Στην ερώτηση αν τα μέτρα είναι "αναγκαία" το 61% απαντά αρνητικά και το 36,5% θετικά και το 2,5% δεν τοποθετείται.
Σας θυμίζει κάτι; Ναι, είναι η χώρα μας, όπως τη βιώνουμε τούτη την τελευταία περίοδο. Αυτά τα «ζώα» με τα δύο πόδια, που δεν είναι «ελάφια» γιατί έχουν τέσσερα πόδια, είναι οι άνθρωποι - «θυμούμαι να είδα τέτοιους στα νιάτα μου» μονολόγησε η λεύκα. Έχουν φτάσει τα πράγματα σ΄αυτό το σημείο;
Η πρόσφατη έρευνα της GPO ήταν εύγλωττη. Σε τούτους δεν ελπίζω, τους άλλους δεν εμπιστεύομαι, οι λοιποί λίγο με ενδιαφέρουν γιατί θέλω ισχυρή κυβέρνηση – να το δίλημμα του εγκλωβισμένου έλληνα, όπως το συνόψισε η έρευνα. Ακριβέστερα, του τρομοκρατημένου έλληνα - που βιώνει δύσκολα το παρόν και δεν ελπίζει στο μέλλον, που ζει με τον τρόμο στη ψυχή, γιατί ξέρει ότι το αύριο θάναι πιο δύσκολο από το σήμερα. Στο προσωπικό αλλά και στο συλλογικό επίπεδο.
Σήμερα θα είχε μαζική συμμετοχή το κίνημα των «φοβισμένων ελλήνων» - αυτών που προσπαθούν να μην ανασάνουν για να μην πληρώσουν, που τον ύπνο τους στοιχειώνουν εφιάλτες έξωσης, ανεργίας, αρρώστιας, ανημποριάς, που προσπαθούν να βρούν ένα φως στον ορίζοντα αλλά είναι η καταχνιά που σκεπάζει τον περίγυρο, ως εκεί που φτάνει το μάτι.
Οι «φοβισμένοι έλληνες» είναι αυτοί που δεν μπορούν να προγραμματίσουν τα στοιχειώδη – οι εργαζόμενοι θα προσπαθήσουν με το ψαλιδισμένο τους 15ήμερο να βγάλουν τις πάγιες ανάγκες του μήνα, διότι δεν προσδοκούν την εξόφληση και ο επόμενος μήνας μπορεί νάναι χειρότερος. Είναι λίγοι στη δουλειά - γιατί έφυγαν τόσοι πολλοί... Δουλεύουν πολύ περισσότερο – γιατί πρέπει να καλύψουν τα κενά αυτών που έφυγαν και γιατί θέλουν να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους, τώρα που καραδοκεί η «εφεδρεία». Το κλίμα είναι τεταμένο, γιατί ο συνάδελφος υπάγεται σε άλλο εργασιακό καθεστώς – αυτός πήρε το μηνιάτικο, ενώ ο διπλανός του δεν έχει δεί λεφτά απ΄τον Ιούλιο. Κοπιάζουν όλοι, αλλά προς τι; Η δουλειά τους μπορεί ήδη να μην υπάρχει, νάναι μια εικονική πραγματικότητα, νάχει