Του Νίκου Μπογιόπουλου
Μάρτυρες ή σκευωροί; Προστατευόμενοι ή κουκουλοφόροι; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο θεσμός του λεγόμενου «ανώνυμου» μάρτυρα εισάγεται στο δίκαιο της χώρας με τον νόμο 2928/2001 από την κυβέρνηση Σημίτη. Δεν πρόκειται παρά για τον περιώνυμο «τρομονόμο» που επεκτάθηκε το 2010 και κατόπιν από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου το 2014 με τον νόμο 4254. Δηλαδή αυτό για το οποίο φωνάζουν σήμερα όσον αφορά την υπόθεση Novartis η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι ό,τι οι ίδιοι έχουν ψηφίσει -και διατηρούν- στη νομοθεσία της χώρας. Αυτό επιβεβαιώνει τη γνωστή αλήθεια: «Οποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει
στο αλάτι»…
Πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται σήμερα να υπερασπιστεί με πάθος όσα οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν, αλλά τότε ο ίδιος (και το 2001 ως Συνασπισμός και το 2014 ως ΣΥΡΙΖΑ) είχε με πάθος καταδικάσει. Συμπέρασμα: Αλλοι έχουν αρχές κι άλλοι έχουν ως αρχή την… κωλοτούμπα.
Επί της ουσίας: Πρέπει να υπάρχουν προστατευόμενοι μάρτυρες, ειδικά μάλιστα σε υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος; Προφανώς. Ομως, άλλο αυτό κι άλλο η ανωνυμία.
- Από πού προκύπτει ότι η προστασία ισοδυναμεί με την ανωνυμία;
- Και πού πάει η αρχή πως όποιος κατηγορεί αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης για την κατηγορία που απευθύνει;
- Ή πώς προστατεύεται η κοινωνία από ένα καθεστώς στο οποίο οι μηχανισμοί του θα επικαλούνται ή θα κατασκευάζουν μια ανώνυμη καταγγελία και έναν κρυφό μάρτυρα που θα λέει ό,τι θέλει και εσύ, «τυλιγμένος σε μια κόλα χαρτί», θα πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας;
Ναι, λοιπόν, στην προστασία μαρτύρων, αλλά όχι στην ανωνυμία.
Πρώτον, γιατί ευάλωτος από όσους θέλουν να τον βλάψουν είναι όποιος την ταυτότητά του την ξέρουν λίγοι, και συνήθως οι «ενδιαφερόμενοι».
Δεύτερον, και κυριότερον, γιατί το κράτος (οι αρμόδιες Αρχές) έχει την υποχρέωση και τις δυνατότητες μιας τέτοιας, απόλυτης, προστασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου