Δηλαδή, ο Κασσελάκης τι διαφορετικό έκανε;

Η δήλωση παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από το βουλευτικό αξίωμα και το εντελώς κοινότοπο βίντεο που τη συνόδευσε, δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία σε όσους παρακολουθούσαν στοιχειωδώς τις κινήσεις του το τελευταίο διάστημα. Αντίθετα, αποτέλεσε την εντελώς αναμενόμενη συνέχεια μια σειράς προβλέψιμων κινήσεων μέσω των οποίων προετοίμαζε βιαστικά την επιστροφή του από την πρώτη στιγμή της παραίτησής του από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, το καλοκαίρι του 2023. Ως εκ τούτου, δεν μπόρεσε να σηκώσει άμεσα και την επιθυμητή θύελλα ενθουσιασμού, είτε μεταξύ των οπαδών του είτε μεταξύ των ΜΜΕ που εμφανώς ποντάρουν στην επαναφορά του.  Και αν για τα δεύτερα ήταν απλό να περιμένουν λίγες μέρες πριν του ξαναδώσουν τον λόγο, οι πρώτοι βρήκαν ευκαιρία να ξεσπαθώσουν λίγες ώρες αργότερα. Αφορμή υπήρξε η ανακοίνωση του Θοδωρή Δρίτσα,

πρώτου αναπληρωματικού βουλευτή Α’ Πειραιά, ότι θα κρατήσει την έδρα και  θα ενταχθεί στην ΚΟ της Νέας Αριστεράς. Αυτό που ακολούθησε, θύμισε τις «χρυσές» μέρες του 2023, τότε που οι οπαδοί του Αλ. Τσίπρα είχαν καταπιαστεί με την υποστήριξη του Στέφανου Κασσελάκη και την αποδόμηση αυτών που υποτίθεται ότι τον είχαν προδώσει για να του πάρουν τη θέση. Μέσα σε λίγη ώρα, ο βετεράνος κοινοβουλευτικός της Αριστεράς είχε γίνει αντικείμενο ενός χείμαρρου σχολίων, που ξεκινούσαν από τον κακόγουστο ηλικιακό ρατσισμό και κατέληγαν, κατά τα ειωθότα, στο συμπέρασμα ότι ο Δρίτσας αποτελεί μέρος αυτής της τρομερής συνωμοσίας εναντίον του Αλέξη, την οποία είτε ενορχηστρώνει ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά, είτε είναι αυτός που τελικά ευνοείται.  Υπό κανονικές συνθήκες, κανένας οπαδός του Τσίπρα δεν είχε λόγο να εκνευριστεί από την απόφαση του Θοδ. Δρίτσα. Στο κάτω κάτω, ο άλλοτε υπουργός των κυβερνήσεων Τσίπρα, αναδείχθηκε το 2023 πρώτος σε σταυρούς υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά, για έβδομη συνεχόμενη φορά, και έχασε την έδρα μόνο επειδή ο Τσίπρας επέλεξε να κρατήσει τη δική του στην περιφέρειά του. Επίσης, για να είμαστε ειλικρινείς, το κόμμα το οποίο κατήλθε στις εκλογές του 2023, δεν υπάρχει πια ακριβώς ως τέτοιο ώστε να του χρωστά κανείς αφοσίωση. Ας σκεφτούμε απλά ότι ο άνθρωπος που τότε ήταν πρόεδρός του αποχώρησε για να φτιάξει δικό του κόμμα, ο άνθρωπος που τον διαδέχθηκε στην προεδρία αποχώρησε επίσης και έφτιαξε δικό του κόμμα κι αυτός, αυτή που αναδείχθηκε δεύτερη και αυτός που αναδείχθηκε τρίτος σε εκείνη την εκλογική διαδικασία αποχώρησαν και έφτιαξαν δικό τους κόμμα επίσης. Υπερβολικό να επικαλείσαι λόγους αρχής για να απαιτήσεις από έναν βουλευτή να παραμείνει. Και τέλος, το κυριότερο, ένας οπαδός του Τσίπρα δεν θα είχε λόγο να αγωνιά αν ο Δρίτσας θα ενταχθεί στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝεΑρ, γιατί ο ίδιος ο Τσίπρας δεν ανήκει πλέον σε κανένα από τα δύο κόμματα.      UnmuteRemaining Time -0:00   Fullscreen Advertisement: 0:10 Ωστόσο, η περίπτωση Δρίτσα αποδείχθηκε ότι ήταν μια καλή προπόνηση για το φίλαθλο κοινό που ακολουθεί τον πρώην πρωθυπουργό, ώστε σιγά σιγά ξαναβρεί σιγά σιγά  τη φόρμα του στην καταγγελία όποιου δεν συμμορφώνεται με τον Ηγέτη. Μια μέρα μετά, η δήλωση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη ότι δεν έχει πρόθεση να συμπράξει με τον Τσίπρα, έτυχε ανάλογης υποδοχής. Οι ευγενικοί τον ανέβαζαν «αχάριστο», οι πιο γενναίοι του τόνιζαν ότι ο Τσίπρας «τον έκανε άνθρωπο» –για να αναπαράγουμε όσα επιτρέπεται. Ακολούθησαν δημοσιογράφοι –αριστερής κατεύθυνσης– ή σχολιαστές, που βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν στρατό από τρολ που τους καλούσε να σταματήσουν να αμφισβητούν τον Ηγέτη, που είναι ο μόνος που μπορεί να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη.   Είναι πλέον φανερό. Το λούμπεν κομμάτι, που αποτελούσε πάντα ένα ισχυρό τμήμα του ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ, μετά από δύο χρόνια ισχυρού φλερτ με τον Στ. Κασσελάκη, επιστρέφει –σε μεγάλο βαθμό– στον αγαπημένο του ήρωα, τον Αλέξη. Άλλωστε, η συντριπτική πλειονότητα όσων στήριξαν τον ουρανοκατέβατο Ελληνοαμερικανό πρόπερσι, το έκαναν στο όνομα του Αλέξη, που τον είχαν προδώσει οι μαθητές του και για αυτό έστειλε στον ΣΥΡΙΖΑ τον Στέφανο για να τον σώσει από τις αμαρτίες του –ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Όσο ο Τσίπρας δεν εμφανιζόταν στο προσκήνιο, ο Κασσελάκης μπορούσε να συνεχίσει να εκπροσωπεί το πολιτικά λούμπεν κομμάτι απέναντι στον άχρωμο ΣΥΡΙΖΑ που είχε απομείνει. Η επανεμφάνιση του Αλέξη ωστόσο σήκωσε ξανά αυτό το κύμα, που δεν είναι «ούτε δεξιά ούτε αριστερά»  (αλλά μισεί τους πάρα-πολύ-αριστερούς που δεν αφήνουν τον Ηγέτη να κυβερνήσει), αλλά παραμένει στραμμένο «λαϊκά». Και το οποίο δεν έχει ιδιαίτερες ανησυχίες για την οικονομία (τουλάχιστον μετά τα μνημόνια) ή την εξωτερική πολιτική, αλλά τον απασχολεί κατά προτεραιότητα η «διαφθορά». Ο Αλ. Τσίπρας συνομίλησε κατ’ ευθείαν με αυτό το κοινό. Στην πρώτη του παρέμβαση (μετά την προηγούμενη και πριν την επόμενη), υποσχέθηκε ένα «σοκ εντιμότητας» με ό,τι στην ευχή μπορεί να σημαίνει αυτό. Δεν σχολίασε καμία από τις ασκούμενες πολιτικές στην ενέργεια, την εργασία, τις διεθνείς σχέσεις, το περιβάλλον, τις μεταφορές. Αρνήθηκε για ακόμη μία φορά να πει τη λέξη «Αριστερά», αρκούμενος να πει ότι υπό κάποιες προϋποθέσεις «στέκεται με μετριοφροσύνη (sic) στην απέναντι πλευρά της Δεξιάς». Ξεσήκωσε μια σειρά από πομπώδη τσιτάτα, ανακατεύοντας τον Αριστοτέλη με τον Σκαρίμπα και τον Ντενγκ Ξιάο Πινγκ με τη γαλλίδα αναρχική δημοσιογράφο Εμιλιέν Μορέν, την οποία μπερδεύτηκε και αποκάλεσε «Ισπανό επαναστάτη». Και βέβαια μίλησε πάρα πολύ για τον εαυτό του, φθάνοντας σε πολλές περιπτώσεις στον αυτοθαυμασμό. Ξανά και ξανά επαναλάμβανε ότι άφησε την «ασφάλεια της Βουλής» για να  βρεθεί «στην ανασφάλεια της κοινωνίας» (κάπως υπερβολική αυτολύπηση για πρώην πρωθυπουργό που απολαμβάνει ισόβια προνόμια δημόσιων παρεμβάσεων, ισχυρότερα από αυτά του βουλευτή), ότι αυτός και μόνο αυτός μπορεί να τα βάλει με τον Μητσοτάκη (από τον οποίον έχει χάσει ήδη πέντε φορές), ότι η σχέση του είναι απευθείας με τον λαό (να ‘τη πάλι αυτή η αύρα του αδιαμεσολάβητου) και, τέλος, ότι ο κόσμος δεν θέλει «κόμματα ΙΧ». Αυτό το τελευταίο, ειπωμένο, από κάποιον ο οποίος ετοιμάζει κόμμα για το οποίο δεν γνωρίζουμε ούτε τις θέσεις του ούτε το πρόγραμμά του ούτε τη δομή του ούτε τα στελέχη του, παρά μόνο ότι θα είναι δικό του, είναι μάλλον δείγμα ανθρώπου που έχει άγνοια κινδύνου. Μετά από όλα αυτά, αξίζει πράγματι να αναρωτηθεί κανείς τι πραγματικά διαφορετικό έκανε ή έλεγε αυτός ο δύσμοιρος ο Κασσελάκης, και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ τον έλεγε ΔΑΠίτη και ξένο σώμα στην Αριστερά. Τουλάχιστον, ο εξ Αμερικής ορμώμενος επιχειρηματίας, δεν είχε σκεφτεί να ζητήσει «διαβατήριο» από όποιον ήθελε να τον ακολουθήσει, όπως έκανε στη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας, κάνοντας ορισμένους να θυμηθούν ότι τη μέθοδο αυτή είχε εισάγει στην πολιτική ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης, που ζητούσε από όποιον ήθελε να τον ακολουθήσει ένα δίφραγκο.  

https://www.protagon.gr/apopseis/diladi-o-kasselakis-ti-diaforetiko-ekane-44343235542