Επιταχύνονται οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από το μετεκλογικό βάλτωμα των συζητήσεων για το παραπέρα, με κύρια ευθύνη του ΣΥΝ, πιστού στο μότο «no news, good news» και «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης του χειροτονηθέντος στην Κερατέα περιφερειακού συμβούλου Αλέκου, βαριεστημένο εν πολλοίς από τους δονκιχωτισμούς της ηγεσίας του είπε να πάρει μια πρωτοβουλία ν’ ανάψουν τα αριστερά αίματα γιατί μόνο μπροστά στην προοπτική της ενδοαριστερής αναμπουμπούλας και διαφωνίας ανάβουν. Μπροστά σε κάτι ψιλόχοντρο μνημονιακές λαίλαπες παγώνουν και δε βγαίνει μιλιά. Πήρε λοιπόν την πρωτοβουλία και ζήτησε να συνεδριάσει επιτέλους η τελούσα υπό αναστολή Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ – παρά την ανατριχίλα του Αλέκου στην υποψία και μόνο ότι μπορεί έστω και στιγμιαία να αναβιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ της Βαλτετσίου – προκειμένου να αποφασίσει τη διενέργεια της 4
ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Ατζέντα της 4
ης Πανελλαδικής θα είναι Α) «αυτοκριτική» στη μέχρι σήμερα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία
Β) Οργανωτική ανασυγκρότηση και δημοκρατική εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ – ΣΥΡΙΖΑ των μελών
Γ) Επικαιροποίηση της κριτικής στις Συνθήκες του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ, της Νίκαιας και της Λισσαβώνας
Δ) Συζήτηση και σχεδιασμός εν όψει των επαπειλούμενων εκλογών
Ε) Α, και το Μνημόνιο και οι προοπτικές εξόδου στη βάση της ανάδειξης μιας αριστερής λύσης – Μνημόνιο και ΕΕ. Αυτό το υποθέμα μοιάζει ο πιο αδύναμος κρίκος της Συνδιάσκεψης, έχει πάρει από τώρα υποψηφιότητα για την 5
η Πανελλαδική.
Το ραντεβού των συνιστωσών ορίζεται για τα μέσα Μαρτίου με τον Λαφαζάνη να ωρύεται ότι δεν είναι ώρα για τέτοια, επίκεινται εκλογές, κ.λπ.
Στο μεταξύ το Μέτωπο ανακοινώνει ότι προχωρεί στη δική του οργανωτική συγκρότηση στις αρχές Φεβρουαρίου, με μία και μόνη υποψηφιότητα για την αρχηγία.
Στον ΣΥΝ τα πράγματα δεν είναι καλά. Ο Τσίπρας τα έχει πάρει τελείως στο κρανίο με τον Λαφαζάνη βλέποντας την 58
η συνέντευξη του ηγέτη του Αριστερού Ρεύματος στον Τύπο να μιλά για «κατοχή», «έξοδο από το ευρώ»,«στάση πληρωμών». Στη σκέψη του Τσίπρα αυτές οι αναφορές προσποιούνται ότι είναι αριστερές, αλλά στην πραγματικότητα αθωώνουν την ντόπια αστική τάξη αφού μπορούν να πραγματοποιηθούν ανετότατα υπό την κυριαρχία της και προς όφελός της. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών εντός της ευρωζώνης στην προοπτική της επανίδρυσης. Μπορεί αυτή να καταρρέει πάνω μας και όλο αυτό να μοιάζει μαζοχιστικό αλλά, τι να κάνουμε δεν παύει να είναι κορυφαία έκφραση αλληλεγγύης στις εργατικές τάξεις των άλλων χωρών.
Την ώρα που ο Τσίπρας βρίσκεται στο πέλαγος των παραπάνω συλλογισμών, το βλέμμα του πέφτει πάνω στο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη όπου είναι χτυπημένη παρέμβαση της Αλέκας, κατά «διαχειριστικών λύσεων που υπονοούν ότι η έξοδος από το ευρώ θα σώσει το λαό». «Ορίστε, το λέει και η Αλέκα», σκέφτεται ο πρόεδρος του ΣΥΝ που τινάζεται από την καρέκλα όταν τον διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα μια «ανίερη» ιδέα.
