Αμηχανία της Αριστεράς

Tου Ερρίκου Φινάλη

Η επίσκεψη Ερντογάν δεν βόλευε για αντιπολίτευση…

Ο Ερντογάν ήρθε στην Ελλάδα εκβιαστικά, έθεσε επισήμως θέματα με τρόπο που κανείς προηγούμενος Τούρκος ηγέτης δεν είχε κάνει, και αποχώρησε πανηγυρικά μέσω Θράκης. Στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου αναλύθηκε η αντίδραση της κυβέρνησης Τσίπρα σε μια επίσκεψη που, υπό κανονικές συνθήκες (αν δηλαδή υπήρχε μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια και διάθεση προάσπισης της όποιας κυριαρχίας έχει απομείνει), θα έπρεπε να έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει: όταν έδωσε ο Ερντογάν τη συνέντευξή του στον Σκάι (1). Το γεγονός ότι η κυβερνώσα «αριστερά» βάφτισε την επίσκεψη θετική (2), έως και… ιστορική, απλά αντανακλά την τακτική καλοπιάσματος του επίδοξου βιαστή – η οποία δεν απέτρεψε ποτέ κανέναν βιασμό. Ήταν μια αναμενόμενη αποτίμηση,

υποβοηθούμενη και από τη φρούδα ελπίδα ότι η πλήρης στοίχιση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό θα προσφέρει ασπίδα προστασίας.

Λόγια του αέρα

Το ΚΚΕ, πλάι στα συνήθη περί «συμφωνιών ανάμεσα σε τμήματα του ελληνικού και τουρκικού κεφαλαίου», μίλησε για «αναβάθμιση των διεκδικήσεων της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας» (3). Εκτίμηση που, όπως παγίως συμβαίνει με το ΚΚΕ, αυτοακυρώνεται στο δια ταύτα: «Να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που θα βάλουν μια και καλή ένα τέρμα στις αιτίες που δημιουργούν τον πόλεμο». Και μέχρι τότε τι; Ένας εύσχημος τρόπος για να μην αναληφθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες όταν εκτιμάς ότι απειλείται η κυριαρχία της χώρας σου…

Στην τοποθέτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη –μέχρι στιγμής, κανένα άλλο όργανο της ΛΑΕ δεν αποτίμησε την επίσκεψη– η «πρώτου μεγέθους πρόκληση» του Ερντογάν (Λωζάνη και εδαφικές βλέψεις) εξομοιώνεται με το… «εξίσου προκλητικό γεγονός» της σύλληψης των 9 αγωνιστών και «ακόμα χειρότερα»(!) της απαγόρευσης συναθροίσεων. Για να καταλήξει ότι «ο Ερντογάν έρχεται στην Αθήνα κατόπιν υποδείξεων των υπερατλαντικών κέντρων» (4),  δείχνοντας πόσο μακριά (προτιμά να) είναι νυχτωμένο μεγάλο μέρος της Αριστεράς.

Τουρκικός επεκτατισμός γιοκ

Για άλλους, η αισχρή σύλληψη των 9 αγωνιστών του DHKP-C μετατρέπεται σε… μοναδική σανίδα σωτηρίας, καθώς έρχεται και επανέρχεται ως το κεντρικό σημείο καταγγελίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεικτικά, το μόνο που βρίσκει κανείς στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα κάλεσμα για διαδήλωση «ενάντια στο καθεστώς Ερντογάν και την άδικη σύλληψη και προσαγωγή 9 αγωνιστών από την Τουρκία», που έχει ως σκοπό «να αποθαρρύνει την αλληλεγγύη των Ελλήνων και Τούρκων εργαζόμενων στον κοινό αγώνα ενάντια στους δυνάστες» (5)…

Το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας ΠΡΙΝ επιτείνει τη σύγχυση: «Η Αθήνα έχει την ισχύ και τον τσαμπουκά να σηκώσει το βάρος της –πολιτικής, καταρχήν– αντιπαράθεσης με την Τουρκία… Η ελληνική αστική τάξη, χωρίς να έχει φυσικά τις ίδιες φιλοδοξίες και δυνατότητες με την Τουρκία του Ερντογάν (τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συγκυρία), ελπίζει να ανακτήσει λίγο από το έδαφος που έχασε στα χρόνια της κρίσης» (6). Έχουμε δηλαδή μια κατάσταση όπου ακόμη και η πιο αδύναμη («για την ώρα»!) από τις δύο αστικές τάξεις έχει ισχύ και τσαμπουκά. Καθαρά πράγματα και, φυσικά, τουρκικός επεκτατισμός γιοκ.

Αναγνώριση και ιεράρχηση του κινδύνου

Έτσι καταλήγουμε σε μια ενδοαριστερή συζήτηση όπου όποιος βάλει σε κεντρική θέση την απειλή του τουρκικού επεκτατισμού «κερδίζει» τη ρετσινιά του σοβινιστή. Η δε πλειοψηφία της Αριστεράς παρακαλά να ξεχαστούν γρήγορα οι απειλές για να επανέλθουμε ανενόχλητοι στον «αντιμνημονιακό» ή/και «αντικαπιταλιστικό» αγώνα. Ακόμη κι όσοι μιλούν για απαράδεκτες διεκδικήσεις της Άγκυρας, αρνούνται να τις ιεραρχήσουν – λες και ο τουρκικός επεκτατισμός είναι κάτι περίπου εξίσου επικίνδυνο με π.χ. το ξεπούλημα μιας μονάδας της ΔΕΗ. Οι δε υπόλοιποι ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου υπάρχει μία μόνο αντίθεση. Και απορούν γιατί κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά…

Υποχρέωση του οργανωμένου και ανοργάνωτου κόσμου που κατανοεί προς πού οδηγούνται τα πράγματα (και υπάρχει αρκετός τέτοιος κόσμος) είναι πρώτα-πρώτα να μην αυτολογοκρίνεται. Έπειτα, να ιεραρχήσει σωστά τον κίνδυνο του τουρκικού επεκτατισμού, και να ανιχνεύσει τρόπους ανάσχεσής του. Σε μια χώρα που έχει ήδη μετατραπεί σε μισοαποικία στο μέσο μιας περιοχής ανατιναγμένης και φλεγόμενης, σε μια χώρα που στενάζει κάτω από το ζυγό των διεθνών ληστών, ο στρουθοκαμηλισμός (όπως και η μοιρολατρική αναμονή μιας έξωθεν «λύσης») είναι μια πολυτέλεια που δεν έχουμε. 

https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/12/22/%CE%B1%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82/#more-93218