Την ύπαρξη μιας «τάξης διεφθαρμένων πολιτικών» «ανακάλυψε» πρώτα η Ακροδεξιά. Το ότι υπάρχει ένα καρτέλ κομμάτων και πολιτικών από τη Δεξιά έως την Αριστερά, που σφετερίζεται το κράτος, ανήκει στο λεκτικό ιδίωμα της Ακροδεξιάς. Σύμφωνα με τις πλέον λαϊκιστικές εκδοχές της, τα πρόσωπα που εμπλέκονται στο πολιτικό γίγνεσθαι γίνονται αντιληπτά σαν πολτός, ώστε η ενασχόληση με κάποια από αυτά να καθίσταται υπόθεση ανούσια. Υπόθεση ανούσια είναι και για την Αριστερά η ενασχόληση με πρόσωπα που είτε θετικά είτε αρνητικά ξεχωρίζουν στο πολιτικό γίγνεσθαι: όσα ξεχωρίζουν θετικά, είναι οι κατάλληλες δομές που συνέβαλαν στην ανάδειξή τους, ενώ όσα ξεχωρίζουν αρνητικά, είναι οι ακατάλληλες δομές που ευθύνονται για την παρεκτροπή τους.
Με τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι να απορεί κανείς που τα ίδια πρόσωπα που μας οδήγησαν στην κρίση, είναι εκείνα που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την κρίση για να εξέλθουμε από αυτή. Όπως δεν είναι ακατανόητο το γεγονός, ότι νέα στην πολιτική αρένα, πρόσωπα (από τον Λ. Παπαδήμο μέχρι τον Γ. Στουρνάρα), με αποδεδειγμένη εμπειρογνωμοσύνη, αποτελεσματικότητα και κύρος, αντιμετωπίζονται από τους επαγγελματίες πολιτικούς, από τμήμα της δημοσιότητας και από μερίδα των πολιτών, ως «ανάλγητοι» και «απολίτικοι» «τεχνοκράτες», που διαταράσσουν τις δομο-