Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα πια, τα πράγματα χειροτερεύουνε για όλους, με την αποφασιστική βεβαιότητα μιας χιονοστιβάδας που κατεβαίνει την πλαγιά και γιγαντώνεται λίγα ακριβώς δευτερόλεπτα πριν σκάσει πάνω στην Ελλάδα να την ισοπεδώσει πάλι για ποιος ξέρει πόσα χρόνια, ή δεκαετίες. Ζούμε μεσοτοιχία με το χάος και την ακυβερνησία - με άδεια όλα τα ταμεία. Δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου ο στίχος αυτός από το «Μυθιστόρημα» του Γιώργου Σεφέρη, μελοποιημένος από τον Μίκη Θεοδωράκη : «Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι». Έτσι νοιώθω. Σαν να κακοφορμίζει εκείνο το τραύμα το παλιό μέσα στο στήθος που όλοι νομίζαμε πως είχε επουλωθεί και ξαφνικά ανεβάζω δυνατό πυρετό και δυσκολεύομαι να ανασάνω και ζητάω βοήθεια απελπισμένος. Προσπαθώ να σκεφτώ ψύχραιμα και τα καταφέρνω: Κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, ασχολούμαι με την ψυχή μου, ασχολούμαι με το σώμα μου, κρατάω όσο μπορώ πιο ανοιχτό αυτόν τον πολύτιμο δίαυλο επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μου, τους άγνωστους, τους γνωστούς και βέβαια, πάνω απ’ όλα, τους φίλους, ότι πιο πολύτιμο έχω. Όμως, όλο και συχνότερα μετά το κάθε 24ωρο που κυλάει μέσα απ’ τα δάχτυλά μου, το νοιώθω: Είμαι μέλος μιας κοινωνίας, ενός λαού, που όχι μόνο δοκιμάζεται σκληρά, αλλά δεν έχει καταλάβει τι τον περιμένει – ενώ κινδυνεύει να βυθιστεί για πολλά χρόνια βαθειά μέσα σ΄έναν μεσαίωνα.Κανείς πια δεν καταλαβαίνει τίποτα και κανέναν. Ο κ. Μπουτάρης «απαγορεύει» (ή «δεν επιτρέπει») στον Μίκη Θεοδωράκη να οργανώσει συγκέντρωση στην Πλατεία Αριστοτέλους. Το ακούω και η πυξίδα μέσα μου απομαγνητίζεται, δεν ξέρω πια προς τα πού να κατευθυνθώ. Καλώς ή κακώς ο Μίκης Θεοδωράκης θέλει να μιλήσει και να παίξει μουσική στην πλατεία Αριστοτέλους – εκεί που έχει δώσει το παρών σε μεγάλους, ιστορικούς, μυθικούς πια αγώνες - στους οποίους πρωτοστάτησε μέσα στις δεκαετίες. Αυτήν την πλατεία ξέρει, εκεί θέλει να πάει. Τι σόι ιός είναι αυτός που
.jpg)
.webp)