Πάει καιρός τώρα (καμιά εκατοστή χρόνια στην Ευρώπη, μισόν αιώνα στην Ελλάδα) που το ποδόσφαιρο είναι μια αντανάκλαση αυτού που πραγματικά υπήρξε, δηλαδή παιχνίδι. Θα πρέπει ωστόσο να παραδεχθούμε ότι ακόμη και στα «αγνά» χρόνια του παρελθόντος της η μπάλα πράγματι ήταν κάτι παραπάνω από παιχνίδι, καθώς με έναν «μαγικό τρόπο» μπορούσε αγγίξει βαθύτερες συναισθηματικές χορδές της «παγκόσμιας μάζας».
Σε αυτήν τη «βαθύτερη σχέση» της μπάλας με τα δισεκατομμύρια των οπαδών της έγινε / γίνεται η επένδυση δισεκατομμυρίων η οποία τελικά έχει μετατρέψει το ποδόσφαιρο σ’ αυτό που είναι σήμερα: προϊόν.
Αυτουργοί υπεράνω υποψίας
Υπεύθυνοι για τη διαχείριση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ως (έστω ιδιόμορφου) αλλά χρυσοφόρου προϊόντος είναι οι διεθνείς ομοσπονδίες (UEFA, FIFA κ.λπ.), οι ομοσπονδίες των χωρών (Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, για παράδειγμα), οι ιδιοκτήτες των ομάδων και τελικά οι κυβερνήσεις, που (θα πρέπει να) εποπτεύουν τη σύννομη λειτουργία όλου αυτού του εμπορικού κυκλώματος με τους ασύλληπτους τζίρους.
Επειδή το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας του 19χρονου Άλκη Καμπανά δεν είναι ούτε μεμονωμένος στιγμιαίος εκτροχιασμός του οπαδικού πάθους ούτε μια σπάνια εκδήλωση δολοφονικής βίας, αν πράγματι κάποιος θελήσει να αναζητήσει τους ηθικούς αυτουργούς του συγκεκριμένου εγκλήματος, θα πρέπει να ψάξει εντός του πλαισίου των διαρθρωμένων σχέσεων που συνθέτουν αυτό που σήμερα αποκαλούμε ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Οι ηθικοί αυτουργοί είναι αυτοί που διοικούν / εποπτεύουν / εκμεταλλεύονται το ποδοσφαιρικό προϊόν: FIFA, UEFA, Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, πρόεδροι / ιδιοκτήτες των Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών, κράτος.
Οι συγκεκριμένοι νεαροί οπαδοί του ΠΑΟΚ που δολοφόνησαν τον Άλκη μπορούν να ενταχθούν σε μια συνομοταξία που περιλαμβάνει ομοϊδεάτες τους χούλιγκαν με κίτρινη, κόκκινη, μπλε ή όποια άλλη οπαδική απόχρωση.
Τα κοινά τους χαρακτηριστικά (τυφλό οπαδικό πάθος, εκρηκτική βία, βαθιά αμάθεια) είναι πολύ περισσότερα από τις διαφορές τους, οι οποίες περιορίζονται στο χρώμα της φανέλας που υποστηρίζουν. Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι πώς και από ποιους υποθάλπονται αυτά τα κοινά εγκληματικά χαρακτηριστικά τους.
Σαπίλα απ’ την αρχή
Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν έχει τόσο μεγάλη ιστορία ώστε να χαθούμε στους λαβυρίνθους του παρελθόντος του. Ρίχνοντας μια ματιά από την ημερομηνία της σύστασής του ως επαγγελματικής δραστηριότητας (1979) μέχρι και σήμερα μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε το σάπιο υπόβαθρό του και τον βούρκο μέσα στον οποίο όχι απλώς επιβιώνουν, αλλά μεγαλουργούν η λαμογιά, η αλητεία και ο χουλιγκανισμός.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς μέσα σ’ αυτά τα 40 χρόνια:
● Πρόεδρο ΠΑΕ να «συζητάει» με οπαδούς αντίπαλης ομάδας κρατώντας το πιστόλι στο χέρι.
● Πρόεδρο ΠΑΕ να μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο ζητώντας τον λόγο από τον διαιτητή ζωσμένος με κουμπούρι (ακόμα να γίνει η δίκη του…).
● Πυροβολισμούς εντός του κυλικείου των επισήμων προκειμένου να αποτραπεί το λιντσάρισμα του προέδρου των επαγγελματικών ποδοσφαιρικών σωματείων.
● Άγριους ξυλοδαρμούς διαιτητών και κάψιμο των περιουσιών τους.
● Τηλεφωνικές υποκλοπές και «παράγκες» για τον επηρεασμό διαιτητών.
● Ποδοσφαιριστές να τρώνε (στην κυριολεξία) τα συμβόλαιά τους ενώπιον ευτραφών μπράβων – συνοδών του προέδρου.
● Αποδεδειγμένες υποθέσεις δωροδοκιών χωρίς τιμωρία της ομάδας (μόνο ο Ηρακλής την πλήρωσε με υποβιβασμό).
● Προσφορές δημόσιας περιουσίας για χτίσιμο γηπέδων, χαριστικές ρυθμίσεις ή σβήσιμο φεσιών εκατομμυρίων.
● Πρακτικές και τακτικές Καμόρας για τον έλεγχο της ΕΠΟ.
Ο εν λόγω επιγραμματικός κατάλογος είναι ενδεικτικός της σαπίλας μέσα στην οποία βρίσκει γόνιμο έδαφος και αναπτύσσεται ο χουλιγκανισμός. Μέσα σε αυτόν τον βούρκο ευδοκιμούν οι σύνδεσμοι οπαδών ως πραιτωριανοί στρατοί αποτελούμενοι από παιδιά κατά κανόνα χωρίς μέλλον και προοπτική (έχει φροντίσει το υπουργείο Παιδείας γι’ αυτό), παιδιά που υφίστανται στο πετσί τους τη βία του αποκλεισμού και του περιθωρίου. Παιδιά που ψάχνουν μια ιδέα να κρατηθούν και τη βρίσκουν στη φανέλα (ή το χαρτζιλίκι) που κουνά μπροστά τους κάποιος πρόεδρος…
Σε ένα τέτοιο «ποδοσφαιρικό» περιβάλλον μεγάλωσαν τα παιδιά / δολοφόνοι που ξεκίνησαν (όπως το έχουν κάνει άπειρες φορές αυτοί οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι της συνομοταξίας τους) να βρουν για να τσαμπουκαλευτούν κάποιους «αρειανούς» στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά το «από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα» δεν εκπληρώθηκε. Αυτή τη φορά υπήρξε ένας 19χρονος νεκρός.
Μέχρι το επόμενο θύμα…
Υπήρχαν πολλές αφορμές για ουσιαστικές παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να καθαρίσουν το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο από την μπόχα που κουβαλάει. Τίποτε, δυστυχώς, δεν συνηγορεί ότι κάποια ουσιαστική παρέμβαση προς αυτήν την κατεύθυνση θα γίνει και τώρα με αφορμή τη δολοφονία του Άλκη.
Τα φώτα της δημοσιότητας θα επικεντρωθούν στην ποινική διαδικασία για τον επιμερισμό της ευθύνης της δολοφονίας μεταξύ των φυσικών αυτουργών, κάποιοι από τους οποίους ενδεχομένως θα πληρώσουν (δικαίως) ακριβά.
Κατά τα λοιπά, η πολιτεία, όπως συμβαίνει κάθε φορά που οι κυβερνήσεις θέλουν να κλωτσήσουν το κουβαδάκι του χρόνου πιο μακριά, ήδη ανακοίνωσε την έναρξη μελετών για την εξυγίανση του «περιβάλλοντος» χώρου του ποδοσφαίρου.
Οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες «καταδίκασαν απερίφραστα» την αποτρόπαια δολοφονία, και οι παγκόσμιου θεσμικοί επόπτες του ποδοσφαιρικού εμπορικού προϊόντος (UEFA – FIFA) απλώς σχεδιάζουν πώς θα αυξήσουν τα κέρδη τους. Σιγά μην ασχοληθούν με τη δολοφονία ενός 19χρονου οπαδού στην Ελλάδα…
https://www.topontiki.gr/2022/02/11/podosfero-koumpourofori-proedri-aorati-epoptiki-michanismi-ke-strati-ilithion/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου