Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, το κεντρικό ζήτημα του προϋπολογισμού
του 2018 είναι εάν πρόκειται για τον προϋπολογισμό της «καθαρής εξόδου»
από το τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου ή εάν στην
πραγματικότητα πρόκειται για μία έξοδο, όχι όμως από το μνημόνιο προς
την κανονικότητα, αλλά έξοδο από το τρίτο μνημόνιο και ήδη αποφασισμένη
και ψηφισμένη είσοδο στο τέταρτο μνημόνιο, το οποίο δεν φτάνει μόνο
μέχρι το 2023, αλλά επεκτείνεται σε κύρια θέματα επ’ αόριστον, θεωρητικά
μέχρι την εξόφληση του χρέους, δηλαδή περίπου μέχρι το 2060.
Ο προϋπολογισμός αυτός είναι ο προϋπολογισμός «εξόδου» από το
μνημόνιο 3 στο οποίο μπήκαμε με τους χειρότερους δυνατούς όρους λόγω του
πρώτου εξαμήνου του 2015, λόγω μίας τυχοδιωκτικής πολιτικής που
κατέληξε στη συντριβή, στα capital controls, στη συνεχή διαρροή
καταθέσεων, στην επιστροφή στην ύφεση;
Θα έλεγα ότι τώρα πια, μετά από σχεδόν τρία χρόνια,
είναι
πολύ εύκολη η σύγκριση με το τι συνέβαινε μέχρι τις εκλογές του 2015 και
όλοι καταλαβαίνουν πώς θα εξελισσόταν η κατάσταση αν δεν είχε
μεσολαβήσει η πολιτική αλλαγή του Ιανουαρίου του 2015, ή
μάλλον, επειδή η αλλαγή αυτή είχε αρχίσει να συντελείται μήνες νωρίτερα,
αν δεν είχε καλλιεργηθεί η φαντασίωση πως μπορεί να εφαρμοστεί δήθεν
μία άλλη πολιτική που αποδείχτηκε συνονθύλευμα αυταπάτης και ωμής