Του Ανδρέα Βελισσάριου
Μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχής λόγω προσωπικών δυσκολιών, και αφού άφησα το καλοκαίρι να περάσει προσφέροντας μου έντονες δόσεις μελαγχολίας, επέστρεψα στον αγαπημένο μου μικρό φορητό υπολογιστή. Σε αυτό που αγαπώ και με γεμίζει όσο λίγα πράγματα στην ζωή μου, στην συγγραφή.
Κάθεσαι λοιπόν, σε ένα μικρό καφενέ της Αθήνας, με τον κέρσορα του υπολογιστή να αναβοσβήνει ανυπόμονα, σκέφτεσαι και αναπολείς. Ανθρώπους, καταστάσεις, συναισθήματα, στιγμές που ζεις και έζησες.
Χάνονται οι άνθρωποι. Χάνονται έτσι απλά. Χωρίς σοβαρό λόγο. Χωρίς καμία βαρύγδουπη αιτία και δήλωση…έτσι αθόρυβα. Άνθρωποι που κάποτε μοιράστηκαν προσωπικές φιλοδοξίες, σκέψεις, όνειρα, χαρές και λύπες. Άνθρωποι που γέλασες, στήριξες, έκλαψες, πόνεσες…απλά χάνονται. Ένα τυπικό “θα τα πούμε”, ή “να κανονίσουμε κάποια στιγμή” είναι αυτό που συνδυάζει όλο αυτό το σενάριο με ένα μεγάλο “γιατί;” να σε σιγοτρώει βαθιά μέσα σου. Άνθρωποι που με νοσταλγία σκέφτονται στιγμές που πέρασαν. Στιγμές που η καθεμιά είχε την δικιά της μαγεία και λάμψη για σένα, ακόμα και αν κάποιες φορές το πρόσημο ήταν αρνητικό. Άλλοι τις κυνηγούν, και άλλοι απλά τις προσπερνούν, θεωρώντας πως κάτι τέλειωσε. Άλλες εποχές θα πουν…περασμένες…μόνο μπροστά.
Περίεργο πράγμα να γνωρίζεις ανθρώπους και μετά να τους χάνεις έτσι με ένα τόσο απλό τρόπο, σαν τα αστέρια που χάνονται καθώς πέφτουν από τον ουρανό. Έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας και εμείς διαλέγουμε, πολλές φορές χωρίς να το ξέρουμε, ποιους θα αφήσουμε να φύγουν και ποιους θα φέρουμε πίσω. Μακάρι να ερχόντουσαν όλοι πίσω για να μπορούσαμε να δούμε τι ήταν ή τι είναι αυτό που μας κράτησε, έφερε, έδωσε, επέστρεψε!
Τίποτα όμως δεν αντικαθιστά την αίσθηση πως κάποιος άνθρωπος σε νοιάζεται πραγματικά, και προστρέχει. Χωρίς ανταλλάγματα και απαιτήσεις. Άνθρωποι που θα σηκώσουν το τηλέφωνο και θα “εισβάλλουν” αιφνιδιαστικά στο χώρο σου. Άνθρωποι που είναι ικανοί να ταξιδέψουν ώρες για να έρθουν απλά να σε συναντήσουν για λίγα λεπτά. Να σε δουν, να μιλήσετε, να σε πάρουν μια αγκαλιά, και μετά να επιστρέψουν. Αυτό είναι και το μεγαλείο της ψυχής ορισμένων ανθρώπων στις σχέσεις που διαμορφώνουν. Να ξέρεις ότι είναι ικανοί να φτάσουν οπουδήποτε ξεπερνώντας δυσκολίες και εμπόδια απλά για να σε δουν να τους χαμογελάς.
Άλλοι άνθρωποι τα εκτιμούν και προβληματίζονται και άλλοι τα προσπερνούν θεωρώντας τα αυτονόητα. Εμμένουν σε λόγια, χάνοντας την ύλη των πράξεων. Το που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για να τους δεις ευτυχισμένους. Οι όμορφοι άνθρωποι όμως πάντα επιστρέφουν. Μπορεί να χάνονται για λίγο αλλά μετά πάλι έρχονται όπως εκείνη η αστραπή όλο θόρυβο, χρώματα και συναισθήματα.
Ένα τρενάκι είναι η ζωή μας που ανεβοκατεβαίνει με άγνωστες επιβιβάσεις και ξαφνικές αναχωρήσεις!
https://outlook.live.com/owa/?path=/mail/inbox/rp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου