Όποιος επιχειρήσει να συγκρίνει τους 250.000 του Ευάγγελου Βενιζέλου με το «εκατομμύριο» του Γιώργου Παπανδρέου το 2004 ή τους 800.000 στην κάλπη της Ν.Δ. το 2009 μάλλον θα πρέπει να χαρακτηριστεί κακεντρεχής και πικρόχολος. Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ, ύστερα από τα έργα της τελευταίας διετίας και τα απτά αποτελέσματά τους, μια τέτοια σύγκριση θα ήταν άκαιρη, άτοπη και φαιδρή. Συνεπώς ο Βενιζέλος είχε χθες κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος για τη συμμετοχή στην εκλογή του.
Από την άλλη πλευρά ωστόσο είναι εξ ίσου φαιδρός ο ισχυρισμός ότι η χθεσινή εκλογή του μοναδικού υποψηφίου από τους 250.000 προστρέξαντες στην κάλπη αποτελεί επανασύνδεση του ΠΑΣΟΚ με την «ψυχή» του κ.λπ. Η επίκληση τέτοιων αριθμών δεν είναι προφανώς ικανή να στοιχειοθετήσει κάποιου είδους επιχείρημα περί «ανθεκτικότητας» του ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο μάλιστα.
Ας δούμε καλύτερα τι αντιπροσωπεύει αυτός ο αριθμός συγκρινόμενος με μερικά ενδιαφέροντα σύνολα. για την ακρίβεια λοιπόν οι 250 του Βενιζέλου αποτελούν:
● Το 2,31% του πληθυσμού της Ελλάδας.
● Το 3,6% των ψηφισάντων στις εκλογές του 2009.
● Το 8,3% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ το 2009.
Επιπλέον οι ψηφίσαντες σε αυτή την «τύπου Τσαουσέσκου» εκλογή:
● Είναι κατά 265.000 λιγότεροι από τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ το 2009 και κατά 65.000 λιγότεροι από τους (κατά Πάγκαλο) «τραμπούκους του ΣΥΡΙΖΑ» στην ίδια εκλογική αναμέτρηση.
● Είναι κατά 320.000 λιγότεροι από τους ανέργους που προστέθηκαν από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011 και κατά 50.000 λιγότεροι από τους νέους ανέργους – μόνο – του