Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Εύχομαι να τα πάει καλά η κυβέρνηση και σε οποιαδήποτε διεθνή επαφή, πρέπει να μας έχει όλους μαζί της‏


Έχουμε μια νέα κυβέρνηση την οποία την εξέλεξε ο ελληνικός λαός, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Και έχουμε υποχρέωση να τη στηρίξουμε, ιδίως στη διεθνή δραστηριότητά της. Ακούω πολύ συχνά, άκουγα και χθες τον κ. Δραγασάκη, να μιλάει για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση εκφράζει τις θέσεις της χώρας, της πατρίδας, μας εκφράζει όλους, ιδίως στις διεθνείς επαφές. Προς τα έξω πρέπει να είμαστε ενωμένοι, πάντα το έλεγα, πάντα το πίστευα, το πιστεύω. Για μένα αυτό είναι όρος υπαρξιακός. Άρα εύχομαι να τα πάει καλά και σε οποιαδήποτε διεθνή επαφή, διαπραγμάτευση, συζήτηση, πρέπει να μας έχει όλους μαζί της.
Εμείς έχουμε κρατήσει μια πολύ καθαρή στάση. Προεκλογικά είπαμε «ούτε εκφοβισμός, ούτε εφησυχασμός και εύκολα λόγια». Και μετεκλογικά σεβόμαστε τη δημοκρατία, τη λαϊκή βούληση, τη δεοντολογία. Παρέδωσα το Υπουργείο Εξωτερικών μετά βαΐων και κλάδων μάλλον.
Εμείς θα κρατήσουμε τη στάση που θέλαμε να κρατάνε ως αντιπολίτευση τα άλλα κόμματα, όταν ήμασταν κυβέρνηση. Δεν έχουμε δυο μέτρα και δυο σταθμά. Αυτό που ζητούσαμε, αυτό θα κάνουμε. Είχα πει προεκλογικά «όταν δεν δίνεις συναίνεση, θα δυσκολευτείς να τη βρεις». Αλλά εμείς δεν είμαστε μίζεροι. Εμείς δεν πήραμε συναίνεση, αλλά όπου χρειάζεται θα δώσουμε συναίνεση.
Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα παιχνίδι εντυπώσεων περιφερειακό. Δηλαδή υπάρχουν περιφερειακού χαρακτήρα επαφές, δεν έχουμε φτάσει στον πυρήνα.
Όλα αυτά είναι «προκαταρτικά». Δεν έχουμε μπει στο κυρίως θέμα. Διαπραγμάτευση σημαίνει καθόμαστε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο σε τραπέζι με χαρτί μολύβι και συμφωνούμε σε αριθμούς, σε μέτρα, σε εξελίξεις. Έτσι δημόσια με δηλώσεις, διαπραγμάτευση δεν γίνεται. Βοηθάει βέβαια αυτό, βοηθάει στην καλλιέργεια ενός φρονήματος. Χαίρομαι που τώρα χαιρόμαστε ως λαός, θέλω κι εγώ να υπάρχει αισιοδοξία και προσδοκία. Αλλά αυτό το κλίμα δεν βοηθάει να αλλάξουν οι έξω, βοηθάει να αλλάξουν οι μέσα.
Παρατηρώ ότι γίνεται μια μεταστροφή η οποία γίνεται σιγά-σιγά, αν και έχουν περάσει μόλις επτά μέρες. Γίνεται σιγά-σιγά, αλλά γίνεται μια μεταστροφή, η οποία είναι σοβαρή. Ένα μεγάλο θέμα της προεκλογικής συζήτησης και της δημόσιας συζήτησης τα τελευταία χρόνια, είναι το χρέος. Είναι πάρα πολλοί που λένε «όχι στο χρέος, δεν κάνετε τίποτε το ’12 ...θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες, δεν θα πληρώσουμε το επονείδιστο χρέος».  Τώρα είδα ο κ. Τσίπρας βγήκε στο Bloomberg και είπε: «Δεν πρόκειται να κάνουμε καμία μονομερή ενέργεια στο χρέος. Δεν πρόκειται να αρνηθούμε την εκπλήρωση των οφειλών μας, όταν υπάρχουν λήξεις ομολόγων και δανείων, ιδίως στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Αυτό είναι ήδη μια τεράστια αλλαγή.Εγκαταλείφθηκε ο ένας πυλώνας όλης αυτής της μακράς επίθεσης εναντίον μας. Και δεύτερον, προσλαμβάνει ο κ. Βαρουφάκης τη Lazard ως σύμβουλο, που ήταν ο δικός μας σύμβουλος.
Λένε: παράταση όχι μέχρι 28 Φεβρουαρίου. Άκουσα τον κ. Δραγασάκη που έλεγε «γιατί όχι μέχρι τέλος Μαΐου». Εντάξει, να συνεννοηθούμε μεταξύ μας τι σημαίνει αυτό. Μπορεί να πάμε μέχρι τέλος Μαΐου; Πάμε και μέχρι τέλος Δεκεμβρίου, να ξέρουμε τι λέμε όμως. Παράταση σημαίνει: εξακολουθούμε να μένουμε στο Μνημόνιο, με την επιτήρηση και τις υποχρεώσεις ,χωρίς δάνειο. Το δάνειο τελείωσε. Υπολείπονται μόνο οι δόσεις του ’14 που δεν έχουν έρθει.
Λένε «δεν θέλουμε τις δόσεις που έχουν επιτόκιο 0,8%», - τόσο φτηνό χρήμα δεν μπορείς να βρεις πουθενά. Αυτό είναι χαριστικό δάνειο. Το επιτόκιο είναι 0,8%. Δεν το βρίσκεις αυτό πουθενά.
Είναι τραγικό λάθος να λέει «όχι» η κυβέρνηση στις δόσεις. Και θα αναγκαστεί να δανειστεί ακριβότερα. Θα το διορθώσουν, πιστεύω πολύ γρήγορα.
Έχουν στο μυαλό τους ότι δεν θα πάρουμε το δάνειο, άρα δεν θα πάρουμε και το δάνειο του ’15 από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σημειωτέον ότι μιλάμε με όλους αλλά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ακόμη δεν έχει μιλήσει κανείς, με τη Γερμανία και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ακόμη δεν έχουμε μιλήσει.
Λένε δεν θα πάρουμε τις δόσεις γιατί θα παίρνουν οι Τράπεζές μας λεφτά από το μηχανισμό της Τράπεζας της Ελλάδος, το ELA, δηλαδή το μηχανισμό έκτακτης ρευστότητας που σημαίνει με επιτόκιο πολύ μεγαλύτερο από ό,τι από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δίνει με επιτόκιο 0,05% ,η Τράπεζα της Ελλάδος με 1,55%, η Ευρώπη με 0,8% για να έχετε μια αίσθηση. Μιλάμε για πολύ μεγάλες διαφορές. Μπορεί να σας φαίνονται τα νούμερα μικρά, οι διαφορές είναι τεράστιες.
Θα παίρνουν οι τράπεζες και αυτά που θα παίρνουν, θα τα δίνουν στο κράτος μέσω εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου. Αυτό δεν μπορεί να γίνει, το απαγορεύει ρητά ο μηχανισμός εποπτείας. Όχι μόνο γιατί υπάρχει το όριο των 15 δισ. ευρώ στα έντοκα γραμμάτια, αλλά γιατί αυτό είναι μια «νομισματική χρηματοδότηση»η οποία δεν μπορεί να γίνει. Διότι αλλιώς οι τράπεζες που τις στήσαμε στα πόδια τους χάριν της εθνικής οικονομίας και των καταθετών- όχι των παλιών μετόχων οι παλιοί μέτοχοι έχασαν τις μετοχές τους- οι τράπεζες θα ξαναπάνε σε πρόβλημα. Δεν το θέλουμε αυτό. Δεν θέλουμε να εκθέσουμε σε παρόμοιο κίνδυνο τις τράπεζες επειδή λέει κάποιος «δεν θέλω τις φτηνές δόσεις, θέλω το ακριβότερο χρήμα από τον ELA, την Τράπεζα της Ελλάδος», που οδηγεί σε αδιέξοδο. Θα τα διορθώσουν αυτά.
Ακούω που λένε «δεν θέλουμε την τρόικα». Μα εγώ είπα ότι δεν θέλω την τρόικα, ο πρώτος που είπε «δεν συζητώ με υπαλλήλους», ήμουν εγώ. Ναι συνεχίσαμε να συνομιλούμε μαζί τους, γιατί έγινε η εξής αλλαγή: οι τρεις υπάλληλοι δεν είναι εκπρόσωποι των θεσμών τους, δηλαδή της υπαλληλίας, είναι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων, έχουν πολιτική εντολή.
Όλα ξεκινάνε από το γεγονός ότι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν υπάρχει πολιτικό επίπεδο. Ακούσατε τη δήλωση που έκανε ο Ομπάμα; Όλοι είπαν «η Αμερική συγκρούεται με τη Γερμανία». Ξέρετε πόσες φορές τα έχει πει αυτά ο Πρόεδρος Ομπάμα; Πάρα πολλές φορές.
Η δήλωση όμως αυτή δεν έχει καμία επιρροή στη συμπεριφορά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.Καμία.  
Το ΔΝΤ στην πραγματικότητα το επέβαλλε η Γερμανία.
Τώρα πρέπει να υπάρξει η πολιτική διαπραγμάτευση, αυτό θα κάναμε κι εμείς και έτσι έχουμε κάνει πάντα. Αλλά θα σου πουν αυτοί «για να ολοκληρωθεί, θέλουμε την έκθεση της τρόικας». «Μη τη λέτε τρόικα» λέει ο Σαπέν, ο Γάλλος Υπουργός που είπε: «Η μουσική έχει πολλές έννοιες, μπορούμε να την πούμε τρίο, κουαρτέτο». Ο κ. Βαρουφάκης είπε με τον Ντάισελμπλουμ «δεν δεχόμαστε την τρόικα, αλλά δεχόμαστε τους δυο ευρωπαϊκούς θεσμούς συν το ΔΝΤ». Εντάξει ας μην είναι τρίο, ας είναι ντουέτο plus one, duo plus one.
Κρατήστε κάτι ακόμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρθηκε καθόλου στο ΔΝΤ ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ακούσαμε την τελευταία εβδομάδα τίποτα περί ΔΝΤ. Κρατήστε το.
Θα ήμουνα πραγματικά ευτυχής εάν μπορούσε να υλοποιηθεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα είναι αναγκαία. Ποιος δεν θέλει
να δώσει λεφτά στον κόσμο; Ποιος δεν θέλει να δώσει πίσω μισθούς και συντάξεις; Ποιος δεν θέλει να δώσει μεγαλύτερες κοινωνικές παροχές; Διευκολύνσεις; Μακάρι. Θα ήμουνα πραγματικά ευτυχής και ας κεφαλαιοποιήσει πολιτικά όλο το όφελος ο κ. Τσίπρας, ας είναι Πρωθυπουργός για τα επόμενα 40 χρόνια. Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα μου είναι ότι ξέρω μέσα από τη διαπραγμάτευση, μέσα από τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Και δεν μπορεί να γίνει γιατί θα μας γύρναγε πίσω στον απόλυτο δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Μας καταψήφισαν. Μας κατέκριναν. Δεν λέω μας αδίκησαν, αλλά δεν πρέπει να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και τον πατριωτισμό μας. Εάν μπορούσαμε να τα πούμε αυτά προεκλογικά, εάν δεν είχαμε το φραγμό ότι δεν πρέπει να λέμε ανακρίβειες, αλλά πρέπει να λέμε την αλήθεια, δεν θα τα είχαμε πει; Γιατί να αφήσουμε τον κ. Τσίπρα να κερδίσει τις εκλογές με τόση άνεση δίνοντας υποσχέσεις; Μακάρι να μπορούσαμε να τα πούμε και μακάρι να μπορούσαν να γίνουν.
Όπως έγινε η στροφή στο ζήτημα του χρέους, έτσι θα γίνει και η στροφή στο ζήτημα της παράτασης, θα πάμε στο τέλος του μνημονίου, στην προληπτική πιστωτική γραμμή, θα πάμε κανονικά όπως το είχαμε σχεδιάσει. Εμείς θα στηρίξουμε την κυβέρνηση σε όλες τις διεθνείς κινήσεις της, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω, ότι θα γίνει αυτό. Η άλλη λογική είναι η λογική της ρήξης, της σύγκρουσης, της ανευθυνότητας.
Μακάρι να μπορέσουν να γίνουν όλα τα καλύτερα πράγματα. Εμείς εάν βρεθεί χαραμάδα φωτός να γίνει κάτι καλύτερο από αυτό, θα το στηρίξουμε πάση δυνάμει.
Ευάγγελος Βενιζέλος

Τάκης Φωτόπουλος: ΣΥΡΙΖΑ : H ενσωματωμένη στη ΝΔΤ Αριστερά δεν μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της καταστροφής (Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία”, The International Journal of Inclusive Democracy, Pravda.ru (03 Φεβρουαρίου 2015


ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ψήφος του ελληνικού λαού την περασμένη Κυριακή ήταν ένα μεγάλο χαστούκι στην Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε – οι ελίτ που εδρεύουν στις χώρες G7 που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης —η οποία εκπροσωπείται στην Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, από την «περίφημη» Τρόικα —ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ), καθώς και στις ντόπιες ελίτ. Ήταν ακριβώς η ίδια η Υ/Ε και η Ευρωπαϊκή συνιστώσα της (η ελίτ της ΕΕ και κυρίως η Γερμανική που είναι κυρίαρχη μέσα σε αυτή), οι οποίες έχουν καταστρέψει τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, στην προσπάθειά τους να «σώσουν» την Ελλάδα από τη χρεοκοπία. Εντούτοις, όπως προσπάθησα να δείξω αλλού,[1]  η παγίδα του χρέους, στην οποία έπεσε η Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του 1980, είχε άμεση σχέση με την ίδια την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Ήταν μέσα από αυτή τη διαδικασία ενσωμάτωσης στην ΝΔΤ που η Ελλάδα έχασε ένα σημαντικό βαθμό αυτοδυναμίας, ο οποίος είχε επιτευχθεί στη μεταπολεμική περίοδο. Τότε αναπτύχθηκε μια παρασιτική οικονομική δομή, στην οποία, εκτός από τον τουρισμό και τη ναυτιλία, δεν υπήρχαν άλλες κύριες πηγές εσόδων για την αγορά των αυξανόμενων εισαγωγών που είχαν επιβάλλει οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές των Συνθηκών της ΕΕ. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ήταν τα τεράστια ελλείμματα στον προϋπολογισμό, που χρηματοδοτήθηκαν μέσω του ξένου δανεισμού, καθώς και τα παράλληλα ελλείμματα του προϋπολογισμού για τη χρηματοδότηση ενός διογκούμενου κράτους πρόνοιας, καθώς οι ντόπιες ελίτ δεν ήταν διατεθειμένες να μοιραστούν το φορολογικό βάρος για τη χρηματοδότηση του—μια πρακτική η οποία αναπόφευκτα εξαπλώθηκε σύντομα στην υπόλοιπη κοινωνία. Όταν οι ελίτ αποφάσισαν να ενσωματώσουν την Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, η χώρα όχι μόνο έχασε και επίσημα πια την οικονομική κυριαρχία της, αλλά και αύξησε ακόμη περισσότερο τον δανεισμό από το εξωτερικό, που τώρα στηριζόταν μάλιστα από ένα ισχυρό νόμισμα. Μέχρι που έσκασε ολόκληρη η φούσκα αυτή, όταν ο ξένος δανεισμός έγινε πιο δύσκολος λόγω της οικονομικής κρίσης του 2008-9 και οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και μια πρωτόγνωρη, στο βάθος και την έκταση της, διεθνή επιτήρηση. Αυτή είναι η διαδικασία, με λίγα λόγια. που οδήγησε στη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της Υ/Ε. [2]
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα μιας τέτοιας ανάλυσης είναι ότι η λιτότητα είναι ένα σύμπτωμα της κρίσης, όχι η αιτία της, και έχει να κάνει με τη διαστρέβλωση, αν όχι την αποδιάρθρωση, των δομών παραγωγής και κατανάλωσης την οποία επιβάλλει η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ως μέρος της διαδικασίας ενσωμάτωσης των χωρών σε αυτή, προς όφελος των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (πολυεθνικών) που ελέγχουν την όλη διαδικασία. Έτσι, αν και το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, άμεσα, ήταν ένα χαστούκι ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από την Υ/Ε μέσω της Τρόικας, έμμεσα, ήταν ένα χαστούκι κατά της ίδιας της ΕΕ και της Υ/Ε. Μόνο όμως έμμεσα, λόγω του τεράστιου αποπροσανατολισμού του λαού από τον ΣΥΡΙΖΑ, που κέρδισε τις εκλογές, με βάση μια πολιτική πλατφόρμα σύμφωνα με την οποία οι αιτίες της κρίσης ήταν κάποιες «κακές» πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από κάποιους κακούς πολιτικούς και οικονομολόγους. Πράγμα που σημαίνει ότι αρκούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάσει τους «κακούς» να αλλάξουν τις πολιτικές τους, μέσω της εκλογής καλών πολιτικών που θα επέλεγαν και τους αντίστοιχα καλούς οικονομολόγους (βλ. Βαρουφάκη). Όλα αυτά βέβαια τα παραμύθια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοήθηκε ποτέ να κριτικάρει τις ίδιες τις δομές της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, οπότε περιορίζεται πάντα στο να «βαρά το σαμάρι»!
Με δεδομένο όμως ότι τα κόμματα που υποστήριζαν τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών, ανεξάρτητα από τις συνέπειες της στον λαό, κέρδισαν περίπου το 40 τοις εκατό των ψήφων, σε μια εκλογή, στην οποία το επίσημο ποσοστό αποχής ήταν περίπου 40 τοις εκατό (αλλά το πραγματικό ποσοστό μπορεί να είναι σημαντικά χαμηλότερο λόγω της μη ανανέωσης των εκλογικών καταλόγων—γύρω στα   25-30 τοις εκατό) αυτό σημαίνει ότι περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι αποφασισμένο να παραμείνει στην ΕΕ, ανεξάρτητα από το κόστος. Αναφέρομαι βέβαια στα «καθαρά», υπέρ της ΕΕ, κόμματα— ΝΔ και ΠΑΣΟΚ— καθώς, και το Ποτάμι, το νέο συστημικό κόμμα που δημιουργήθηκε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ πριν από ένα χρόνο, ακριβώς για την προώθηση της φιλο-ΕΕ γραμμής, με περικάλυμμα κατά της διαφθοράς κλπ— την οποία άλλωστε και ο …Σόιμπλε επιδιώκει να μειώσει! Άλλο ένα τρίτο του πληθυσμού θα ήταν διατεθειμένο να μείνει στην ΕΕ, αλλά μόνο όταν το κόστος στο λαό δεν θα ήταν δυσβάστακτο (όπως υπονοεί η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι και η πρακτική του, και το τελευταίο τρίτο δεν πιστεύει ότι οποιαδήποτε πραγματική λύση είναι δυνατή εντός της ΕΕ. Χοντρικά, η διαίρεση αυτή συμπίπτει με μια ανάλογη κοινωνική διαίρεση του πληθυσμού μεταξύ του ενός τρίτου που είναι οι προνομιούχοι της παγκοσμιοποίησης, ενός τρίτου που μόλις καταφέρνει να καλύψει τις βασικές ανάγκες του, και του τελευταίου τρίτου, το οποίο έχει πλήρως εξαθλιωθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως προσπάθησε να προσελκύσει αυτό το μεσαίο τρίτο του πληθυσμού —δηλαδή τα σταδιακά φτωχοποιούμενα μεσαία στρώματα καθώς και τη μικροαστική τάξη, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, οι άνεργοι και οι φτωχοί είτε απείχαν, είτε, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία για τη γεωγραφική κατανομή των ψήφων, ψήφισαν κυρίως το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ) και τη Χρυσή Αυγή (ΧΑ), η οποία έχει σαφείς συμπάθειες προς τους συνεργάτες των Ναζί κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής και στη συνέχεια προς τη Δεξιά στον επακόλουθο εμφύλιο πόλεμο, καθώς και στην ξενοκίνητη στρατιωτική χούντα της δεκαετίας του 1960. Εντούτοις, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Χοακίν Φλόρες:
«Είναι ενδιαφέρον ότι η ΧΑ, ζητεί τόσο την εθνικοποίηση της βιομηχανίας χρυσού στη Χαλκιδική, όσο και άλλων μεγάλων βιομηχανιών, και της κεντρικής τράπεζας. Αυτές είναι μεταξύ των πραγματικών οικονομικών αλλαγών που θα απελευθέρωναν την Ελλάδα, αλλά παρόλα αυτά, στην Αριστερά, μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) υποστηρίζει παρόμοιες θέσεις. Το γεγονός ότι μόνο τα πιο ριζοσπαστικά κόμματα έχουν τις πιο λογικές και ειλικρινείς λύσεις στο σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας, εκφράζει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα σχετικά με την Ελλάδα. Στην «Μελέτη της Ιστορίας» του, ο Toynbee αναπτύσσει την έννοια των πολιτισμών που διέρχονται από τα στάδια της ανάπτυξης και της ύστερης αποσύνθεσης, καθώς και των άκαρπων και αποτυχημένων πολιτισμών. Το συμπέρασμα του είναι ότι ένα χαρακτηριστικό σημάδι ενός εν αποσυνθέσει ή αποτυχημένου πολιτισμού είναι πως οι πιο λογικές λύσεις περιθωριοποιούνται εντελώς, και υποστηρίζονται μόνο από εκείνους που βρίσκονται στο ριζοσπαστικό περιθώριο».[3]
Στην πραγματικότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε προ πολλού τεθεί στο περιθώριο, δεδομένου ότι είχε απαγορευτεί για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μετά την ήττα του στον εμφύλιο πόλεμο και, στη συνέχεια, νομιμοποιήθηκε μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας το 1974, με την σιωπηρή προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψει οποιαδήποτε επαναστατική τακτική, ενώ η Χρυσή Αυγή έχει ουσιαστικά απαγορευτεί σήμερα, με το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας της να είναι στη φυλακή χωρίς δίκη, και χωρίς να έχει καμιά πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης — αν και επίσημα, εξακολουθεί να είναι νόμιμη!
Υπό αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ να στρέψει τη λαϊκή οργή σε ανώδυνα για το σύστημα αιτήματα πέτυχε, αφού το πρόγραμμά του δεν αμφισβήτησε ποτέ την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, αλλά ούτε καν περιέλαβε κανένα ριζοσπαστικό μέτρο πχ για την εθνικοποίηση των τραπεζών (συμπεριλαμβανομένης και της Τράπεζας της Ελλάδας), και κάποιων βιομηχανικών κλάδων-κλειδιά, καθώς και για την εισαγωγή οποιωνδήποτε πραγματικών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας. Ωστόσο, η έλλειψη παρόμοιων ελέγχων (που δεν επιτρέπονται έτσι και αλλιώς βάσει των Συνθηκών της ΕΕ) καθιστά αδύνατη την αναγέννηση της παραγωγικής βάσης, που θα στηρίζεται σε κάποιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα το οποίο θα στόχευε στην αυτοδυναμία.
Εν όψει των παραπάνω δεν είναι επομένως καθόλου περίεργο ότι η εφαρμογή του οικονομικού προγράμματός της νέας Κυβέρνησης αφέθηκε σε μεταμοντέρνους τεχνοκράτες, όπως ο τωρινός «ποπ τσάρος της οικονομίας», ο οποίος προφανώς πιστεύει ακράδαντα στην παγκοσμιοποίηση, αλλά χωρίς να αντιλαμβάνεται την πραγματική σημασία της, γι’αυτό και προσπαθεί, αντιφατικότατα, να την «παντρέψει»  με κάποιο είδος Κεϋνσιανισμού, ως αντίδοτο στην παρούσα κρίση. Στο θέμα αυτό, παρόμοιοι «μετα-Κεϋνσιανοι» συστημικοί οικονομολόγοι, βρήκαν καλή παρέα με ορισμένους Παλαιολιθικούς μαρξιστές (διεθνώς αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ), που μοιράζονται την ίδια άγνοια της σημασίας της παγκοσμιοποίησης —μολονότι ακόμη και αυτό το είδος των «μαρξιστών» θα έπρεπε να διαθέτει τουλάχιστον μια καλύτερη κατανόηση της Ιστορίας και να μην κάνουν ανόητες και ανιστόρητες προτάσεις σχετικά με το ελληνικό χρέος, βασιζόμενοι στη συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό εξωτερικό χρέος. Ακόμα και άνθρωποι με μια στοιχειώδη ιδέα της μαρξιστικής θεωρίας της Ιστορίας θα έπρεπε να είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό ήταν ένα σαφές τέχνασμα από τις δυτικές ελίτ, τη στιγμή που ο Ψυχρός Πόλεμος εντατικοποιούνταν, ώστε να ενισχύσουν το πελατειακό καθεστώς τους στη Δυτική Γερμανία, με απώτερο στόχο την επίτευξη της διάλυσης του σοβιετικού μπλοκ και τη δημιουργία του σημερινού μονοπολικού κόσμου. Για να έχει οποιαδήποτε ρεαλιστική βάση παρόμοια αναλογία σήμερα, θα έπρεπε η Υ/Ε να ανησυχεί ότι αν μια τέτοια συμφωνία δραστικής μείωσης του Χρέους δεν μπορεί να γίνει με την Ελλάδα, η χώρα θα εγκαταλείψει την ΝΔΤ. Όμως, μια τέτοια ιδέα δεν περιλαμβάνεται ακόμα και στα πιο τρελά όνειρα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε βέβαια και της πλειοψηφίας του λαού, χάρη στο δικό τους αποπροσανατολισμό του λαού! Γι’αυτό και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε και τον στόχο της μείωσης του Χρέους με τα «έξυπνα» σχέδια του “ποπ Τσάρου” για την αντικατάσταση του χρέους με νέα ομόλογα απεριόριστης διάρκειας κλπ[4]. Δηλαδή, ακριβώς όπως ο Ροΐδης, βαφτίζουν το κρέας, ψάρι, και, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτή ακριβώς είναι  η όλη στρατηγική εξαπάτησης του Ελληνικού λαού που σήμερα χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ελίτ, για να περάσουν όλες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που δεν μπορούσαν πια να περάσουν τα εξοφλημένα συστημικά κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ!
Ωστόσο, με μία έννοια, ακόμη και αυτό το πρώτο ανεπαρκές βήμα που έκανε ο Ελληνικός λαός εξοστρακίζοντας τα πολιτικά κόμματα των ελίτ, ήταν μια νίκη. Όχι βέβαια με την έννοια «μιας ιστορικής νίκης της Αριστεράς» στην Ελλάδα, (ή για κάποιους πιο ενθουσιώδεις σχολιαστές και αναλυτές, «της Αριστεράς στην Ευρώπη και πέρα ​​από αυτή»), αλλά με την έννοια ότι σηματοδότησε μια κρίσιμη καμπή στη συνήθη υποταγή των λαών στις επιταγές των ελίτ. Μια καμπή η οποία, δυνητικά, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ριζικές εξελίξεις στο μέλλον, στον βαθμό που θα ξεπερνιόντουσαν όμως οι ίδιες οι αυτο—αντιφάσκουσες θεωρίες και πολιτικές που προτείνονται από τη ρεφορμιστική Αριστερά. Και αυτό, γιατί ο λαός, αργά η γρήγορα, θα καταλάβει γιατί οι πολιτικές που προτείνονται από τους δήθεν «έξυπνους» πολιτικούς και οικονομολόγους (δηλαδή, το περίεργο μείγμα των Νεο-Κεϋνσιανών/ Μαρξιστών οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ), στην πραγματικότητα, αποσκοπούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, και θα αποτύχουν επομένως παταγωδώς στο να επιφέρουν οποιεσδήποτε πραγματικές λύσεις στην κρίσιμη κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΝΔΤ. Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι οικονομολόγοι και πολιτικοί δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει (ή τουλάχιστον έτσι προσποιούνται) ότι ο Κεϋνσιανισμός είναι νεκρός και θαμμένος μετά την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, δεδομένου ότι θεμελιωνόταν στα κυρίαρχα έθνη-κράτη που σήμερα όμως, ουσιαστικά, χάνουν όλη την οικονομική και επομένως εθνική κυριαρχία τους, που ανήκουν πια στο παρελθόν, έστω και αν τα ίδια παραμένουν για τη τοπική μονοπώληση της βίας. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία μπορεί να επιτύχουν, όπως έχω δείξει σε άλλο άρθρο,[5] να κολλήσουν κάποια τσιρότα (με τη μορφή μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ), πάνω στις θανάσιμες πληγές που δημιουργήθηκαν από την κρίση, για τον επαναδιορισμό ορισμένων από αυτούς που απολύθηκαν από το δημόσιο τομέα η για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες για τροφή, υγεία, ενέργεια κλπ των άπορων. Όμως, όλες οι διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις» που εισήχθησαν από την τρόικα με στόχο να γίνει η εργασία πιο «ευέλικτη», το κεφάλαιο να κινείται χωρίς κανένα περιορισμό και τα φθηνά εμπορεύματα από το εξωτερικό να εκτοπίζουν τα εγχώρια προϊόντα, καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις του κοινωνικού πλούτου και οι ισοσκελισμένοι (τουλάχιστον) προϋπολογισμοί (που δεν έχουν βέβαια καμία σχέση με Κεϋνσιανισμό!) φυσικά, θα παραμείνουν ανέπαφες.
Οι κυριότερες εξελίξεις που ακολούθησαν την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι συμβατές με την παραπάνω ανάλυση, ιδίως σε ό, τι αφορά τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, που είναι γεμάτη από το είδος των πολιτικών και οικονομολόγων που μόλις περιέγραψα. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης δύο εξελίξεις που θα μπορούσαν δυνητικά να έχουν διττή έννοια, μια συμβατή με την παραπάνω ανάλυση και μια άλλη που θα μπορούσε να συνεπάγεται, έστω δυνητικά, κάποια ριζική αλλαγή στο μέλλον.
Η πρώτη είναι η ίδια η κυβέρνηση συνασπισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη τη σωστή στάση του ΚΚΕ να μη μετάσχει σε συμμαχία με φιλο-ΕΕ κόμματα, είχε μια κρίσιμη επιλογή:
  • είτε να κάνει μια συμμαχία με το κόμμα , το οποίο δημιουργήθηκε από τις ελίτ (το Ποτάμι), που τον μόνο απαράβατο όρο τον οποίο έβαζε για οποιαδήποτε κυβερνητική συμμαχία ήταν ότι ο προσανατολισμός της χώρας προς την ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν θα πρέπει να αμφισβητηθεί ποτέ (μοναδικό παράδειγμα άθλιας ξενοδουλείας και εξάρτησης που ακόμη και τα δεξιά κόμματα των ελίτ ποτέ δεν είχαν θέσει με τέτοιο χοντροκομμένο τρόπο!),
  • είτε να επιδιώξει συνεργασία με το εθνικιστικό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων (ΑΝΕΛ) το οποίο, υποστηρίζοντας μια πολύ σθεναρή στάση κατά της λιτότητας, δεν θα είχε κανένα ενδοιασμό ακόμη και στην επιβολή όρων στους «εταίρους» μας που δυνητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε ρήξη (κάτι που πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε το διανοούνται, όπως δείχνει και η σημερινή πράξη του. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τους ΑΝΕΛ, και όπως ήταν αναμενόμενο καταδικάστηκε για την επιλογή του αυτή από σύσσωμη την Υπερεθνική Ελίτ και τους Σιωνιστές (βλ. πχ την άγρια επίθεση του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο  — δηλ. του «κόκκινου Ντάνι» ο οποίος, όταν «ωρίμασε», έγινε ένα από τα αθλιότερα όργανα της ΥΕ που υποστήριξαν με ενθουσιασμό όλους τους εγκληματικούς πολέμους της), καθώς και από όλα τα υπερεθνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. (Guardian κλπ).
Ακόμα και τον Michael Albert του Znet (ένα γνωστό «εναλλακτικό» δίκτυο, που… παρείχε αμέριστη υποστήριξη στους Άραβες «επαναστάτες» στη Λιβύη και Συρία)[6], φαίνεται πως το μόνο που τον πείραξε από τη νέα κυβέρνηση ήταν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ:
«Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι κάτι τέτοιο δεν θα έχει κάποια μόνιμη σημασία για τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για κοινωνικά θέματα όπως η μετανάστευση, κ.λπ.. Ίσως η λογική είναι, ότι αυτοί οι τύποι είναι τόσο αντιδραστικοί που προφανώς δεν πρόκειται να έχουν καμία επίδραση στις απόψεις ή τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.» [7]
Η επιλογή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να σημαίνει απλώς ότι δεν ήθελε να χάσει κάθε αξιοπιστία υποστηρίζοντας το πιο συστημικό ίσως κόμμα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε όμως εναλλακτικά να σημαίνει ότι ορισμένες τουλάχιστον δυνάμεις μέσα στο κόμμα είναι διατεθειμένες ακόμη και να έρθουν σε σύγκρουση με την ΕΕ. Ωστόσο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν εξέφρασε καμιά διαμαρτυρία όταν ο Μάρτιν Σουλτζ, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έκανε την πρώτη επίσημη επίσκεψη ως εκπρόσωπος των Ευρώ-ελίτ μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και συμπεριφέρθηκε ως νέος Γκαουλάιτερ, φανερώνει ότι μάλλον καιροσκοπικά ήταν τα κίνητρα τους.
Έτσι, όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν αυτός προσέβαλε ουσιαστικά  τον αρχηγό των ΑΝΕΛ και, παραβιάζοντας τη συνήθη πολιτική πρακτική, δεν ζήτησε καν να συναντηθεί και με αυτόν, όπως γίνεται συνήθως με συμμαχικές κυβερνήσεις, αλλά ακόμη δέχθηκαν, αδιαμαρτύρητα, την προφανή για τα κίνητρα της κίνηση του να επισκεφθεί τον ηγέτη του «Ποταμιού», το οποίο προορίζεται σαφώς από την Υ/Ε για να παίξει βασικό ρόλο στην έκφραση των συμφερόντων της στην Ελλάδα. Και, σαν να μην έφτανε αυτο, ο ΣΥΡΙΖΑ τού επέτρεψε να παρέμβει και κατάφωρα στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας και να δηλώσει μπροστά στις κάμερες στον τυχάρπαστο αρχηγό του «Ποταμιού» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είχε κάνει συνασπισμό με το κόμμα του, και όχι με αυτό των ΑΝΕΛ! Έτσι, ο Τσίπρας, ο οποίος υποτίθεται πως εκλέχτηκε για να αποκαταστήσει την πληγωμένη υπερηφάνεια του ελληνικού λαού— μετά από τις συνεχείς ταπεινώσεις του τα τελευταία χρόνια, όταν κάποιοι από τους δανειστές, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να προτείνουν η Ελλάδα να πουλήσει ακόμη και τον Παρθενώνα για να αποπληρώσει το δάνειο- αντί να πετάξει με τις κλωτσιές τον θρασύτατο αυτόν τύπο, (τον οποίο ο Φάρατζ, ο ηγέτης του Βρετανικού Κόμματος Ανεξαρτησίας UKIP, εύστοχα παρομοίασε με φρουρό στρατοπέδου συγκέντρωσης), —όπως θα έκανε οποιαδήποτε άλλη χώρα με στοιχειώδη σεβασμό στον εαυτό της— εθεάθηκε στις οθόνες της τηλεόρασης να τον αγκαλιάζει σαν παλιό φίλο, όπως θα εκανε και οποιαδήποτε αποικία στον εκπρόσωπο της μητρόπολης!
Η δεύτερη εξέλιξη ήταν η δημόσια επίδειξη της δυσαρέσκειας του κυβερνητικού συνασπισμού ενάντια στην εμφανή πρόθεση των ελίτ της ΕΕ να αγνοήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην (υποτίθεται ομόφωνη) ανακοίνωση τους που κατηγορούσαν τους φιλο-Ρώσους αντάρτες (και έμμεσα την ίδια την Ρωσία) για την πρόσφατη επίθεση στη Μαριούπολη και απαιτούσαν νέες αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Όμως, στη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για να συζητηθούν οι κυρώσεις, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, «ξέχασε» όλες τις ενστάσεις κατά των ίδιων των κυρώσεων, που για λόγους αρχής τόσο ο Τσίπρας όσο και ο ίδιος είχαν εκφράσει στο παρελθόν, και αποδέχτηκε τη συνέχιση των κυρώσεων, με την προϋπόθεση ότι το θέμα θα συζητηθεί εκ νέου τον Σεπτέμβρη (αντί σε ένα χρόνο, όπως ήταν η αρχική πρόταση!). Με άλλα λόγια «δεν έχουμε αντιρρήσεις για τις κυρώσεις καθαυτές, αλλά μόνο για τη διαδικασία, αν θα ξανασυζητηθούν πάλι του χρόνου, ή τον Σεπτέμβρη»! Και φυσικά, όπως δήλωσε η FedericaMogherini, η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, αμέσως μετά τη συνάντηση στις Βρυξέλλες , «έχουμε δείξει στο ότι η ΕΕ είναι έτοιμη να λάβει περαιτέρω μέτρα καθώς και να προετοιμάσει άλλα μέτρα κατά τις επόμενες εβδομάδες, εάν η κατάσταση δεν βελτιωθεί.» [8] Δηλαδή, αν η ελίτ της ΕΕ, σε κάποια στιγμή κατά τις επόμενες εβδομάδες, ενημερωθεί από τις μαριονέτες της στην Ουκρανία ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά για αυτούς», το σχέδιο για πολύ αυστηρότερες κυρώσεις θα έρθει ξανά στο τραπέζι, και αυτή τη φορά θα ψηφιστεί από όλους, συμπεριλαμβανομένου και του άκρως οπορτουνιστή Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών!
Δείγματα του ακραίου αυτού οπορτουνισμού είναι το παρακάτω ρεπόρτο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμςκαι η δήθεν διάψευση του. Όπως έγραφαν οι ΦΤ: «Ο κος Κοτζιάς, πρώην καθηγητής του πανεπιστημίου Πειραιώς – έχει ενστερνιστεί όλο και περισσότερο εθνικιστικές θέσεις, και έχει αναπτύξει σχέσεις με τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον Ρώσο εθνικιστή φιλόσοφο, (όπως είναι γνωστό ο Ντούγκιν είναι ένας από τους πρωτοπόρους της αρχικής σύλληψης της Ευρασιατικής Ένωσης). κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του στη Μόσχα—σύμφωνα με συνάδελφο του ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του».[9]  Ωστόσο, ο ίδιος, κατά τη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, υιοθέτησε πλήρως τη γραμμή της Δύσης για την Ουκρανία. Έτσι, την ίδια ημέρα που ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, Υπουργός Ενέργειας και ηγέτης της Αριστερής τάσης στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι «Είμαστε κατά του εμπάργκο που έχει επιβληθεί εναντίον της Ρωσίας … Δεν έχουμε διαφορές με τη Ρωσία και το ρωσικό λαό», να τι έκανε ο Κοτζιάς κατά τη συνεδρίαση, όπως αποκάλυψε η Guardian και η Daily Mail. Όπως έγραφε η τελευταία:
«Σύμφωνα με τον υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας, ο Κοτζιάς ανακοίνωσε στη συνάντηση: “Δεν είμαι μαριονέτα των Ρώσων.” και υπέγραψε μια έντονα διατυπωμένη δήλωση η οποία κήρυσσε την Μόσχα υπεύθυνη για τη βία στην ανατολική Ουκρανία και απαιτούσε να σταματήσει την υποστήριξή της προς τους αυτονομιστές …. “Δεν είμαστε ενάντια σε κάθε κύρωση”, ο Κοτζιάς είπε αργότερα. “Είμαστε με το γενικότερο ρεύμα, δεν είμαστε τα κακά παιδιά”».[10]
Όμως, αυτό δεν ήταν το τέλος του απόλυτου οπορτουνισμού του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του. Μετά την παραπάνω αναφορά των Financial Times, o νέος”Αριστερός”Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών(που είναι γνωστός για την εξειδίκευση του στον πολιτικό οπορτουνισμό, έχοντας μετακινηθεί από κομμουνιστικό στέλεχος του ΚΚΕ, στους απατεώνες του ΠΑΣΟΚ και του Γιωργάκη Παπανδρέου, και τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει σε μια σαφή αυτο-γελοιοποίηση, με προφανή στόχο να κάνει τον εαυτό του αρεστό στα αφεντικά του στην ΕΕ και την ΥΕ. Έτσι, όχι μόνο σε δήλωσή του την επόμενη μέρα αρνήθηκε ότι πήγε ποτέ στη Μόσχα για να συναντήσει τον Ντούγκιν αλλά έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι ποτέ δεν κάλεσε τον Ντούγκιν σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο, και ότι, στην πραγματικότητα, ο Ντούγκιν …αυτοπροσκλήθηκε να δώσει μια διάλεξη στις 12 Απριλίου, 2013.![11] Φυσικά, όποιος έχει διδάξει σε πανεπιστήμιο, ξέρει πολύ καλά ότι είναι αδύνατο κάποιος να αυτοπροσκληθεί να δώσει μια διάλεξη, στον χρόνο που έχει παραχωρηθεί για διαλέξεις σε κάποιο Πανεπιστήμιο, χωρίς να του έχει δοθεί άδεια είτε από τον ίδιο η/ και το Πανεπιστήμιο.
Ωστόσο, αυτή ήταν μια μοναδική ευκαιρία για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει αρνητική στάση σχετικά με τις κυρώσεις, ουσιαστικά μπλοκάροντάς τες. Κάτι τέτοιο θα ήταν ένα πολύ σοβαρό πλήγμα για την Υ/Ε σε μια εποχή, κατά την οποία η επίθεσή της εναντίον της Ρωσίας έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, με το κοινοβούλιο του καθεστώτος-μαριονέτας στο Κίεβο να ζητά από τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ., να κηρύξουν τη Ρωσία ως «επιτιθέμενο κράτος»[12] ,ενώ η η βρετανική καθεστωτική εφημερίδα The Times προωθεί την άποψη (σε πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ) ότι ο Πούτιν δεν είναι «τίποτα περισσότερο από έναν κοινό εγκληματία που φορά τη στολή αρχηγού κράτους»![13] Είναι ξεκάθαρο ότι μια τέτοια επίθεση, η οποία συνοδεύτηκε από την κατάταξη του Ρωσικού δικτύου RT (Russia Today) στην ίδια κατηγορία με την ISIS,[14] δείχνει την σαφή πρόθεση της Υ/Ε να δαιμονοποιήσει τη Ρωσία και την ηγεσία της, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως είχε κάνει με το Ιράκ και τον Σαντάμ ή τη Λιβύη και τον Καντάφι, λίγο πριν την έναρξη των βάρβαρων επιθέσεων εναντίον τους. Έτσι, φάνηκε ότι η αρχική εχθρική ελληνική αντίδραση στις κυρώσεις είχε να κάνει μόνο με τη διαδικασία για τη λήψη απόφασης σχετικά με αυτές, παρά με την ουσία του θέματος αυτή καθεαυτή. Με την έννοια αυτή, το σχόλιο του Flores για το θέμα ήταν και πάλι εύστοχο —δηλαδή, ότι η όλη φασαρία έγινε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς επιχείρησε μια κίνηση τακτικής, έτσι ώστε «να μπορεί να αξιοποιήσει την απειλή να επιλέξει τη Ρωσο-Τουρκική γραμμή φυσικού αερίου (SOUTH STREAM 2.0 / Nabucco Revisited), για να πάρει άδεια από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), με στόχο την αύξηση του χρέους ώστε να αμβλυνθεί η λιτότητα».[15] Όταν όμως, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτζ, ο οποίος επισκεπτόταν την Αθήνα την ίδια μέρα προειδοποίησε τον Τσίπρα να μην χρησιμοποιήσει το θέμα των κυρώσεων ως μοχλό, ο τελευταίος έκανε κανονική «κωλοτούμπα» στο θέμα των κυρώσεων και ακολούθησε την γραμμή της ΕΕ (παρά τις δικολαβίστικες «εξηγήσεις» του Κοτζιά)! Κάτι που θα φανεί ακόμη καθαρότερα αν το θέμα των κυρώσεων επανέλθει στη Σύνοδο Κορυφής στις 12 Φλεβάρη, όπου αναμένεται να επιβληθούν ακόμη χειρότερες κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Στο μεταξύ, ο Τσίπρας ουσιαστικά απέρριψε και την πρόταση να εξετάσει την περίπτωση χορήγησης δανείου από τη Ρωσία[16] (αντί από την Υ/Ε), πρoφανώς γιατί προτιμά να πληρώνουν οι Έλληνες στο διηνεκές τόκους σε αυτή, σύμφωνα με το «μεγαλοφυές» σχέδιο του ποπ Τσάρου…
Συμπερασματικά, υπήρχαν δύο βασικές επιλογές μεταξύ των οποίων έπρεπε να διαλέξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ:
α)   η πρώτη ήταν ο δρόμος της υποταγής στις απαιτήσεις της ΥΕ και της ΕΕ, με κάποιες μικρο-παραχωρήσεις σε αντάλλαγμα από τις ελίτ (π.χ. σχετικά με τους όρους αποπληρωμής του χρέους ή ίσως ακόμη και το κούρεμα μέρος του), οι οποίες πάντως δεν θα επηρέαζαν τις βασικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη επιβληθεί και θα ολοκληρωθούν: Δηλαδή, το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών και τη συνακόλουθη ολοκλήρωση της διαδικασίας να στερηθεί η Ελλάδα της δυνατότητας να ανακτήσει οποιαδήποτε οικονομική και εθνική κυριαρχία στο μέλλον: από τον έλεγχο του δικού της νομίσματος μέχρι τον έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής της. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να διαιωνίσει απλώς την παρούσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή και να οδηγήσει στο θάνατο της Αριστεράς στη Μεσογειακή Ευρώπη, ύστερα από τον θάνατο της στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εξίσου αναπόφευκτο, σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν ότι το κενό θα καλυφθεί είτε από τα εθνικιστικά αντί-ΕΕ κόμματα ή, από τις κυβερνήσεις του Λαϊκού Μετώπου, όπως προτείνει το ΜΕΚΕΑ. Τώρα ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε εντελώς κάθε απόπειρα κουρέματος του Χρέους αφού αποδέχθηκε τις αλχημείες του «Τσάρου» να αντικατασταθεί ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Χρέος με τα νέα ομόλογα που προτείνει…
β) η δεύτερη ήταν ο δρόμος της αντίστασης που συνεπάγεται την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη και θα επέτρεπε την επιβολή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, την επανεισαγωγή του εθνικού νομίσματος, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδας, την κοινωνικοποίηση όλων των βιομηχανιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες, καθώς και εκείνων που αφορούν τον κοινωνικό πλούτο (πετρέλαιο, λιγνίτης, χρυσό κλπ). Περιττό να προσθέσουμε ότι οι γεωπολιτικοί προσανατολισμοί της Ελλάδας θα πρέπει επίσης να αλλάξουν δραστικά, έτσι ώστε να μην γίνει η χώρα στόχος ενός νέου «πραξικοπήματος από τα κάτω», σαν αυτο που επιτυχώς οργάνωσε η Υ/Ε στην Ουκρανία. Για τον σκοπό αυτό, η έξοδος από την ΕΕ θα έπρεπε να συνοδεύεται από παράλληλη αίτηση για ένταξη στην Ευρασιατική Ένωση, έτσι ώστε σε περίπτωση που η Κύπρος και η Τουρκία επίσης ενταχθούν σε αυτή, (όπως είναι πολύ πιθανό), να είναι όλες τους, ως ισότιμα κυρίαρχα κράτη, σε θέση να λάβουν μέρος στις διαπραγματεύσεις για την ορθολογική επίλυση όλων των γεωπολιτικών και οικονομικών προβλημάτων μεταξύ τους, σε πνεύμα αλληλεγγύης. Δηλαδή, όλων αυτών των προβλημάτων, τα οποία, μέχρι τώρα, τα χρησιμοποιούσε η Δύση και σήμερα η Υ/Ε, προκειμένου να χωρίζουν τους λαούς σε αυτό το τμήμα της Μεσογείου, ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν καλύτερα, ενώ ταυτόχρονα τους έδιναν τη δυνατότητα να επεκτείνουν συνεχώς τις ιδιαίτερα κερδοφόρες πωλήσεις όπλων σε αυτούς. Έτσι, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι βάσεις για μια πραγματικά νέα δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων εθνών, στη θέση της παρούσας εγκληματικής Νέας Διεθνούς Τάξης.
Με βάση τις πρώτες 100 ώρες του ΣΥΡΙΖΑ (δεν χρειάζεται νομίζω να περιμένει κανείς 100 ημέρες — «η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται»!) είναι ασφαλές να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η πρώτη επιλογή παραπάνω είναι αυτή που ήδη επιλέχτηκε από την αποπροσανατολιστική ρεφορμιστική Αριστερά που ανέλαβε την κυβέρνηση στην Ελλάδα! Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι κατά το ίδιο σύντομο χρονικό διάστημα των πρώτων 100 ωρών φάνηκε όλη η εξαπάτηση που χρησιμοποίησαν στην «Αριστερά» αυτή για να καταλάβουν την εξουσία. Πριν από λίγους μήνες ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν την πρόθεσή τους να σκίσουν το «Μνημόνιο». Σε 48 ώρες από τη νίκη που ακολούθησαν τη νίκη τους στις εκλογές ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο οποίος αναμένεται να επιβλέπει τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δήλωνε ότι «το Μνημόνιο έχει τελειώσει για μας. Θα παρουσιάσουμε το δικό μας πρόγραμμα»,[17] πράγμα που σήμαινε ότι αντί για σκίσιμο των Μνημονίων, η κυβέρνηση απλά θα επαναδιαπραγματευόταν τους όρους της δανειακής σύμβασης, χωρίς να αθετήσουμε τις θεσμικές μας δεσμεύσεις. Μετά όμως από άλλες 48 ώρες, ήρθε η τελική προσγείωση. Όπως δήλωσε ο «ποπ Τσάρος της Οικονομίας» που ανέλαβε να μας σώσει από την κρίση, απλά με τις «ευφυείς» ιδέες του με τις οποίες προφανώς θα ξεγέλαγε τους «κουτόφραγκους», χωρίς να χρειάζεται σύγκρουση με κανένα!: «Δεν είμαστε εδώ για να συγκρουστούμε με την Ευρώπη. Δεν θέλουμε καν να διαπραγματευτούμε με τους Ευρωπαίους πιστωτές μας. Εμείς απλά θέλουμε να διαβουλευτούμε.»[18] Αυτό που εννοούσε βέβαια ήταν το σχέδιο «έξυπνης μηχανικής του Χρέους», όπως σε μια πράξη πολιτικής εξαπάτησης το το ονόμασε, που φυσικά δεν συνεπαγόταν καμιά σύγκρουση με κανένα, αφού απλά έδινε άλλο όνομα στις ίδιες υποχρεώσεις που συνέθλιψαν τον Ελληνικό λαό, εξασφαλίζοντας συγχρόνως με τη μεγαλοφυή λύση του την παντοτινή εξάρτηση της Ελλάδας στην Υ/Ε, όσον αφορά τα ομόλογα και την ΕΚΤ.
Φυσικά αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς τόσο οι ελίτ της ΕΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα κοινό στόχο: να κρατήσουν την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Αυτό που τρέμουν η ΕΕ και η Υ/Ε δεν είναι φυσικά κάποια οικονομική καταστροφή που μπορεί να προκληθεί από ενδεχόμενο Grexit (αυτό είναι απολύτως διαχειρίσιμο), αλλά το γεγονός ότι στην περίπτωση που η Ελλάδα στο μέλλον ακολουθήσει ριζοσπαστικές πολιτικές που περιλαμβάνουν και τη ρήξη με την ΝΔΤ αυτό θα αποτελούσε παράδειγμα προς όλους τους άλλους λαούς στον κόσμο που υποφέρουν κάτω από την παγκοσμιοποίηση και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, κάτι που δεν μπορούσαν να ανεχθούν.
Υ.Γ. Ο τρόπος, με τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει δήθεν από την καταστροφή, έγινε απόλυτα σαφής τις τελευταίες μέρες με τα ταξίδια Τσίπρα και του Τσάρου της Οικονομίας στην Ευρώπη. Είναι πλέον προφανές ότι μια τεράστια αποπροσανατολιστική εκστρατεία έχει ξεκινήσει από την ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με τις ελίτ της ΕΕ και την ΥΕ, για να συγκαλύψει το σημερινό ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται πως το ξεπούλημα αυτό θα περιλαμβάνει την αναχρηματοδότηση της κεντρικής κυβέρνησης και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, μέσα από κάποια συμφωνία-γέφυρα, μέχρι να εφαρμοστεί το «μεγαλοφυές» σχέδιο του Τσάρου που ανάφερα παραπάνω, δήθεν  για να τελειώσει η λιτότητα, και ο στόχος να είναι πια η ανάπτυξη.[19] Φυσικά, δεδομένου ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι που ανήκουν στην Υ/Ε, από τις ευρω-ελίτ μέχρι τον Ομπάμα, έχουν θέσει ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε συμφωνία την αυστηρή εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αυτό σημαίνει ότι εκείνο στο οποίο στοχεύει αυτή τη στιγμή η «αριστερή» ελληνική κυβέρνηση, είναι η εφαρμογή των ίδιων μέτρων όπως πριν (ίσως σε μια ηπιότερη μορφή) με διαφορετικά ονόματα. Αντί της «τρόικας», μπορεί να υπάρχει κάποιο είδος επιτροπής εποπτείας που θα εκπροσωπεί και πάλι τους ίδιους θεσμούς (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) και θα έχει βασικά παρόμοιες λειτουργίες με αυτές της τρόικας (εξασκούμενες με λιγότερο άγαρμπο τρόπο!). Ακόμη, αντί για λιτότητα (που επέβαλλαν οι «κακοί» Γερμανοί κλπ.), τώρα στόχος θα είναι η ανάπτυξη, όπως προτείνει και ο «καλός» Ομπάμα. Όμως, για επιτευχθεί ανάπτυξη σε μια διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, όπου οι αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων, εργασίας είναι ανοικτές, θα πρέπει να ελαχιστοποιηθούν οι δημόσιες επενδύσεις, και ιδιώτες επενδυτές (ντόπιοι και ξένοι) θα πρέπει να αναλάβουν το έργο να καταστήσουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να βοηθήσει την προσπάθεια τους με ακόμα περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να καταστεί πιο ανταγωνιστική η εργασία, πιο μικρή η φορολόγηση των επιχειρήσεων και, ταυτόχρονα, να παρουσιάζονται και κάποια «μικρά πλεονάσματα στον προϋπολογισμό» που θα εξασφαλίζουν τη δημοσιονομική σταθερότητα. Πράγμα που αναγκαστικά σημαίνει είτε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ή / και περικοπές στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή πάλι λιτότητα. Άλλωστε η «ανάπτυξη» του Ομπάμα, ως γνωστόν, έχει συνοδευτεί με άγρια λιτότητα όσον αφορά τους πραγματικούς μισθούς, όπως άλλωστε συμβαίνει σήμερα και στη Βρετανία!
Με άλλα λόγια, η όλη φασαρία ήταν για να εξαπατηθεί ο ελληνικός λαός και να δεχθεί τη συνέχιση και επέκταση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» (κάτι που οι εξοφλημένοι Σαμαρο-Βενιζέλοι δεν μπορούσαν πια να κάνουν) ώστε να έχουμε μια «ανάπτυξη» Αγγλοσαξωνικού τύπου, όπου η ανεργία πχ στη Βρετανία πέφτει αλλά, βασικά, διότι «οι εργάτες δέχθηκαν τις μεγαλύτερες περικοπές στους πραγματικούς μισθούς τους από τον καιρό της Βικτωρίας»![20] Έτσι η “ανάπτυξη” του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά θα αποτελεί λιτότητα σε άλλη συσκευασία! Δεν είναι επομένως περίεργο ότι ο «pop τσάρος», τόνισε στη συνέντευξη μετά τις συνομιλίες με τον Γάλλο Υπ. Οικονομικών ότι «η Ευρώπη έρχεται πρώτη», [21] ενώ έδειξε ταυτόχρονα τη βαθιά άγνοια του σχετικά με τα αναπτυξιακά προβλήματα που δημιουργούνται σε μια οικονομική ένωση μελών σε άνισα επίπεδα ανάπτυξης. Όμως, κάθε οικονομολόγος, ακόμη και δευτεροετείς φοιτητές στα οικονομικά, γνωρίζουν πως ακόμη και μέσα στην ίδια χώρα, σε μια οικονομία της αγοράς, υπάρχουν πάντα τεράστιες περιφερειακές διαφορές, πόσο μάλλον εντός μιας οικονομικής Ένωσης όπως η Ευρωζώνη, για την οποία σημειώνεται ότι “είναι τόσο εξωφρενικά διαφορετικές οι οικονομίες μέσα σε αυτή, που μια μελέτη διαπίστωσε ότι θα ήταν πιο λογικό να δημιουργηθεί μια νομισματική ένωση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών των οποίων το όνομα ξεκινά από το γράμμα «Μ» από ό,τι μεταξύ των σημερινών κρατών μελών.!» [22]  Ωστόσο, ο «χαρισματικός» κ. Βαρουφάκης υποστήριξε σήμερα ότι αν κάποιος θίξει το θέμα ύπαρξης «Νοτίων» έναντι «Βορείων» εντός της ΕΕ θα είναι αντι-Ευρωπαίος. Όλα αυτά ήταν βέβαια μελωδία στα αυτιά των ελίτ, ειδικά όταν προέρχονται από έναν εκπρόσωπο της πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης στην μεταπολεμική Ευρώπη…

 Μια σημαντικά συντομότερη πρώτη εκδοχή του άρθρου αυτού πρωτοδημοσιεύτηκε στην Pravda.ru , καθώς και αναδημοσιεύτηκε στο Global Research. Η εκδοχή αυτή στηρίζεται στη διευρυμένη, με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, δεύτερη εκδοχή του άρθρου,  (με κάποιες τροποποιήσεις) που δημοσιεύτηκε στο διεθνές θεωρητικό περιοδικό The International Journal of INCLUSIVE DEMOCRACY. Η μετάφραση είναι των Κώστα Κατσούλα, Δημήτρη Μπατζάκη και Πάνου Λιβιτσάνου.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΣΟΪΜΠΛΕ: ΕΜΜΕΝΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΑΚΗΣ ΤΡΟΪΚΑΝΗΣ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Την δυσαρέσκειά του για τις εξελίξεις σχετικά με την προοπτική απομάκρυνσης της τρόικας από την Ελλάδα εξέφρασε με δηλώσεις του ο Γερμανός Υπ. Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε τη Δευτέρα (2/2). Πιο συγκεκριμένα, σε συνέντευξή του στο Reuters, ο Β. Σόιμπλε δήλωσε ότι η χώρα σημείωσε μεγαλύτερη πρόοδο από όση μπορούσαν πολλοί να φανταστούν ως εφικτή, ωστόσο πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της. «Θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει αυτό το επιτυχημένο μονοπάτι για το συμφέρον της Ελλάδας και των Ελλήνων, αλλά δεν θα αποδεχθούμε μονόπλευρες αλλαγές στο πρόγραμμα», δήλωσε στο Reuters Euro Zone Summit, ο Β. Σόιμπλε.  «Πρέπει να δείτε τον κίνδυνο, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Η Ελλάδα έχει κάνει πρόοδο, μεγαλύτερη από ό,τι πολλοί μπορούσαν να φανταστούν, αλλά πρέπει να κρατήσει τις δεσμεύσεις της» τόνισε ο Σόιμπλε. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών προειδοποίησε μάλιστα ότι με τις τελευταίες εξελίξεις (στην πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και την πολιτική που ακολουθεί η ΕΚΤ για ποσοτική χαλάρωση) πλήττεται η στήριξη των Γερμανών προς την Ευρώπη και την ευρωζώνη. Σε ό,τι αφορά την πολυαναμενόμενη συνάντηση με τον νέο Έλληνα υπουργό Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, ο Β. Σόιμπλε δήλωσε πως θα χαιρόταν να συναντηθεί μαζί του εάν ο έλληνας υπουργός θέλει να επισκεφθεί το Βερολίνο. Ο Σόιμπλε συμπλήρωσε πως δεν τίθεται αυτή τη στιγμή θέμα παράτασης του ελληνικού προγράμματος. Διεμήνυσε επίσης πως δεν μπορεί να αλλάξει η συμμετοχή του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο ελληνικό πρόγραμμα και δήλωσε πως είναι σαφές ότι οι αγορές δεν βλέπουν επιστροφή της ευρωζώνης στην κρίση χρέους. «Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν πρέπει να συνεχίσουν να εμπλέκονται στο ελληνικό πρόγραμμα, ακόμη και εάν η λέξη ‘τρόικα’ έχει αρνητικό συμβολισμό για κάποιους έλληνες. Αυτό συμφωνήθηκε με την Ευρώπη. Δεν μπορεί να αλλάξει» είπε ο Σόιμπλε. ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ Η ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Οι δηλώσεις Σόιμπλε αποτελούν μια σαφή προειδοποίηση του γερμανικού μεγαλοαστικού κατεστημένου μπροστά στις κινήσεις της νέας κυβέρνησης, προειδοποίηση η οποία, ωστόσο, δεν πρέπει να τρομάζει τον ελληνικό λαό, ούτε φυσικά να τον αποπροσανατολίζει ή να τον απογοητεύει. Αντίθετα, η αντίδραση των κατεστημένων κύκλων τόσο στην Ελλάδα όσο και σε επίπεδο ΕΕ μπορεί να καμφθεί μέσα από τη συνεπή και αταλάντευτη εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα απαιτήσει μεγάλη αντοχή από την κυβέρνηση αλλά και το λαό για τις επικείμενες μεγάλες συγκρούσεις. Ωστόσο, αυτές οι συγκρούσεις, όσο σφοδρές και αν είναι, αποτελούν μονόδρομο για να ανακουφιστεί η χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία αλλά και να μπουν οι βάσεις για μια στέρεη ανάταση της οικονομίας, προς όφελος του τόπου.http://papaioannou-giannis.net/

Ζούμε την πνευματική επανάσταση που γκρεμίζει τον νεοφιλελευθερισμό

Η εκλογική αναμέτρηση στις 25/1/201μνημονίου και να προσπαθήσει με ελεύθερο βηματισμό να συναντήσει το μέλλον του, ακόμη κι αν αυτή η προσπάθεια αποτελεί άλλο ένα test drive προς την ελευθερία. 5 ανέδειξε νικητή, τη θέληση του λαού, να σπάσει τα δεσμά του 
Τα χρόνια της φτωχοκρατίας δοκίμασαν πολύ τον ελληνικό λαό, αποτέλεσαν όμως και εκπαιδευτική διαδικασία πολιτικού προσανατολισμού, καθώς ξερίζωσαν ιδεολογικά στερεότυπα και προγονικές προκαταλήψεις.
Η αριστεροφοβία, μέσω της οποίας ολόκληρες πολιτικές γενιές οδηγούνταν στην εξουσία, αποτελεί παρελθόν. Ηττήθηκε πολιτικά, θρησκευτικά μα ακόμη και μηχανιστικά, καθώς η τεχνολογία δημιουργία της στηριζόταν σε παρωχημένη πολιτική τεχνογνωσία του παρελθόντος.
Η πολιτική ορθότητα, ή αλλιώς η politically correct νοοτροπία, χάνει έδαφος, κάτω από το βάρος των ουσιαστικότερων για τον άνθρωπο αναγκών, που ιεραρχούνται πια με προτεραιότητες, που αφορούν το ιστορικό του παρόν και μέλλον.
Οι θρησκευτικοί όρκοι επαναπροσδιορίζονται, σε όρκους εντιμότητας προς την θρησκευτική αξία του ανθρώπου. Οι ιδεολογικές δεσμεύσεις αντικαθιστούν την θρησκευτική τυπολατρία και η ευλάβεια αποκτά ελεγκτικό χαρακτήρα απέναντι στο μέλλον ενός κόσμου, που συντίθεται και ανασυντίθεται, από την αναλγησία των δυνατών προς τους αδύνατους.
Μέσα σε ένα κλίμα διχαστικών για το έθνος επικοινωνιακών γραμμών, το έθνος επιχειρεί, κάνοντας μικρές ή μεγάλες ανατροπές, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης σε καινούργια μικρά ή μεγάλα κόμματα, να πετάξει από την πλάτη του τα αφεντικά και να αλλάξει την ιστορία του.
Τα αντανακλαστικά της Δημοκρατίας αρχίζουν να λειτουργούν και ο πολιτικά κακοποιημένος πολίτης σπεύδει να οργανωθεί σε ομάδες πολιτικής ομοιοπαθητικής, ανά την Ευρώπη, μα ακόμη και ανά τον κόσμο.
Κινήματα και κόμματα με διαφορετικές προελεύσεις προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την αξία της Δημοκρατίας, επιχειρώντας πιο ουσιαστική προσαρμογή της στην κοινωνία των ανθρώπων και συνενώνονται σε κοινές εκφράσεις διαμαρτυρίας, απέναντι στο bulling της πολιτικής και οικονομικής τάξης που κυριαρχεί στα πράγματα.
Οι ιστορικές στιγμές που ζούμε, χαρακτηρίζονται από την αίσθηση μιας πνευματικής επανάστασης, που βασίζεται στον αποφωτισμό των αξιών του φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού, καθώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τα πραγματικά τους νοήματα και τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους και στην επανεκκίνηση ενός μετεξελιγμένου κεϋνσιανού μοντέλου, που θα ελέγχει ή αλλιώς θα ρυθμίζει τη ροή του μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτό αποδεικνύουν και οι πολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα, που μέλλει να αποτελέσουν και το εναρκτήριο λάκτισμα για αλλαγές σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Καινούργια διλήμματα που αφορούν την πραγματική πάλη των λαών με την παρακμή της λιτότητας και την υποτίμηση της εθνικής τους κυριαρχίας, παίρνουν τον χαρακτήρα δημοψηφισμάτων και αφήνουν πίσω τους φθαρμένες έννοιες όπως η Ενωμένη Ευρωπαϊκή οικογένεια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υιοθέτηση πολιτικών moto, που έχουν να κάνουν με την ελληνική κοινωνία και τις ανάγκες της από πλευράς του μεγάλου καινούργιου κόμματος που αναδύθηκε στην Ελλάδα, του ΣΥΡΙΖΑ σε αντίθεση με το πολιτικό του αντίπαλο τη ΝΔ, που επιδόθηκε σε μια σειρά antimoto απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
Πιο συγκεκριμένα ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε τον επικοινωνιακό του χρόνο προβάλλοντας ένα προγραμματικό λόγο, που είχε φτιάξει επάνω στις σύγχρονες ανάγκες του ελληνικού λαού, η ΝΔ αναλώθηκε σε μια ανταγωνιστική κριτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε επίπεδο όμως προγράμματος, αλλά κομματικής υπεροχής, με παρωχημένα ευφυολογήματα, δίνοντας έτσι στον ΣΥΡΙΖΑ διπλάσιο επικοινωνιακό χρόνο, από αυτόν που μπορούσε από μόνο του να χρησιμοποιήσει.
Είδαμε λοιπόν μια ΝΔ να πλαγιοκοπεί χωρίς εργαλεία προγράμματος το ΣΥΡΙΖΑ, με διλήμματα του τύπου «εντός ή εκτός ευρώ», που είχαν ήδη απαντηθεί από τον Ελληνικό λαό χρόνια πριν, και να επιχειρεί εμφυλιοπολεμική σύρραξη σε ένα λαό που προσπαθεί να επιβιώσει από την ανέχεια.
Αυτές οι μέθοδοι ακολουθήθηκαν και μετεκλογικά, όταν η τυπικά ανύπαρκτη παράδοση του κράτους συμβόλιζε και την ουσιαστικά ανύπαρκτη παράδοση του μέλλοντος της χώρας.
Η κάθε επικοινωνιακή καμπάνια όμως προεκλογική ή μετεκλογική αντανακλά πάντα και τον χαρακτήρα του πολιτικού αρχηγού που υπηρετεί.
http://www.tribune.gr/

Η αποδόμηση της νέας κυβέρνησης δεν θα προκύψει με μαζική υστερία


Οφείλω να σας εξομολογηθώ κάτι:
Από την προηγούμενη εβδομάδα αισθάνομαι μια ανακούφιση, κάτι σαν απελευθέρωση, μα συνάμα και μια θλίψη.
Νιώθω μειονεκτικά.
«Μα γιατί όλα αυτά;» κάποιοι θα αναρωτιέστε
Αισθάνομαι ανακούφιση γιατί επιτέλους συνειδητοποίησα πόσοι αριστεροί, δηλαδή πραγματικοί αριστεροί υπάρχουν σε τούτο τον τόπο.
Ούτε που το είχα φανταστεί μα την αλήθεια!
Τόσες αναλύσεις για το τι είναι και τι δεν είναι η Αριστερά!
Πόσο αισιόδοξο που η αριστερή ιντελιγκέντσια ζωντανή ξεπροβάλλει σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Από την άλλη, αισθάνομαι μειονεκτικά γιατί εγω γνωρίζω τελικά πολύ λίγα πράγματα.
Ξεκίνησα να διαβάζω όμως.
Ό,τι έχω πρόχειρο στο σπίτι.
Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Πουλαντζά, Καστοριάδη. Ζαν Ζορές, το φιλοσοφικό λεξικο Ιλίτσεφ-Φεντοσέγεφ, Πολ Λαφάργκ, Αλτουσέρ, Αραγκόν, Γκράμσι, Μπρετόν, Κάουτσκι, Μπερνστάιν, Τσόμσκι, Ζίζεκ, Ντεμπόρ, Ζαχαριάδη, Μαλατέστα, Χάμπερμας κ.λπ κ.λπ.
Έχω κενά. πολλά κενά αλλά με προσπάθεια ευελπιστώ να τα καλύψω.
Εκτός βέβαια από τους αριστερούς, με έκπληξη ανακάλυψα τους υστερικούς δεξιούς που εδώ και δέκα μερες περίπου ως σύγχρονοι Νοστράδαμοι προφητεύουν τη συντέλεια του κόσμου που έρχεται οσονούπω.
Μέσα σε όλ’ αυτά υπάρχει και μα τρίτη φυλή, αυτών που ανήκουν στην λεγόμενη κεντροαριστερά (έναν όρο που σιχαίνομαι γιατί είναι απολίτικος, ο σωστός όρος είναι σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία αλλά εν πάση περιπτώσει τον χρησιμοποιώ κατ” οικονομία).
Παρατηρώ λοιπόν από πλευράς τους επίσης μια λυσσασμένη μανία και υστερία Μαινάδας εναντίον της νέας κυβέρνησης.
Για όλα.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως ούτε κι εμένα μου αρέσει η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους εθνικιστές Ανεξάρτητους Έλληνες.
Θεωρώ ότι είναι μοιραίο λάθος που θα τους στοιχίσει.
Έχω κάθε δικαίωμα να διατυπώνω δημοσίως την απόλυτη διαφωνία μου για αυτή τη συνεργασία γιατί στο παρελθόν είχα διατυπώσει πολλές φορές τις ενστάσεις μου και για τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ του Βορίδη του Άδωνι και του Μπαλτάκου, αλλά και παλαιότερα με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη.
Νομιζω ότι ήταν ένα από τα σφάλματα που οδήγησαν τα ΠΑΣΟΚ στην ανυποληψία και ως εκ τούτου στην πανωλεθρία των εκλογών παρά τα όποια σωστά και είναι πολλά που έπραξε για να μη βουλιάξει ο τόπος και βρεθούμε χρεοκοπημένοι.
Θεωρώ επίσης ότι οι πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης στο οικονομικό επίπεδο αλλά και η στάση της στο ζήτημα της Ρωσίας λειτουργούν σαν βάλσαμο στα αυτιά των περισσότερων πολιτών που τόσα χρόνια μαστίζονται από σκληρή λιτότητα, ανεργία και φτώχεια.
Είμαι επιφυλακτική για το αποτέλεσμα, αλλά θα τοποθετηθώ με ψυχραιμία μετά από μερικούς μήνες όταν πραγματικά θα είμαστε σε θέση να κάνουμε το πρώτο απολογισμό ως προς την αποτελεσματικότητα αυτής της κυβέρνησης.
Από τους δεξιούς δεν περίμενα διαφορετική συμπεριφορά και σε τελευταία ανάλυση η ΝΔ μπορεί να έχασε τις εκλογές αλλά δεν κινδυνεύει να διαλυθεί ή να εξαφανιστεί όπως το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ.
Από το ΠΑΣΟΚ λοιπόν θα περίμενα να αφήσει τις υστερίες και την εμμονή με την ειρωνία για τους ψεκασμένους διότι όπως ίσως δεν έχουν αντιληφθεί μερικοί οι «ψεκασμένοι» τα πήγαν καλύτερα από εκείνους στις εκλογές, οπότε είναι καιρός νομίζω να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει ν΄ αλλάξουν τακτική.
Αντί λοιπόν να συνεχίζουν αμετανόητοι κάποιοι αφ´υψηλού να ειρωνεύονται ας ανασκουμπωθούν και να προσπαθήσουν να πείσουν στο μέλλον ότι αποτελούν λύση χωρίς να επιτίθενται στον κόσμο χλευάζοντας τον.
Θα στεναχωρήσω ίσως πολλούς του χώρου αλλά τις προάλλες παρακολουθώντας πολιτική εκπομπή το βράδυ βρήκα εξόχως απογοητευτικό και γελοίο το θέαμα ενός εκπροσώπου από το ΠΑΣΟΚ απέναντι σε έναν εκπρόσωπο του Κινήματος.
Ο χώρος διαλύθηκε, κρατιέται στη ζωή με μηχανική υποστήριξη και μερικοί ακόμα δεν έχουν βάλει μυαλό.
Λυπάμαι, αλλά κάποιοι πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν οτι μόνο ενωμένοι, απαλλαγμένοι από σύνδρομα είτε κυβερνητισμού είτε παλαιοτέρων μεγαλείων, απαλλαγμένοι επίσης από μηχανισμούς, στρατόπεδα, κλίκες με σαφές προοδευτικό ιδεολογικό πρόσημο και απόλυτη ανανέωση ίσως υπάρχει ελπίδα αναγέννησης της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας.
Αν κάποιοι επιλέξουν να μείνουν στα ίδια απλά θα εξαφανιστούν και μοιραία αλλά σχήματα θα τους αντικαταστήσουν, γιατί καλώς ή κακώς δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη που να μην εκπροσωπείται η σοσιαλδημοκρατία, με όλα τα προβλήματα και τις κρίσεις που περνάει τα τελευταία χρόνια.
Μια ολόκληρη γενιά νέων στελεχών που δεν υιοθετούν καμία από τις παραπάνω άρρωστες λογικές χαντακώνεται και περιθωριοποιείται επειδή μερικοί αδυνατούν να απαλλαγούν και να απαλλάξουν την παράταξη από την αλλοτρίωση συμπεριφορών, και πολιτικού λόγου.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως με υστερίες θα αποδομηθεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και των Ανεξάρτητων Ελλήνων που εύχομαι για το καλό όλων μας να μη μας οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή, αλλά να αποτελέσει την αρχή του τέλους των δεινών για την πατρίδα μας.
Το ζήτημα είναι να ξαναβρεί την περπατησιά του και το στίγμα του ο χώρος που εκπροσωπεί τη σοσιαλδημοκρατία στη χώρα.
Και, πιστέψτε με, πολιτική δεν είναι οι προσωπικές επιδιώξεις και εμμονές του καθενός.
Επαναλαμβάνω πως αν δεν μπορέσει να προβάλει μια πειστική πρόταση και να αντιληφθεί πως η συμπόρευση με τον νεοφιλελευθερισμό ήταν μια μια πράξη αυτοχειρίας τίποτε δεν θ’αλλάξει.
Οψόμεθα…
http://www.tribune.gr/

Ακόμη μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ή μια μορφωτική επανάσταση;


Η Παιδεία, είναι η αλήθεια, έχει υποστεί τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια. Άλλοτε ως θύμα της ιδεοληψίας των εκάστοτε κυβερνώντων, οι οποίοι μετονόμασαν τον βίαιο νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό σε... εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και άλλοτε πάλι ως προνομιακή «δαπάνη» προς περιστολή στον κρατικό προϋπολογισμό λόγω οικονομικής συγκυρίας, όταν η κρίση γίνονταν ευκαιρία για την απαξίωση και τη συρρίκνωση των δημόσιων εκπαιδευτικών δομών, η κυβέρνηση της Αριστεράς έφτασε πράγματι να παραλαμβάνει σήμερα καμμένη γη. Σε έναν τομέα τον οποίο, οι κατά τα άλλα νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης εταίροι μας στην Ευρώπη, τον θεωρούν επένδυση για το μέλλον...

Η Οδύσσεια της Παιδείας δεν ξεκίνησε όμως στα χρόνια της κρίσης. Σε ανύποπτο ακόμη χρόνο, η ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και των μεγάλων έργων, κατατάσσονταν προτελευταία στην Ενωμένη Ευρώπη όσον αφορούσε τις δημόσιες εκπαιδευτικές δαπάνες, με μέση ετήσια χρηματοδότηση ανά φοιτητή, μικρότερη από το ήμισυ της μέσης Ευρωπαϊκής. Όσο για την έρευνα ούτε λόγος να γίνεται. Η δημόσια χρηματοδότηση στη χώρα μας ήταν δέκα φορές μικρότερη από εκείνη της Φινλανδίας, η οποία ξεπέρασε τα δικά της οικονομικά προβλήματα επενδύοντας γενναία στην εκπαίδευση και την έρευνα.
Στη συνέχεια ήρθε η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή του νεότερου, η οποία νομιμοποίησε ιδεολογικά την πολιτική της λιτότητας στη δημόσια εκπαίδευση. Με το ιδεολόγημα της παρομοίωσης της Παιδείας με τον Πίθο των Δαναίδων, με τρύπιο δηλαδή πιθάρι, όπου οι επενδύσεις δήθεν χάνονταν γιατί δεν έπιαναν τόπο, επισφραγίστηκε το κλείσιμο της οικονομικής στρόφιγγας στη δημόσια εκπαίδευση. Προφανώς η αποδοτικότητα της Παιδείας, σε ένα πελατειακό κράτος, κρίθηκε με ανάλογα κριτήρια...
Ακολούθως ήρθε ένας άλλος πρωθυπουργός, ο Γ. Παπανδρέου ο νεότερος, σπουδασμένος κι αυτός σε Αμερικανικά σχολεία και πανεπιστήμια, όπως οι περισσότεροι μέχρι σήμερα πρωθυπουργοί, ο οποίος νομιμοποίησε την πολιτική της κατάρρευσης της δημόσιας εκπαίδευσης. Χαρακτηρίζοντας τα ελληνικά πανεπιστήμια και τους έλληνες καθηγητές ως... τρίτης κατηγορίας, έθεσε τις βάσεις για τον καταστροφικό για τον δημόσιο χαρακτήρα, τις δημοκρατικές παραδόσεις και τις ακαδημαϊκές αξίες των πανεπιστημίων νόμο, γνωστό από την εισηγήτριά του, τότε υπουργό Παιδείας. Το νόμο αυτόν υπεψήφισαν στη Βουλή, καθόλου τυχαία, όλα τα κόμματα τα οποία λίγο αργότερα, ως εκπρόσωποι των δανειστών στην Ελλάδα, θα συνεργάζονταν για την εμπέδωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της λιτότητας και των μνημονίων.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι μια από τις πρώτες συνέπειες αυτής της πολιτικής, ήταν η αναγνώριση, εν μια νυκτί, των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων όλων ανεξαιρέτως των κολεγίων που συνεργάζονταν με Ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ως ισότιμων με τα δικαιώματα που απορρέουν από τα πτυχία των αναγνωρισμένων δημοσίων ιδρυμάτων. Λίγα χρόνια αργότερα η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων από την πίσω πόρτα ολοκληρώθηκε, συμπεριλαμβάνοντας στην αναγνώριση και τα κολέγια που συνεργάζονται και με εκτός Ευρώπης χώρες... Κάθε σύνδεση της πολιτικής αποδυνάμωσης των δημοσίων ιδρυμάτων με την de facto αναγνώριση των πτυχίων των ιδιωτικών κολεγίων, προφανώς πρέπει να θεωρηθεί κακόβουλη και καταχρηστική.
Κι όλα αυτά όταν στη γειτονική μας Κύπρο, η κατ΄εφαρμογή της ίδιας Ευρωπαϊκής νομοθεσίας αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων, έγινε μόνο όταν ολοκληρώθηκε μια γενναία επένδυση στη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση. Και πάλι όμως, η σκληρή αξιολόγηση που συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα της Βουλής, του ΑΚΕΛ συμπεριλαμβανομένου, κατέληξε στην αναγνώριση μόνο των τεσσάρων εκ των 24 συνολικά υπό κρίση ιδιωτικών Κυπριακών κολεγίων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια, παρά την περί του αντιθέτου συστηματική ρητορική, τη διαρκή υποχρηματοδότηση και τις θεσμικές επιθέσεις που δέχονταν, εξακολουθούσαν να διακρίνονται στον διεθνή στίβο κατά τρόπο απολύτως δυσανάλογο σε σχέση με τις επενδύσεις, τις υποδομές και τη στελέχωσή τους σε προσωπικό.
Η χαριστική βολή για την Παιδεία, ήρθε με την ένταξή της στα μνημόνια. Η κατάρρευση των ήδη ισχνών δημόσιων προϋπολογισμών σε σημείο που να καθιστά τη λειτουργία τους προβληματική έως αδύνατη και η αποψίλωση των πανεπιστημίων από ακαδημαϊκό και διοικητικό προσωπικό, που ήταν τα κύρια επιτεύγματα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα του ολέθριου για το μέλλον της χώρας βίαιου νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού που δεν εξαίρεσε, δυστυχώς, ούτε τον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλο και ιδιαίτερα απαιτητικό έργο να επιτελέσει προκειμένου να επουλώσει τις συχνά ανίατες πληγές που επέφεραν στη δημόσια εκπαίδευση οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Και οι πρώτες δηλώσεις του νέου υπουργού Αριστείδη Μπαλτά, μόνο σαν βάλσαμο μπορούν να θεωρηθούν.
Ιδιαίτερα η κατανόηση από την πλευρά του της ανάγκης οι αλλαγές να προχωρήσουν μετά από διάλογο, σε έναν χώρο ιδιαίτερα ευαίσθητο και υψηλής κοινωνικής αξίας, ακούστηκε με μεγάλη ανακούφιση από την εκπαιδευτική κοινότητα. Η Αριστερά δεν πρέπει να αντιγράψει τις μεθόδους των προκατόχων της...
Όμως η εκπαίδευση δεν είναι αποκλειστικά και μόνο επιστημονική εξειδίκευση και επαγγελματική κατάρτιση και γι αυτό και δεν εξαντλείται στις επενδύσεις και τις υποδομές. Ο μορφωτικός ρόλος της Παιδείας, που αποσκοπεί στο άνοιγμα του νου και στο βάθεμα της ψυχής των νέων, χρειάζεται εκπαιδευτικούς με γνώσεις, αλλά και με έμπνευση και με προσήλωση στο αντικείμενο και με αγάπη για τον άνθρωπο. Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου αυτονόητο, καθώς οι εκπαιδευτικοί δυστυχώς είναι σήμερα καθημαγμένοι, ταλαιπωρημένοι και φτωχοποιημένοι, σε βαθμό που να αδυνατούν να εμπνευστούν, αλλά και να εμπνεύσουν.
Γι αυτό το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης της Αριστεράς σήμερα, πέραν και πλέον της αποκατάστασης του δημόσιου και δημοκρατικού χαρακτήρα, αλλά και των πληγών που έχει υποστεί η εκπαίδευση, είναι η επανεκκίνησή της ως πνευματικής διεργασίας με μορφωτικό αντικείμενο.

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα, δεν εξαντλείται σε μια ακόμη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Πολύ περισσότερο, επεκτείνεται σε ένα νέο πνευματικό κίνημα στην εκπαίδευση, που θα αποκτήσει τον χαρακτήρα μιας μορφωτικής επανάστασης. Εκεί θα κριθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και όχι αν αφήσει πίσω της ακόμη ένα σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων...
http://tvxs.gr/

Σε ισχύ αυστηρότερο πλαίσιο για ασφαλή προϊόντα στην ΕΕ

Νέος ευρωπαϊκός κανονισμός για την ασφάλεια των προϊόντων στην Ευρωπαϊκή Ενωση τέθηκε σε ισχύ την προηγούμενη εβδομάδα. Δίνει περισσότερες ε...