Του Γιάννη Μαγκριώτη
Ναι, ήταν παιδιά των ανένδοτων του 114 και του αντιδικτατορικού αγώνα, κι εγώ της μεταπολίτευσης. Μαζί με αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης ενθουσιαστήκαμε και πιστέψαμε στην 3η του Σεπτέμβρη και στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και στη συνέχεια μαζί προχωρήσαμε, μαζί προσπαθήσαμε, μαζί γελάσαμε, μαζί κλάψαμε.
Οι επιλογές και οι απόψεις μας ήταν πολλές φορές διαφορετικές και συχνά συγκρουστήκαμε, θυμώσαμε, απογοητευτήκαμε ‒ πάντα όμως στον ίδιο πολιτικό χώρο. Ο καθένας μας ακολούθησε τον δικό του επαγγελματικό δρόμο∙ μερικοί, κατά περιόδους, βρεθήκαμε σε πολιτικές, κομματικές, διοικητικές και κυβερνητικές θέσεις.
Σήμερα, κάποιοι συναντηθήκαμε και, κοιτώντας τα ήρεμα νερά του Θερμαϊκού, «τρέξαμε» σε λίγα λεπτά τα 44 χρόνια της ζωής μας, του ΠΑΣΟΚ, της Θεσσαλονίκης και της πατρίδας μας.
Όλοι είμαστε πολύ διαφορετικοί και όλα έχουν αλλάξει.
Συμφωνήσαμε πως όταν αναζητούσαμε λύσεις στα προβλήματα που συναντούσαμε ‒είτε στην προσωπική μας ζωή είτε στη δημόσια‒ ήμασταν δημιουργικοί και χρήσιμοι∙ όταν ψάχναμε εχθρό για τα προβλήματα ‒ατομικά και συλλογικά‒ ήμασταν καταστροφικοί.
Συμφωνήσαμε ότι αυτή είναι και η μεγάλη παθογένεια των Ελλήνων, που όταν υποχωρούσε έδινε θριάμβους και όταν κυριαρχούσε έφερνε καταστροφές.
Ένας παλιός σύντροφος και φίλος συχνά έλεγε: «Κάποιοι ζουν με τις ιδέες και κάποιοι εμπορεύονται τις ιδέες». Η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ’74 δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Εγώ θα έλεγα πως όταν τα οράματα χάσουν την αξία τους, οι λέξεις που τα περιγράφουν είναι πάντα χρήσιμες στον κάθε αμοραλιστή…
https://www.facebook.com/GiannisMagriotis?fb_dtsg_ag=AdwjZcwTntJ9I0cKtrtEpSNvWvrTKSXTbvC2nzUfKejjog%3AAdzrNBfphO9hS0LH3tZrtfbgx5IR1vPQna_LKernM_W7ow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου