Τετάρτη 14 Μαΐου 2025

Η ελληνική Αριστερά σαν σειρά του Netflix

Εάν το μαγικό εκείνο 2015 (μαγικό από πολλές απόψεις, συμπεριλαμβανομένης και της έκφρασης «μαγική εικόνα»), μας έλεγε κάποιος ότι σε μια δεκαετία η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα είχε κάνει δικό της κόμμα και θα ήταν δεύτερη στις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάλευε να περάσει το 5%, θα είχε προκύψει από διάσπαση μια ΝΕΑΡ με 2% (γενναιόδωρα) και όλοι αυτοί θα τσακώνονταν για κάποιον Στέφανο Κασσελάκη, θα τον περνούσαμε για τρελό. Κυρίως διότι τότε πολλοί εξ ημών τα παίρναμε όλα αυτά στα σοβαρά. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συνεχίζουν να τα παίρνουν στα σοβαρά και είναι σεβαστό αυτό, η ελπίδα, εξάλλου, πεθαίνει τελευταία, όμως το να γράφεις σοβαρή πολιτική ανάλυση για την ελληνική Αριστερά είναι πλέον σαν να γράφεις νεκρολογία. Η ίδια η ελληνική Αριστερά, στο μεταξύ, μοιάζει όλο και περισσότερο με σειρά του

Netflix. Οχι πολιτικού περιεχομένου, αλλά από εκείνες τις άλλες, τις πολύ απολαυστικές, με τα ζευγάρια που αλληλοεξοντώνονται και μετά βγαίνουν οι γείτονες και λένε «μα, φαίνονταν ΤΟΣΟ ευτυχισμένοι μαζί». Οσο προχωράει η έρευνα για το έγκλημα, όμως, βγαίνουν στην επιφάνεια διάφορα εκατέρωθεν τέρατα, που γίνονταν πίσω από κλειστές πόρτες, ή σε υπόγεια γκαράζ κέντρων λαϊκής διασκέδασης. Το βασικό πρόβλημα με την ελληνική Αριστερά είναι ότι, ακριβώς όπως και σε αυτές τις σειρές, στο τέλος σου μένει η αίσθηση ότι άπαντες έλεγαν μονίμως και μόνο ψέματα. Και συνεχίζουν να λένε, διότι προκειμένου να καλύψεις ένα ψέμα, πρέπει να πεις άλλα δέκα. Ή εκατό μπαρούφες, τις οποίες δεν πιστεύει κανένας νοήμων και λογικός άνθρωπος. Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος προέκυψε ως μπαλαντέρ σε όλη αυτήν την εξίσωση -θα μπορούσε κανείς να τον πει και «όπλο του εγκλήματος»- είναι ο άνθρωπος που εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με την υποστήριξη πολλών από τα τρέχοντα μεγαλοστελέχη του κόμματος (Πολάκης, Παππάς, Ακρίτα, Τσίπρας, κ.λπ.), αλλά κανείς δεν του είπε «μεγάλε, δεν μπορείς να έχεις offshore και κυρίως δεν μπορείς να δίνεις στα καλά καθούμενα 200 χιλιάρικα στο κόμμα από την offshore, έχουμε νόμους στη χώρα που θες να κυβερνήσεις». Οπως ρώτησε και ο πρόεδρος του δικαστηρίου, «καλά, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχετε δικηγόρους, ο κύριος Τσίπρας δεν είχε δικηγόρους;». Ναι αμέ, είχε. «Δεν προλαβαίναμε», όμως, όπως είπε ο εκ δεξιών του, κύριος Καπνισάκης, που με όλη του την καλή θέληση, τον έκαψε τον Κασσελάκη. Τι δεν προλαβαίνεις; Να διαβάσεις τους βασικούς νόμους που διέπουν τη θέση σου; Νομίζω ότι εάν τα είχε γράψει σεναριογράφος όλα αυτά, θα είχε απολυθεί, διότι «δεν γίνονται ούτε στο Χόλιγουντ». Μετά την καταδίκη του, λοιπόν, για το Πόθεν Εσχες, τα ίδια μεγαλοστελέχη αισθάνονται πάρα πολύ δικαιωμένα που ο δικός τους εκλεκτός, τον οποίον δεν προστάτευσαν, τιμωρήθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει πύρινες ανακοινώσεις και οι ψηφοφόροι τσακώνονται κάτω από διάφορες αναρτήσεις για το εάν είναι πιο άδικη η καταδίκη Παππά ή Κασσελάκη. Ο μέσος υποστηρικτής Κασσελάκη μιλάει ξαφνικά για το «13-0» της καταδίκης Παππά, ενώ πριν από δύο χρόνια θα σε έτρωγε ζωντανό για το ίδιο θέμα. Ο δε μέσος υποστηρικτής ΣΥΡΙΖΑ καθυβρίζει τον άνθρωπο τον οποίον πριν από δύο χρόνια σπρωχνόταν και πλήρωνε για να πάει να ψηφίσει. Ολοι αυτοί, στελέχη και οπαδοί, υποθέτω πως πιστεύουν ότι οι υπόλοιποι έχουμε συλλογική άνοια και δεν θυμόμαστε ούτε τι φάγαμε το μεσημέρι. Δεν έχουμε, όμως. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό το γεγονός ότι κανείς τους δεν καταλαβαίνει πώς όλα αυτά απλώς διαιωνίζουν τον αυτοεξευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ και όσων προέκυψαν από αυτόν. Είναι πολιτικά αυτοκτονική η συμπεριφορά τους και όχι τίποτε άλλο, αλλά ο θάνατος είναι αργός και βασανιστικός. Γι’ αυτούς και για μας που παρακολουθούμε, εξίσου. Ο κύριος Κασσελάκης, ο οποίος μίλησε για «πολιτική δίωξη» -ναι, βέβαια, το «καθεστώς» φοβάται το 3% και θέλει να το εξοντώσει πολιτικά- βγήκε σαν βρεγμένη γάτα από το δικαστήριο και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του κατάλαβε που και με ποιους έμπλεξε. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Λίγο. Διότι δεν είναι καθόλου άμοιρος ευθυνών. Μόνος πλέον, με πολύ μικρή δημοσκοπική βάση και πιθανώς με συρρικνούμενα κεφάλαια (πόσο μακριά να σε πάνε τα αστακοκάραβα;), πήγε μετά στο συνέδριο του κόμματός του και αφού παρακολούθησε διάφορους γραφικούς που πήραν το λόγο και την κυρία Τζάκρη να κλαίει από συγκίνηση, έβγαλε το μονόπετρο και το πρόσφερε στην κυρία Κωνσταντοπούλου: «Θα ρίξω τον εγωισμό μου για να είμαστε μαζί», της είπε εν ολίγοις. Ωπα! Plot twist. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου πολλά μπορεί να είναι, κουτή δεν είναι όμως. Να τον κάνει τι τον πολιτικά καμένο Κασσελάκη; Η ίδια πάει σφαίρα στις δημοσκοπήσεις κι από μόνη της (ίσως, δε, ακριβώς επειδή είναι μόνη της), άσε που έχει ήδη στελέχη: Τον κύριο Διαμαντή Καραναστάση, για παράδειγμα· πόσοι πολιτικοί κολοσσοί να χωρέσουν πια σε ένα κόμμα; Τελικά, Κασσελάκης και Κωνσταντοπούλου δεν θα γίνουν από κοινού «ο δημοκρατικός εφιάλτης του συστήματος», όπως προανήγγηλε εκείνος από το βήμα του συνεδρίου του. Κρίμα. Θα έφτιαχνε τουλάχιστον δύο επεισόδια ακόμη στο σήριαλ μια τέτοια εξέλιξη. Αν και, όπως πάει το πράγμα, δεν βλέπω να ανανεώνεται η σειρά για άλλη σεζόν. Το κοινό βαρέθηκε, τα νούμερα πέφτουν, κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον να παρακολουθεί διάφορα υπερεγώ να πλακώνονται για το τίποτε. Ούτε σαν ίντριγκα δεν έχει ενδιαφέρον πια: το ίδιο έργο είναι, σε λούπα. Κι αν μέσα σε όλο αυτό υπάρχουν αξιόλογοι πρωταγωνιστές, χάνονται στη μετριότητα του σεναρίου και τις φωνασκίες των μετρίων και των ατάλαντων. Ασε που από κοινωνική σειρά έχει καταλήξει επιστημονική φαντασία: Κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι η ελληνική Αριστερά θα συνέλθει, θα ενωθεί, θα βρει το δρόμο της και θα κυβερνήσει την Ελλάδα. Τέτοια σεζόν, μόνο ο Τζορτζ Λούκας μπορεί να γυρίσει. 

https://www.protagon.gr/apopseis/i-elliniki-aristera-san-seira-tou-netflix-44343144718

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: ΝΕΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ – «ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ» ΤΩΝ ΣΙΩΝΑΖΙΣΤΩΝ;

Τα σιωνιστικά καθάρματα ολοκληρώνουν το τελικό σχέδιό τους —σαν την «τελική λύση» των Ναζί– για την εθνοκάθαρση και εκκένωση της Λωρίδας της...