του Γιώργου Πατέλη
Ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία ενόψει εκλογών
Την άνοιξη του 2018 οι Ιταλοί θα κληθούν στις κάλπες για την εκλογή του νέου κοινοβουλίου. Ανάμεσα στα ερείπια της Αριστεράς, το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, φιλοδοξεί να μπει σφήνα μία κίνηση για τη συγκρότηση ψηφοδελτίων με την ονομασία «Εξουσία στο λαό» (Potere al Popolo). Η πρωτοβουλία πάρθηκε όταν κατέρρευσαν –και επίσημα– οι διαδικασίες που είχαν αρχίσει πριν μερικούς μήνες για τη συγκρότηση ενός «αριστερού» ψηφοδελτίου. Η νέα αυτή κίνηση, όμως, θέλει να πάει ένα βήμα παραπέρα με τη
συγκρότηση μiας λαϊκής λίστας, μακριά από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν την ιταλική Αριστερά για δεκαετίες.
Η αποτυχία της συστημικής αριστεράς
Κόμματα και άνθρωποι στενά συνδεδεμένοι με το Δημοκρατικό Κόμμα επιχείρησαν να ανοίξουν μια συζήτηση για τη συγκρότηση ενός αριστερού ψηφοδελτίου από το καλοκαίρι. Μεταξύ αυτών και ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός Μάσιμο Ντ’ Αλέμα. Ήταν μία προσπάθεια που από τη μία συνέγειρε έναν κόσμο της βάσης της Αριστεράς, αλλά από την άλλη, όπως αποδείχτηκε πολύ σύντομα, είχε «κοντά ποδάρια». Η συγκρότηση «από τα πάνω», καθώς και ο κεντρικός ρόλος που ήθελαν να παίξουν πολιτικοί που ενεπλάκησαν με τη διακυβέρνηση της χώρας, έφερε αυτήν την πρωτοβουλία σε τέλμα. Τελικά σταμάτησε στα μέσα του Νοεμβρίου.
Εξ’ αρχής οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και τα –πολύ ενεργά– κοινωνικά κινήματα είχαν επιφυλάξεις, κυρίως γιατί επρόκειτο για ένα μόρφωμα που δεν συμπεριελάμβανε με κανένα τρόπο τον λαϊκό παράγοντα. Μια συμμαχία οι εμπνευστές της οποίας θα ήθελαν να συνεργαστούν τελικά με το Δημοκρατικό Κόμμα –οργανικά ή μετεκλογικά, αυτό δεν κατανοήθηκε ποτέ– που έχει περάσει πληθώρα αντιλαϊκών μέτρων στην Ιταλία.
Η «λαϊκή λίστα»
Μετά από αυτήν την αποτυχία, συγκλήθηκε μια νέα συνέλευση στην Ρώμη, αυτή τη φορά από τη συλλογικότητα «Je so’ pazzo» της Νάπολης. Περίπου 800 άτομα ανταποκρίθηκαν, κάτι που σύμφωνα με τους διοργανωτές θεωρείται επιτυχία για το χρονικό περιθώριο που υπήρχε (3 ημέρες). Εκεί έγιναν περίπου 40 τοποθετήσεις ανθρώπων και συλλογικοτήτων και πάρθηκε η απόφαση για τη συγκρότηση σε εθνικό επίπεδο της πρωτοβουλίας.
Στόχος δεν είναι μονάχα η εκλογική συνεργασία αριστερών δυνάμεων, αλλά η ενεργή εμπλοκή των απλών ανθρώπων: «Προσπαθούμε να ανοίξουμε ένα χώρο πραγματικής συζήτησης, χρησιμοποιώντας τις μεθόδους που εφαρμόζαμε πάντα: την αλληλεγγύη, την συνεργατικότητα, τον λαϊκό έλεγχο», λένε οι διοργανωτές. Μια πρωτοβουλία που θέλει να παίξει ρόλο πέρα και απέναντι από το πολιτικό σύστημα. Το τι θα καταφέρει και πόσα από τα βαρίδια της ιταλικής αριστεράς θα αποτινάξει από πάνω της, μένει να φανεί. Σίγουρα, όμως, πρόκειται για κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τη διαχείριση της υπόθεσης.
Αντί της συντεταγμένης συλλογικής διαδικασίας, που αρμόζει σε έναν ριζοσπαστικά δημοκρατικό πολιτικό οργανισμό της Αριστεράς, είχαμε έναν ορυμαγδό «προσωπικών διαμαρτυριών και εκκλήσεων». Αντί, δηλαδή, να το τελειώνει αποφασιστικά το ζήτημα το κόμμα με τα όργανά του, π.χ. την Πολιτική Γραμματεία, είδαμε το φαινόμενο να τουητάρει και να ρετουητάρει κόσμος και κοσμάκης, από την κυβέρνηση μέχρι τα κομματικά στελέχη, εκφράζοντας ατομική «άποψη» και ασκώντας ατομική «πίεση».
Και ενώ δεν θα πρέπει να εντάξουμε τη συλλογή υπογραφών των βουλευτών στην ίδια κατηγορία, του προφανούς παραγοντισμού, θέλω να πω, δεν περιποιεί, πάντως, ούτε αυτή η πρακτική τιμή στις συλλογικές μας διαδικασίες.
Θα πει κάποιος, βέβαια, πως αποφύγαμε, τουλάχιστον το μείζον κακό, πράγμα που δεν συνέβη, π.χ., στην περίπτωση της ΕΡΤ, παρόλο που το 99% του κόμματος έμεινε κάγκελο κι εκεί με συγκεκριμένες επιλογές –και όχι μόνο προσώπων.
Δεν συμφωνώ –και εξηγούμαι. Οι αστοχίες, ακόμη και οι μεγαλύτερες και οι πιο προσβλητικές, υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να διορθωθούν, να αναιρεθούν, να πολεμηθούν.
Αντίθετα, οι πρακτικές, οι οποίες, μάλιστα, μέσα από την επανάληψή τους και τη «δεδομένη εμπράκτως» αποτελεσματικότητά τους, όλο και περισσότερο θεμιτοποιούνται, υπό τις συνθήκες ενός εκτεταμένου μιθριδατισμού, διαμορφώνουν μη αναστρέψιμες συνέπειες στη λειτουργία μας.
Δομοποιούνται, καταπώς λένε οι κοινωνιολόγοι.
Έτσι, τείνει να καθιερωθεί μια κατάσταση, στην οποία, διαφόρων ειδών και επιπέδων, παράγοντες γίνονται οι κατεξοχήν διαμορφωτές των αποφάσεων, των ενεργειών και της πολιτικής μας, ευρύτερα.
Πράγμα που απαγορεύεται, κατά τη γνώμη μου, επί ποινή πολύ κακών εξελίξεων. Γιατί σύντομα θα φανεί πως αυτή η πρακτική παράγει και κακές εκβάσεις. Θα φανεί, δηλαδή, πως η «υπόθεση Παναρίτη» ήταν εξαίρεση στον κανόνα.
Να το πω κι αλλιώς: το Σύνδρομο του Tweety όχι δεν βοηθάει τη δουλειά μας. Τη δυναμιτίζει κατ’ εξακολούθηση. Γιατί το κόμμα δεν επιτρέπεται να μετατραπεί σε χώρο συλλειτουργίας λομπιστών. Αντίθετα, με ανοιχτή συζήτηση, με ανοιχτή τη λειτουργία των τάσεων και των ιδεολογικών του ρευμάτων, με δεδομένη όχι τη δυνατότητα, αλλά την υποχρέωση, δημόσιας έκφρασης του κάθε μέλους του, δεν μπορεί παρά να λύνει τα ζητήματά του μέσα από τις προσδιορισμένες καταστατικά συλλογικές διαδικασίες του. Κι αν κάτι περισσότερο εντυπωσιάζει είναι που όλα αυτά δεν θεωρούνται αυτονόητα.
ΥΓ. Πριν καν τελειώσει το κείμενο που διαβάζετε, η επικαιρότητά του επιβεβαιώνεται από το νέο ορυμαγδό τιτιβισμάτων και ατομικών «δηλώσεων» αναφορικά με τη σύγκρουση με τους «εταίρους». Ένα από αυτά, μάλιστα, ανήκον σε έναν από τους επιδραστικότερους τουητάδες μας, καλεί σε μια «μέση οδό», για να καταλήξει η «πάση θυσία» συμφωνία. Μέση οδός ανάμεσα στην κατάργηση του ΕΚΑΣ και τη διατήρησή του –θου Κύριε,…
————————————————————-
1 βλ., με την ευκαιρία, Tweety And Sylvester’s Song – YouTube
Πηγή: alterthess.gr
" data-medium-file="" data-large-file="" class=" wp-image-71569" src="https://i0.wp.com/www.e-dromos.gr/wp-content/uploads/2017/11/synelefsi.jpg" alt="" width="473" height="315" style="margin: 0px; padding: 0px; border: 0px; max-width: 98%; height: auto;">
Φωτογραφία από την συνέλευση στη Ρώμη: «Είπαμε “πρέπει να ονειρευτούμε”, και το όνειρο ξεκίνησε. Ακόμα κι αν τα ΜΜΕ, μαζί κι αυτά της αριστεράς, δεν φαίνεται να το έχουν καταλάβει, το Σάββατο συνέβη κάτι εξαιρετικό. Κι όχι μόνο επειδή ένα κοινωνικό κέντρο δήλωσε ότι ήθελε να συμμετάσχει στις εκλογές ή επειδή μια συνέλευση που καλέστηκε 3 ημέρες πριν γέμισε ένα θέατρο 800 θέσεων χωρίς τη βοήθεια ΜΜΕ, χωρίς “μεγάλα ονόματα”, χωρίς την ανάγκη για κομματικούς στρατούς… Αλλά για τον ενθουσιασμό, το πάθος, το συναίσθημα που νιώσαμε το Σάββατο στη συνέλευση, κι επειδή το ίδιο συναίσθημα διαδίδεται σε όλη την Ιταλία αυτές τις μέρες.»
Ποιος είναι ο στόχος της πρωτοβουλίας;
Το πλαίσιο στο οποίο θέλουμε να εντάξουμε όλες αυτές οι πρωτοβουλίες είναι η άσκηση ελέγχου από τη μεριά του λαού: είναι ο στίβος μέσα στον οποίο οι λαϊκές τάξεις θα μάθουν να ασκούν την εξουσία, αποκτώντας μια νέα εμπιστοσύνη στους δικούς τους θεσμούς και μηχανισμούς.
Κάθε φορά που ο λαός διεκδικεί το δικαίωμα να καταλαβαίνει όλα όσα περνούν από το μυαλό του, να βλέπει καθαρά, να αγωνίζεται για τα λίγα δικαιώματα που του έχουν απομείνει ακόμη, να μαθαίνει πώς λειτουργεί η δημόσια διοίκηση… τότε ακριβώς ασκεί πραγματικό έλεγχο. Για μας σήμερα αυτό είναι το πρώτο βήμα για να προωθήσουμε τον ακτιβισμό, τη συμμετοχή, τη δέσμευση όλων, χωρίς διακρίσεις, χωρίς εμπόδια –πέρα από αυτά που όρθωσε απέναντι μας η ιστορία– για να βρεθούμε όλοι από την ίδια πλευρά. Αν κάνει αυτό το βήμα ο λαός, είμαστε σίγουροι πως θα βρει τον τρόπο να ασκήσει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά του: να διεκδικήσει την εξουσία. Θα βρει τη δύναμη δηλαδή να ελέγχει την παραγωγή και τη διανομή του πλούτου, και να εφαρμόσει τη δημοκρατία στην πιο αληθινή και ουσιαστική της μορφή.
Μπορούμε πλέον να το πούμε καθαρά: Θέλουμε να δώσουμε την εξουσία στο λαό! Για τούτο δεν θεωρούμε τελικό σκοπό την εκλογική διαδικασία. Σίγουρα θέλουμε να εμπλέξουμε σε αυτό τις περισσότερες δυνατές δυνάμεις και να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, ακόμη και να στείλουμε εκπροσώπους σε αυτή τη Βουλή. Αλλά αυτό που πάνω απ’ όλα επιθυμούμε είναι να ξαναβρούμε ξανά την εμπιστοσύνη μας, να αναδείξουμε σαν κεντρικό ζήτημα όλα όσα έχουμε πραγματικά στην καρδιά μας. Κι αυτό σε μια προεκλογική εκστρατεία που μάλλον θα αποδειχτεί η πιο αντιδραστική των τελευταίων είκοσι ετών, όπου σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ανταγωνίζονται για το ποια θα είναι πιο ρατσιστική, ποια θα περικόψει τα περισσότερα δικαιώματα, ποια θα κραυγάσει πιο δυνατά για να προκαλέσει φόβο, ανασφάλεια και καθήλωση στους πολίτες.
Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς θέλουμε να αντιτάξουμε ένα μακρόπνοο σχέδιο: να βρούμε το νήμα που συνδέει κάθε τοπική επιτροπή, κάθε χώρο δουλειάς, κάθε σχολείο, κάθε συνοικία, κάθε άνθρωπο που νοιώθει το πετσί του την αδικία και θέλει να αγωνιστεί ενάντιά της.
Δείτε το πλήρες κείμενο στα Ιταλικά εδώ
Πλατφόρμα Eurostop: Χωρίς ρήξη δεν υπάρχει αλλαγή
Η «τρέλα» του καλέσματος των συντρόφων από την Νάπολη έλυσε ένα πρόβλημα για πολλούς: υπάρχει τώρα μία ιδέα και μία πρόταση για να αντιμετωπιστεί η ημερομηνία των εκλογών.
Σήμερα είναι απαραίτητο να τεθεί σε εφαρμογή ένα αποφασιστικό όραμα: αυτό μίας ριζικής αλλαγής από ένα σύστημα κοινωνικών ανισοτήτων και αυταρχισμού που έχει πλέον καταστεί αφόρητο και μη βιώσιμο επειδή ακριβώς βασίζεται στις ανισότητες και τον αυταρχισμό. Το «μοντέλο Μινίτι» (σ.μ.: υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας) ενσαρκώνει πλήρως αυτό το σύστημα.
Είναι, λοιπόν, μια συνέλευση που θέλει να βάλει τέλος στην επιλογή του λιγότερο κακού ή στην ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να «τραβήξουμε το σακάκι» στις κυβερνήσεις φίλων και στην θεσμική πολιτική.
Αντιμέτωπος με αυτή την ψυχική κατάσταση των κομματιών της αριστεράς, ο κόσμος, ο λαός μας ή δεν θα πάει να ψηφίσει ή «θα ψηφίσει για εκδίκηση» –όπως δείχνουν οι τελευταίες περιφερειακές εκλογές ή τα αποτελέσματα στο συνδικάτα των μεταλλομηχανικών εργοστασίων– ακόμη και εναντίον μιας αριστεράς που την αντιλαμβάνεται ως μέρος του συστήματος και του προβλήματος και όχι ως εναλλακτική λύση.
Εάν θέσουμε τελικά την ιδέα της αλλαγής, πρέπει επίσης να τεθεί ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ρήξη με την υφιστάμενη κατάσταση. Και ότι το υφιστάμενο πλαίσιο είναι ένα βραχώδες τείχος σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης και τοπικών διοικήσεων –γεγονός που αφαιρείται από την ανάλυση και την συζήτηση– και μέσα στα όρια του, ελάχιστα σου επιτρέπεται να κινηθείς.
Αυτό το τείχος που μας περιβάλλει είναι σαν κλουβί, που είναι χτισμένο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και την Ευρωζώνη. Είναι ένα κλουβί φτιαγμένο από περιορισμούς και αυτοματισμούς όπου δεν υπάρχει χώρος για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, δεν υπάρχουν περιθώρια για να αλλάξουμε τελείως τη σειρά των κοινωνικών προτεραιοτήτων (η εμπειρία της Ελλάδας το έδειξε αυτό). Κι αυτές οι δεσμευτικές συνθήκες είναι ασύμβατες με το Σύνταγμα που υπερασπιστήκαμε αποτελεσματικά στο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου του περασμένου έτους.
Η πλατφόρμα Eurostop εξετάζει θετικά την πρόταση που έθεσαν οι σύντροφοι της Νάπολης και θα συζητήσει για αυτή και θα αποφασίσει στην εθνική της συνέλευση στις 2 Δεκεμβρίου.
Δείτε το πλήρες κείμενο στα Ιταλικά εδώ
https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/12/03/%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%8C/#more-92816
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου