Οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και τα κίτρινα γιλέκα

Του Κώστα Νάκου

Υπάρχει η γνωστή άποψη «Οι κρατικοδίαιτοι και ανεπάγγελτοι αριστεροί συνδικαλιστές έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι η οικονομία μας έφτασε να χρεοκοπήσει το 2009».

Συνέβη και αυτό λοιπόν. Να κατηγορούνται συνδικαλιστές ως «κρατικοδίαιτοι» από τους ίδιους που τους έχουν δημιουργήσει ή που τους συντηρούν ως τέτοιους. Πραγματική σχιζοφρένεια. Γιατί ως γνωστό δεν δαγκώνει κανείς το χέρι που τον ταΐζει. Προς τι λοιπόν οι κατά καιρούς συντονισμένες επιθέσεις κατά του συνδικαλιστικού κατεστημένου; Για παράδειγμα. Προσπαθεί να κάνει μια απεργία η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και πριν καν αυτή πραγματοποιηθεί, αρχίζουν οι κραυγές ότι «θέλουν

να κατεβάσουν τους διακόπτες». Οι διακόπτες όμως έχουν να κατέβουν εξαιτίας απεργίας των εργαζομένων της ΔΕΗ από το 1986. Τότε ήταν που για τελευταία φορά είχαν βυθισθεί ολόκληρες περιοχές στο σκοτάδι λόγω της απεργίας. Έκτοτε έχουμε μόνο απειλές και λεονταρισμούς από τις εκάστοτε συνδικαλιστικές ηγεσίες. Λεονταρισμούς δηλαδή όσο για να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μία αντιπαράθεση του θεαθήναι με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Την εποχή εκείνη, στα μέσα δηλαδή της δεκαετίας του ’80, είναι που η πολιτική ηγεσία της χώρας αντιλαμβάνεται τη σημασία του να δομηθεί μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που θα στηρίζει τυφλά και όχι κριτικά τις βασικές πολιτικές της επιλογές. Όπως και έγινε. Με πιο πρόσφατη βέβαια τη στάση που κράτησαν κορυφαία συνδικάτα την περίοδο των μνημονίων. Την περίοδο λοιπόν που καταστρέφονταν οι ζωές των μισθωτών και των παιδιών τους, είδαμε κάποιες χλιαρές διαμαρτυρίες πρωτοκόλλου που εμφανίστηκαν ως οι μόνες σοβαρές και υπεύθυνες. Σε αντίθεση βέβαια με την «ανορθόδοξη» στάση των κίτρινων γιλέκων που είδαμε πρόσφατα στη Γαλλία. Η «ορθή» και η «ανορθόδοξη» στάση λοιπόν:

Στην Ελλάδα την περίοδο των μνημονίων φρόντισαν να καλλιεργήσουν το φόβο στην κοινωνία. Στη Γαλλία αντίθετα μετέδωσαν το φόβο στην εξουσία.

Στην Ελλάδα δεν κατέβηκε ούτε διακόπτης. Στη Γαλλία βάλανε «φωτιά» στο Παρίσι και όχι μόνο.

Στην Ελλάδα στήριξαν ανοικτά, όταν χρειάστηκε, την πολιτική των δανειστών (δημοψήφισμα του 2015). Στη Γαλλία δεν υποχώρησαν στις «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης.

Στην Ελλάδα ο μισθωτός υπέστη μια ήττα που τον έστειλε τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω. Στη Γαλλία μετά από δεκαετίες υπήρξε μια σημαντική ήττα της μονεταριστικής ευρωπαϊκής πολιτικής της λιτότητας.

Κάπως έτσι επιβεβαιώνεται και η ευφυέστατη κίνηση στρατηγικής του Ανδρέα Παπανδρέου που φρόντισε για τη θεμελίωση της σύγχρονης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Όπως και όλοι οι επόμενοι ηγέτες έκτισαν τούβλο-τούβλο (και με χρήμα σε «τούβλο») το οικοδόμημα του συνδικαλιστικού εκτρώματος.

Και ενώ το έκτιζαν, ενώ ήταν οι αρχιτέκτονες του οικοδομήματος, την ίδια ώρα κατακεραύνωναν τα πνευματικά τους παιδιά ως «κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές». Και όχι μόνο στο σύνολό της η ΝΔ, με προεξέχουσα τη Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά όλοι όσοι είχαν ασκήσει εξουσία. Όμως, ή αφελείς είναι, ή πονηροί. Αφελείς αν πιστεύουν σε αυτά που λένε και πονηροί στο βαθμό που θέλουν να τους αναβαθμίσουν στα μάτια του απλού εργαζόμενου, ερχόμενοι σε εικονική αντιπαράθεση μαζί τους.

Η κοροϊδία αυτή όμως μάλλον τελείωσε. Το οικοδόμημά τους πλέον δεν υπάρχει. Έχει καταρρεύσει. Κανείς δεν εμπιστεύεται τους εντεταλμένους τους. Ο δείκτης συμμετοχής των μισθωτών στα συνδικάτα έχει πέσει στο ναδίρ. Αυτό εξάλλου δείχνουν και οι μετρήσεις. Η δύναμη των συνδικάτων διεθνώς μετριέται με τη λεγόμενη συνδικαλιστική πυκνότητα. Η συνδικαλιστική πυκνότητα ορίζεται ως το πηλίκο της πραγματικής συμμετοχής που υπάρχει στα συνδικάτα προς το δυνητικό αριθμό των εργαζομένων που θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε αυτά.

Σας τελείωσαν λοιπόν. Η βαλβίδα ασφαλείας για την εκτόνωση της έντασης έχει χαλάσει. Δε λειτουργεί. Δεν μπορεί να παίξει το ρόλο της, όσο και αν εσείς προσπαθείτε να την επιδιορθώσετε.

Η αγανάκτηση πλέον δεν έχει «ασφαλείς» διεξόδους παρά μόνο εκρήξεις. Όπως αυτές των κίτρινων γιλέκων στην Γαλλία ή του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα ή, γιατί όχι, ακόμη και με το κίνημα των λεγόμενων αγανακτισμένων. Διέξοδοι δηλαδή εκτός του οικήματος που κτίσατε. Ο καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με αυτά τα κινήματα, κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξή τους, την δυναμική τους και τον (από κρατικό και κομματικό)  ανεξέλεγκτο χαρακτήρα τους.

Τι επιθυμεί λοιπόν η εκάστοτε εξουσία: τους «κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές» ή τους ανεξέλεγκτους;

Το δίλημμα είναι υπαρκτό και αυτό το γνωρίζουν οι ιθύνοντες. Μπροστά τους εμφανίζεται ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο όπου, δυστυχώς για αυτούς, δεν μπορούν να βρουν «βαρβάρους» για να κατηγορήσουν ως υποκινητές, αφού το υποκείμενο δε βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο κανενός. Είναι η εποχή κατά την οποία περνάμε από τη συγκεκριμένη ευθύνη στη διάχυση των ευθυνών στην κοινωνία. Φταίει πλέον ο διπλανός μας, ο διαφορετικός, ο «βολεμένος», ο απέναντι. Φταίει γενικώς ο άλλος που δεν είναι σαν εμάς. Και στο πιο κόσμιο, που είναι όμως το ίδιο, «φταίμε όλοι εμείς». Ένοχος και συνυπεύθυνος λοιπόν ο καθένας μας. Ένοχη και συνυπεύθυνη η κοινωνία.

Μία ενοχή που σκοπό έχει να ενοχοποιήσει, δηλαδή να χειραγωγήσει τη σκέψη και τη δράση των ανυπάκουων. Γιατί η κοινωνία δεν πρέπει να έχει συμπεριφορές και πρακτικές διαφορετικές από τις ηθικές αρχές της εξουσίας. Σκοπός τους είναι ο ένοχος να αναζητά με τις πράξεις του την έγκριση και την αποδοχή, έτσι ώστε να εξαγνίσει τις ενοχές του.

Δυστυχώς όμως για αυτούς τα κίτρινα γιλέκα έδειξαν ότι οι ανάγκες των μισθωτών αποτελούν το καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα στις άρρωστες επιθέσεις τους.

Υ.Γ. Σίγουρα όλοι οι συνδικαλιστές δεν είναι κρατικοδίαιτοι. Όλες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όμως έχουν ευθύνη, ανάλογα με την δύναμη και την εξουσία που έχουν αποκτήσει, για την αποστροφή που δείχνει ο μισθωτός στην αδιέξοδη ταχτική τους.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2018/12/29/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/