Πέρασαν τα χρόνια, κάναμε πολλά, εκείνη βέβαια έχει κάνει πολλά πολλά περισσότερα και πραγματικά είναι να νιώθει κάνεις περήφανος που την ξέρει.
Έτσι λοιπόν αυτή την φορά εκείνη έχει τον ρόλο της συνεντευξιάζουσας και εγώ τον ρόλο του blogger... μου είπε ποιοτικά και όμορφα πράγματα, είναι προσωπικότητα που μπορείς να μιλάς μαζί της για ώρες... λογικό αυτό, γιατί σε άτομα σαν την Αναστασία ταιριάζει απόλυτα η φράση: ''A rolling stone gathers no moss''... Αγαπητή Αναστασία, θα μου πεις τα βασικά για αρχή: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές,
χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας κλπ.
Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση Θωμά και συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία σου! Κατάγομαι από το Κιλκίς, όπου και μεγάλωσα, και πλέον ζω στο Λονδίνο (Ηνωμένο Βασίλειο). Το 2011 συγκεντρώνοντας την υψηλότερη βαθμολογία στη Θεωρητική Πανελληνίως, ξεκίνησα τις προπτυχιακές μου σπουδές στη Νομική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα επιχειρηματικότητας στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια σπούδασα Δημόσια Διοίκηση με κατεύθυνση «Δίκαιο, Τεχνολογία και Οικονομία» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο σε μεταπτυχιακό επίπεδο και αυτή την περίοδο ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου στη Φιλοσοφία στο King’s College London. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια έχω ιδρύσει δύο οργανισμούς που προσπαθούν να γεφυρώσουν το ψηφιακό χάσμα στην Ελλάδα, το Code it Like a Girl (http://codeitlikeagirl.com) και το Geek Islands (https://www.geekislands.org). Για τη δράση μου αυτή έχω βραβευθεί ως Angelopoulos-Clinton Fellow, Women’s Entrepreneurship Day UN Student Ambassador και έχω υπηρετήσει ως International Exchange Alumna του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α. Στον ελεύθερο μου χρόνο μου αρέσει να προσφέρω εθελοντικά τις γνώσεις και δεξιότητες μου σε διεθνείς οργανισμούς σχετικούς με την ισότητα των φύλων, την τεχνολογία και την κοινωνική επιχειρηματικότητα. Όταν το πρόγραμμά μου το επιτρέπει, μου αρέσει να ταξιδεύω και να ανακαλύπτω νέα μέρη μέσα από την τέχνη και την γαστρονομική τους κουλτούρα. Περισσότερα για μένα μπορεί να βρει κανείς στο www.anastasiasiapka.com .
Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό;
Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς;
Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή;
Από τον Μάρτιο 2018 είχα την τιμή να επιλεγώ ως Detroit Fellow στο Humanity in Action, οπότε αυτή είναι η κύρια ασχολία μου τον τελευταίο καιρό. Το Ντιτρόιτ (Η.Π.Α.) είναι μια πόλη, η οποία μολονότι κάποτε συμβόλιζε το «αμερικανικό όνειρο» και είχε εξαιρετικό πλούτο ως γενέτειρα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, βίωσε πρόσφατα την πτώχευση και τις συνέπειες των δραστικών μέτρων λιτότητας που της επιβλήθηκαν. Ύστερα από πολλή έρευνα και μελέτη σχετικά με την ιστορία της πόλης, έμεινα εκεί για ένα μήνα με πλήρη υποτροφία από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και συμμετείχα σε ένα εντατικό ερευνητικό πρόγραμμα κατά το οποίο εξετάσαμε τη σχέση της οικονομικής κρίσης του Ντιτρόιτ με θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φυλετικών διακρίσεων. Σκοπός μου είναι να προσεγγίσω συγκριτικά τα όσα έμαθα για την αντιμετώπιση της κρίσης εκεί για εντοπίσω βέλτιστες πρακτικές που μπορούν να εφαρμοσθούν στην ελληνική περίπτωση. Συγχρόνως, γράφω τη διπλωματική μου εργασία για το μεταπτυχιακό μου στη Φιλοσοφία. Θεωρώ πως στην Ελλάδα δεν αποδίδουμε στη φιλοσοφία τη σημασία που της αξίζει, δεδομένης της ιστορίας της χώρας μας σε αυτόν τον κλάδο. Χαίρομαι ιδιαίτερα λοιπόν γιατί στα πλαίσια της διπλωματικής μου ασχολούμαι με σύγχρονες εφαρμογές της Ελληνιστικής φιλοσοφίας και έτσι αισθάνομαι πως συμβάλλω έστω και λίγο στη διατήρηση και ανάδειξη της διανοητικής παράδοσης της χώρας.
