«Καλώς ήρθες» 4ο μνημόνιο- χωρίς δανειακή σύμβαση

του Θέμη Τζήμα

Παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, ο «αντί- λαϊκιστής» πια, κος Δραγασάκης ήταν ο βασικός υπερασπιστής της τότε θέσης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι με επαναδιαπραγμάτευση θα κρατούσε την – τότε – δανειακή σύμβαση αλλά θα καταργούσε – ή θα έσκιζε – το μνημόνιο. 3,5 χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε μια αναμενόμενη αντιστροφή: φέρνει το 4ο μνημόνιο, που είναι το πρώτο, χωρίς δανειακή σύμβαση.  Η κατά ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ «έξοδος από την κρίση», όπως ήδη γνωρίζαμε και επιβεβαιώνεται με τις αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup έγκειται στη διαιώνιση του μνημονικού πλαισίου, χωρίς νέες, άμεσες,

χρηματοδοτικές δεσμεύσεις από πλευράς των πιστωτών.

Αν τα μνημόνια δεχτούμε ότι ήταν – όπως και πράγματι αποτέλεσαν – συμβάσεις μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της επιβολής δομικών μετασχηματισμών σε όλους τους τομείς του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, με αντάλλαγμα την παροχή δανείων,η απόφαση του Eurogroup διατηρεί πλήρως το πρώτο σκέλος, χωρίς όμως το δεύτερο.

Πρώτον,η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό διαρκή παρακολούθηση για το σύνολο των πολιτικών που πρόκειται να εφαρμόσει, σε όλο το εύρος της θεσμικής και οικονομικής δραστηριότητάς της, πρακτικά εις το διηνεκές- σε πρώτη φάση μέχρι το 2032 και κατόπιν μέχρι το 2060.

Ακόμα και η χρήση του λεγόμενου «μαξιλαριού ασφαλείας» δε θα αποτελεί αντικείμενο απόφασης της ελληνικής κυβέρνησης αποκλειστικά αλλά μόνο σε συμφωνία με τον ESM. Δηλαδή, η απόφαση για το πότε η χώρα θα αντιμετωπίζει τυχόν μια έκτακτη κατάσταση και πώς, δε θα λαμβάνεται από τις ελληνικές αρχές μόνο αλλά και από τους πιστωτές- όπως θα περίμενε κανείς άλλωστε να συμβαίνει σε οποιαδήποτε αποικία.

Δεύτερον, προϋπόθεση των όποιων μέτρων διευκόλυνσης της αποπληρωμής του χρέους είναι η εξακολούθηση της ίδιας δημοσιονομικής πολιτικής με τη σημερινή,χωρίς μάλιστα σε καμία περίπτωση να λαμβάνονται υπόψη οι μεταβολές στην πραγματική οικονομία. Δηλαδή, η Ελλάδα όχι μόνο δέχτηκε να δεσμευτεί σε διαρκή, θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα -3,5% ως το 2022 και 2,2% ως το 2060!- αλλά επιπλέον δεσμεύτηκε σε αυτά χωρίς την παραμικρή πρόβλεψη για την πορεία του ΑΕΠ. Είτε βρεθεί σε ύφεση ή έστω σε ακόμα πιο ασθενική μεγέθυνση από τη σημερινή, μέσα στα επόμενα 42(!) χρόνια, είτε όχι, θα πρέπει να τηρεί τον ίδιο δημοσιονομικό στόχο- ζουρλομανδύα.

Περιττεύει να σχολιάσει κανείς δε, την ανυπαρξία δημοκρατικής νομιμοποίησης μιας κυβέρνησης η οποία συνυπογράφει κείμενο δεσμευτικό για το ελληνικό κράτος, το οποίο εκτείνεται σε τέτοιο χρονικό βάθος.

Τρίτον, είναι ενδεικτικό της συνεχιζόμενης κατάστασης, νεοαποικιακής εξάρτησης της χώρας ότι στο ανακοινωθέν που δέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση εμπεριέχεται σαφής παρέμβαση στην ελληνική δικαιοσύνη, κατά παράβαση των θεμελιωδών κανόνων του κράτους δικαίου σε σχέση με τις υποθέσεις ΕΛΣΤΑΤ και ΤΑΙΠΕΔ. Αναφέρονται συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων τα εξής: «We recalled that the ongoing legal proceedings against the members of the Committee of Experts (CoEx) of TAIPED are a matter of very serious concern and we reaffirm our full confidence in the work of the experts, which was also confirmed by the Hellenic Court of Auditors.»

Τέταρτον, το μαξιλάρι ασφαλείας το οποίο αποτελεί ένα από τα θετικά επί της αρχής της συμφωνίας δεν είναι παρά μια καμουφλαρισμένη και περιορισμένη εκδοχή της προληπτικής, πιστωτικής γραμμής. Η κυβέρνηση δέχτηκε αυτό ακριβώς που έλεγε ότι θα απέρριπτε- την προληπτική, πιστωτική γραμμή στήριξης- με το ίδιο συνοδευτικό πλαίσιο εξαιτίας του οποίου διεκήρυττε ότι θα απέρριπτε τη γραμμή στήριξης- την ασφυκτική παρακολούθηση. Μόνο που αυτό που δέχτηκε τελικά είναι ποσοτικά μικρότερο από μια επίσημη πιστωτική γραμμή στήριξης.

Επιπλέον, το μαξιλάρι ασφαλείας είναι σχεδιασμένο ώστε να αποτρέψει μεν βραχυπρόθεσμα μια «ακριβή» έξοδο στις αγορές, που παρεμπιπτόντως θα ήταν και επιζήμια για το προεκλογικό αφήγημα της κυβέρνησης, ωστόσο δε, η τυχόν χρήση του εν λόγω μηχανισμού θα στείλει αντικειμενικά το μήνυμα της αδυναμίας εξόδου στις αγορές, αποκαλύπτοντας τη δεύτερη, κεκαλυμμένη εποπτεία μιας αδύναμης οικονομίας που αυτό- εγκλωβίζεται στην αδυναμία της: την εποπτεία από τις αγορές.

Πέμπτον, ο αναπρογραμματισμός αποπληρωμής μέρους του χρέους θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πραγματικά και ουσιαστικά θετικό αποτέλεσμα, εάν συνοδευόταν από τη δυνατότητα άσκησης άλλης οικονομικής πολιτικής, με έμφαση στην αναδιανομή εισοδήματος, στις ισχυρές δημόσιες επενδύσεις, στις πραγματικές ιδιωτικές επενδύσεις και στην αποκατάσταση της κυριαρχίας της χώρας. Τότε πράγματι, η Ελλάδα θα μπορούσε να επανακάμψει, έχοντας υπερβεί την κρίση, έπειτα από ένα διάστημα «προστασίας» της ως προς την αποπληρωμή του χρέους της. Όταν αντιθέτως, αυτός ο επαναπρογραμματισμός συνοδεύεται από εμμονή στην πολιτική της κρίσης, τότε απλά θα παραδώσει τη χώρα σε λίγα χρόνια, ακόμα πιο αποδυναμωμένη στις αγορές.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ πράγματι κλείνει τον – πρώτο – κύκλο των μνημονίων. Τον κύκλο κατά τον οποίο τα μνημόνια έμοιαζαν προσωρινά. Είναι η πρώτη κυβέρνηση που τολμά να μας εισάγει – και επισήμως- στο δεύτερο μνημονικό κύκλο: αυτόν κατά τον οποίο το μνημόνιο καθίσταται το κέντρο της πολιτειακής και οικονομικής συγκρότησης τη χώρας, ως παρασυνταγματικό και δεσπόζον οικονομικώς εργαλείο, εις το διηνεκές.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2018/06/25/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%82-%CE%AE%CF%81%CE%B8%CE%B5%CF%82-4%CE%BF-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/#more-97179