ΟΙ κυβερνήσεις πέφτουν (ενίοτε) « από μέσα». Μας το
δίδαξε η ιστορία και η ιστορία επαναλαμβάνεται, σαν
μιας σπείρας το σύρμα, με τα ύψη και τα βάθη του.
Αξιωματούχοι σε πόστα, άνθρωποι σε θέση του
αποφασίζοντος και δεν είναι όλοι «άνθρωποι του
προέδρου». ΕΙΣΧΩΡΟΥΝ και προβοκάτορες,
παρεισδύουν και αντίπαλοι με τη μάσκα του δήθεν ομοϊδεάτη που
δουλεύουν για τρίτους. Για μικρά, που οι συνθήκες τα ανάγουν σε
μεγάλα. Και ποιοι «εκτίθενται»; Οι εκτεθειμένοι της «βιτρίνας». Οι
κυβερνώντες.
ΔΕΝ θέλει και πολλά για ν’ αρπάξει φωτιά ο πολίτης. Έγινε η
προθέρμανση και το θυμικό του ρίχνει γύρες πάνω απ’ τη λογική και το
συναίσθημα. ΔΕΝ ξέσπασε «επανάσταση» και είναι θαυμαστό(ς) που ο πολίτης
αντέχει. Κάποτε (2008) κάηκε η Αθήνα «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Σήμερα, δεν θα ‘μενε λίθος επί λίθου, αν ο έλληνας δεν επιστράτευε τη λογική του. Την επιμονή και την ανοχή του, με στοιχεία