Ως δραστήρια και δυναμική γυναίκα και μάλιστα νέα βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ στον επαγγελματικό σου χώρο; Πως το αντιμετωπίζεις;
Ο εκφοβισμός/bullying είναι πολύ ισχυρός όρος, δεν θα πήγαινα μέχρι εκεί. Θα έλεγα ότι μεγαλώνοντας στο Κιλκίς, έχω δεχτεί αρνητική αντιμετώπιση στο σχολείο την οποία όμως μπορώ να εξηγήσω λόγω του εσωτερικευμένου μισογυνισμού και σεξισμού που η πατριαρχία εμποτίζει σε πολλές γυναίκες από μικρή ηλικία. Στη συνέχεια και όσο καιρό ζούσα στην Ελλάδα βίωνα συχνά διακρίσεις λόγω της έλλειψης αξιοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Στη σχολή μου είχες σαφώς καλύτερη αντιμετώπιση αν ήσουν ενταγμένος/η σε κάποια παράταξη ή αν προερχόσουν από οικογένεια δικηγόρων και το επικοινωνούσες αυτό σε καθηγητές/τριες. Στις επαγγελματικές ευκαιρίες εξίσου είχε περισσότερη σημασία αν γνώριζες τα σωστά άτομα παρά αν είχες όντως τις ικανότητες που απαιτούνταν για τη θέση. Τουλάχιστον το γεγονός ότι έχω εφοδιαστεί με νομική παιδεία μου δίνει δύναμη να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και να μιλάω ανοιχτά για αυτά τα θέματα όσο πιο συχνά μπορώ. Οι συνθήκες ήταν πολύ καλύτερες όσες φορές αλληλεπίδρασα με οργανισμούς, εταιρίες και πανεπιστήμια σε Αμερική και Αγγλία. Δεν έχω όμως αυταπάτες. Ξέρω ότι παντού ως γυναίκα θα χρειαστεί να δουλέψω περισσότερο για να αποδείξω ότι αξίζω το ίδιο, θα χρειαστεί να διεκδικήσω το να αμείβομαι ισότιμα με τους άντρες συναδέλφους μου αντί να θεωρείται δεδομένο και θα χρειαστεί να προσέχω πολλαπλά το πώς δρω σε έναν επαγγελματικό χώρο. Ως Ελληνίδα που μένει στο εξωτερικό, πρέπει συνέχεια να σκέφτομαι εκ των προτέρων για τους νόμους της χώρας στην οποία μένω, για τη διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία και να πιέζω τον εαυτό μου να διεκδικεί αυτά που δικαιούται ακόμα και όταν νιώθω ξένη ή διαφορετική. Είναι μια συνεχής διαδικασία όμως αξίζει και μου προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση, συγχρόνως όμως αναγνωρίζω ότι είναι και μεγάλο προνόμιο. Για πολλούς ανθρώπους η φυλή, το φύλο, η κοινωνικοοικονομική τάξη, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η θρησκεία, η αναπηρία και πολλοί άλλοι παράγοντες, τους εμποδίζουν όχι μόνο από το να κατακτήσουν αυτά που θέλουν αλλά και από το να ξεκινήσουν να τα διεκδικούν. Όσο εγώ έχω τουλάχιστον αυτή τη δυνατότητα, θα την αξιοποιώ.
