H αξία του πολιτικού λόγου και η αξία της αλήθειας μετριέται μέσα από την προβολή στο μέλλον‏

Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ,
στην κοινή συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Ομάδας και Πολιτικού Συμβουλίου

Αγαπητές και αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι, αρχίζω με τα θερμά μου συγχαρητήρια στους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που συγκροτούν τη νέα Κοινοβουλευτική του Ομάδα..

Χαίρομαι γιατί παλιοί δοκιμασμένοι συνάδελφοι είναι ξανά στη Βουλή, άντεξαν .Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά σε δύο νέους συναδέλφους, το Γιώργο Αρβανιτίδη από τη Β΄ Θεσσαλονίκης που επανέρχεται μετά από αρκετά χρόνια και το Δημήτρη Κωνσταντόπουλο από την Αιτωλοακαρνανία, που για πρώτη φορά μπαίνει στη Βουλή. 

Λυπάμαι πραγματικά για την απουσία πολλών συντρόφων και συναδέλφων της προηγούμενης Βουλής αλλά και της Κυβέρνησης. Αυτό οφείλεται στις αντιφάσεις και τα ελαττώματα του εκλογικού συστήματος, η ευθύνη της μη αλλαγής του βαραίνει πρωτίστως τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό φάνηκε κυρίως στις τριεδρικές, καθώς σε πολλές τριεδρικές περιφέρειες το ΠΑΣΟΚ έδειξε πολύ μεγάλη δυναμική, πήρε εκλογικά ποσοστά σημαντικά υψηλότερα του εθνικού μέσου όρου, αλλά δυστυχώς λόγω του εκλογικού συστήματος δεν μπορέσαμε να έχουμε έδρα. 

Θέλω να μνημονεύσω πραγματικά τον καθέναν και την καθεμιά, τα μέλη της προηγούμενης Κοινοβουλευτικής Ομάδας, τις προσπάθειές τους, τα μέλη της προηγούμενης Κυβέρνησης, τον καθημερινό τους αγώνα. 

Η νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι αισθητά μικρότερη, τα καθήκοντα είναι τώρα πολύ απαιτητικά, πέφτει πολλή δουλειά στους ώμους του καθενός από τους Βουλευτές μας. Ευχαριστώ από καρδιάς υποψήφιούς μας που έδωσαν έναν ανιδιοτελή και ανυστερόβουλο αγώνα για την παράταξη και τη χώρα, όχι για τη δική τους πολιτική σταδιοδρομία. Τους θεωρώ όλους και όλες ενεργά στελέχη για το μέλλον του χώρου. 

Ευχαριστώ φυσικά θερμά την Εθνική Εκλογική Επιτροπή, όλες τις Νομαρχιακές και Τομεακές Εκλογικές Επιτροπές, τα μέλη τους και πρωτίστως τους Γραμματείς τους που κουβάλησαν πολύ μεγάλο βάρος.

Με αγάπη και αναγνώριση πραγματική θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στα στελέχη  της δημοκρατικής παράταξης, πέραν του ΠΑΣΟΚ, που έδωσαν σκληρό αγώνα με πίστη στο έργο και την προσφορά του ΠΑΣΟΚ, μεγαλύτερη από κάποιους που αναδείχθηκαν στον κομματικό σωλήνα του ΠΑΣΟΚ και τώρα ασεβούν  εναντίον του.

Ιδιαίτερα δε θέλω να μνημονεύσω το Γιώργο Φλωρίδη, φίλο και σύντροφο από παλιά, από τα φοιτητικά μας χρόνια, που είχε δεχθεί να καταλάβει την πρώτη θέση του συνδυασμού επικρατείας κι είναι πολύ μεγάλη αδικία το γεγονός ότι δεν εκλέξαμε Βουλευτή επικρατείας. 

Φίλες και φίλοι, οι εκλογές ήταν μια βαριά ήττα για το ΠΑΣΟΚ, για την παράταξη, για τη στρατηγική μας και για μένα προσωπικά.

Δεν εκτιμήθηκε η προσπάθειά μας ή στην καλύτερη περίπτωση ,ακόμη κι αν εκτιμήθηκε, θεωρήθηκε ότι ανήκει στο παρελθόν. Ο λαός εκφράστηκε κατά τρόπο σαφή υπέρ μιας άλλης πολιτικής, σαφή αλλά και κατά τρόπο ακραία αντιφατικό. 

- Εκφράστηκε και υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και υπέρ των Ανεξάρτητων Ελλήνων και υπέρ σχημάτων που αντιπροσωπεύουν την απαξίωση της πολιτικής

- Εκφράστηκε με την βεβαιότητα ή έστω  την ελπίδα ότι θα εφαρμοστούν οι προεκλογικές εξαγγελίες τους

- αλλά ταυτόχρονα  και με τη βεβαιότητα ή έστω την ελπίδα ότι δε θα εφαρμοστούν οι προεκλογικές εξαγγελίες τους και δε θα υπάρξει κίνδυνος οπισθοχώρησης για τη χώρα 

- Ο λαός εκφράστηκε με αυτό τον τρόπο υπέρ μιας άλλης -υποτίθεται- πολιτικής, με τη βεβαιότητα όμως ότι το κεκτημένο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια με μεγάλες θυσίες του ίδιου του λαού και τεράστιο πολιτικό κόστος δικό μας, δεν πρόκειται να θιγεί. Και κυρίως η  παραμονή στο ευρώ και η ισχύς του τραπεζικού συστήματος 

- Εκφράστηκε .θέλω να πιστεύω ,με τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα θα πάει προς το καλύτερο κι όχι προς το χειρότερο . Αλλά αν τυχόν αυτό συμβεί, το δεύτερο δηλαδή, δε θα μπορεί να χρεωθεί στους προηγούμενους δηλαδή σε μας, γιατί αυτοί, δηλαδή εμείς, είχαμε προειδοποιήσει.                                 

Ο λαός εξέφρασε όμως παράλληλα τη δυσφορία του, γιατί υποβλήθηκε στις μεγάλες θυσίες που  διαμόρφωσαν αυτό το κεκτημένο που θέλει να διατηρηθεί. Αυτή τη μεγάλη δυσφορία την εξέφρασε κατά τρόπο άνισο, καταλογίζοντάς την  πολύ περισσότερο στο ΠΑΣΟΚ ,παρά στη Νέα Δημοκρατία που έχει την ιστορική ευθύνη της περιόδου του εκτροχιασμού 2004-2009.

Αντίστροφα, όσοι επέμεναν σε μία σοβαρή και υπεύθυνη στάση προτίμησαν παραδόξως τη Νέα Δημοκρατία λόγω της πόλωσης και του εκλογικού συστήματος, αλλά ίσως και  λόγω της επιρροής του εκφοβισμού που πολλούς απώθησε, αλλά προφανώς κάποιους είλκυσε. Ακόμη και το Ποτάμι παρά τις εμφανείς αντιφάσεις και προγραμματικές λογοκλοπές πήγε καλύτερα ως υποτίθεται νέο και άφθαρτο.

Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να αντιπαλέψει προεκλογικά  με την εσωστρέφεια και τη μιζέρια που προκάλεσε η πρωτοφανής πρωτοβουλία του κ. Γιώργου Παπανδρέου και του συνεργατών του. Τα ποσοστά προφανώς δε θα αθροιζόταν, θα μπορούσαν όμως  να πολλαπλασιαστούν. 

Το  πολιτικό περιβάλλον της παράταξης θα ήταν πολύ πιο ελκυστικό και εξωστρεφές, χωρίς την πολιτική, ηθική και αισθητική επιβάρυνση αυτής της εικόνας. Μιας εικόνας που δείχνει αδυναμία συνειδητοποίησης της κατάστασης και των  ιδιαιτέρων ευθυνών που έχουν ορισμένα πρόσωπα  απέναντι στη χώρα και την παράταξη.

Τα πράγματα είναι τώρα πολύ δύσκολα, γιατί συμβαίνουν μεγάλα πράγματα και αναμένονται ακόμη μεγαλύτερα, ενώ το δικό μας εκλογικό και κοινοβουλευτικό μέγεθος μίκρυνε. Η ίδια η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να φερθεί στην αρχή με θετικό τρόπο απέναντι στο νέο, απέναντι στο άλλο, ανεξαρτήτως περιεχομένου, αντιφάσεων, λαθών.

Είναι υποχρεωμένη να στηρίξει ή έστω να ανεχθεί την ίδια την επιλογή της, την ίδια την προσδοκία της. 

Ευτυχώς η αξία του πολιτικού λόγου και ιδίως η αξία της αλήθειας μετριέται μέσα από την προβολή στο μέλλον. Κι εμείς έχουμε, όπως είπα, την προεκλογική μας αλήθεια ως περιουσία και ως βάση επανεκκίνησης: Αριθμητικά μικρή, πολιτικά  σημαντική, ιστορικά πολύτιμη.

Δεν περιμένουμε ούτε προσδοκούμε το αδιέξοδο και πολύ περισσότερο την καταστροφή της χώρας για να ζητήσουμε ρέστα. 

Δεν είμαστε ούτε μικρόψυχοι, ούτε χαιρέκακοι. Ευχόμαστε το καλύτερο για τη χώρα κι ας το κεφαλαιοποιήσει πολιτικά η νέα Κυβέρνηση. Αλλά δεν θα αφήσουμε -όσο εξαρτάται τουλάχιστον από εμάς - να γίνει κάτι χειρότερο.

Τώρα για τη νέα Κυβέρνηση είναι η περίοδος του μέλιτος και της εύκολης επικοινωνιακής διαχείρισης. Οι θλιβερές νοοτροπίες της περιόδου πριν τη κρίση  δυστυχώς όχι μόνο δεν άλλαξαν αλλά επιδεινώθηκαν. Πολλοί γλύφουν τους ισχυρούς της ημέρας. Γλύφουν και περιμένουν. Αυτό αφορά δυστυχώς όχι μόνον εκφραστές συλλογικών και ατομικών συμφερόντων, αλλά ακόμη και θεσμούς πνευματικούς που τους φτύνουν και υποδύονται ότι βρέχει. 

Η φωνή μας ακόμη δεν ακούγεται παρά σε πολύ περιορισμένο κύκλο αποδεκτών, όμως καταγράφεται, η εποχή μας είναι η εποχή της πλήρους και άμεσης καταγραφής. Εμείς παρακολουθούμε να εξελίσσονται τα πράγματα όπως τα είπαμε προεκλογικά:

- Σχηματίστηκε μια κυβέρνηση αξιακής και πολιτικής τερατογένεσης με τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξαρτήτων Ελλήνων

- Με κοινό παρονομαστή το αντιμνημονιακό μένος τώρα που το ζητούμενο είναι η έξοδος από τα μνημόνια, αλλά πρώτη διεκδίκηση της κυβέρνησης είναι η παράταση της παραμονής στο μνημόνιο 

Στα θέματα δημοκρατικών θεσμών, παιδείας, πολιτισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής των κυβερνητικών εταίρων, πλην της νομής στην εξουσία.

Οι προεκλογικές εξαγγελίες επαναλαμβάνονται και εντείνονται μετεκλογικά με μια εντυπωσιακή άνεση και προθυμία αυτοεγκλωβισμού της νέας Κυβέρνησης στα όσα λέει και τα οποία οφείλει πλέον να προσπαθήσει να κάνει χωρίς άλλοθι. Αυτό ισχύει ακόμη και για τις πιο συγκρατημένες και μετριοπαθείς φωνές μέσα στην Κυβέρνηση.

Η ζυγαριά που έχει από τη μια μεριά τις εσωτερικές προσδοκίες και από την άλλη τους εξωτερικούς συσχετισμούς, όπου και να γείρει, θα σπάσει.

Αποφύγαμε να σχολιάσουμε τα πρόσωπα που συγκροτούν την Κυβέρνηση και ευρύτερα το μηχανισμό εξουσίας. Περιμένουμε πολιτικές πράξεις. Οι οιωνοί είναι ετερόκλητοι και αντιφατικοί. 

Υπάρχει όπως είπα και μια κάποια αίσθηση του χιούμορ σε σχέση με τους θεσμούς. 

Είδαμε λίγους Υπουργούς, πολλούς αναπληρωτές Υπουργούς, είδαμε πάρα πολλούς συντονιστές με διάφορες υπουργικές ιδιότητες. Αρκεί να πω ότι το προηγούμενο Υπουργικό Συμβούλιο είχε 23 μέλη και το σημερινό Υπουργικό Συμβούλιο έχει 36 μέλη. Αυτό είναι το μικρό και ευέλικτο σχήμα. Γιατί στο Υπουργικό Συμβούλιο μετέχουν ισότιμα οι Υπουργοί, είτε είναι Υπουργοί είτε αναπληρωτές Υπουργοί. Για να εκδώσεις μια πράξη υπουργικού Συμβουλίου χρειαζόσουν 23 υπογραφές, τώρα χρειάζεσαι 36.

Υπάρχουν όμως και κάποιες προφανώς ακραίες και προκλητικές επιλογές μέσα στο νέο σύστημα εξουσίας, όχι μόνο στην Κυβέρνηση. Επιλογές, αυτοϋπονομευμένες εξ αρχής που αφορούν κορυφαίους θεσμούς με τους οποίους κανείς δεν μπορεί να διακινδυνεύει εκρήξεις ή εκπλήξεις.

Άνοιξαν ήδη περιττά διεθνή μέτωπα χωρίς κάτι να δείχνει ότι υπάρχει σχέδιο για το επόμενο και μεθεπόμενο βήμα. Το 2015 δεν το χειρίζεσαι ως κακέκτυπο του 1981. Στη εξωτερική πολιτική ιδίως το ύπατο κριτήριο είναι για κάθε κίνηση η επίπτωση σε σχέση με το εθνικό συμφέρον, σε σχέση με τον το κατάλογο των κρίσιμων εθνικών θεμάτων: κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, θαλάσσιες ζώνες, συντελεστές εθνικής ισχύος  στους οποίους περιλαμβάνεται και η οικονομία.

Η δική μας στάση θα είναι πάντα ουσιαστική, υπεύθυνη, ειλικρινής, εντεταγμένη στη εθνική στρατηγική που υπηρετούμε.

Δεν θα συμπράξουμε σε κανένα παλαιοκομματικό παιχνίδι σε σχέση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.  Άλλο θεσμική συναίνεση, άλλο προσωπικός καιροσκοπισμός και άλλο άγαρμπος εισοδισμός σε άλλους πολιτικούς χώρους.

Απαιτείται ουσιαστική συναίνεση, θεσμική διαφάνεια, προσωπική αξιοπρέπεια. Για μας αυτά είναι τα κριτήρια για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Κάθε ημέρα που περνάει, τα όρια αντοχής της οικονομίας, δημοσιονομικά, χρηματοδοτικά και χρηματοπιστωτικά, στενεύουν. Με αρνητικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και την απασχόληση. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο ή αυτοσχεδιασμούς ή για την ανακάλυψη της πυρίτιδας ή επικοινωνιακούς ναρκισσισμούς οι οποίοι βλέπω ότι κυριαρχούν. 

Παρακολουθούμε τη συμπεριφορά όλων των ξένων επενδυτών ,όπου αυτοί μπορούν να εκφραστούν: στην αγορά ομολόγων, στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, βλέπουμε τι γίνεται με τις Τράπεζες, τι γίνεται ακόμη και με μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ. Το ελληνικό τριετές ομόλογο με την Ελλάδα να έχει οικονομικά στοιχεία με διαφορά καλύτερα από την Πορτογαλία, έχει αποδόσεις 16%, στην Πορτογαλία 1,4%, στην Ιρλανδία 0,4%. Ήδη ήρθαν οι υποβαθμίσεις από οίκους αξιολόγησης, τα δημόσια έσοδα υστερούν, τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων υστερούν. Μέσα στους πολλούς ενθουσιασμούς βλέπω δηλώσεις ότι «έχουμε λεφτά να πληρώσουμε συντάξεις και προνοιακά επιδόματα», αυτά, τα έχει διασφαλίσει η προηγούμενη Κυβέρνηση. Από τον επόμενο μήνα είναι το ζήτημα.

Επίσης είδα παντού να ανακαλούνται ή να αμφισβητούνται όλες οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην εκπαίδευση, στις εργασιακές σχέσεις. Οι λεβέντικες προεκλογικές μεγαλοστομίες επαναλαμβάνονται με κεκτημένη ταχύτητα αντιπολίτευσης και όχι υπεύθυνης κυβέρνησης.

Τα δημοσιονομικά και χρηματοοικονομικά δεδομένα γίνονται δυσμενέστερα και άρα δυστυχώς η διαπραγμάτευση δυσκολεύει σε σχέση με τα δεδομένα της 29ης Δεκεμβρίου ημέρας διάλυσης της Βουλής. 

Η νέα κυβέρνηση είναι προφανές ότι δεν έχει -ακόμη τουλάχιστον- σαφή στρατηγική.  Στέλνει αντιφατικά μηνύματα επικαλούμενη αναρμόδια μηνύματα από το εξωτερικό. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στην ευρωπαϊκή δημόσια συζήτηση λέγονται πολλά πράγματα, λίγα από σχετικούς και αρμοδίους πολλά από άσχετους και αναρμόδιους. Λίγα είναι αυτά που έχουν σημασία για την πορεία της χώρας και αυτά είναι σαφή και σκληρά. 

Ας εστιάσουμε επιτέλους την προσοχή μας σε αυτά χωρίς να αυταπατόμεθα.  Αν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο θα το είχαμε κάνει. Μας καταψήφισαν, αλλά δεν πρέπει να μας υποτιμούν. Θυμίζω δε, ότι στις εκλογές του 2012 το εκλογικό ποσοστό των κυβερνώντων Κομμάτων ήταν 47% και η Κυβέρνηση ξεκίνησε με 177 έδρες στο Κοινοβούλιο. 

Το χειρότερο είναι ότι στη χώρα επικρατεί η αίσθηση ότι ξαναγυρίσαμε στο 2009. Είναι σαν να αγνοούνται όσα έγιναν τα πέντε δύσκολα χρόνια. Ενώ η βάση εκκίνησης είναι τώρα τελείως διαφορετική. Ενώ είμαστε ένα βήμα από την έξοδο από το Μνημόνιο. Τώρα όμως όπως είπα, ζητάει η κυβέρνηση παράσταση  μνημονίου με τη νέα έκφραση «πρόγραμμα γέφυρα» μεταξύ ποιου; Του σε παράταση ευρισκομένου Μνημονίου με το δάνειο να έχει τελειώσει στις 31 Δεκεμβρίου του 2014 και της προληπτικής πιστωτικής γραμμής; Γέφυρα από πού προς πού.

Είδα επίσης να γίνονται εξαγγελίες μονομερείς σε σχέση με το μακροοικονομικό πλαίσιο. Μακάρι να μπορούσαμε να τις κάνουμε με ασφάλεια, θα τις είχαμε κάνει προ πολλού. Τις διεκδικούμε με αγωνία από το 2011. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε ότι οι προϋπολογισμοί μας θα είναι απλώς πρωτογενώς ισοσκελισμένοι , χωρίς πρωτογενές πλεόνασμα ,όπως είπε ο κ. Τσίπρας στο Υπουργικό του Συμβούλιο.

Πώς θα συμμαζευτούν όλα αυτά που λέγονται με τόση  ευκολία και με τόσο απόλυτο τρόπο; Πότε; Πώς; Με ποια ταχύτητα; Με ποια αιτιολογία; 

Φίλες και φίλοι, το βράδυ των εκλογών ανακοίνωσα ότι βαδίζουμε σε Συνέδριο ριζικής ανανέωσης, ενότητας, συσπείρωσης του ευρύτερου χώρου, ανανεωμένου πολιτικού και προγραμματικού λόγου.

Είναι παρήγορο ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις εσωτερικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι όμως αυτές οι δικές μας ημέρες. Το ενδιαφέρον συχνά  δεν είναι γνήσιο και καλόπιστο. Είναι πολλές φορές προσβλητικό μέσα από την ανάδειξη μιας δυσαναλογίας: πολλοί ενδιαφερόμενοι για κάτι μικρό.

Απαιτείται μεγάλη προσοχή και αυτοσυγκράτηση και πολύ καλός συγχρονισμός ανάμεσα στις εξελίξεις στη χώρα και την πορεία της παράταξης.

Βαδίζουμε στο Συνέδριο χωρίς καθυστερήσεις αλλά συντεταγμένα και με ουσιαστική προετοιμασία. Όταν διεξαχθεί το συνέδριο πρέπει να υπάρχει ενδιαφέρον της κοινωνίας να μας ακούσει και να ασχοληθεί ξανά μαζί μας επί της ουσίας.  Πρέπει να υπάρχει στοιχειώδες κοινωνικό και εθνικό ακροατήριο επί της ουσίας και όχι γιατί θέλει να δει το θέαμα των τεθλιμμένων συγγενών.

Εκτιμώ ότι αυτές οι προσπάθειες θα έχουν στοιχειωδώς διαμορφωθεί μετά το Πάσχα, το Μάιο. Βαδίζουμε σε συνέδριο απροκατάληπτο με όλα τα θέματα ανοιχτά. Συμπεριλαμβανομένου φυσικά του θέματος της ηγεσίας.

Το προέχον είναι να επινοήσουμε το νέο στίγμα και το νέο ρόλο της παράταξης. Βαδίζουμε σε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Παράταξης για να εκφραστούν τα μέλη μας ως πραγματικά πρόσωπα με ονοματεπώνυμο, υπερηφάνεια και πολιτικό λόγο. Σε συνέδριο αυθεντικό, δημοκρατικό, αντιπροσωπευτικό, χωρίς κόλπα, μηχανισμούς και γελοία τεχνάσματα του παρελθόντος. 

Χωρίς να κρύβονται κάποιοι μέσα στο παραβάν. Βαδίζουμε ενωτικά, αλλά όχι ατιμώρητα για αυτούς που έβλαψαν καίρια την παράταξη και τη χώρα.

Θα εγγυηθώ προσωπικά όλες αυτές τις προϋποθέσεις.

Δεν θα ανεχθώ προσωπικές στρατηγικές και αποκλίσεις από συλλογικές αποφάσεις.

Προέχει να προστατεύσουμε την ατομική και συλλογική μας αξιοπρέπεια. Το μικρό πλέον μέγεθος του ΠΑΣΟΚ απαιτεί πολύ μεγαλύτερο σεβασμό στην ενότητα, την πειθαρχία, τη συλλογικότητα και προσέξτε παρακαλώ την αυτογνωσία όλων μας.

Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η παράταξη θα προσανατολιστεί προς τη δυναμική του μέλλοντος ή προς τη ρουφήχτρα του παρελθόντος. Η δική μου επιλογή μου είναι η πρώτη. Δεν θα αφήσω να γίνει η δεύτερη.

Αυτό αφορά  το ιδιαίτερο στίγμα του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με όλους και με όλα. Σε σχέση με την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Σε σχέση με τη ΝΔ. Σε σχέση με το Ποτάμι. Σε σχέση με τα θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος. Σε σχέση με μικρόψυχες και αδιέξοδες προσωπικές στρατηγικές που κινούνται στον  ευρύτερο χώρο της παράταξης και σιώπησαν επιμόνως προεκλογικά. 

Θα βαδίσουμε προς το νέο στίγμα της Παράταξης λέγοντας την άποψή μας για την ουσία του έθνους και της οικονομίας. Δηλαδή για την παραγωγική ανασυγκρότηση, για το κανονικό κράτος, για τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας, για τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Για την προκλήσεις και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Για τα πεδία της σύγχρονης πολιτικής που βασίζονται σε μια νέα σχέση δημόσιου και ιδιωτικού. Για την εθνική αυτοσυνειδησία. Για τη σχέση την πάντα υπαρκτή μεταξύ Ελευθερίας και ισότητας, δημοκρατίας και  αλήθειας.

Στην συνεδρίαση της ΚΠΕ υπό την ισχύουσα πλέον σύνθεση της και της εθνικής οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου θα παρουσιάσω πλήρη εισήγηση για το συνέδριο. Το πρώτο βήμα είναι η καταγραφή, η διαφύλαξη και η αξιοποίηση της πολιτικής και οργανωτικής δουλειάς των εκλογών.

Οι υποψήφιοί μας, οι γραμματείς και τα μέλη των Νομαρχιακών και Τομεακών Επιτροπών Εκλογικού Αγώνα, οι αγαπημένοι φίλοι μας των κινήσεων της Δημοκρατικής Παράταξης, τα στελέχη που είχαν ήδη ενεργοποιηθεί πριν τις εκλογές στην Εθνική Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου. Όλα τα κοινωνικά, επαγγελματικά και θεματικά δίκτυα είναι η πολύτιμη δεξαμενή στελεχών που πρέπει να αξιοποιήσουμε πλήρως. 

Σε κάθε εκλογική περιφέρεια οι άνθρωποι που έδωσαν στην πράξη τη μάχη  των εκλογών αναλαμβάνουν την ευθύνη της συγκρότησης του χώρου και της προσυνεδριακής δουλειάς.

Οι ομάδες δουλειάς για τη διακήρυξη και το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης ενεργοποιούνται και πάλι σε συνεργασία με το ΙΣΤΑΜΕ. Η νεολαία, οι νέοι σε ηλικία υποψήφιοι, οι ενεργές ομάδες του Διαδικτύου αναλαμβάνουν δράση.

Προέχει όμως η χώρα .Χωρίς να έχει διαμορφωθεί το εθνικό τοπίο, χωρίς να ξέρουμε με σαφήνεια το στίγμα της χώρας, δεν μπορούμε να δώσουμε αξιόπιστα το νέο στίγμα της παράταξης.

Αυτό είναι ότι σημαντικότερο έχω να κάνω. Η πιο σημαντική πτυχή της θητείας μου ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Και κυρίως ως ενός προσώπου που επωμίστηκε τεράστιες ευθύνες και θυσίασε την δημοφιλία και την εύκολη και ανέφελη πολιτική του διαδρομή ουχί επί ματαίω .

Αλλά στο όνομα μιας διαφορετικής αντίληψης για τη πολιτική και τη σχέση πολιτικής και ιστορίας. Αυτήν θα την υπερασπιστώ έως θανάτου και μετά από αυτόν.

Τα μικρά ποσοστά μας απαιτούν ακόμη περισσότερο τώρα να κάνουμε μεγάλη πολιτική και όχι μικρές διευθετήσεις.  

Πρώτη συνεπώς προτεραιότητα μας είναι το έργο μας στη Βουλή, η παρακολούθηση της κυβέρνησης, η υποστήριξη και εξειδίκευση των πολιτικών μας προτάσεων με αίσθημα βαθιάς εθνικής, κοινωνικής και παραταξιακής ευθύνης.

Πρώτο βήμα είναι από την άποψη αυτή η οργανωμένη παρουσία μας και ο πολιτικός μας λόγος στη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης. 

Δεύτερο βήμα, η στενή παρακολούθηση της διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη και το ΔΝΤ.

Τρίτο βήμα, η καθαρή θεσμική στάση στη διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Σας ευχαριστώ. 

http://www.evenizelos.gr/

Τελειώστε με τα παραμύθια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Κάνουν κακό στην χώρα μας!

Η κρίση απόδειξε οτι η ανάλυση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι αφελέστατη. Δεν είμαστε ευρωπαίοι και δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι.  Εμεις εδώ έχουμε ανθρωπιστική κρίση,1,5 εκ ανέργους και 8000 νεκρούς, Ποια ευρωπαικη αλληλεγγύη; Ποια λύση μέσα στην Ευρώπη;. Οι ίδιοι είπαν ότι είμαστε PIIGS  Ελληνες Ιταλλοι Ισπανοί Πορτογάλοι Ιρλανδoί. Είμαστε περιφέρεια και είναι πυρήνας! Είμαστε Νότιοι και είναι Βόρειοι. Δεν υπάρχει αλλυλλεγύη παρά μόνο εθνικά συμφέροντα και τα δικά μας δεν θα τα κοιτάξει κανείς. Τελειώστε με τα παραμύθια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Η θεωρία αυτή κάνει κακό στην χώρα μας και δεν της επιτρέπει να αποβάλει τον φόβο  της απόρριψης, και τελικά την υποτέλεια.
http://papaioannou-giannis.net/

Tο υστερόγραφο της αποχώρησης ενός πρωθυπουργού

Έχεις την ανάγκη να πιστέψεις μερικές φορές ότι ζεις σε μια κοινωνία που, πέρα απ' όσα αρνητικά κουβαλάει, έχει καταφέρει να δημιουργήσει, αν μη τι άλλο, ένα ελάχιστο επίπεδο «πολιτικού πολιτισμού».

Έρχονται όμως απρόσμενα (;) κάποιες δημόσιες συμπεριφορές και μάλισταεπαναλαμβανόμενες και απευθυνόμενες σε πολλές κατευθύνσεις που σου προκαλούνθλίψη και απογοήτευση έστω κι αν αυτές εκδηλώνονται υπό την επίδραση πιθανών εξελίξεων και δυσκολεύεσαι να τις κρίνεις ή να τις σχολιάσεις μέσα από πολλές αναλύσεις.

Συνειρμικά σου έρχονται στίχοι απλοί που τις φωτογραφίζουν: «Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.»

Κι αναρωτιέσαι γιατί «Κάπου ανάμεσα στο αξιοπρεπές μελό και στο φτηνό πάθος», επέλεξε το δεύτερο. Μια εκδοχή ίσως είναι ότι γιατί «Το ήξερε πως δε θα άντεχε στο Μεγάλο Πόνο». Απ’ την άλλη πάλι, είναι κάποια «Πράγματα που δε λέγονται — δεν εξηγούνται». Και αναρωτιέσαι, μήπως και τον επηρέασε «Το ανανεούμενο αίσθημα ενός επικείμενου κακού», μια κάποια εμμονή τέλος πάντων.

Βέβαια είχε δείξει τις προθέσεις του κατά την προεκλογική περίοδο, τότε που «Προσπαθούσε να σε πείσει πως όλα είχαν αλλάξει, όμως εσύ τα ’βλεπες γύρω σου απελπιστικά όμοια», όταν αρνήθηκε κάθε διάλογο κάθε συνάντηση, αλλά αυτό ξεχάστηκε μέσα στη δίνη των ημερών, ίσως γιατί το έσβησε αυτή «Η διαδοχή των ημερών», ίσως γιατί ήδη γνωρίζαμε πως «Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν».

Παρ’ όλα αυτά, απογοητεύεσαι «Να βλέπεις τα ίδια πράγματα να γίνονται και να ξαναγίνονται» κι αν τον είχες πλάι σου ίσως θα ήθελες να τον ρωτήσεις «Κι ήξερες πως όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν», είναι κάτι το αναπόφευκτο, γιατί εσύ; Ίσως μέχρι την τελευταία στιγμή να «Έλπιζες από απελπισία». «Όμως ποτέ δε θα μου εξηγήσεις το πώς και το γιατί».

Και αναρωτιέμαι αν «Το ρήμα που ταίριαζε στην περίπτωσή του ήταν: βουλιάζω» ή μήπως είναι υπερβολή κι επιστρέφω στον πρώτο συνειρμό:

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.»

Μιχάλης Κονιόρδος,
Καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά

ΥΓ.: Κι αναρωτιέμαι: Αλήθεια, «Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά…» ;

http://www.efsyn.gr/

ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ: ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΗΝ ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

«Πολλοί πιστεύουν πως τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, χρησιμοποιήθηκαν για να επιδοτήσουν τις δαπάνες. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων πήγαν για να πληρωθούν τόκοι και κεφάλαιο του χρέους» αναφέρει σε νέο άρθρο του για την Ελλάδα, στη New York Times, ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν και υπογραμμίζει «την ανάγκη η Ευρώπη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων» και «να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό την οικονομική κατάσταση και στην περίπτωση της Ελλάδας».
Ο αρθρογράφος, μεταξύ άλλων, προβάλλει τη θέση ότι «οι Γερμανοί ειδικότερα πρέπει να κάνουν το σωστό και να εγκαταλείψουν τους μύθους και την ηθικολογία», επισημαίνοντας ότι «με την παρούσα κατάσταση, το μόνο που καταφέρνει η Ελλάδα μέσω του διεθνούς δανεισμού είναι να συντηρεί την αποπληρωμή των τόκων και του αρχικού κεφαλαίου».

Επίσης, προτείνει «ως την πλέον συνετή λύση την απομείωση του ελληνικού χρέους και τη θέσπιση μικρότερων και ρεαλιστικών πλεονασμάτων στον προϋπολογισμό της, λύση που θα βοηθήσει και τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να εκπληρώσει την υπόσχεσή της περί πάταξης της λιτότητας -σε αντίθεση βέβαια με την κρατούσα συλλογιστική/ηθικολογία της Ευρώπης περί απαίτησης των δανειστών να τηρήσει η Ελλάδα κατά γράμμα τις δεσμεύσεις της».
«Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα τεστ που πρέπει να επιλύσει: αυτό της Ελλάδας», τονίζει ο κ. Κρούγκμαν και προσθέτει:
«Στα πέντε χρόνια που πέρασαν από τότε που άρχισε η κρίση, η καθαρή σκέψη βρίσκεται σε “σύντομο ανεφοδιασμό”. Αλλά, αυτή η ασάφεια πρέπει να τερματιστεί, και τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα θέτουν θεμελιώδη πρόκληση για την Ευρώπη. Μπορεί να αφήσει κατά μέρος τους μύθους και την ηθικολογία και να ασχοληθεί με την πραγματικότητα, με τον τρόπο που καθορίζουν οι βασικές αξίες της ηπείρου. Αν όχι, τότε το όλο ευρωπαϊκό εγχείρημα -της προσπάθειας οικοδόμησης της ειρήνης και της δημοκρατίας μέσω της κοινής ευημερίας- θα υποστεί ένα φοβερό και ίσως θανάσιμο πλήγμα».
Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, ο νομπελίστας οικονομολόγος υποστηρίζει: «Πολλοί πιστεύουν πως τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά χρησιμοποιήθηκαν για να επιδοτήσουν τις δαπάνες. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων πήγαν για να πληρωθούν τόκοι και κεφάλαιο του χρέους. Τα τελευταία δύο χρόνια γινόταν μια ανακύκλωση: η ελληνική κυβέρνηση λειτουργούσε ως μεσάζων, με τους πολίτες να βλέπουν την καταστροφική πτώση του βιοτικού επιπέδου τους και να απαιτείται να κάνουν θυσίες προκειμένου να προσφέρουν περισσότερα στο πρόγραμμα που είχε υποβληθεί από τους δανειστές.
Για να καταλάβουμε πώς σκέφτεται η νέα κυβέρνηση αρκεί να σημειώσουμε ότι επιθυμεί να μειώσει το μέγεθος τής συνεισφοράς των πολιτών σε αυτό το πρόγραμμα. Κανείς δεν μιλάει για περισσότερες δαπάνες από όσες χρειάζεται πραγματικά η Ελλάδα. Αυτό που πρέπει να μπει στο τραπέζι είναι να υπάρξουν λιγότερες δαπάνες για τόκους και περισσότερες για αρωγή στους ενδεείς ή σε τομείς όπως η υγειονομική περίθαλψη. Κάτι τέτοιο θα είχε και άμεση συνέπεια στη μείωση της ανεργίας, που έχει φτάσει στο 25%. Η ηθικολογία αρχίζει με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα έχει υποχρέωση να πληρώσει τα χρέη της».
Ακολούθως, ο κ. Κρούγκμαν σημειώνει ότι «είναι αλήθεια πως η Ελλάδα την περίοδο 2004-2009 με κεντροδεξιά κυβέρνηση δανείστηκε τεράστια ποσά σε εθελοντική βάση. Αλλά και η Γερμανία με τη σειρά της δάνειζε οικειοθελώς την Ελλάδα. Θα περίμενε κανείς και οι δύο πλευρές να αποδεχθούν το λάθος και να πληρώσουν το τίμημα. Και ενώ ιδιώτες δανειστές έχουν διασωθεί σε μεγάλο βαθμό (παρά το “κούρεμα” του 2012), η Ελλάδα συνεχίζει να πληρώνει».
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, «τώρα, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν πιστεύει πως η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώσει πλήρως το χρέος της. Γιατί λοιπόν να μην αποδεχθούν την πραγματικότητα και να μειώσουν τις πληρωμές έτσι που να μην συνεχιστεί η ατέλειωτη δυστυχία; Είναι στόχος να καταστεί η Ελλάδα ένα παράδειγμα για τους άλλους δανειολήπτες; Αν ναι, τότε τι υποτίθεται πως είναι η ένωση των κυρίαρχων δημοκρατικών κρατών; Εάν είχαμε να κάνουμε με τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, τότε η χώρα θα μπορούσε να κηρύξει πτώχευση. Θα σταματούσε να λαμβάνει νέα δάνεια και να πληρώνει τις υφιστάμενες οφειλές, ενώ οι ταμειακές ροές θα βελτιώνονταν πραγματικά».
Επίσης, επισημαίνει ότι «το πρόβλημα για την Ελλάδα, ωστόσο, είναι η ευθραυστότητα των τραπεζών της, καθώς όπως όλες οι τράπεζες της Ευρωζώνης εξαρτώνται από την ΕΚΤ. Αν κοπούν οι πιστώσεις, τότε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα λιώσει μέσα σε ένα τεράστιο bank run. Όσο η Ελλάδα μένει εντός ευρώ, χρειάζεται την καλή θέληση της ΕΚΤ, η οποία με τη σειρά της εξαρτάται από τις διαθέσεις της Γερμανίας και των άλλων πιστωτριών κρατών. Είναι άραγε έτοιμη η Γερμανία να πει σε έναν εταίρο “ή πληρώνεις ή καταστρέφω το τραπεζικό σου σύστημα;”».
Τέλος, ο κ. Κρούγκμαν τονίζει: «Ας σκεφτούμε τι θα συμβεί αν η ελληνική κυβέρνηση, που έχει λάβει νωπή εντολή, πει πως δεν πληρώνει. Τότε, αναγκαστικά θα φύγει από το ευρώ και αυτό θα έχει καταστροφικές πολιτικές και οικονομικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη. Αντικειμενικά, η επίλυση αυτής της κατάστασης δεν είναι δύσκολη. Η Ελλάδα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στην ανταγωνιστικότητα, με τη δραματική μείωση του κόστους και των μισθών, άρα η λιτότητα είναι αυτή που κρατάει τα πράγματα.»

» Ας αφήσουν την Ελλάδα να “τρέξει” μικρότερα θετικά πλεονάσματα που θα ανακουφίσουν τους Έλληνες από τον πόνο. Ας αφήσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση να πετύχει κάτι προς εκτόνωση των αντιδημοκρατικών δυνάμεων που περιμένουν να εκμεταλλευτούν τις συνθήκες. Στο μεταξύ, το κόστος για τους φορολογούμενους των άλλων κρατών θα είναι ελάχιστο, από τη στιγμή που ποτέ δεν πρόκειται να αποπληρωθεί το σύνολο του χρέους. Οι Γερμανοί ειδικότερα πρέπει να κάνουν το σωστό και να εγκαταλείψουν τους μύθους και την ηθικολογία».
http://kartesios.com/

Newsweek: Μεγαλύτερη απειλή για την Ευρώπη ο Σόιμπλε από τον Τσίπρα

«Ο Σόιμπλε αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την Ευρωζώνη από τον Τσίπρα» αναφέρεται σε άρθρο που δημοσιεύεται στο αμερικανικό περιοδικό Newsweek.

Συγκεκριμένα, ο Τόμας Ράιτ, διευθυντής του Project on International Order and Strategy στο Brookings Institution, τονίζει ότι «ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξης Τσίπρας, διαθέτει σαφή εντολή για την επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους και της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα», προσθέτοντας ότι «θα γραφτούν πολλά τις επόμενες εβδομάδες για τα οικονομικά θέματα που περιλαμβάνονται στις διαπραγματεύσεις».

Ο αρθρογράφος υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

1. Η πεποίθηση ότι οι τεράστιες συνέπειες μιας ελληνικής εξόδου από την Ευρωζώνη μπορούν να ελεγχθούν, θα καταστήσει μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ περισσότερο και όχι λιγότερο πιθανή.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί ότι η Ευρωζώνη μπορεί να διαχειριστεί μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, καλύτερα από ότι το 2012. Εάν ο κίνδυνος μετάδοσης έχει μειωθεί σημαντικά, θα μπορούσε παραδόξως να αυξήσει τον κίνδυνο ενός Grexit.

Ωστόσο, παραμένει απίθανη μια έξοδος της Ελλάδας, όχι τόσο επειδή η Γερμανία θα θελήσει να πραγματοποιήσει το πείραμα, αλλά επειδή η κατάσταση θα οδηγούντο πραγματικά στην άκρη του γκρεμού, προκαλώντας την αντίδραση της ΕΚΤ και την ενεργοποίηση των μηχανισμών που διαθέτει, όπως τη διακοπή της παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες.

2. Τελικά, αναφέρει το δημοσίευμα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την Ευρωζώνη από τον Αλέξη Τσίπρα.

Τις επόμενες εβδομάδες, ο κ. Τσίπρας θα χαρακτηρισθεί ως η αιτία των προβλημάτων της Ευρωζώνης, μολονότι τα τελευταία πέντε χρόνια ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επέβαλε τη γερμανική οικονομική ορθοδοξία στην Ευρωζώνη, όπου συμπεριλαμβάνονταν η λιτότητα, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η στήριξη σε μια υφεσιακή νομισματική πολιτική και η εθνικοποίηση του τραπεζικού χρέους.

Στις επόμενες βδομάδες, η γερμανική κυβέρνηση θα διαμαρτυρηθεί για την ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο είναι σημαντικό να μην ξεχάσουν ότι ποδοπάτησαν πάνω σε καλύτερους εταίρους όταν είχαν την ευκαιρία.

3. Αυτή είναι μια σημαντική στιγμή για τα λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη, η οποιά θα καθορίσει το μέλλον τους.

Η Γερμανία θα επιχειρήσει να αποδυναμώσει τα λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Το χειρότερο αποτέλεσμα για τη Γερμανία θα ήταν μια συμφωνία με την Ελλάδα, καθώς θα ενίσχυε τα λαϊκιστικά κόμματα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Το καλύτερο αποτέλεσμα θα ήταν η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ως προειδοποίηση και για τις άλλες χώρες.

Ωστόσο, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει και η Ελλάδα τεθεί εκτός Ευρωζώνης, θα αποτελεί και αυτό ισχυρό ράπισμα για τη Γερμανία».

Το δημοσίευμα καταλήγει αναφέροντας ότι «υπάρχει βέβαια και μια μέση επιλογή, μια συναινετική συμφωνία με την Ευρωζώνη, που θα εφαρμόζεται και γίνεται αποδεκτή από όλα τα κράτη-μέλη. Φυσικά, η Γερμανία απορρίπτει αυτή την επιλογή».
http://www.voria.gr/

Ελλάδα-Ευρώπη: Ο πρώτος γύρος κατέληξε σε ρήξη

Σε τροχιά σύγκρουσης φαίνεται πως μπαίνει η ελληνική κυβέρνηση με την Ευρώπη, καθώς, αυτό καταδεικνύουν τα αποτελέσματα των σημερινών συναντήσεων τόσο του πρωθυπουργού όσο και του υπουργού Οικονομικών με τον πρόεδρο του Eurogroup.
Μπορεί στην... περιρρέουσα ατμόσφαιρα να γίνεται λόγος για «εποικοδομητικές συζητήσεις» και την «πρώτη επαφή», ωστόσο, η ουσία των σημερινών συζητήσεων, μάλλον αποτυπώνεται στον τρόπο με τον οποίο έληξε η σημερινή συνέντευξη Τύπου Βαρουφάκη-Ντάισελμπλουμ, δηλαδή, με πολλή ένταση και ψιθυριστά λόγια.
Ο Τσίπρας έριξε οβίδα στην Ευρώπη – Τα τέσσερα όχι στους εταίρους
Το μεσημέρι της Παρασκευής ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε σε ευθεία αντιπαράθεση με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ, τονίζοντας ότι η κυβέρνησή του θα μείνει πιστή στο πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει.
Εμμέσως πλην σαφώς ο πρωθυπουργός είπε στον επικεφαλής του Eurogroup:

• Δεν θέλουμε την Τρόικα
• Δεν θέλουμε παράταση
• Δεν θέλουμε την επόμενη δόση
• Δεν θέλουμε νέο πρόγραμμα

Χαρακτηριστικό είναι και ένα απόσπασμα από τους διαλόγους των δύο ανδρών:

• Τσίπρας: Τέσσερα χρόνια τώρα η Ελλάδα εφαρμόζει ένα αποτυχημένο πρόγραμμα που έκανε τον λαό μας να υποφέρει άδικα.
• Ντάισελμπλουμ: Δεν έχω την ίδια άποψη.
• Τσίπρας: Τότε δείτε τους αριθμούς. Χρέος 180% του ΑΕΠ από 124%, 1,5 εκατ. άνεργοι, 2,5 εκατ. Φτωχοί.
• Ντάισελμπλουμ: Θα ζητήσετε παράταση του προγράμματος;
• Τσίπρας: Το πρόγραμμα αυτό απορρίφθηκε από την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Δεν έχω το δικαίωμα να την αγνοήσω. Κανείς δεν το έχει. Θεμελιώδης αρχή της Ενωμένης Ευρώπης είναι ο σεβασμός στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.

Ο Βαρουφάκης ολοκλήρωσε την ρήξη
Λίγη ώρα αργότερα η κοινή συνέντευξη Τύπου του Γιάννη Βαρουφάκη με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ ολοκλήρωσε την εικόνα ρήξης μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης.
Οι υπουργοί Οικονομικών Ελλάδας και Ολλανδίας συμφώνησαν ότι... διαφωνούν κάνοντας παράλληλα για εποικοδομητική συνάντηση και καλό κλίμα.
Ο κ. Βαρουφάκης μίλησε για τις προτεραιότητες της κυβέρνησης σημειώνοντας ότι «Θέλουμε μια Ελλάδα που αναπνέει μέσα σε μια Ευρώπη που αναπτύσσεται» με τον κ. Ντάισελμπλουμ να τονίζει ότι επιθυμία της Ευρώπης είναι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, αλλά επισημαίνοντας ότι οι μονομερείς ενέργειες δεν βοηθούν. Παράλληλα, ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει περίπτωση διάσκεψης για το χρέος επισημαίνοντας ότι η υπάρχει τέτοιο όργανο και λέγεται Eurogroup.
Η ιστορική χειραψία που αποτυπώνει το χάσμα
Ωστόσο, το κλίμα που επικρατεί, πλέον, στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης αποτυπώθηκε στην ιστορική χειραψία μεταξύ Βαρουφάκη και Ντάισλμπλουμ, στην οποία ο πρόεδρος του Eurogroup, ενοχλημένος ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του υπουργού Οικονομικών και εκείνος αναφωνεί «Ουάου».
Δευτερόλεπτα πριν από αυτό το καρέ ο κ. Βαρουφάκης είχε δηλώσει για την Τρόικα ότι «Εμείς με αυτήν και σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σαθρά δομημένη επιτροπή, δεν έχουμε στόχο να συνεργαστούμε».
Το «μπαλάκι» στην πλευρά των Ευρωπαίων
Μετά τις δηλώσεις της ελληνικής κυβέρνησης και την ολοκλήρωση των συζητήσεων με τους επικεφαλής του Eurogroup και EuroWorking Group, η... μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο των Ευρωπαίων, καθώς, εκείνοι είναι που θα πρέπει να κάνουν την επόμενη κίνηση.
Ηδη το κλίμα για την Αθήνα στο Βερολίνο ερμηνεύεται ως εξαιρετικά ψυχρό με την πλευρά της Ανγκελα Μέρκελ να δηλώνει ότι δεν υπάρχει πλάνο συνάντησής της με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ, πολλά θα κριθούν στην κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής στις 12 Φεβρουαρίου.
Εξαιρετικά σημαντική, πάντως, χαρακτηρίζεται η σημερινή συνάντηση της Γερμανίδας Καγκελαρίου, με τον Μάρτιν Σουλτς και τον Φρανσουά Ολάντ στο Στρασβούργο.
Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Μάρτιν Σουλτς θα ενημερώσει την καγκελάριο και τον Γάλλο πρόεδρο για τις επαφές που είχε στη Αθήνα, ενώ, η Ανγκελα Μέρκελ αναμένεται να πιέσει τον Φρανσουά Ολάντ να παραμείνει αυστηρά στο άρμα του Βερολίνου υπέρ της λιτότητας για να στείλει ένα ακόμη μήνυμα στον Αλέξη Τσίπρα.
Ανταλλαγή... τελεσιγράφων και με τον Σόιμπλε
Νωρίτερα, πάντως, και πριν τις ανακοινώσεις για τις επαφές με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο Αλέξης Τσίπρας είχε και ανταλλαγή τελεσιγράφων με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ο κ. Σόιμπλε δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «η γενναιοδωρία της Γερμανίας έφτασε στα απόλυτα όριά της» με την ελληνική κυβέρνηση να απαντάει «Είναι γνωστές οι απόψεις του. Πλέον έγινε γνωστή και η ετυμηγορία του ελληνικού λαού».
http://www.iefimerida.gr/

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Ο λαός χαίρεται, η Αριστερά πρέπει να προετοιμαστεί

ανακοίνωση της Παρέμβασης για τα αποτελέσματα των βουλευτικώ εκλογών

1. Η νίκη ενός κόμματος της αριστεράς και η ήττα των λαομίσητων δυνάμεων της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσων διαχειρίστηκαν μνημόνια τα τελευταία 4 χρόνια (ΓΑΠ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) είναι μια ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη και αυτό είναι το θετικό αποτέλεσμα των εκλογών. Οι δυνάμεις που έσπρωξαν στο οικονομικό αδιέξοδο το λαό που τον ταπείνωσαν τον λοιδώρησαν, τον καθύβρισαν, δέχτηκαν ένα ισχυρό χτύπημα. Τα ποσοστά όμως της ΝΔ δεν κατακρημνίστηκαν, δεν είχαμε φαινόμενα κατάρρευσης τύπου ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της ΝΔ θα παραμείνει ο βασικός πολιτικός πόλος των συμφερόντων της αστικής τάξης. Μαζί με το κόμμα των Ναζί το οποίο παραμένει ισχυρό, παρά την κάμψη, συγκροτεί μια αξιόλογη δύναμη στα δεξιά-ακροδεξιά του πολιτικού συστήματος.
2. Είχαμε μια προεκλογική περίοδο που ο νικητής ήταν γνωστός και τα αποτελέσματα αναμενόμενα. Τα αποτελέσματα είναι λογικά και αναμενόμενα με την έννοια ότι το «να φύγουν» ως αίτημα τιμωρίας των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και ως άμεση λύση «για να πάρουμε μια ανάσα» ήταν το κυρίαρχο ρεύμα. Ήταν αναμενόμενα από τη στιγμή που οι δανειστές δεν έδωσαν κάποια διέξοδο με παραχωρήσεις στο Σαμαρά και προδιαγεγραμμένα από την ψήφιση του ΕΝΦΙΑ και μετά.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε εκφράζοντας αυτό το ρεύμα τιμωρίας και ανάθεσης. Οι προσδοκίες της κοινωνίας, αλλά και το ίδιο το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης αφορούν μικρές βελτιώσεις, ένα φρένο στη λιτότητα και μια μερική ανακούφιση των πολύ εξαθλιωμένων στρωμάτων. Ο κόσμος δε ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ περιμένοντας θεαματικές ανατροπές και αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε στην ατζέντα του προγράμματός του πολιτικές για την απάντηση της ανεργίας, πολιτικές για χρόνια και ευρέως αποδεκτά αιτήματα (δημόσια υγεία για όλους, ανάκτηση των ιδιωτικοποιημένων υποδομών, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ), ούτε πολύ περισσότερο έθεσε το παραμικρό για μια πολιτική παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Δεν έθεσε ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού. Επένδυσε στις χαμηλές προσδοκίες, όχι στη ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίηση του λαού, αλλά στο να εκφραστεί βασικά το «να φύγουν». Το ότι ο λαός δεν περιμένει μεγάλες αλλαγές και ανατροπές είναι αρνητική και καθόλου αντικειμενική εξέλιξη. Το φρόνημα του λαού το 2012 ήταν διαφορετικό, ανοιχτό σε μεγαλύτερες τομές και συγκρούσεις. Το φρόνημα αυτό δε ριζοσπαστικοποιήθηκε βασικά με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος για δύο χρόνια κινήθηκε στη λογική του «περιμένουμε να πέσουν» και στο στρογγύλεμα των θέσεων του γύρω από το μνημόνιο, το χρέος, το ευρώ, το εγχώριο σύστημα. Αυτή η πολιτική εκλογικά επιβραβεύτηκε, αλλά ιδεολογικά, κινηματικά και πολιτικά έφερε οπισθοχώρηση. Βέβαια γιαυτό δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς που δεν πήραν πρωτοβουλίες για να συνομιλήσουν με το ρεύμα της κοινωνίας που απαιτούσε «να φύγουν» και να προσπαθήσουν να το ριζοσπαστικοποιήσουν. Αυτό σήμαινε πρωτίστως κοινωνικό μέτωπο και πολιτική μετωπική συνεργασία δυνάμεων στη βάση ενός φιλολαικού προγράμματος μεταβατικών και άμεσων διεκδικήσεων ανατροπής των μνημονίων και διεξόδου από την κρίση, άλλο λόγο από το συνηθισμένο του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, σοβαρή τακτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.
4. Πρέπει να δοθεί προσοχή στις έξωθεν αντιδράσεις στην πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ. Η σοσιαλδημοκρατία που συγκυβερνά την Ε.Ε. της λιτότητας (Ολάντ, Σουλτς) υποδέχτηκαν την έλευση του Τσίπρα ως «ελπίδα». Η ακροδεξιά Λεπέν υποδέχτηκε αυτό το αποτέλεσμα θετικά. Η δε Γερμανική ηγεσία περιμένει πρώτα τις εγγυήσεις για τα συμφωνηθέντα. Από τις ευρωεκλογές του 2014 είναι γνωστό ότι οι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές παρατάξεις (που εκπρόσωποί τους στην Ελλάδα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) αντιμετωπίζουν προβλήματα από δύο πολιτικά ρεύματα. Το πρώτο και πιο δυνατό από ένα εθνικιστικό-ακροδεξιό ρεύμα που εκφράζεται στο ευρωπαϊκό κέντρο (Λεπέν-Γαλλία, Φάραντζ-Μ. Βρετανία, εθνικιστικά κόμματα σε Ολλανδία, Σουηδία αλλά και Γερμανία, αλλά και σαν τέτοια πρέπει να ειδωθεί η ρητορική Μπερλουσκόνι υπό τη σκιά του Γκρίλο στην Ιταλία). Το δεύτερο αφορά το ΣΥΡΙΖΑ και το Ποδεμος προς το παρόν. Και τα δύο από διαφορετική σκοπιά και στόχους «αντιδρούν» στις πολιτικές λιτότητας και στον τρόπο λειτουργίας της Ε.Ε... Όσο αυξάνεται η παρακμή και η ύφεση στην ΕΕ τόσο θα αυξάνονται οι εθνικιστικές και αριστερές κριτικές που θα δημιουργούν προβλήματα στο οικοδόμημα της ΕΕ και της ευρωζώνης. Βοούν τα δομικά προβλήματα του ευρώ, μέρος των οποίων προσπάθησε να επουλώσει ο Ντράγκι με το πρόσφατο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης. Η Ε.Ε. και η ευρωζώνη ασθενούν πολιτικά και οικονομικά. Και το ευρωπαϊκό κέντρο δεν έχει την ενότητα και αυτοπεποίθηση που είχε το 2010 που εφάρμοζε ένα σιδερένιο πλαίσιο και έστελνε τελεσίγραφα στις τότε κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, των PIIGS. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει το χρόνο του και η Ευρωπαϊκή ηγεσία θα κινηθεί με την πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, ιδεολογία, πολιτική και στελέχη είναι κυβέρνηση που επιθυμεί ένα συμβιβασμό – ακόμα και οδυνηρό – και όχι μια ρήξη με το ευρωπαϊκό κέντρο. Ότι είναι κόμμα που σιγά σιγά και με δευτερεύουσες παραχωρήσεις και βελτιώσεις θα αποδεχτεί το βασικό ευρωπαϊκό πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων και νεοαποικιακών πολιτικών και των πολιτικών λιτότητας (έστω πιο «ανθρώπινης»). Ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά και προγραμματικά φαίνεται να βαδίζει σε μια πολιτική σταθεροποίησης και όχι ανατροπής.
5. Η κυβέρνηση «εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας» με τους ΑΝΕΛ και με τα υπόλοιπα του ΓΑΠ και της ΔΗΜΑΡ καθώς και τα ανοίγματα στο νεοφιλελεύθερο Ποτάμι δεν είναι ένα «ατύχημα» των αριθμών. Ήταν αλλαγή γραμμής από το 2012 όπου και το σύνθημα με το οποίο εκτινάχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο 27% ήταν η «κυβέρνηση της Αριστεράς». Το σύνθημα μεταλλάχτηκε συνειδητά, συντεταγμένα και σχεδιασμένα σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Και είναι αυτονόητο ότι το με ποιες δυνάμεις θα πάει κάποιος έχει σχέση με το τι πολιτική θέλει να εφαρμόσει. Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα με το σύνθημα για κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας, εδώ και δύο χρόνια, έστρωσαν τις ράγες στο τρενάκι του Καμμένου να ψαρεύει αντιμνημονιακές ψήφους για να «συγκρατεί τον Αλέξη». Το είδος και ο χαρακτήρας της κυβέρνησης, ήταν προαποφασισμένα. Αποτελούν διάψευση για όσους έβλεπαν την κυβέρνηση της αριστεράς σαν σκαλοπάτι στον πολιτικό αγώνα προς ευρύτερες ρήξεις με το σύστημα και τον ιμπεριαλισμό.
6. Το αποτέλεσμα της πολιτικής συνεργασίας Ανταρσυα-ΜαρΣ είναι ένα αποτέλεσμα καλύτερο του, αναμενόμενου μπροστά στη διαφαινόμενη λεηλασία της αριστερής ψήφου από το ΣΥΡΙΖΑ. Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστών επέλεξαν να πάνε «κόντρα στο ρεύμα» και να συγκροτήσουν και συγκρατήσουν ένα χώρο που – αν θελήσει να κάνει τομές με το παρελθόν του – θα έχει αναντικατάστατο και καθοριστικό ρόλο το επόμενο διάστημα. Γιατί μπορεί να έχει καθαρή ματιά και πολιτική για το χαρακτήρα της κρίσης και για τη βαρύτητα του προβλήματος που λέγεται Ε.Ε. Ο χώρος αυτός θα μπορεί να απαντάει στα διλήμματα και τα τελεσίγραφα των δανειστών, γιατί θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τα βασικά αιτήματα και στόχους της αριστεράς. Μιλώντας τακτικά και συγκυριακά, είναι ένα αποτέλεσμα θετικό. «Ιστορικά» και στρατηγικά, το αποτέλεσμα προδίδει μια Αριστερά που δεν έχει φιλοδοξίες και προσδοκίες. Αυτή η Αριστερά έκανε τελευταία στιγμή προεκλογικά ένα μικρό θετικό βήμα. Όμως «ιστορικά» είναι προς το παρόν στο περιθώριο μακριά από την κοινωνία. Κι αυτό γιατί στα κενά που παρουσιάστηκαν 5 χρόνια τώρα (υπογραφή μνημονίου, κίνημα πλατειών, εκλογές 2012, εκβιασμός ΕΚΤ στην Κύπρο, ευρωεκλογές 2014) η κωλλυσιεργεία για τη συγκρότηση μετώπου για τη διέξοδο από την κρίση έστελνε διαρκώς αγωνιστές σπίτι τους ή στο ΣΥΡΙΖΑ, σπαταλούσε δυνάμεις, χρόνο και χώρο.
7. Ο λαός σήμερα χαίρεται και αυτό από μόνο του είναι θετικό. Το 43% που ψήφισε Αριστερά είναι ένα καινούριο εθνικό ακροατήριο και δίνει δυνατότητες για μια πραγματικά αντισυστημική αριστερά. Όχι γιατί αυτό από μόνο του θα οδηγήσει σε ριζοσπαστικοποίηση. Το ανάποδο. Η πολιτική «χαμηλών προσδοκιών» και κατευνασμού του συστήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε μετριοπάθεια το λαικό φρόνημα. Το αν αυτό το νέο περιβάλλον θα οδηγήσει στην ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου και σε ευρύτερες ρήξεις με το σύστημα και όχι στην ενσωμάτωση έχει σχέση:

α) με την μετωπική συγκρότηση της αντισυστημικής αριστεράς

β) με την ανάδειξη αιτημάτων και στόχων μέσα στους κοινωνικούς χώρους που θα οξύνουν τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και θα πολιτικοποιούν. Όχι μόνο σε επίπεδο οικονομικών διεκδικήσεων αλλά κυρίως στην οργάνωση των κοινωνικών μετώπων στους χώρους δουλειάς και στη γειτονιά για τα κεντρικά προβλήματα. Για την ανεργία, την παραγωγική στασιμότητα, τη νεολαία κοκ.

γ) με έναν διαφορετικό λόγο και μορφή που να μπορεί να συνομιλεί με το 43% που ψήφισαν σήμερα Αριστερά αλλά προέρχονται από άλλα ρεύματα.

δ) Με ουσιαστική προγραμματική και κινηματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ πάνω «στις χοντρές γραμμές». Στην τάση ενσωμάτωσης και αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ του ευρωπαϊκού πλαίσιου, στην κατεύθυνση υπογραφής νέας «βελτιωμένης» μνημονιακής δανειακής συμφωνίας, στο ψαλίδισμα των αιτημάτων για σύγκρουση με την πλουτοκρατία, στην κατεύθυνση πιο «ανθρώπινης» διαχείρισης του συστήματος και όχι ανατροπής του.

Το βασικότερο όλων είναι να υπάρξει δράση από σήμερα. Και όχι αναμονή για να δούμε τι είδους συμφωνία θα υπογράψει ο Τσίπρας με την Ε.Ε. σε 6 μήνες.

http://antapocrisis.gr/

Οι Έλληνες πολιτικοί αντίγραφα των πολιτών

- ο εθνικός κίνδυνος -

Πολλά ακούμε για την οικονομική κρίση που διέρχονται οι ανεπτυγμένες κοινωνίες και η Ευρώπη εις την οποία ανήκουμε και εμείς ως χώρα. Τα γεγονότα όμως αυτά δεν είναι συνταρακτικά για τις Εταίρους μας. Διότι τα αίτια της κρίσης αυτής αντιμετωπίζονται από τις εκεί κοινωνίες με σοβαρότητα, νηφαλιότητα και υπευθυνότητα. Εξάλλου κάθε κρίση έρχεται αλλά και παρέρχεται μετά πάροδο μερικών χρόνων όταν  αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά με τα προαναφερθέντα εργαλεία και όπλα.

Δυστυχώς εις την χώρα μας τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Διότι όλα αυτά τα οποία  βιώνουμε ως Λαός τα θεωρούμε απλώς συνταρακτικά, προσδίδουμε ιδιαίτερη έμφαση και υπερβολή, προβάλλοντας μόνο το προσωπικό μας πρόβλημα και την απειλή για το άτομο μας. Βλέπουμε το δένδρο και όχι το δάσος. Πόλις π.χ. Πολιτεία είναι το άθροισμα των πολιτών οι οποίοι αναδεικνύουν δια της ψήφου τους  πολιτικούς. Εις την κοινωνία υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, οι έντιμοι και οι ανέντιμοι. Όμως όπως σε μία αρένα, ο αγώνας μεταξύ των δύο  αυτών κατηγοριών έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την αδιαφιλονίκητη  πλέον επικράτηση ενός εξ αυτών. Τι συμβαίνει όμως εδώ και δεκαετίες εις την χώρα μας; Και γιατί;

Δια διάφορους λόγους, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, κυρίως μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εις την πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε επαρκώς, ως οφείλομε, την ιστορική μας διαδρομή και γιατί οι αρχαίοι πρόγονοί μας ανεδείχθησαν δια της σοφίας των σε πρωταγωνιστές της ανθρωπότητας. Ο αυτοσεβασμός, αλλά και ο σεβασμός των άλλων λαών, αυτή η ισορροπία μεταξύ εσωστρέφειας και εξωστρέφειας, άνοιγε εις τους προσγειωμένους σοφούς προγόνους μας διάπλατα τις πόρτες προς την Οικουμένη. Η δημιουργία εκατοντάδων αποικιών σε άλλες περιοχές του τότε κόσμου είναι αποτέλεσμα της αποδοχής των σοφών Ελλήνων από τους άλλους Λαούς, όπως και η αποδοχή του Μ. Αλεξάνδρου, ο οποίος δεν επεκράτησε απλώς και μόνον δια της ευφυΐας του και γενναιότητας του μικρού εκστρατευτικού στρατεύματος του, αλλά και διότι οι άλλοι Λαοί δεν είχαν λόγο να αντισταθούνε εις την πνευματική ανωτερότητα των Ελλήνων.

Κατά κοινή αποδοχή όλων, η Ευρώπη οφείλει την ύπαρξη της εις την Πατρίδα μας,  εις τους προγόνους μας. Για αυτόν το λόγο και μόνον μας ενέταξαν εις το νέο δημιούργημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη, δια την διασφάλιση της ευρωπαϊκής ειρήνης και ευμάρειας των Λαών, με ότι αυτό συνεπάγεται. Και κυρίως για την κοινή αντιμετώπιση σοβαρών κρίσεων. Η ένταξη  του Λαού μας εις την Ε.Ε. έγινε όμως υπό την προϋπόθεση και την υπόσχεση διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων για να γίνει η χώρα μας ισότιμο μέλος αυτής της οικογένειας. Διότι κατά την υπογραφή της Συμφωνίας Ένταξης η χώρα μας δεν ήταν ούτε εις το παραμικρό ισότιμο μέλος, όπως όμως προέβλεπε η Ιδρυτική Συμφωνία της Ρώμης. Ως εκ τούτου η Πατρίδα μας  αποτελεί την μοναδική εξαίρεση ένταξης μίας κοινωνικώς και οικονομικώς καθυστερημένης χώρας σε μία ισχυρή οικογένεια που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Λαοί της οποίας συμβάλουν δημιουργικά σε όλους τους τομείς εις την κοινή αυτή προσπάθεια που λέγεται Ευρώπη.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί φθάσαμε εις αυτό το σημείο ώστε να μη αντιλαμβανόμαστε ως Λαός ακόμη και σήμερα που κινδυνεύει η Πατρίδα μας, ότι η οικονομική κρίση σε μερικές χώρες της Ευρώπης έχει διαφορετικά αίτια από ότι η κρίση εις την Πατρίδα μας, η κρίση της οποίας είναι επίσης μία εξαίρεση. Η οποία, αδιαμφισβήτητα είναι κρίση Αρχών και Αξιών του Λαού μας, κρίση αυτού του Πολιτικού Συστήματος. Το οποίο είναι δικό μας δημιούργημα, και εκλέγουμε κάθε τόσο ως Λαός δια της ψήφου μας και ως εκ τούτου εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε δια την ποιότητα και κατάντια του, αλλά και για την δική μας κατάντια  ως σύνολο και κοινωνία, αλλά και ως άτομα.  Ως εκ τούτου αυτό το Πολιτικό Σύστημα π.χ. Διακυβέρνησης  είναι φωτοαντίγραφο της ποιότητας και της αντίληψης του ίδιου του Λαού μας, της εσφαλμένης ερμηνείας αυτού περί της έννοιας της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.

Εδώ οφείλουμε να ενστερνισθούμε τα σοφά λόγια του Ισοκράτη (436-338 π. Χ.): Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι καταχράστηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία. Ο δε Φρήντριχ Νίτσε (1844-1900) έγραψε: Ελευθερία  είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι εις τον εαυτόν του.

Εις τον 20^ο και τώρα 21^ο αιώνα που διανύουμε εμείς ως Λαός γνωρίζουμε πλήρως δια του διαδικτύου την πορεία άλλων Λαών και των Εταίρων μας, όπως και δια της παρουσίας εκατομμυρίων επισκεπτών εις την χώρα μας για την οικονομική και κοινωνική τους ανάπτυξη και ευμάρεια. Αποδεδειγμένα φαίνεται όμως ότι εμάς ως Λαός δεν μας ενδιέφεραν και ενδιαφέρουν  όλα αυτά. Όπως δεν μας ενδιέφερε και ενδιαφέρει η πορεία της χώρας μας,  που οφείλεται εδώ και δεκαετίες η κατάντια μας, η οποία μας απομάκρυνε από την Ευρώπη, ποιος ευθύνεται για την καταστροφή μας.

Ο George Orwell είπε: Ένας Λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες και προδότες δεν είναι θύμα. Είναι συνεργός τους!

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

 Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια εις την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας

Άτυπη εντολή σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μην χτυπούν τον Σαμαρά!

Η πτώση των τόνων που παρατηρούμε τις τελευταίες ώρες από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του Σαμαρά, δεν είναι τυχαία. Είναι κεντρική εντολή της επικοινωνιακής ομάδας του κόμματος, που θα ήθελε με νύχια και με δόντια την παραμονή του Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, καθώς μια αλλαγή προσώπου θα μπορούσε να συσπείρωνε πάλι τη ΝΔ.

Ναι μεν η αντιπολίτευση χωρίς Σαμαρά θα ήταν δημιουργικότερη και πιο ποιοτική, αλλά δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην θέλει τον αντίπαλο στο καναβάτσο. Η παραμονή Σαμαρά λοιπόν στη ΝΔ, εγγυάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνά χωρίς αντιπολίτευση και αυτός είναι ο στόχος της ιδιότυπης ασυλίας στο πρόσωπο του.

http://www.rizopoulospost.com/

Αυτή τη φορά, το περίστροφο δε σημαδεύει τις πλάτες μας!

Σκεφτόμουνα διάφορα προχθές, διαβάζοντας την είδηση ​​της ημέρας: « Είναι σημαντικό να σταθεί στα πόδια της η Ελλάδα, διεμήνυσε ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάϊσελμπλουμ ο οποίος τόνισε ότι έρχεται στην Αθήνα την Παρασκευή για μια πρώτη συνάντηση- και όχι για να διαπραγματευθεί- με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη. »

Λαμπρά, είχα σκεφτεί έμπλεος αισιοδοξίας. Ο φίλος μας ο Γερούν το θεωρεί σημαντικό, και το παραδέχεται επιτέλους, ότι η Ελλάδα πρέπει να σταθεί στα πόδια της. Σέβεται την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού κι άλλωστε το καταλαβαίνει κι από μόνος του ότι δεν θα μπορούσε πια να συνεχίζεται αυτή η τρέλα του αέναου χρέους.  

Διότι, έως και οι πέτρες το ξέρουν ότι δεν μπορούν να εξοφληθούν αυτά τα λεφτά που συνιστούν το ελληνικό δημόσιο χρέος. Εκτός κι αν πρόκειται, όπως μας ζητούσαν μέχρι τώρα, να δανειζόμαστε ακόμα περισσότερα για να πληρώνουμε τα παλιότερα -και να δημιουργούμε έτσι, ένα για πάντα αυξανόμενο χρέος που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποπληρωθεί. Αποικία χρέους! Ε, όχι, αυτό το πράγμα, στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, δεν επιτρέπεται ...

Επιπλέον βέβαια, σκεφτόμουν,  Ο φίλτατος Γερούν  ΘΑ ΕΧΕΙ υπόψη ΤΟΥ ΟΤΙ ΤΑ αυτά περίφημα ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ πλεονάσματα, που είτε είναι φτιαγμένα με τεχνάσματα της δημιουργικής λογιστικής είτε είναι φτιαγμένα από τα δάκρυα και το αίμα των ασθενέστερων εξ ημών, δεν θα μπορούσαν πια να επιτευχθούν στα δυσθεώρητα ύψη που τα είχε ορίσει το παράλογο και αποτυχημένο πρόγραμμα «διάσωσης». 

Όχι, με αντάλλαγμα την εξόντωση των γερόντων, όπως είχε ήδη δεσμευθεί ο απερχόμενος κ.Χαρβούβελης, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό το χρεοκοπημένο πρόγραμμα.  

Οπότε τι αξιολόγηση μου λες; Τέλειωσε η αξιολόγηση του προγράμματος!  

Τέλειωσε το πρόγραμμα κι αξιολογήθηκε ως αποτυχημένο, εκ του αποτελέσματός του -τόσο άδικα χυμένο αίμα.  

Ήθελα να πιστεύω -και ήμουν σίγουρος γι 'αυτό, ότι ο καλός Ολλανδός, δε θα ήθελε να συμβεί στους γονείς τους, αυτό που συνέβαινε και , αν τίποτα δεν άλλαζε,  θα συνεχιζόταν να συμβαίνει επί τα χείρω, στους δικούς μας γέρους και τις δικές μας γριές!     

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, σου ξαναλέω για να το χωνέψεις, ότι ο αείμνηστος κ. Χαρδούβελης είχε δεσμευτεί να μειώσει κι άλλο τις συντάξεις των γερόντων, αλλά έως που θα μπορούσε πια, να πηγαίνει αυτό το βιολί, σ 'αυτήν την ανηφόρα, από το πουθενά προς το τίποτα;  

Ευτυχώς που ο ελληνικός λαός, με την ψήφο του, τον έστειλε στον έξω από δω, που λέει ο λόγος, τον κ.Χαρδούβελη και η εντολή του ελληνικού λαού είναι τόσο νωπή ...

Αυτές οι συλλογιστικές,  έλεγα με το νου μου,  το καταλαβαίνει μια χαρά κι ο καλός μας φίλος ο κ.Ντάισελμπλουμ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λυσιτελείς ∙  ΚΑΙ ΤΟ χειρότερο ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ τέτοιες Επιλογές, συγχρόνως ξεζουμίζουν τον φορολογούμενο υπερβολικά άδικα και στο διηνεκές, μέχρι δηλαδή να τον στείλουν στον τάφο πριν της ώρας του, τον καημένο. Ούτε αυτό, επιτρέπεται στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου ... 

Θα τον φιλοξενούσαν, λοιπόν, στο προεδρικό μέγαρο, φανταζόμουν, τον αξιότιμο Γερούν κι αφού θα τον κερνούσαν μια πορτοκαλάδα από φρέσκο ​​πορτοκάλι ή κανένα ουζάκι ή ό, τι άλλο του έκανε τέλος πάντων του ανθρώπου κέφι , θα του εξηγούσαν αυτό που καταλάβαινε πολύ καλά κι από μόνος του, ότι, δηλαδή, η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της με αξιοθρήνητα νοσοκομεία, με ρημαγμένα σχολεία και με κατεστραμμένες προνοιακές δομές. Ήλπιζα ότι θα το καταλάβαινε, χωρίς να συζητηθούν μεγαλύτερες λεπτομέρειες.

Κι όμως! Με τον εκνευρισμό του, αυτός ο Γερούν με απογοήτευσε. Σίγουρα θα απογοήτευσε κι άλλους πολλούς, γιατί έδειξε ότι όχι μόνο εθελοτυφλεί και αρνείται να καταλάβει τα προφανή προτάγματα που θέτει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά επιπρόσθετα, επειδή δε δείχνει να σέβεται ούτε καν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

Και τώρα τι θα κάνει ο κ. Βαρουφάκης;  

Τώρα, μάλλον είναι υποχρεωμένος, αφού έφυγε τόσο βιαστικά χωρίς να πει καλά-καλά ούτε αντίο ο αγενής Γερούν, να συντάξει μια επιστολή και να του υπενθυμίσει την πρόσφατη έκθεση της JP Morgan, η οποία,σύμφωνα με τα δημοσιεύματα , υπολογίζει σε 4 τρισεκατομμύρια ευρώ, το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρώπη. 

Αν η πρόβλεψη της JP Morgan είναι λιγότερο ή περισσότερο σωστή, αυτό δεν μπορεί να φανεί παρά μόνο στην πράξη, όταν κι αν δηλαδή υποχρεωθεί η Ελλάδα να φύγει από τη νομισματική ένωση του ευρώ. 

Είναι και θέμα πιθανοτήτων το τελικό ύψος αυτού του κόστους, αν ποτέ συμβεί αυτή η έξοδος, που δεν μπορεί εξάλλου να συμβεί, όσο δεν το θέλουμε εμείς οι Έλληνες, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι, αφού από πουθενά δεν προβλέπεται αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη. 

Θέμα κατανομής πιθανοτήτων, είναι όλα αυτά ... Και βέβαια, ο κ. Βαρουφάκης, ως ειδικός που είναι στη θεωρία των παιγνίων, με τον απλό και κατανοητό τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει να τα λέει, θα μπορούσε να εξηγήσει στον παλιόφιλο τον Γερούν, ότι δεν συμφέρουν κανέναν οι αγριάδες, αλλά πολύ περισσότερο, δεν συμφέρουν το ευρωιερατείο που έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη, αφού με την αδιάλλακτη στάση του, βοηθούντων και των ολετήρων που μας κυβερνούσαν έως προχθές, οδήγησε τα πράγματα, εδώ που τα οδήγησε ...

Αλήθεια, θα ήταν μια καλή ιδέα, να την γράψει αυτήν την επιστολή ο κ. Βαρουφάκης, προς στον κ.Ντάϊσελμπλουμ: να του περιγράψει το σενάριο του χάους που θα προκαλείτο από την αποκοπή της Ελλάδας, με το ελληνικό Grexit ∙ ίσως ΝΑ ΗΤΑΝ Καλή ΚΑΙ το η τού ιδέα ΝΑ ΤΗΝ ανέβαζε αυτήν ΤΗΝ Επιστολή ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ blog του, προς τέρψιν των αναγνωστών του. 

Να σκιαγραφούσε και να πιθανολογούσε τις τρύπες που θα άνοιγαν στα λογιστικά βιβλία της ευροζώνης -και να προσπαθούσαμε όλοι μαζί να καταλάβουμε, με τι λογιστικά τερτίπια και κυρίως με ποιο πραγματικό κόστος θα έκλειναν αυτές οι τρύπες. 

Να εξηγούσε ότι, παρόλο που η μεσοσταθμική μεταβολή του ευρώ θα ήταν εν τέλει μικρή -δεν έχει η συμμετοχή της μισοκατεστραμμένης Ελλάδας, στο κάτω-κάτω της γραφής, κανένα σπουδαίο βάρος στην ευρωπαϊκή οικονομία- οι ενδιάμεσες διακυμάνσεις θα ήταν τόσο ακραίες, που θα δημιουργούσαν τεράστιες κερδοσκοπικές ευκαιρίες. 

Μα την αλήθεια,  σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο,  θα έκαναν ένα μεγάλο πάρτι οι ύαινες και τα κοράκια των αγορών -που δε χαρίζονται σε κάτι τέτοια. Μόνο που τέτοιες καταπληκτικές ευκαιρίες, θα δημιουργούσαν αλλού, ισόποσες αστρονομικές ζημιές. Ζημιές που κάποιοι άλλοι θα έπρεπε να τις υποστούν. 

Δεν μπορεί, ασφαλώς, να πει κανείς με καμία βεβαιότητα, ότι όλα αυτά θα συμβούν, ούτε πόσο θα κοστίσουν αν συμβούν, γιατί πρόκειται για  terra incognita . Θέμα κατανομής πιθανοτήτων και μαθηματικής ελπίδας, είναι όλα αυτά ...

Όμως, ποιος είναι διατεθειμένος να αναλάβει έναν τέτοιο κίνδυνο, όταν είναι φτηνότερο και δικαιότερο, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους να θαφτεί στο διηνεκές με μια απειροελάχιστη, ίσως, απόδοση;

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι κι αυτή τη φορά, όπως και την προηγούμενη, το περίστροφο είναι οπλισμένο κι έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει -έστω κι αν αυτή τη φορά είναι φορτωμένο με λιγότερες σφαίρες. 

Όμως εγώ συνεχίζω να χαμογελώ, γιατί αισθάνομαι ότι στα χέρια της σημερινής κυβέρνησης, το περίστροφο δε σημαδεύει πια στην πλάτη τον ελληνικό λαό -κι έτσι, ευλόγως παραμένω αισιόδοξος. 

http://my-pillow-book.blogspot.gr/

Η τύχη του πρωτάρη

Σε εξαιρετικό κλίμα πραγματοποιήθηκε πριν από λίγο η κοινή συνέντευξη Τύπου μεταξύ του Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη και του Προέδρου του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ενώ δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα από ποιον από τους δύο ακούστηκε η φράση “Θα φτύσετε το γάλα που βυζάξατε!”

Οι διαφορές μεταξύ των δύο αντρών φάνηκαν από την αρχή, αφού ο φλώρος Γερούν Ντάισελμπλουμ εμφανίστηκε με γραβάτα και πουκάμισο μέσα από το παντελόνι, ενώ ο καραφλός εκδικητής Γιάνης Βαρουφάκης έσκασε με ριχτό πουκάμισο – χωρίς γραβάτα φυσικά – και με τα χέρια στις τσέπες.

Η συνέντευξη Τύπου κράτησε μερικά βαρετά λεπτά αλλά τα τελευταία δευτερόλεπτα ήταν αληθινό διαμάντι.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε στον Γερούν Ντάισελμπλουμ ότι η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί την Τρόικα μια σαθρά δομημένη επιτροπή και δεν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί της.

Ακούστηκε σαν “ΟΧΙ” αυτό ή είναι η ιδέα μου;

Κρίνοντας από την αντίδραση του Ολλανδού και την ψυχρή χειραψία που έδωσε στον Βαρουφάκη, μάλλον δεν είναι η ιδέα μου. Η γλώσσα του σώματος δε λέει ποτέ ψέματα.

Από σήμερα μπορούμε να πούμε κι επισήμως ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν ξεκινήσει με την τωρινή κυβέρνηση να παρουσιάζεται φρέσκια και ορεξάτη, σε αντίθεση με τις προηγούμενες που μύριζαν μούχλα και προκαλούσαν χασμουρητό από χιλιόμετρα.

Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις ορισμένων οι οποίοι έχουν βγει στα διαδικτυακά κάγκελα προειδοποιώντας για το τέλος του κόσμου και τον πυρηνικό πόλεμο που θα κηρύξει η υπόλοιπη Ευρώπη εναντίον μας αλλά θα πω το εξής απλό:

Πέντε χρόνια εκλέγαμε κυβερνήσεις που ακολουθούσαν κατά γράμμα τις επιταγές των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών, εφάρμοσαν μνημόνια και μέτρα λιτότητας κι έλεγαν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Κάποιοι διαφωνούσαμε με αυτήν την πολιτική και βγαίναμε στους δρόμους και φωνάζαμε και τρώγαμε ξύλο και χημικά αλλά αυτό ελάχιστη σημασία είχε. Οι δανειακές συμβάσεις υπογράφηκαν και τα μέτρα πέρασαν.

Τώρα επιλέξαμε έναν άλλον δρόμο. Να κάνουμε κυβέρνηση αυτούς που, όπως όλα δείχνουν, είναι διατεθειμένοι να μη σκύψουν το κεφάλι, να μιλήσουν με διαφορετική γλώσσα και να πουν μερικά ΟΧΙ. Το πρώτο το είπαν ήδη. Η διαφωνία ορισμένων απέναντι σε αυτήν την πολιτική είναι σεβαστή αλλά ελάχιστη σημασία έχει. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.

Το πολίτευμα παραμένει το ίδιο. Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία που έχουμε και υπερασπιζόμαστε, έτσι λειτουργεί.

Μπορούνε πάντα να βγουν στους δρόμους και να εκφράσουν όσες διαφωνίες θέλουν. Όπως κάναμε εμείς όταν αυτοί μας ειρωνεύονταν και μας έλεγαν ότι δε θα καταφέρουμε τίποτα γιατί “όλα αυτά τα έχουμε υπογράψει”.

Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και τους περιμένουν. Χωρίς κάγκελα και χωρίς χημικά.

Ας βγουν λοιπόν στους δρόμους.

Ας βγουν, έστω κι αν είναι η πρώτη τους φορά.

Και ποιος ξέρει; Μπορεί να σταθούν πιο τυχεροί από εμάς.

Νικόλα, αυτή είναι η αλήθεια. Πες το και στον πατέρα σου.

(Ανήθικο δίδαγμα: Τις τελευταίες μέρες δυσκολεύομαι εξαιρετικά να παρακολουθήσω την επικαιρότητα. Επικρατεί μια τεράστια σύγχυση στη μετάδοση των πληροφοριών και στον τρόπο με τον οποίο μεταδίδονται. Επίσης παρατηρώ ότι παραδοσιακά μέσα δεν έχουν ιδέα πώς να παρουσιάσουν τις ειδήσεις. Βρίσκονται σε αμηχανία. Τα ρεπορτάζ αργούν χαρακτηριστικά να ανέβουν στο διαδίκτυο και συνήθως είναι μόλις λίγων γραμμών. Τόσα χρόνια παντελούς έλλειψης αντικειμενικότητας έχουν ευνουχίσει πλήρως δημοσιογράφους και συντάκτες. Πιάστηκαν στον ύπνο. Δε μπορώ να πω ότι δεν το απολαμβάνω.)

(Ανήθικος δίδαγμα no. 2: Πάντως έχει δίκιο ο Γιάνης Βαρουφάκης για την Τρόικα. Αντί να μας στείλουν 3 οικονομοτεχνοκράτες, έπρεπε να μας στείλουν 11.000.000 ψυχαναλυτές.)

https://eleutheriellada.wordpress.com/