Το μεταμνημονιακό αφήγημα Τσίπρα και η ζοφερή πραγματικότητα

Ανεξαρτήτως του τελικού χρόνου των επόμενων εθνικών εκλογών, το μόνο σίγουρο είναι ότι η κλεψύδρα της σημερινής κυβέρνησης μετρά πλέον ανάποδα. Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι με τη σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να περιμένει τίποτε καλύτερο από μια καθαρή ήττα, ανεξαρτήτως της επιδόσεως που θα έχει η Νέα Δημοκρατία.

Είναι σαφές, επίσης, ότι όλες οι κινήσεις των τελευταίων εβδομάδων αλλά και αυτές που θα πραγματοποιηθούν μέσα στο 2018 έχουν ως μοναδικό στόχο να κλείσουν δημοσκοπικά καταγεγραμμένη ψαλίδα του ΣΥΡΙΖΑ από την… κορυφή. Έτσι ώστε όταν κριθεί πως έφτασε ο κατάλληλος χρόνος να ζητηθεί η προσφυγή στις κάλπες. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι εκλογές θα γίνουν οπωσδήποτε μέσα στο 2018, χωρίς

φυσικά να μπορεί να αποκλειστεί.

Ας δούμε όμως ποια είναι τα σχέδια του πρωθυπουργού και του επιτελείου του, μέσα στους επόμενους μήνες έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι επικοινωνιακές εντυπώσεις που θα βοηθήσουν την σημερινή κυβέρνηση να επανακτήσει ένα ποσοστό από τους αποστασιοποιημένους ψηφοφόρους του Σεπτεμβρίου του 2015.

Η έξοδος από το Μνημόνιο

Ένας από τους βασικότερους στόχους του Αλέξη Τσίπρα είναι αυτό που αποκαλείται «καθαρή» έξοδος από τα μνημόνια. Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αποτελεί κομβικό σημείο στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, ωστόσο στο Μαξίμου γνωρίζουν από μόνη της αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να φέρει ανατροπή του εκλογικού σκηνικού.

Για το λόγο αυτό, όπως κατεγράφη και στην εβδομαδιαία εφημερίδα Νέα Σελίδα, το πρωθυπουργικό επιτελείο επεξεργάζεται το μεταμνημονιακό αφήγημα βασιζόμενο σε τρεις άξονες και συγκεκριμένα μέτρα «αποκατάστασης αδικιών και ανισοτήτων που γέννησε η εποχή των μνημονίων».

 Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι τρεις άξονες του σχεδίου είναι:

• Η ανάδειξη της καθαρής και αμετάκλητης εξόδου από τα μνημόνια με ρυθμισμένο χρέος
• Η προβολή των τεράστιων διαφορών των σχεδίων Αριστεράς και Δεξιάς για τη μεταμνημονιακή οικονομική ανάκαμψη, με κεντρικό στοιχείο τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπεί η κάθε πλευρά.
• Η σύγκριση του «παλαιού» και «νέου» με την υπενθύμιση του «αμαρτωλού» παρελθόντος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το σχέδιο προβλέπει την έναρξη της «αντεπίθεσης» το επόμενο καλοκαίρι με πυξίδα το «Πορτογαλικό Μοντέλο», δηλαδή το μοντέλο που εφάρμοσε η Αριστερή κυβέρνηση Κόστα, μετά την έξοδο από τα μνημόνια, εγκαταλείποντας τη λιτότητα, με στροφή σε πολιτικές άρσης των μισθολογικών και κοινωνικών ανισοτήτων και αναδιανομής εισοδήματος.

Στην κυβέρνηση αισιοδοξούν για τα επόμενα βήματα και η αισιοδοξία τους αυτή εδράζεται, όπως αναφέρει η εφημερίδα, σε συγκεκριμένους παράγοντες:

•  Στην πρόθεση των δανειστών για οριστικό τέλος στην «ελληνική περιπέτεια», όπως αυτή εκφράστηκε και από τη στάση τους στην τρίτη αξιολόγηση.
• Στην αντοχή της τάσης υπέρβασης των δημοσιονομικών στόχων, που εκτιμάται πως θα διατηρηθεί και τις επόμενες χρονιές.
• Στις νέες πολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη και τα σχέδια εμβάθυνσης.

 Τα μέτρα

Παράλληλα, τα μέτρα που σχεδιάζει το κυβερνητικό επιτελείο είναι:

•  Αύξηση του κατώτατου μισθού, μια κίνηση που αναμένεται να έχει άμεσο αντίκτυπο στη ζωή περίπου 200.000 εργαζομένων που αυτή τη στιγμή, βάσει των επίσημων στοιχείων, αμείβονται με τον κατώτατο μισθό. Παράλληλα θα δημιουργούσε μια τάση αύξησης όλων των μισθών και θα έδινε αναπτυξιακή ώθηση, χωρίς καμία δημοσιονομική επιβάρυνση.
• Επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Πρόκειται για μια παρέμβαση που είναι ήδη συμφωνημένη να γίνει το φθινόπωρο του 2018 και αναμένεται να επιδράσει αυξητικά και στο μέσο επίπεδο των μισθών, αλλά εμμέσως και στο κλίμα εφαρμογής των εργασιακών δικαιωμάτων.
• Στοχευμένη μείωση της φορολογίας. Πρόκειται, όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, για την πιο δύσκολη παρέμβαση που μελετά η κυβέρνηση, καθώς κανείς δεν επιθυμεί να δοθεί σήμα στις αγορές πως η Ελλάδα εγκαταλείπει την πορεία των πλεονασμάτων, που διασφαλίζουν την εξυπηρέτηση του χρέους. Επίσης στόχος θα είναι να μην ευνοηθούν ήδη υψηλές κατηγορίες εισοδημάτων, αλλά μόνο όσες υφίστανται υπερβολική φορολόγηση ή αυτές που η ελάφρυνσή τους θα είχε άμεση αναπτυξιακή επίδραση.
• Θεσμοθέτηση ενιαίας 13ης Σύνταξης. Πρόκειται για μια σκέψη στελεχών του Μαξίμου, που εκτιμούν πως οι κινήσεις θα πρέπει να είναι πιο επιθετικές. Η εν λόγω πρόταση προβλέπει τη νομοθέτηση 13ης σύνταξης της τάξης των 300 έως 500 ευρώ για όλα τα επίπεδα συντάξεων, με την εξαίρεση ίσως ενός μικρού αριθμού συνταξιούχων με πολύ υψηλά εισοδήματα.

Και η ζοφερή πραγματικότητα

Πάντως, ενώ η κυβέρνηση αναζητεί μεταμνημονιακό αφήγημα, η πραγματικότητα στην Ελλάδα, όπως την ζει καθημερινά η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και όπως την καταγράφουν οι αριθμοί, μέσω των στοιχείων της Eurostat είναι ζοφερή.

Η χρονιά που ξεκινά σε λίγες ημέρες όχι μόνο δεν θα είναι εύκολη παρά την προσπάθεια ωραιοποίησης από την κυβέρνηση, αλλά και θα φέρει νέα μέτρα, συνολικού ύψους περίπου 1,8 δισ. ευρώ, εκ των οποίων κάτι λιγότερα από 500 εκατ. ευρώ αφορούν μέτρα φορολογικού χαρακτήρα και τα υπόλοιπα συντάξεις, επιδόματα και εισφορές.

Το πρόβλημα είναι ότι μέσα σε δύο χρόνια το κατά κεφαλήν ΑΕΠ και η πραγματική ιδιωτική κατανάλωση έχουν κατρακυλήσει ακόμη περισσότερο, φτάνοντας να βρίσκεται περίπου 30 ποσοστιαίες μονάδες από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, ενώ το ποσοστό των νοικοκυριών που βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης στην Ελλάδα συγκρίνονται μόνο με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την πΓΜΔ, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία!

Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι από το 2014 και μετά δεν ανακόπηκε απλώς η έστω δειλή βελτίωση των βασικών δεικτών ευημερίας, αλλά υπήρξε και επιδείνωσή τους. Ειδικότερα, φτάνοντας και παραμένοντας στο 72% του μέσου κοινοτικού όρου (από το 94% πριν από το ξέσπασμα της κρίσης) το 2014, το «θερμό» εξάμηνο του 2015 και τα σκληρά, ταπεινωτικά μέτρα που ακολούθησαν έριξαν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ακόμα πιο χαμηλά.

Συγκεκριμένα, βυθίστηκε στο 69% του μέσου κοινοτικού όρου στο τέλος εκείνης της φοβερής χρονιάς κι εν συνεχεία στο 68%, ενώ δεν αναμένεται βελτίωση για το 2017, καθώς τα νοικοκυριά επιβαρύνθηκαν με περίπου 2 δισ. ευρώ επιπλέον μέτρα. Ακόμα και η Εσθονία βρίσκεται σε καλύτερη θέση (75%), ενώ χώρες όπως η Μάλτα, η Πορτογαλία, η Σλοβενία, η Σλοβακία και η Κύπρος βρίσκονται ψηλότερα από εμάς.

Ο δείκτης κατανάλωσης

Ένας ακόμη δείκτης που καταγράφει αντικειμενικά την κατάσταση σε μια χώρα είναι αυτός της κατανάλωσης ανά άτομο. Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται οι δαπάνες που γίνονται είτε με κρατική βοήθεια (μερίσματα και επιδόματα) είτε με τη συνδρομή των ΜΚΟ. Αυτός ο δείκτης βρίσκεται στο 77% του μέσου κοινοτικού όρου από το 80% όπου βρισκόταν το 2014.

Ο τρίτος και χειρότερος δείκτης αποτυπώνει την κατάσταση εξαθλίωσης που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, τα οποία στερούνται βασικών ειδών διατροφής, δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν σε έκτακτες δαπάνες, δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε τρέχουσες υποχρεώσεις, όπως οι δόσεις δανείων ή το ενοίκιό τους, και δεν έχουν πάνω από ένα ζευγάρι παπούτσια.

Με βάση τις μετρήσεις της Eurostat, σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται το 35,6% του πληθυσμού, καταγράφοντας οριακή μείωση σε σχέση με το 2015 (37,7%), αλλά όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει χώρες της Ευρωζώνης σε ανάλογη κατάσταση κοινωνικής αποσύνθεσης.

http://www.rizopoulospost.com/to-metamnimoniako-afigima-tsipra-kai-i-zoferi-pragmatikotita/?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=daily-newsletter