Ο γάμος συμφέροντος μεταξύ της Ν.Δ. και της Δημοκρατικής Συμμαχίας, σε κλίμα αμηχανίας για τα συνεργαζόμενα μέρη, δεν προϊδεάζει για βίο ανθόσπαρτο. Οι λόγοι είναι πολλοί, με πρώτο και αυτονόητο την αμοιβαία καχυποψία – έως έχθρα – μεταξύ του Αντώνη Σαμαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη. Άλλωστε η καχυποψία αυτή δεν έγινε εφικτό να αρθεί ούτε στην προσωρινή συγκατοίκησή τους μετά την εσωκομματική νίκη του Σαμαρά στην αναμέτρηση για την ηγεσία μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή.
Η σημερινή εκλογική συνεργασία τους συνομολογήθηκε πάνω σε μια ατζέντα ανάγκης:
1 Ο Σαμαράς, ύστερα από σωρεία πολιτικών λαθών, έφτασε από τον εκλογικό στόχο του 30% και πλέον στο 19% της κάλπης.
2 Στο πλάι της Ν.Δ., στο πλαίσιο της δεξιάς «πολυκατοικίας», βρέθηκαν άλλα έξι κόμματα και σχήματα (Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ, Δράση, Χρυσή Αυγή και ο... απρόσκλητος γιάπης Τζήμερος με τη Δημιουργία Ξανά), εκ των οποίων τα δύο (Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή) στη Βουλή, με 17,6% και 56 βουλευτές.
Αν συνυπολογίσουμε ότι τα εκτός Βουλής σχήματα συγκέντρωσαν αθροιστικά ποσοστό 9,4%, το οποίο, αθροιζόμενο με το 17,6% Καμμένου και Χρυσής Αυγής, βγάζει το θηριώδες 27% έναντι 19% της Ν.Δ., η πολιτική της κυριαρχία καταφανώς απειλείται...
3 Η αποτυχία της Δημοκρατικής Συμμαχίας να μπει στη Βουλή λόγω του ισχνότατου 2,55% και της συλλογής κάτω από 162.000 ψήφων σε συνολικές απώλειες της τάξεως των 1,1 εκατομμυρίου από τη Ν.Δ., σαφώς δεν προϊδέαζε για μακροημέρευση του σχήματος.