Μητσοτάκης – Δένδιας: Ας κοιτάξουν να τα βρουν…

Οτι ο Νίκος Δένδιας ενδιαφέρεται για την αρχηγία της ΝΔ στη μετά Μητσοτάκη εποχή δεν είναι μυστικό. Αποτελεί πάνδημη βεβαιότητα. Αυτή η φιλοδοξία του υπουργού Αμυνας δεν είναι ούτε υποχρεωτικά προβληματική ούτε ηθικά ή πολιτικά ανεπίτρεπτη. Εξάλλου υπάρχουν και άλλοι που το βράδυ στο κρεβάτι τους ονειρεύονται ή και σχεδιάζουν παρομοίως. Η ύπαρξη τέτοιων φιλοδοξιών κανονικά δεν θα έπρεπε να ενοχλεί ούτε τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Με μια προϋπόθεση. Η εκδήλωσή τους και το καθημερινό κτίσιμο της τακτικής που θα τις υλοποιήσει να μην εμπεριέχει και στρατηγική ήττας του σημερινού πρωθυπουργού στις επόμενες εκλογές. Διότι αν συμβαίνει αυτό, τότε ξεφεύγουμε από το πεδίο του νόμιμου, ηθικού και επιτρεπτού, για να μπούμε στην ζούγκλα του ανταρτοπόλεμου. Μιας και γι’ αυτόν μιλάμε, ο υπερπροβεβλημένος αυτόν τον καιρό Νίκος

Δένδιας έχει άραγε στρατηγική ήττας του Κυριάκου Μητσοτάκη; Δύσκολο να απαντήσει κανείς με πλήρη βεβαιότητα. Ούτε οι δίκες προθέσεων επιτρέπονται, ούτε υπάρχουν απροκάλυπτες κινήσεις του υπουργού Αμυνας που οδηγούν αναπόδραστα σε τέτοιο συμπέρασμα. Ακόμα κι αν υποθέσουμε (ή υποψιαστούμε) ότι ο κ. Δένδιας παίζει «βρώμικο παιχνίδι», το κάνει υποδόρια και αριστοτεχνικά, δίχως ποτέ να ξεπερνά την κόκκινη γραμμή που θα τον μετέτρεπε σε πρωθυπουργικό στόχο. Οταν ο υπουργός Αμυνας δέχεται την ευθεία ερώτηση «κάνετε αντιπολίτευση στον Πρωθυπουργό;», απαντά «εγώ κάνω τη δουλειά μου και δεν με απασχολεί τι λένε και τι γράφουν». Ως προς αυτό έχει δίκιο. Το γεγονός ότι οι θιασώτες του αντιμητσοτακικού μετώπου ανακαλύπτουν σε κάθε του κίνηση και μια νότα εσωκομματικής αμφισβήτησης του αρχηγού δεν καθιστά τον κ. Δένδια αυτόχρημα υπονομευτή του Μητσοτάκη. UnmuteRemaining Time -0:00   Fullscreen Advertisement: 0:10 Ούτε το γεγονός ότι κάνει καλά τη δουλειά του στο υπουργείο Αμυνας (όπως και στο Εξωτερικών προηγουμένως) τον μετατρέπει αυτομάτως σε άμεσο σημερινό ανταγωνιστή του Πρωθυπουργού. Στο τέλος-τέλος, ποιος λέει ότι ο Μητσοτάκης θέλει αποτυχημένους ή μέτριους υπουργούς, μην τυχόν και η υπουργική επιτυχία τούς μεταμορφώσει σε δελφίνους; Αυτό θα ήταν τουλάχιστον ανόητο. Δεν υπάρχει πετυχημένος πρωθυπουργός με αποτυχημένους υπουργούς. Από την άλλη, όμως, το «κάνω καλά τη δουλειά μου» του κ. Δένδια έχει κάποιο νοητό όριο. Σταματά εκεί που δεν εμποδίζει τον Μητσοτάκη να κάνει καλά τη δική του δουλειά ως Πρωθυπουργός. Μέχρι πρόσφατα τέτοιο θέμα ανάμεσα στους δύο δεν φαινόταν να υπάρχει. Οι μελλοντικές προθέσεις Δένδια και η πρωθυπουργική δουλειά Μητσοτάκη στον παρόντα χρόνο δεν τέμνονταν πουθενά ώστε να υπάρξει τζαρτζάρισμα ανάμεσα τους. Τώρα όμως, με όσα έγιναν στην υπόθεση Ρούτσι και Αγνωστου Στρατιώτη (τα οποία ίσως προστέθηκαν σε παλιότερα που δεν αξιολογούσαμε επαρκώς) και εφόσον η αντιπολίτευση έχει μεταφέρει όλη της την πολιτική πίεση προς την κυβέρνηση στην υποτιθέμενη σύγκρουση των δύο, οι φιλοδοξίες του υπουργού αποκτούν άλλη διάσταση και η πιθανή αντίδραση του Πρωθυπουργού άλλη ένταση. Ο Νίκος Δένδιας δεν μπορεί πλέον να δρα αδιαφορώντας για όσα (έστω και κακόβουλα) θα καταλογιστούν στις επιλογές και στις δράσεις του. Ούτε ο Μητσοτάκης θα μπορεί να παριστάνει επ’ άπειρον τον ανυποψίαστο και να δίνει αιωνίως καλοπροαίρετη ερμηνεία στις κινήσεις (ή μη κινήσεις) του υπουργού του. Ο καιρός που ο κ. Δένδιας ασκούσε μόνο εθνική πολιτική (ως Εξωτερικών και Αμυνας) δίχως αυτή να έχει εσωκομματική αντανάκλαση έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αλλά παρήλθε και ο καιρός που ο Μητσοτάκης άφηνε τον βασικό υπουργό του να κτίζει προσωπικό προφίλ, θεωρώντας ότι επενδύει σε ένα μακρινό μέλλον στο οποίο εκείνος θα είναι εκουσίως συνταξιοδοτημένος. Πλέον, ό,τι κάνει ο Δένδιας επηρεάζει τον σημερινό Μητσοτάκη. Κατά τούτο, αργά ή γρήγορα ο Πρωθυπουργός θα αναγκαστεί να παρέμβει. Η πίστα του παιχνιδιού έχει αλλάξει. Η απουσία του κ. Δένδια από μια μικρομεσαία συνεδρίαση της Βουλής αποκτά ξαφνικά ισχύ κορυφαίου πολιτικού συμβολισμού. Η επιλογή του να κάνει γραπτή και όχι προφορική δήλωση για την τροπολογία εκλαμβάνεται ως ξέσπασμα αντάρτικου. Μπορεί παλιότερα κάτι τέτοια να έμοιαζαν αστεία, όμως τώρα μονοπωλούν τη συζήτηση στην πολιτική ρούγα. Πρωτοβουλίες, δηλώσεις, διαρροές ή κινήσεις που πριν από δυο-τρία χρόνια θα περνούσαν απαρατήρητες, σήμερα αποκτούν δυναμική εσωτερικής κρίσης, λαβώματος της ενιαίας έκφρασης και ομόνοιας της κυβέρνησης, άρα τραυματισμού της ίδιας της παράταξης σε μια κρίσιμη και οριακή συγκυρία. Οπερ, ο μεν Δένδιας πρέπει να ξαναζυγίσει τις κινήσεις του, ο δε Μητσοτάκης πρέπει να αποφασίσει να δράσει (κατευναστικά ή κατασταλτικά) πριν τον πάρει από κάτω αυτή η παραφιλολογία. Καλά θα κάνουν οι δυο άνδρες να έχουν μια ειλικρινή συζήτηση και να ξεκαθαρίσουν τους όρους του μεταξύ τους παιχνιδιού. Και ύστερα να το δηλώσουν ευθαρσώς και δημοσίως, με τρόπο που δεν θα σηκώνει αμφισβήτηση. Γράφω, μεταξύ τους, διότι αν αφήσουν τα επιτελεία τους να παίζουν μπάλα, τους βλέπω να τρώνε σύντομα τα μουστάκια που δεν έχουν. Οι επιτελείς της Μεσογείων κατηγορούν τον Μητσοτάκη ότι βάζει διαρκώς παγίδες και τρικλοποδιές στον Δένδια, οι δε επιτελείς του Μαξίμου κατηγορούν τον Δένδια ότι πρωταγωνιστεί στα σενάρια εκτροπής που απεργάζονται διάφορα επιχειρηματικά κέντρα για «αλλαγή εν κινήσει» του Μητσοτάκη. Ετσι δουλειά δεν γίνεται. Ας κοιτάξουν να τα βρουν σύντομα, ξεκαθαρίζοντας ποιος ηγείται, ποιος ακολουθεί, ποιος αποφασίζει, ποιος είναι σημερινός και ποιος μελλοντικός. Οι καιροί απαιτούν ηρεμία… 

https://www.protagon.gr/apopseis/mitsotakis-dendias-ta-vriskoun-i-ta-spane-44343242111