Είσαι ευαίσθητη και κοινωνικοποιημένη, σε ότι αφορά κοινωνικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα;
Θα έλεγα ότι αυτός ακριβώς είναι ο πυρήνας των δραστηριοτήτων και των σπουδών μου. Δεν επέλεξα να σπουδάσω νομικά για το κύρος ή τις οικονομικές προοπτικές του επαγγέλματος ούτε ασχολούμαι με τη φιλοσοφία για να θεωρητικολογώ σε αφηρημένο επίπεδο (χωρίς να σημαίνει ότι κατακρίνω όσους έχουν παρόμοια κίνητρα), αλλά στόχος μου είναι να εφαρμόσω τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά μου εφόδια στην επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Συγκεκριμένα, επικεντρώνομαι στις ηθικές και νομικές προκλήσεις (αλλά και ευκαιρίες) που φέρει η τεχνολογία στον χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως προς το περιβάλλον, το αντιμετωπίζω και αυτό ως θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης, καθώς οι περιβαλλοντικές αδικίες επιβαρύνουν δυσανάλογα όσους ανήκουν σε κατώτερες οικονομικές τάξεις και έχουν συγκεκριμένη φυλετική καταγωγή. Γενικότερα όμως με απογοητεύει πολύ η δυσπιστία που παρατηρώ απέναντι στην επιστήμη π.χ. σε θέματα κλιματικής αλλαγής και εμβολιασμών, και στην Ελλάδα δυστυχώς είναι ένα φαινόμενο που το βλέπω πολύ. Ο κόσμος απελπίζεται και εγκαταλείπει εύκολα την ορθολογική σκέψη για θεωρίες συνωμοσίας.
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (18-38);
Τι σε ενοχλεί;
Υπάρχει διεθνώς η τάση στα μέσα ενημέρωσης και την κοινωνία να κατηγορούνται οι millennials ως αργόσχολοι και εγωιστές. Ωστόσο, έτσι όπως το βλέπω εγώ, ειδικά στην Ελλάδα η γενιά μας είναι η πρώτη που στην πλειονότητα της έχει λάβει ανώτατη εκπαίδευση, έχει μάθει ξένες γλώσσες, έχει περισσότερες ευκαιρίες να ταξιδέψει και να χρησιμοποιήσει ισχυρά τεχνολογικά εργαλεία για να επιτύχει τους σκοπούς της. Όλα αυτά τα άτομα βρεθήκαμε στις πιο παραγωγικές μας ηλικίες, γνωρίζοντας ότι είμαστε τόσο ικανοί/ες, να μην έχουμε επαρκείς ευκαιρίες για να αξιοποιήσουμε τις γνώσεις και δεξιότητες μας. Έχει έρθει η ώρα λοιπόν, ως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, να πάρουμε τις καταστάσεις στα χέρια μας και να δημιουργήσουμε μόνοι/ες μας τις ευκαιρίες που χρειαζόμαστε όσο οι προηγούμενοι προσπαθούν να συντηρήσουν τις ευκαιρίες που τους ωφελούν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε για «σωτήρες». Συνεπώς, το παράπονό μου είναι ότι αποδεχόμαστε πολλές καταστάσεις έτσι όπως τις βρίσκουμε. Φοβόμαστε να εκφράσουμε τις αντιρρήσεις μας και να εξερευνήσουμε λύσεις για τα προβλήματά μας. Αυτό είναι μάλιστα κάτι που μου έκανε εντύπωση στο Ντιτρόιτ. Αν και η κατάσταση εκεί είναι από πολλές απόψεις χειρότερη από την Ελλάδα, η τοπική κοινωνία αυτοοργανώνεται συνέχεια και βρίσκει καινοτόμες λύσεις για τα προβλήματα της χωρίς να περιμένει πότε και αν κάποιος πολιτικός ή άλλος εξωτερικός παράγοντας θα συνδράμει. Παρομοίως θεωρώ πως η ρεαλιστική λύση για τη γενιά μας είναι να χρησιμοποιήσει την εξοικείωση της με την τεχνολογία και να επιφέρει την αλλαγή αρχικά σε τοπικό επίπεδο, προσπαθώντας συγχρόνως να διατηρεί εξωστρεφείς τάσεις και να βρίσκει συνεργασίες με φορείς του εξωτερικού
Πως βιώνεις την οικονομική - πολιτική κρίση της πατρίδας μας;
Ποια οικονομική κρίση; Νόμιζα ότι τελείωσε. Αστειεύομαι φυσικά.
Τη βιώνω συλλογικά. Ανεξαρτήτως του πώς επηρεάζει κάθε άτομο ξεχωριστά, όσο η κρίση επηρεάζει τον οικογενειακό και κοινωνικό μου κύκλο, επηρεάζει την ποιότητα ζωής μου και κυρίως την ικανότητα μου να σχεδιάζω μακροπρόθεσμα. Η οικονομική κρίση έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς για να δικαιολογήσει εκπτώσεις στις κοινωνικές παροχές, καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη θέσπιση δομών που συστημικά ευνοούν τους λίγους και όχι τους πολλούς. Περισσότερο όμως με λυπεί όταν χάνουμε την ανθρωπιά μας και αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε την έμφυτη ανθρωπιά άλλων ατόμων. Η οικονομική κρίση έχει βγάλει στην επιφάνεια ένστικτα επιβίωσης και, αντί να μας ενώσει, μας έχει κάνει να στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου και να βλέπουμε πιθανούς εχθρούς σε οτιδήποτε αντιπροσωπεύει το «άλλο» και το «διαφορετικό». Αυτή θεωρώ ως τη σημαντικότερη ήττα. Σε ένα πιο αποστασιοποιημένο επίπεδο, πριν από κάποιους μήνες ολοκλήρωσα μια πρακτική στο Γραφείο Τύπου και Επικοινωνιών της Ελληνικής Πρεσβείας στο Λονδίνο και ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να δω πώς η κυβέρνηση επικοινωνεί την κρίση σε διεθνές επίπεδο, καθώς και το έντονο ενδιαφέρον που δείχνουν τα αγγλικά μέσα ενημέρωσης για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Εκτός από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της η χώρα, είναι εξίσου δύσκολο να αλλάξει την εικόνα και τη «φήμη» που την ακολουθεί σε διεθνές επίπεδο, καθώς και να επηρεάσει τους τρόπους με τους οποίους δημοσιογράφοι και πολιτικοί στο εξωτερικό εκμεταλλεύονται την ελληνική κρίση για να υποστηρίξουν δικά τους μηνύματα.
Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο;
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο;
Η φράση που σε παρακινεί.
Δεν υπάρχει κάποια φράση που με παρακινεί, παρά μόνο η επιθυμία μου οι πράξεις μου να κατευθύνονται προς την υλοποίηση σκοπών που δεν ευνοούν μόνο εμένα αλλά επηρεάζουν θετικά και τις ζωές άλλων. Τι άλλη εναλλακτική έχω; Να αποσυρθώ στην προσωπική μου ζωή και να με νοιάζει μόνο πότε και πού θα βγω, τι θα αγοράσω και πόσοι θα επιβραβεύσουν τις επιλογές μου στα social media; Όσα περισσότερα ξέρεις για το τι συμβαίνει γύρω σου τόσο πιο δύσκολο είναι να κλείσεις τα μάτια και να προσποιηθείς ότι δεν τα βλέπεις. Για να κλείσω λοιπόν λίγο πιο αισιόδοξα, θα παρακινούσα όλους τους/τις νέους/νέες να διαβάσουν, να ταξιδέψουν και να κάνουν ερωτήσεις. Υπάρχει πολύς ανθρώπινος πόνος και πολλές ανισότητες στον κόσμο. Το ότι δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα δεν είναι δικαιολογία για να μην κάνουμε τίποτα.
https://offtherecordnewsgr.blogspot.com/2018/08/blog-post_29.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου