Του Θανάση Νικολαΐδη
ΞΑΝΑ τα ίδια, μια απ’ τα ίδια. Συζητητές με το
κομματικό ταμπελάκι, καμαρωτοί για την…προώθηση
της «ιδεολογίας», αποτελεσματικοί διεκπεραιωτές της
άγρας ψήφων, προσεχτικοί μη κάνουν τη γκάφα.
Ξέρεις από πριν τι θα πουν, προδικάζεις τη θέση τους
έχοντας διαβάσει τη σκέψη τους απ’ το παρελθόν της
κομματικής φανατίλας και του ξεπεσμού. Απ’ τα πράσινα καφενεία και
τους γαλάζιους συνδικαλιστές, τους κόκκινους τους ροζ-σύνολο
παρδαλό, γελοίο που όριζε τα βήματα του πολίτη και τις επιλογές του
πολιτικού.
ΤΑ κόμματα ανθίστανται. Οι πιστοί επιμένουν. «Ο δικός μου, ο δικός
σου, οι δικοί μας». Τα έγχρωμα καφενεία που δεν άσπρισαν. Με τους έξω να τρυπώνουν κατά βολική επιλογή τους δηλώνοντας
«ανεξάρτητοι». Όρος πολυφορεμένος από κατεξοχήν κομματικούς, που θεωρούν τον ψηφοφόρο «μύωπα», που δεν μπορεί να διακρίνει προθέσεις τυλιγμένες στην υποκρισία. Και πέρα απ’ τους