Βασίλης Δημάκης

Ο Βασίλης Δημάκης φυλακίστηκε για πρώτη φορά το 1998 ως ανήλικος, καθώς τέλεσε ένα έγκλημα υπερασπιζόμενος την επίσης ανήλικη αδερφή του. Αποφυλακίστηκε λίγα χρόνια αργότερα και επέστρεψε στη φυλακή, αφού καταδικάστηκε για ληστείες τις οποίες είχε διαπράξει ο ίδιος. Εξακολουθεί να εκτίει τη βαρύτατη ποινή του έως και σήμερα, ενώ στη φυλακή έχει περάσει σχεδόν ολόκληρη την ενήλικη ζωή του.

Βρέθηκε αντιμέτωπος ακόμη και με τη σκέψη της αυτοκτονίας και διέξοδο βρήκε στη μόρφωση.

Έτσι, ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο σχολείο της φυλακής με πολύ καλές επιδόσεις.

Μάλιστα, κατόρθωσε να εισαχθεί στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, δεύτερος σε κατάταξη ανάμεσα στους μαθητές των εσπερινών λυκείων της Ελλάδας.

Δέχτηκε τα συγχαρητήρια, μεταξύ άλλων, και του Υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή. Ως πρωτοετής, πέρασε επιτυχώς τα μαθήματα που είχε δηλώσει, απαραίτητη προύπόθεση για τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών

στο μέλλον.

Και μετά, ξεκίνησαν τα προβλήματα.

Παρά τα όσα υπαγορεύονται από τη νομοθεσία, αλλά και από την κοινή λογική, ο Βασίλης Δημάκης δεν έχει τη δυνατότητα να λάβει εκπαιδευτική άδεια για να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής του γιατί οι αρμόδιοι θεωρούν ότι είναι μαθήματα που δε χρειάζονται παρακολούθηση.

Βέβαια, αν ισχύει αυτό, τότε γιατί μετακινήθηκε από την Πάτρα -όπου κρατείτο- στην Αθήνα εξαιτίας της επιτυχίας του στη συγκεκριμένη σχολή; Κανείς δεν ξέρει.

Ποιος ο λόγος να δίνεις στους κρατούμενους την ευκαιρία να σπουδάσουν, να κάνουν όνειρα για μία νέα ζωή έπειτα από την αποφυλάκισή τους, εάν στη συνέχεια σκοπεύεις να τους το στερήσεις;

Ποια η ουσιαστική λειτουργία ενός συστήματος που έχει χαρακτήρα τιμωρητικό–εκδικητικό, σίγουρα, όμως, όχι σωφρονιστικό;

Δεν είναι το μόνο παράδειγμα που αποδεικνύει το πόσο λάθος προσανατολισμό έχει γενικά αυτό το σύστημα.

Ο Βασίλης Δημάκης, από τις 14 Μαρτίου, βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμα στην εκπαίδευση.

Από εχθές, Μεγάλη Παρασκευή, έχει ξεκινήσει και απεργία δίψας, βάζοντας τη ζωή του σε κίνδυνο και δείχνοντας τη σπουδαιότητα του δικαιώματος όλων στην εκπαίδευση.

Σε μία περίοδο, βέβαια, που τίποτα δε λειτουργεί και όλοι είναι απασχολημένοι με την επιλογή της εκκλησίας που θα παρακολουθήσουν την Ανάσταση και τη μεταφορά του Αγίου Φωτός.

Ήδη, έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο των φυλακών, όμως αρνείται να εξεταστεί και ο γιατρός επισημαίνει ότι από αύριο θα έχει σοβαρά θέματα στην υγεία του.

Διεκδικεί το δικαίωμα στη μόρφωση και στην αξιοπρεπή ζωή, με κόστος την ίδια του τη ζωή.

Ένας άνθρωπος μόλις 39 ετών, ο οποίος, αν τίποτα δεν αλλάξει, μετρά τις τελευταίες του ώρες στη ζωή.

Χωρίς να περιμένει ανάσταση.

Αλλά, εντάξει, ας μην χαλάσουμε και τη διάθεσή μας μέρες που είναι. Μάλλον γι’ αυτό δεν προβάλλεται η ιστορία του στα ΜΜΕ.

Είναι προτιμότερο να βλέπουμε ξανά και ξανά τα πάθη και το θείο δράμα.

Για το ανθρώπινο δράμα ούτε λόγος.

Αυτά. Με συγχωρείς που δεν μπορώ να μπω στο εορταστικό κλίμα με όλα αυτά που συμβαίνουν.

Φιλιά

Ελένη

Υ.Γ. Επειδή πολλά διαβάζω και δεν τα καταλαβαίνω. Το να υπερασπιστείς το αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου στη μόρφωση -ιδιαίτερα από τη στιγμή που έχει μοχθήσει για να το αποκτήσει και που έχει αποδείξει ότι θέλει να το αξιοποιήσει- για εμένα είναι αυτονόητο και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι επικροτείς τις όποιες πράξεις τον έφεραν στη φυλακή. Γι’ αυτές τις πράξεις, ωστόσο, ήδη πληρώνει, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δε μπορώ να σου πω αν έχει μετανοήσει, σίγουρα όμως εκτίει την ποινή που του αποδόθηκε χωρίς να δημιουργεί το οποιοδήποτε πρόβλημα. Ποιοι είμαστε εμείς που θα στερήσουμε, όμως, από έναν άνθρωπο το δικαίωμά του να αλλάξει τη ζωή του; Πώς θα αποφασίσουμε ότι δεν του αξίζει ένα δικαίωμα που θεωρείται θεμελιώδες για κάθε άνθρωπο στη γη;

(Αγαπητή Ελένη, η ελληνική «Δικαιοσύνη» στέλνει τη χώρα στον διάολο και στην απόλυτη καταστροφή. Και είναι αμείλικτη με τους Δημάκηδες αλλά πολύ ευγενική με τους πολιτικούς και με τους ολιγάρχες που ξέσκισαν τη χώρα. Η «Δικαιοσύνη» φροντίζει να συνεχίζεται η φυγή των Ελλήνων και η ερημοποίηση της Ελλάδας. Ελένη, θα αλλάξω σε μια πρότασή σου τη λέξη «κρατούμενους» με τη λέξη «Έλληνες» και τη λέξη «αποφυλάκιση» με τη λέξη «αποφοίτηση». Ορίστε λοιπόν: «Ποιος ο λόγος να δίνεις στους Έλληνες την ευκαιρία να σπουδάσουν, να κάνουν όνειρα για μία νέα ζωή έπειτα από την αποφοίτησή τους, εάν στη συνέχεια σκοπεύεις να τους το στερήσεις;». Δεν ξέρω ποιος θα κρίνει το έγκλημα της ελληνικής «Δικαιοσύνης». Ξέρω πως οι νέοι Έλληνες διαπιστώνουν καθημερινά πως πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να αναζητήσουν ζωή σε κάποια άλλη χώρα. Να είσαι καλά, Ελένη. Την αγάπη μου.)

https://eleutheriellada.wordpress.com/2018/04/12/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82/#more-95690