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Το μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής εισέρχεται στην εβδομάδα των διαδικασιών συγκρότησής των οργάνων του και κατάρτισης της πολιτικής του διακήρυξης. Σε μια αναλαμπή πρωτοβουλίας και αφού τα ευρωσορόπια του ΣΥΝ του έχουν εκτινάξει το ζάχαρο, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης καταθέτει υποψηφιότητα για την ηγεσία του Μετώπου και ταυτόχρονα ανακοινώνει την αποχώρησή του μαζί με τους συντρόφους του Αριστερού Ρεύματος από τον Συνασπισμό. Με μια μαχητική, μαρξιστικών αναφορών ομιλία ενώπιον των μελών των συνιστωσών στο ημιάδειο κλειστό Ταε Κβο Ντο του Φαλήρου κερδίζει τους συντρόφους και κατατροπώνει τον Αλέκο, ο οποίος δεν εγκαταλείπει αλλά βολεύεται και με το δεύτερο ρόλο, μέχρι να διαμορφωθεί το έδαφος για συγκρότηση μικρότερης ομάδας μέσα στο Μέτωπο με τον ίδιο επικεφαλής.
Ο Τσίπρας φαίνεται στο μεταξύ ότι έχει περάσει στην αντεπίθεση. Δημοσίευμα στον Τύπο κάνει λόγο για μυστική συνάντηση του ίδιου με την Αλέκα σε φαστ φουντ έξω από τον Περισσό. Το ΚΚΕ ζητά από τους ψηφοφόρους του, να περιμένουν μερικές δεκαετίες ακόμη ώστε να έρθει σαν ώριμο φρούτο η έξοδος από το ευρώ, όταν οι συσχετισμοί υπέρ των κολασμένων θα έχουν συντελεστεί και θα είναι πρόσφορες οι συνθήκες για ασφαλή έξοδο με προοπτική τη λαϊκή εξουσία. Λίγες μέρες μετά, κάνει πάταγο παρέμβαση σε απεργοσπαστική έκδοση του (παρασκευο)Κυριακάτικου Βήματος που υπογράφεται από κοινού από την Αλέκα Παπαρήγα και τον Αλέξη Τσίπρα. Το κείμενο επιγράφεται «Όχι σε καπιταλιστικές συμμαχίες με Ρωσία και Κίνα. Ναι στη δοκιμασμένη πάλη απέναντι στα γνώριμα μονοπωλιακά συμφέροντα της ΕΕ».
Ο Δημήτρης Γόντικας αρθρογραφώντας στον Ριζοσπάστη, διορθώνει παλιότερη παρέμβασή του για το κίνημα, και από τους «κηδεμονευόμενους» από αστικά συμφέροντα αριστερούς παραλείπει τον κουτσουρεμένο πλέον ΣΥΝ.
ΜΑΡΤΙΟΣ
Ο Λαφαζάνης, που έχει πάρει τα πάνω του, ανοίγει βηματισμό για τη διεύρυνση του Μετώπου και συμμαχεί με κομμάτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους ανένταχτους, καθηγητάδες, αριστερούς οικονομολόγους, Σακοράφες που εμφορούνται από ύποπτο αριστερό πατριωτισμό, πάνω στη γραμμή της στάσης πληρωμών και εξόδου από το ευρώ για μια σοσιαλιστική προοπτική της χώρας. Μετριούνται, αλλά και πάλι είναι λίγοι.
Στις 25 Μαρτίου προκηρύσσονται εκλογές υπό το δίλημμα «καταργούνται οι μισθοί ή χρεοκοπία». Η προγραμματισμένη 4
η Πανελλαδική ματαιώνεται με οριακή πλειοψηφία στη Γρεμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας προσπαθεί να πείσει την Αλέκα να κατέβουν μαζί και να του πάρουν τα σώβρακα του Λαφαζάνη. Αλλά η Αλέκα, παρόλο που έχει εκτεθεί, δεν πείθεται γιατί τα δημοσιεύματα στον Τύπο βοούν ότι ο Τσίπρας εξακολουθεί να το ‘χει δίπορτο και ποτέ δεν εγκατέλειψε την πρόθεση διεμβολισμού του ΠΑΣΟΚ δια της μεθόδου στιγματισμού διαφωνούντων πράσινων βουλευτών μέσω ανταλλαγής χειραψιών έμπλεων υπαινιγμών για προοπτική συνεργασίας με τον ΣΥΝ στις αντιμεθεπόμενες εκλογές.
Το λαφαζανικό πλέον Μέτωπο, αφού βλέπει ότι τα δικά του κουκιά δεν φτάνουν ορίζει αντιπροσωπεία που το κόβει για το σπίτι του Αντωνάκη, ο οποίος κάτω από το ζούληγμα της τρόικας μπας και βγάλει συναίνεση, έχει ψιλοπαραφρονήσει και το ρίχνει στο πιοτό. Μέσα στο μεθύσι του συχνά επιδίδεται σε σαιξπηρικού τύπου διλήμματα επικαιροποιημένα στην εκδοχή «μείγμα οικονομικής πολιτικής με το μνημόνιο ή χωρίς το μνημόνιο»;
Η αντιπροσωπεία των λαφαζάνηδων τον πετυχαίνει σε μια τέτοια ευάλωτη στιγμή και ύστερα από μερικά χαστούκια και συναισθηματικούς εκβιασμούς του τύπου «ρε μαλάκα, έτσι που το πας όχι Πολιτική Άνοιξη, ‘’Ελεύθερη Αττική’’ θα το καταντήσεις το μαγαζί», «κόψε τις ασυναρτησίες με τα μείγματα, καν’ τους ρε να σε φοβηθούνε λίγο», «κοιτάχτε, ορε, ένα ΄΄σύκο΄΄ καλαματιανό» τον πείθουν να προσχωρήσει στη «γνήσια αντιμνημονιακή γραμμή» και να συμπήξει μέτωπο μαζί τους για στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, σε μια προοδευτική προοπτική ανάταξης της οικονομίας εδώ και τώρα. Κι επειδή δεν είναι και κανά άτομο εμπιστοσύνης, ο Λαφαζάνης τον έχει από κοντά με συνεχή φροντιστήρια μαρξιστικής θεωρίας καταβάλλοντας τεράστιες προσπάθειες να του ανοίξει τους ορίζοντες. Ο Αντωνάκης γαρ δεν είχε πρωτογενή επαφή με το Κεφάλαιο αλλά μόνο μέσα από τις εντυπώσεις που του είχε μεταφέρει κάποτε ο Καραμανλής ο νεότερος συγκλονισμένος με την «ευαισθησία» του Καρόλου για την «εξαθλίωση» των εργατών της εποχής του. Οι προσπάθειες συναντούν εμπόδια καθώς ο Αντωνάκης είναι αλλεργικός στο σοσιαλιστικό λούστρο και αρχίζουν οι ενδομετωπικές φωνές για εγκατάλειψη του εγχειρήματος.
Πάντως, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διάψευση της θεωρίας υπόγειας συνεργασίας ΚΚΕ – ΝΔ, ο Πάγκαλος κηρύσσει την αφωνία του καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου...
* Καθότι, οι εξελίξεις καταιγιστικές και πολυσύνθετες πέραν του τριμήνου, ορατότης μηδέν...
to pontiki
Έτσι μου έρχεται να γράψω γράμμα στον Άι Βασίλη και να του ζητήσω να πάρει με απόσυρση όσα μέλη της Κυβέρνησής μας του κάνουνε κέφι (για ξωτικά, για τάρανδοι, για χιονάνθρωποι, για πέταμα κλπ) και να μας δώσει αντ’ αυτών, τον Πέτερ. Ποιος είναι ο Πέτερ; Δεν είναι ο μικρός γιδοβοσκός, ο φίλος της Χάιντι της μικρούλας των Άλπεων. Δεν είναι ούτε ο Πέτερ φον Εςς, ο Βαυαρός ζωγράφος των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης. Είναι ο Πέτερ ο Μπόφινγκερ, ένας «σοφός» της Γερμανικής Οικονομίας, το όνομα του οποίου ακούστηκε έντονα αυτές της μέρες, επειδή, σε συνέντευξή του στη Deutsche Welle, τοποθετήθηκε με πολλή σαφήνεια σε ό,τι αφορά την Ελλάδα. «Δυσβάστακτο» χαρακτήρισε το πρόγραμμα της λιτότητάς μας και με «πολύ μακροπρόθεσμα αποτελέσματα»… Κατά τα λεγόμενά του, ακόμη κι αν όλα πάνε καταπώς τα οραματίζεται ο ΓΑΠ, τα επόμενα δύο χρόνια η χώρα θα έχει περισσότερη ανεργία και περισσότερο χρέος (σε σχέση με το ρυθμό ανάπτυξης). Κι άραγε αξίζουν τον κόπο τόσες θυσίες;;;
