ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Οι πυρκαγιές έχουν αφανίσει ολόκληρα δάση στη χώρα τους, σκοτώνοντας πάνω από 100 ανθρώπους.
Ignore the one who marginalizes the weak_ the poorest_ the man with a disability_ the immigrant_ the homeless .. Blogger Dimitris Nikogloy_ Blog Εn Αrxikos Politis_ news republication and not only_ daily news without bosses ..
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν είναι δύσκολο να παραπατήσεις από την ευδαιμονία στην εσωστρέφεια. Όταν, μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, ανακοινώθηκε το κυβερνητικό σχήμα, μετρήσαμε 65 υπουργούς και υφυπουργούς. Παρότι ο αριθμός είναι εξ ορισμού δυσθεώρητος, άρα και προβληματικός, τότε δεν ήταν πολλοί αυτοί που προβληματίστηκαν. Λίγο ο αέρας της νίκης, λίγο η παραδοχή ότι υπήρξαν αδυναμίες στη διαχείριση των παθογενειών που ξεπήδησαν μέσα από τραγικά γεγονότα όπως τα Τέμπη, ακόμα περισσότερο οι εξαγγελίες ότι πρωταρχικός στόχος της νέας αρχής ήταν η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός του κράτους και όλα ήταν εντάξει. Ας ήταν λειτουργική η κυβέρνηση κι ας ήταν ακόμα περισσότερα τα στελέχη της. Το ζήτημα, όμως, εδώ είναι ότι
Ο υπουργός απάντησε ότι «η κατάσταση είναι προς το παρόν ελεγχόμενη καθώς φαίνεται ότι τις επόμενες ώρες θα υποχωρήσει η στάθμη του Πηνειού».
Επίσης, αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τους Γιώργο Λαμπρούλη, βουλευτή Λάρισας του ΚΚΕ και Τάσο Τσιαπλέ, υποψήφιο περιφερειάρχη Θεσσαλίας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», επισκέφθηκε το Συντονιστικό Κέντρο στη Λάρισα. Εκεί συναντήθηκε με τον αντιπεριφερειάρχη της Π.Ε. Λάρισας, Βασίλη Πινακά και «του κατέθεσε υπόμνημα με άμεσα μέτρα που πρέπει να παρθούν ανάμεσα στα οποία:
Το καλοκαίρι που φεύγει αφήνει πίσω του στάχτη και λάσπη. Και ακόμα δεν γνωρίζουμε πόσα θύματα. Οταν υποχωρήσουν τα νερά από τον κάμπο θα αποκαλυφθεί μία καινούργια χώρα, βαθιά πληγωμένη, σχεδόν σακατεμένη. Δεν είναι μόνο το βάρος της ανθρώπινης απώλειας και οδύνης, μήτε το δυσθεώρητο οικονομικό κόστος. Ούτε η επισιτιστική κρίση από την καταστροφή του κάμπου. Είναι και το αίσθημα καθολικής απογοήτευσης και ανασφάλειας. Οι πλημμύρες είναι κομμάτι μίας αλληλουχίας γεγονότων που εντείνουν την εντύπωση της αποδιοργάνωσης. Μετά τα Τέμπη ήρθαν οι πυρκαγιές. Η ανεμπόδιστη επέλαση των Κροατών. Ο Εβρος. Ακόμα και η απουσία λιμενικού κατά τη δολοφονία στον Πειραιά ενισχύει αυτό το αίσθημα. Και τώρα οι πλημμύρες.
Οταν μια χώρα δεν έχει ιστορικές εκκρεμότητες, ανεκπλήρωτους εθνικούς πόθους και εξωτερικούς κινδύνους, τότε δεν έχει κανέναν προφανή λόγο να διατηρεί έναν μεγάλο και πανάκριβο στρατό. Κρατά δυο λόχους με φανταχτερούς τσολιάδες για την εβδομαδιαία έπαρση της σημαίας μπροστά στους τουρίστες και κατά τα λοιπά γλιτώνει έναν σκασμό λεφτά, που τα κατευθύνει στην ικανοποίηση άλλων αναγκών. Αν όμως έχει επιθετικούς γείτονες και βρίσκεται στη δίνη αναθεωρητικών πολιτικών, τότε και πανάκριβα F-35 θα αγοράσει, και εξωφρενικά υψηλού τιμήματος φρεγάτες θα ναυπηγήσει, και ύλες θηριωδών αρμάτων θα αποκτήσει, και χιλιάδες επαγγελματίες οπλίτες θα εκπαιδεύσει, ανεξαρτήτως τιμήματος. Είναι η ανάγκη που μας κάνει να αξιολογούμε διαφορετικά την έννοια
Ένας λιμενικός δεν βρίσκεται στη θέση του την ώρα του απόπλου. Η παρουσία του και μόνο θα μπορούσε να αποτρέψει μια θανατηφόρα κτηνωδία. Λίγους μήνες πριν, ένας σταθμάρχης, τοποθετημένος από τους κατ’ όνομα «αρμόδιους» με τρόπο εγκληματικό στη λάθος θέση, οδηγεί δύο αμαξοστοιχίες σε μετωπική σύγκρουση. Και 57 οικογένειες σε αιώνια θλίψη. Αποκαλύπτεται παράλληλα ότι το κράτος αδυνατούσε να φέρει εις πέρας τις συμβάσεις αγοράς των απαιτούμενων μέσων ασφαλείας στον σιδηρόδρομο. Ενδιαμέσως, η Ελλάδα έγινε κάτοχος του θλιβερού ρεκόρ της μεγαλύτερης πυρκαγιάς που καταγράφηκε στη σύγχρονη Ευρώπη. Και σε τρέχοντα χρόνο ολόκληροι νομοί πλημμυρίζουν, μέσα σε λίγες ώρες. Κοινός παρονομαστής αυτών; Τι άλλο, αν όχι τα πολυεπίπεδα ελλείμματα του κρατικού
Έχουμε πολιτική προστασία, έχουμε κομάντο στρατιωτικούς, έχουμε κομάντο πυροσβέστες, έχουμε κομάντο αστυνομικούς, έχουμε ΕΜΑΚ, έχουμε σούπερ πούμα, έχουμε ειδικές δυνάμεις, έχουμε, έχουμε, έχουμε, αλλά λόγο του ότι έπεσε το σκοτάδι δεν μπορούμε να παρέμβουμε να βοηθήσουμε με λίγο νερό και λίγο φαγητό τους πλημμυροπαθείς εγκλωβισμένους συνανθρώπους μας, περιμένουμε το ξημέρωμα.
Γεννημένη τη δεκαετία του ’60, έχω να θυμάμαι, πιο πολύ από τους καβγάδες των ανθρώπων για ασήμαντες αφορμές, όπως για παράδειγμα ένα οποιοδήποτε τρακάρισμα, σκηνικά όπου πολλοί έμπαιναν αυτόματα στη μέση για να χωρίσουν τους μαχητές, κατευνάζοντας τα πνεύματα. Οι σκηνές των ασπρόμαυρων ταινιών με ένα περίφημο, δήθεν εκφοβισμού «Βαστάτε με» ακριβώς αυτό διακωμωδούσαν, τη βεβαιότητα της σωτήριας επέμβασης του πλήθους. Ηταν, άραγε, άγια τα χρόνια και καλοί οι άνθρωποι; Οχι, βέβαια. Παράλληλα με αυτό που περιέγραψα, έχω να θυμάμαι τη βάρβαρη συμπεριφορά γονιών προς τα παιδιά τους. «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», με καμία επέμβαση πλήθους, τη σκληρή συμπεριφορά δασκάλων με χαιρέκακα μαρτύρια – τράβηγμα φαβορίτας,
Ως ένα κόμμα «με σοβαρές πολιτικές» περιέγραψε η Αθηνά Λινού το ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Εξάλλου, η γνωστή επιστήμονας πρ...