Να λοιπόν που στην Ελλάδα των προσφύγων, της «μνημονιακής αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, της Μανωλάδας, των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας που ποτέ δεν εφαρμόζονται αν είναι προς το συμφέρον του λαού, του Μνημονίου, του φραπέ της ώρας των διαδηλώσεων, των ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια και στήνονται στα σισίτεια της εκκλησίας για βρουν κάτι να φάνε και του κλασσικού ελληνικού «οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ που τους ψήφισα για να με βάλουν στο Μνημόνιο και τους ξαναψήφισα για να ΜΗΝ με βγάλουν από αυτό», φτάσαμε την παραμονή της θλιβερής επετείου της εγκατάστασης της Δικτατορίας στην χώρα μας, να έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό, απογοητευμένων και προφανώς λοβοτομημένων Ελλήνων – που από τις περικοπές έχουν μάλλον πάθει ιστορικό Αλτζχάιμερ – να υποστηρίζουν
ότι «στην Δικτατορία τα πράγματα ήταν καλύτερα» (όπως φαίνεται σε παλαιότερη έρευνα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας).
Η πλειοψηφία βέβαια όσων το λένε είναι στην ηλικία των 40 με 45. Προφανώς κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους πει ΠΩΣ ήταν στην Δικτατορία (λίγες λεπτομέρειες εδώ κι εδώ) και οι αναμνήσεις τους από τα χρόνια της Χούντας (στην οποία ήταν μικρά παιδιά) προέρχεται από τη σιωπή των γονιών τους, τις αναμνήσεις του χουντικού θείου που πήρε ένα (θαλασσο)δανειάκι επί Χούντας όντας «συμμαθητής του Μακαρέζου» και τις σχολικές τους αναμνήσεις (όπου μάλλον τους ενδιέφεραν περισσότερο τα κοριτσάκια στο μπροστινό θρανίο ή το πως να γλυτώσουν μάθημα για να παίξουν μπάλα στο «κενό»). Είναι πιθανότατα οι ίδιοι άνθρωποι στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 μπήκαν στο Δημόσιο, πήραν τις επιδοτήσεις, έκλεψαν «λίγο» την εφορία, εκμεταλλεύτηκαν την «μαύρη εργασία» των «Αλβανών», έπαιρναν τα ένσημα σε χρήμα «για να τα γλεντήσουν» κ.ο.κ. Και στο τέλος, αφού ψήφισαν και ξαναψήφισαν τους ίδιους επί δεκαετίες, τον Μάιο όντας εντός Μνημονίου, τους ΞΑΝΑ-έδωσαν την ευκαιρία ν’ αποτελειώσουν το έργο τους δηλ. να διαλύσουν τα εργατικά δικαιώματα, να ξεπουλήσουν για – λιγότερο από ένα κομμάτι ψωμί – τα «ασημικά» του Δημοσίου, να μετατρέψουν πάρκα και παραλίες σε θέρετρα για λίγους, να προγραμματίζουν χτίσιμο καινούργιων λιμανιών σε μια περιοχή που έχει ήδη 3 (ΤΡΙΑ) και να επιτρέψουν το κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της ελληνικής οικογένειας, με πρόσχημα την «μείωση της ανεργίας κατά περίπου 1%» – αυτοί οι ίδιοι κυβερνώντες που την πήραν στο 9% και την πήγαν στο 25%.
Και οι «μακάριοι το πνεύματι», «απογοητευμένοι» Ελληναράδες συνεχίζουν τον ύπνο του δικαίου, γκρινιάζουν το (όντως) μαύρο τους χάλι και αναπολούν την Χούντα που όχι μόνο μας γύρισε στο τέλος της οικονομικά 25 χρόνια πίσω (στα χρόνια του Εμφυλίου) αλλά κόστισε και την μισή Κύπρο. Το κάνουν ξεχνόντας ότι τουλάχιστον στα χρόνια της Δημοκρατίας, υπάρχει η συλλογική ευθύνη της επιλογής των κυβερνώντων. Κάτι που προφανώς «πονάει» όταν το σκεφτόνται…
Έτσι λοιπόν είναι νομίζουμε απαραίτητο, να σας δώσουμε το χρονικό της Χούντας των Συνταγματαρχών παραθέτοντας την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το χρονικό της Δικτατορίας» και ένα παλαιότερο αφιέρωμα της ΕΡΤ(ένα παλιότερο γραπτό αφιέρωμα μας βρίσκεται εδώ):
Το δεύτερο απόσπασμα αναφέρεται στους βασανισμούς της Χούντας (από την εκπομπή «Η Μηχανή του Χρόνου»):
Αν παρόλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που «γιορτάζουν» μια μέρα που η χώρα θα πρέπει να κλαίει, δημοκρατία έχουμε: χρόνια τους πολλά…
https://eleutheriellada.wordpress.com/2018/04/21/21%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%B3%CE%BA/#more-95843
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου