους πάτρωνες και γεννήθηκε ως τέρας από την ίδια μήτρα.
Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα» έχει ένα οικογενειακό δέντρο με βαθειές ρίζες, με ιστορική ταυτότητα και DNAϊκό πολιτικό αποτύπωμα.
Η δομή της, η δικτύωσή της και τα σημαίνοντα πρόσωπά της έλκουν την καταγωγή τους, την ισχύ τους και τη «νομιμότητά» τους στο μετεμφυλιακό Κράτος και Παρακράτος της Βαθειάς Δεξιάς, στον ΙΔΕΑ, στη «βία και νοθεία» του 1961 και στο «Σχέδιο Περικλής», στην έξαρση του Ψυχρού Πολέμου και στη συμμαχική «Κόκκινη Προβιά», στο Βασιλικό Πραξικόπημα και στην Αποστασία, στην κινδυνολογική αντιδημοκρατική εμμονική ψύχωση εναντίον της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και των «Συνοδοιπόρων» της, στην εφαρμογή του «Σχεδίου Προμηθέας» για την βίαιη αποτροπή μιας αφυπνισμένης μεγάλης και δυναμικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας, στην εκτέλεση του «Σχεδίου Ιέραξ» για τη βίαιη ανατροπή μιας σίγουρης συντριπτικής (λαϊκής και κοινοβουλευτικής) νίκης της Ένωσης Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς στις Εκλογές του Απριλίου του 1967.
Αυτή η Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα» έδρασε ενιαία, αδιαίρετη και αλληλέγγυα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις των πρωτεργατών της και ανεξάρτητα από τις εσωτερικές ρωγμές της. Την 21η Απριλίου εγκαθίδρυσε το καθεστώς της Στρατιωτικής Δικτατορίας, έβαλε στο «γύψο» τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της με την κατάργηση των Κομμάτων, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των Πολιτών, με τη σύλληψη και την κράτηση, με την φυλάκιση, την εξορία, τον εκτοπισμό και τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών, με τον εκφοβισμό και το φακέλωμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Αυτές οι ιστορικές αλήθειες έχουν χαραχθεί, με όρους γνώσης, αυτογνωσίας, στοχασμού και αναστοχασμού, στις σκέψεις και τα συναισθήματα εκατομμυρίων Ελλήνων, που διαχρονικά δίνουν 47 συναπτά χρόνια το συγκλονιστικό παρόν τους σε όλες τις εκδηλώσεις και πορείες κατά την ημέρα μνήμης για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η «Εξέγερση του Πολυτεχνείου» ως ιστορικό ορόσημο γεννήθηκε σε μια ρωγμή του χρόνου και σηματοδότησε μια γενιά-σύνορο ανάμεσα σε δύο ιστορικούς κύκλους.
Ξεπήδησε αυτόνομα και αυτοδύναμα ανάμεσα στον Μεταπολεμικό – Μετεμφυλιακό κύκλο, που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα με τη γέννησή της και στον Μεταπολιτευτικό κύκλο, που άρχισε να σκιαγραφείται πάλι με τη γέννησή της, με την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Όμως το οριστικό τέλος του Μεταπολεμικού – Μεταεμφυλιακού κύκλου, όπως και η αρχή του Μεταπολιτευτικού κύκλου έχει σημαδευτεί με το στίγμα μιας επαίσχυντης Εθνικής προδοσίας της Χούντας, με το στίγμα μιας τραγωδίας για τον Ελληνισμό. Αυτή η προδοσία και αυτή η Τραγωδία έχει συνδεθεί με τη χαίνουσα πληγή στην Κύπρο, με την εισβολή των Τούρκων και την επέλαση του Αττίλα Ι και του Αττίλα ΙΙ, με χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους, με εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες, με την κατοχή και τον εποικισμό του Βόρειου Τμήματος της Μεγαλονήσου.
Τα τελευταία χρόνια κλιμακώνεται μία προσπάθεια κυρίως από νοσταλγούς της Χούντας αλλά και από κάποιους «ρηξικέλευθους Φιλελεύθερους» Δημοσιογράφους και Διανοούμενους να συνδέσουν το Πολυτεχνείο με την τραγωδία της Κύπρου. Να ενοχοποιήσουν την Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 για την ακύρωση της «φιλελευθεροποίησης» της Δικτατορίας από τον «καλό και μεγάθυμο» Δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο με το πείραμα και το προσωπείο της Κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
Όλοι αυτοί ως διάττοντες αστέρες της επικαιρότητας πασχίζουν με κάθε τρόπο, έξω και πέρα από γεγονότα, αλήθειες, τεκμήρια, αποδείξεις και ντοκουμέντα, έξω και πέρα από κάθε αντικειμενική ιστορική καταγραφή, να διαμορφώσουν μία ανιστόρητη «άλλη αφήγηση», να γράψουν μια «μετα-ιστορία» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.
Περιγράφουν με «γραμμικό τρόπο» έωλες σοφιστείες και συνεπαγωγές, με διάφορα εάν…, εάν…., εάν….. Με αυτά τα «εάν» παραγνωρίζουν και εξαγνίζουν τις διαχρονικές ευθύνες που έχει η ενιαία και αδιαίρετη Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα» για την προδοσία της Κύπρου.
Έχουμε χρέος να υπενθυμίσουμε στους θιασώτες αυτών των θεωριών και μυθευμάτων ότι η προδοσία της Κύπρου από την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη «Χούντα – Μπάμπουσκα» είναι διαρκής και όχι εποχιακή και στιγμιαία.
Αυτή η προδοσία της Κύπρου συνδέεται άρρηκτα βήμα με βήμα, απόφαση με απόφαση, δράση με δράση, επέμβαση με επέμβαση της «Χούντας – Μπάμπουσκα» από την εγκαθίδρυσή της την 21η Απριλίου του 1967 μέχρι την κατάρρευσή της την 24η Ιουλίου του 1974.
Το χρονολόγιο όλων αυτών των μελανών και μαύρων σελίδων και η εξόχως αρνητική, προδοτική και καταστροφική αποτίμησή τους έχουν καταγραφεί με σαφήνεια και αδιαμφισβήτητα στο «Φάκελο της Κύπρου» και στο επίσημο «Πόρισμα» για τη διαχρονική Χουντική Προδοσία και την Τραγωδία της Κύπρου.
Το Πόρισμα αυτό έχει εγκριθεί ομόφωνα από όλα τα Κόμματα και όλους τους Βουλευτές της Κυπριακής Βουλής και αποτελεί τον έγκυρο και αδιαπραγμάτευτο Λόγο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα γεγονότα, τα οποία δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ και κανείς γιατί η ενιαία, αδιαίρετη και αλληλέγγυα «Χούντα – Μπάμπουσκα του Σπαντιδάκη, του Παπαδόπουλου, και του Ιωαννίδη» με αποκλειστική της ευθύνη διαχρονικά :
προχώρησε στην απόσυρση από την Κύπρο της Ελληνικής Μεραρχίας στις 29/11/1967,
σχεδίασε τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 8/3/1970,
έστειλε στην Κύπρο τον Γεώργιο Γρίβα τον Αύγουστο του 1971 για να ιδρύσει την ΕΟΚΑ Β, με όλα τα συνεπακόλουθα,
προώθησε το Σχέδιο Πραξικοπήματος στις 15/2/1972, που ευτυχώς και εγκαίρως ματαίωσε ο Μακάριος και η Κυβέρνησή του,
οργάνωσε και εκτέλεσε το προδοτικό Πραξικόπημα στις 15/7/1974, που άνοιξε την «κερκόπορτα» για την εισβολή και την κατοχή των Τούρκων.
Το ομόφωνο Πόρισμα της Κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της προδοσίας της Κύπρου και της τραγωδίας του Ελληνισμού οφείλουν να το διαβάσουν, (όπως και δεκάδες άλλα βιβλία ιστορικής τεκμηρίωσης), όλοι οι επίδοξοι «λοβοτομητές» της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού και όλοι οι αιρετικοί και επιλεκτικοί δήθεν «Φιλίστορες» με τον αφόρητο και ανιστόρητο διδακτισμό τους. Επίσης όλοι αυτοί οι δήθεν Φιλίστορες θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα διδαχτούν πολλά, εάν διαβάσουν προσεκτικά το Φάκελο της Κύπρου που έχει εκδώσει σε τόμους η Βουλή των Ελλήνων.
http://www.topontiki.gr/article/416135/mydroi-lalioti-gia-osoys-loidoroyn-ti-genia-toy-polytehneioy-eoles-ek-toy-asfaloys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου