Ζητούνται νέοι

Του Αλέξανδρου Ζαχαρόπουλου

Ο νέος οφείλει να πάρει εμπειρίες, να εμπνευστεί, να ωριμάσει υιοθετώντας τα δικά του πρότυπα και συμπεριφορές. Μα πάνω από όλα οφείλει να πειραματιστεί, να εξερευνήσει, να μάθει και εντέλει να πλάσει ένα δικό του ιδιόκτητο χαρακτήρα.

Είναι απαραίτητο ο νέος, κοιτώντας το συνονθύλευμα της ντροπής που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές στον κόσμο των κοινωνικών αξιών να αντιταχθεί απέναντι στα πρότυπα του παρελθόντος και να σταθεί στα πόδια του. Σ ’αυτόν τον ανηφορικό και δύσκολο αγώνα να κερδίσει τη θέση του μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να τον χρειάζεται σήμερα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Πρέπει η σημερινή γενιά, να αποφύγει το πνευματικό καταποντισμό και να μείνει ακέραιη, αποκρούοντας κάθε προσπάθεια εκμαυλισμού της. Η ζωντανή φωνή, το ζωηρό σώμα, αυτή η αέναη αγνή ενέργεια του νέου είναι η ελπίδα που θα ανεξαρτητοποιήσει την κοινωνία από το υλιστικό πνεύμα και θα της δώσει τον αέρα και την εγρήγορση της πνευματικής δημιουργίας. Είναι οι καινοτόμες ιδέες, τα οράματα και πάνω απ’ όλα η όρεξη και η προσμονή της νεολαίας να δει αυτό το κόσμο να αλλάζει και να ξεφεύγει οριστικά από το λήθαργο.

Είναι η ώρα πια, ο νέος, ο πλέον νοήμων άνθρωπος, ως καλλιτέχνης ή ως επιστήμονας ή ως απλός εργάτης να υψώσει το ανάστημα του απέναντι στην αδικία. Να αμφισβητήσει αυτούς που έκλεισαν τα μάτια τους στις πραγματικές αξίες και δημιούργησαν μια κίβδηλη πραγματικότητα δίχως αλήθεια, δίχως δικαιοσύνη, δίχως δημοκρατία, δίχως αξιοκρατία. Μια πραγματικότητα που δείχνει σήμερα να σπαρταρά στο βωμό της απανθρωπιάς και της ευτέλειας.

Μα αλήθεια που κρύβονται σήμερα όλοι αυτοί, οι σωτήρες; Όλοι εκείνοι που πούλησαν και έκαψαν την παραμικρή ικμάδα  προόδου για χάρη των προσωπικών τους συμφερόντων και για τους οποίους η νέα γενιά αρνείται να παραλάβει το δήθεν έργο τους και να το συνεχίσει.

Άμοιροι ευθυνών, οδηγούν το πολύπαθο και παρασημοφορημένο σε ιστορικά βάθη πολίτευμα της Δημοκρατίας αργά-αργά στο θάνατο.  Ένα κράτος ανίκανο να προστατεύσει τη νεολαία, τη σφυρηλατεί αδιάκοπα παίζοντας πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη της. Ζητούν πίστη και υπακοή στις πολιτικές αποφάσεις και ταυτόχρονα οδηγούν στη ζητιανιά το νέο για να σπουδάσει, για να δουλέψει, για να φάει. Παραληρούν, λέγοντας πως θα δώσουν ελπίδα και όραμα υποσχόμενοι φύκια και μεταξωτές κορδέλες και στο τέλος αυτό που μένει πάντα είναι η στάχτη από την ανικανότητα τους.  Είναι νέα γενιά αυτή που θα ταξιδέψει στο εξωτερικό για ένα μέλλον καλύτερο όταν στο όνομα της Δημοκρατίας συντελούνται εγκλήματα φυλακίζοντας καθημερινά τα όνειρα της.  Είναι ανούσιο, λοιπόν, να μιλάμε για μια μητέρα Δημοκρατία τη στιγμή που είναι αδύνατο να προσέξει τα παιδιά της.

Άλλοτε πάλι οι ίδιοι κρύβονται πίσω από το θεσμό της Δικαιοσύνης. Νόμοι ανέρχονται και νόμοι κατέρχονται κάνοντας το Σύνταγμα να μοιάζει με άδειο πανί. Η ανομία δρα ως βασίλισσα με σύμμαχους απατεώνες, εμπόρους ναρκωτικών και εγκληματίες. Από αυτό το εμπόλεμο περιβάλλον διαλαλούν πως επιθυμούν διακαώς μια υγιή, ανεξάρτητη και σκεπτόμενη νεολαία όταν οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους παρακάμπτουν τη γνώμη της και τη συνθλίβουν. Ότι θέλουν μια νεολαία  που να προοδεύει στα γράμματα και στις τέχνες όταν οι ίδιοι έχουν κομματικοποιήσει την παιδεία και εμφανίζονται μονάχα για κοινωνική προβολή σε γκαλερί και μουσεία.

Θέλει θάρρος όμως, θάρρος και τόλμη η νέα γενιά να απαλλαχτεί από το φόβο της εξουσίας. Να ανασυνταχθεί πια ενωμένη απέναντι στο παλιό και σαθρό κατεστημένο, αναζητώντας τα δίκια της. Θέλει θάρρος ο νέος να ψάξει την αλήθεια, να ξεφύγει από την ανισότητα και να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον για εκείνες τις αρετές της ζωής που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου.

Ζητούνται νέοι λοιπόν,  περίεργοι, φιλόδοξοι, οραματιστές. Να πολεμούν το σκοτάδι κρατώντας το φως, κι αν δεν το κρατούν να γίνονται οι ίδιοι το φως για ένα κόσμο διαφορετικό, που θα αλλάξει.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2018/09/21/%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CE%B9/#more-98900