Μισθός 327 ευρώ για το 1/3 των εργαζομένων της χώρας

 Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Η ελληνική κυβέρνηση βγήκε στις αγορές και πήρε νέα δάνεια. Ο οίκος «Fitch» αναβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Η Μέρκελ ανακοίνωσε ότι «τελειώνουν τα μνημονία και ο Τσίπρας όπου σταθεί και όπου βρεθεί υπόσχεται  ότι «η ανάπτυξη ή θα είναι δίκαιη ή δεν θα υπάρξει». Μέσα σε αυτό το τεχνικό κλίμα «πανηγυρισμών» και «αισιοδοξίας» υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή που καταγράφει ότι στη χώρα το 1/3 των εργαζομένων «ζει» με μισθούς των 327 ευρώ το μήνα!
Τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα και αφορούν τη


μισθωτή εργασία στην Ελλάδα για τον περασμένο Μάιο είναι αποκαλυπτικά των τραγικών συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί για μεγάλο μέρος των εργαζόμενων.
Από την επεξεργασία των Αναλυτικών Περιοδικών Δηλώσεων (ΑΠΔ) που υποβλήθηκαν το Μάιο του 2017 προκύπτει ότι στην Ελλάδα αυξάνονται με τη μορφή «χιονοστιβάδας» οι ευέλικτες μορφές εργασίας. Συγκεκριμένα με καθεστώς μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας,  δούλευαν 636.424 εργαζόμενοι, με μισθό μόλις 389,65 ευρώ το μήνα μεικτά ή 327 ευρώ «καθαρά»!
Από το σύνολο των 2,1 εκατ. μισθωτών εργαζομένων στη χώρα μας, οι 636 χιλιάδες εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης και αμείβονται με μέσο μισθό 327 ευρώ!
Μάλιστα σε σχέση με τον Απρίλιο του 2017 οι εργαζόμενοι με ελαστικές μορφές εργασίας αυξήθηκαν κατά 24.810, ενώ σε σχέση με το Μάρτιο αυξήθηκαν κατά 54.384!
Επίσης βάσει των στοιχείων του ΕΦΚΑ προκύπτει ότι το Μάιο υποβλήθηκαν και επεξεργάστηκαν ΑΠΔ από 252.847 κοινές επιχειρήσεις και 5.298 από οικοδομοτεχνικά έργα. Ο αριθμός των ασφαλισμένων οι οποίοι έχουν δηλωθεί στις ΑΠΔ ανέρχεται σε 2.055.456, εκ των οποίων 2.032.829 σε κοινές επιχειρήσεις και 22.627 σε οικοδομοτεχνικά έργα.
Στο σύνολο των ασφαλισμένων, η μέση απασχόληση είναι 21,21 ημέρες, στους ασφαλισμένους στις κοινές επιχειρήσεις 21,29 και στους ασφαλισμένους στα οικοδομοτεχνικά έργα 14,26. Στο σύνολο των κοινών επιχειρήσεων, σε ασφαλισμένους με πλήρη απασχόληση, το μέσο ημερομίσθιο ανήλθε στα 49,60 ευρώ και ο μέσος μισθός στα 1.152,19 ευρώ. Αντίστοιχα, στη μερική απασχόληση, ανήλθαν στα 23,48 ευρώ και 389,65 ευρώ. Στα οικοδομοτεχνικά έργα, το μέσο ημερομίσθιο διαμορφώθηκε στα 42,07 ευρώ και ο μέσος μισθός στα 599,92 ευρώ.
Στις κοινές επιχειρήσεις, η μέση απασχόληση και το μέσο ημερομίσθιο έχουν υπολογιστεί για τις ασφαλιστέες ημέρες, ενώ στα οικοδομοτεχνικά έργα για τις πραγματοποιηθείσες ημέρες.
Στις επιχειρήσεις με λιγότερους από 10 μισθωτούς, το μέσο ημερομίσθιο πλήρους απασχόλησης ανέρχεται στο 64,43% του μέσου ημερομισθίου των ασφαλισμένων σε επιχειρήσεις με πάνω από 10 μισθωτούς, ενώ ο μέσος μισθός ανέρχεται σε 60,25%. Το μέσο ημερομίσθιο των γυναικών στις κοινές επιχειρήσεις με πλήρη απασχόληση αντιπροσωπεύει το 86,88% του αντίστοιχου ημερομισθίου των ανδρών, ενώ στη μερική απασχόληση το 94,95%.

Ι. Στο εσωτερικό της Ουκρανίας είναι σαφής η επικράτηση του συνασπισμού δυνάμεων που αντιπολιτεύονταν τον τελευταίο εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Θεωρώντας τους εαυτούς τους νικητές της «πολεμικής» αναμέτρησης, νέμονται αποκλειστικά πλέον την εξουσία στο Κίεβο, αθετώντας τη συμφωνία που είχε συναφθεί υπό την αιγίδα της ΕΕ και προέβλεπε τη συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης κοινής αποδοχής με σκοπό τη διενέργεια εκλογών το συντομότερο δυνατό. Το συνεκτικό στοιχείο αυτού του καταρχήν ανομοιογενούς συνασπισμού που περιλαμβάνει από κεντροδεξιούς φιλελεύθερους μέχρι καθαρόαιμους ακροδεξιούς είναι ο ουκρανικός εθνικισμός νοούμενος πρωτίστως ως εναντίωση στη Ρωσία. Η ισχυρότερη πολιτική δύναμη της κυβέρνησης είναι η κεντροδεξιά Πανουκρανική Ένωση «Πατρίδα», στην ηγεσία της οποίας βρίσκεται εκ των πραγμάτων, χάρη σε μια σειρά από επιδέξιους πολιτικούς ελιγμούς, ο νέος πρωθυπουργός Αρσένιι Γιατσενιούκ. Οι πολιτικές θέσεις τόσο του, αυτοπροσδιοριζόμενου ως κεντροδεξιού, πολιτικού κόμματος όσο και του Γιατσενιούκ προσωπικά αποτελούν μείγμα φιλελευθερισμού, λαϊκισμού και, βεβαίως, εθνικισμού.
Το πλέον απογοητευτικό στοιχείο των εξελίξεων είναι, όμως, η έντονη συμμετοχή των δυνάμεων της Ακροδεξιάς στο κυβερνητικό σχήμα: μέλη της Πανουκρανικής Ένωσης «Ελευθερία», κατέχουν τέσσερις υπουργικούς θώκους (συν την επίζηλη θέση του γενικού εισαγγελέα). Η εξέλιξη δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, αποτελούσαν το ένα τρίτο περίπου των διαδηλωτών και την αιχμή του δόρατος στις συγκρούσεις με την αστυνομία. Η παρουσία της Ακροδεξιάς σε μια κυβέρνηση με κύριο χαρακτηριστικό τον εθνικισμό είναι μάλλον αναμενόμενη εξέλιξη. Και η σχετικά πρόσφατη Ιστορία του ουκρανικού εθνικισμού αποδεικνύει τη σύνδεσή του όχι απλώς με την Ακροδεξιά, αλλά με τον ίδιο τον ναζισμό. Ενδεικτικό είναι ίσως το γεγονός ότι το υποτίθεται πιο «ήπιο» στοιχείο της ουκρανικής Ακροδεξιάς, το Σβομπόντα, αποτελεί απευθείας εξέλιξη του, ιδρυθέντος το 1991, Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ουκρανίας!
Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια την επιτάχυνση του εγγενούς διχασμού του πληθυσμού και την αποξένωση του ρωσόφωνου στοιχείου της Ανατολής και των παραλίων της Μαύρης Θάλασσας. Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις πρώτες κινήσεις του ουκρανικού κοινοβουλίου μετά την επικράτηση του νέου συνασπισμού ήταν η κατάργηση του νόμου του 2012 περί γλωσσικού καθεστώτος, ο οποίος έδινε τη δυνατότητα σε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης να χαρακτηρίζουν άλλη γλώσσα πλην της ουκρανικής ως «τοπική», επιτρέποντας τη χρήση της στις συναλλαγές με τις τοπικές αρχές».
ΙΙ. Είναι, όμως, σαφές ότι έχουμε περάσει σε μια δεύτερη φάση της ουκρανικής κρίσης, με πρωταγωνίστριες τις μεγάλες δυνάμεις.
Μέχρι τώρα, ο μεγάλος νικητής δεν είναι άλλος από τις ΗΠΑ. Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν εστία έντασης στην αυλή του μεγάλου αντιπάλου, να συμβάλουν στην επικράτηση αντιρωσικών δυνάμεων και να επιβάλουν τον εκλεκτό τους Γιατσενιούκ ως πρωθυπουργό (παραμερίζοντας την επιλογή του Βερολίνου, τον πρώην πυγμάχο Βιτάλι Κλιτσκό). Επανέφεραν το σχέδιο προσχώρησης της Ουκρανίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, απειλώντας να «περικυκλώσουν» τη Ρωσία με κράτη μέλη του ΝΑΤΟ. Ζητούν την επιβολή οικονομικών κυρώσεων λόγω «παράβασης του διεθνούς δικαίου» επιχειρώντας να εκφοβίσουν τον αντίπαλο. Ουσιαστικά, έχουν τη δυνατότητα να αυξομειώνουν την ένταση διακινδυνεύοντας ελάχιστα. Οι εμπορικές συναλλαγές ΗΠΑ-Ρωσίας είναι αμελητέου μεγέθους. Το μόνο ερωτηματικό για την υπερδύναμη είναι το εύρος των κερδών της.
Έχοντας βρεθεί σε θέση αμυνόμενου στο σκάκι της διεθνούς διπλωματίας, η Ρωσία, με την επέμβασή της στην Κριμαία και τις ενέργειες στις οποίες προέβη ή φέρεται να έχει προβεί, κάνει τα απαραίτητα για να δείξει ότι θα πράξει οτιδήποτε χρειαστεί για να διαφυλάξει όσα θεωρεί ζωτικά συμφέροντά της. Θα παλέψει λυσσαλέα για να αποτρέψει τις απώλειες κι έχει τα όπλα (και τα οικονομικά) για να διασπάσει τη συμμαχία των αντιπάλων της, αλλά διακινδυνεύει πολλά στην παρούσα κρίση.
ΙΙΙ. Και η Ευρώπη; Η Ευρώπη εξακολουθεί να επιδεικνύει την αδυναμία της να αρθρώσει συγκροτημένο πολιτικό λόγο. Προς το παρόν, φαίνεται να υπακούει στα κελεύσματα της συμμάχου υπερδύναμης. Πρέπει όμως να απαντήσει σε μια σειρά από ερωτήματα: τη συμφέρει η ύπαρξη εστίας έντασης στην ευρύτερη περιοχή της και μια ενδεχόμενη διχοτόμηση της Ουκρανίας με γνώμονα τα συμφέροντα άλλων; Μπορεί να αντέξει μια ευθεία οικονομική σύγκρουση με ένα σημαντικό εμπορικό εταίρο της;
Αντιθέτως προς ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά η απροθυμία της να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο εκτός του αυστηρού ελέγχου των δημοσιονομικών της Ευρωζώνης. Όσο, όμως, κι αν αυτό δεν μας αρέσει, διαπιστώνεται στην πράξη ότι οι πρώτοι ρόλοι στη διεθνή σκηνή απαιτούν όχι μόνο οικονομική, αλλά και στρατιωτική ισχύ. Όταν οι μούδες των ενετικών εμπορικών διέσχιζαν τη μεσαιωνική Μεσόγειο συνοδεύονταν πάντα από πολεμικά πλοία της Γαληνοτάτης.
Θα ήταν άδικο, πάντως, αν δεν αναφερόταν ότι η Γερμανία έχει κρατήσει έως τώρα μετριοπαθή στάση, επιδιώκοντας σταθερά τη διπλωματική επίλυση της κρίσης. Κίνηση απλής λογικής για μια χώρα που αποτελεί τον μεγαλύτερο πελάτη παγκοσμίως ρωσικού φυσικού αερίου (το οποίο καλύπτει το ένα τρίτο, τουλάχιστον, των ενεργειακών αναγκών της Γερμανίας) κι έχει τον μεγαλύτερο (από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα) όγκο εμπορικών συναλλαγών με τη Μόσχα.
Επομένως, βασικός λόγος αισιοδοξίας για την αποκλιμάκωση της έντασης και την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης στο ουκρανικό ζήτημα είναι ακριβώς η απροθυμία των Ευρωπαίων να ακολουθήσουν τις ΗΠΑ σε μια μετωπική διπλωματική σύγκρουση με τη Ρωσία, καθώς οι οικονομικές συνέπειες θα είναι εξαιρετικά σοβαρές για την Ευρώπη. Για αυτό άλλωστε και η μόνη κύρωση που αποφασίστηκε είναι ένα μέτρο εντυπώσεων, το πάγωμα των συνομιλιών για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας Ρώσων υπηκόων εντός της ΕΕ, δηλαδή συνομιλιών που έχουν ουσιαστικά παγώσει εδώ και καιρό. Ένας άλλος είναι η ύπαρξη μετριοπαθών φωνών και εντός των ΗΠΑ: παραδόξως (;) η πιο αντικειμενική τοποθέτηση για την ουκρανική κρίση που δημοσιεύθηκε σε μεγάλο αμερικανικό ΜΜΕ ήταν το άρθρο του Χένρυ Κίσσιντζερ στη Γουώσινγκτον Ποστ της 5ης Μαρτίου. Για τον Κίσσιντζερ, η μόνη βιώσιμη λύση είναι αυτή της συμφιλίωσης και του συμβιβασμού, τόσο των αντιπάλων παρατάξεων στο εσωτερικό όσο και των εκτός Ουκρανίας εμπλεκομένων δυνάμεων, έτσι ώστε η χώρα, αντί για σημείο αντιπαράθεσης, να αποτελέσει τη γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
 Ο Ρογήρος σπούδασε στη Νομική Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Ζει και εργάζεται στο Λουξεμβούργο. Γράφει στο Ιστολόγιο του Ρογήρου (http://rogerios.wordpress.com/).
Πηγή : ενθέματα
" data-medium-file="" data-large-file="" class="lazy wp-image-48190 aligncenter lazy-loaded" src="https://i1.wp.com/www.imerodromos.gr/wp-content/uploads/2018/02/μισθοί.jpg" alt="" width="485" height="426">

Τα συγκεκριμένα στοιχεία αποτυπώνουν το καθεστώς εκμετάλλευσης που έχει επιβληθεί στη χώρα σε βάρος του εργαζόμενου λαού. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, αμείβονται με μισθούς μικρότερους και από το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ. Οι διάφορες μορφές ελαστικής απασχόλησης έχουν μετατρέψει χιλιάδες ανθρώπους σε σύγχρονους «δούλους», αφού πλέον δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες τους. Τι ακριβώς να «αναπτύξουν» άραγε οι  636.424 εργαζόμενοι, με μηνιάτικο 327 ευρώ το μήνα; Περί ποιας «δίκαιης ανάπτυξης» μιλά ο Τσίπρας; Σε ποιους μισθούς θα στηριχθούν οι επενδύσεις που υπόσχεται να φέρει ο Μητσοτάκης; Μήπως πρόκειται να καταργήσουν τους αντεργατικούς νόμους που ισοπεδώνουν μισθούς και μεροκάματα;
Όχι. Γιατί ακριβώς υπηρετούν ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, που στηρίζεται σε ένα βασικό «νόμο» την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης ή όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Μαρξ:  «H μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι να υποβιβάσει τους εργάτες ίσαμε το μηδενικό επίπεδο» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελίδα 621).
 https://eleutheriellada.wordpress.com/2018/02/20/%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%b8%cf%8c%cf%82-327-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8e-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf-1-3-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%ce%b6%ce%bf%ce%bc%ce%ad%ce%bd%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b7/#more-94493