Τα τέρατα και ο καθησυχαστικός υπουργός

Οταν έσκασε η νέα ιστορία φρίκης, με το ζεύγος αστυνομικών, δηλαδή τους κακοποιητικούς γονείς πέντε παιδιών, και ένα στην κοιλιά ώστε να υπάρχει και στοκ ζωντανοσκοτωμένων, έτυχε ο Μιχάλης  Χρυσοχοϊδης, υπουργός Προστασίας του Πολίτη, να βρίσκεται στον αέρα εκπομπής μιλώντας, μεταξύ άλλων, και για το αυτοβιογραφικό του βιβλίο, στο οποίο βεβαίως αναφέρεται και στην πολιτική του δράση, καριέρα, εμπειρία. Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, υπό το σοκ της  σιχαμένης τραγωδίας έθεσε δύο ερωτήματα-απορίες. Το ένα αφορούσε την αποτελεσματικότητα των ψυχομετρικών τεστ και το δεύτερο τη θέση του στη Βουλή. Και τι απάντησε ο κ. Χρυσοχοϊδης; Οτι τα ψυχομετρικά τεστ είναι φερέγγυα, τονίζοντας μάλιστα ότι τα ίδια πράττουν και στην Αμερική. Και αναφορικά με τη Βουλή: «Γιατί διαφοροποιείτε τη Βουλή; Είναι και αυτή μια υπηρεσία». «Δηλαδή δεν είναι προνομιακή θέση;». «Οχι, όχι. Για

κανένα λόγο» κατέληξε ο υπουργός, κοιτάζοντας κατάματα οθόνη. Σε ποια θεατρική παράσταση παίζουμε; Τόσο αθώος ο τόσο έμπειρος; Κατά την έρμη μου γνώμη, το γεγονός ότι… ευτυχώς που ήταν στη Βουλή, γιατί τρέμει η ψυχή μου να ήταν υπεύθυνος σε φύλαξη μεταναστών, για παράδειγμα, ή στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας ή ή ή… Αλλά, ρε αδελφέ, η απάντηση του κ. Χρυσοχοϊδη μου μετέδωσε κλαυσίγελο. Για τη Βουλή δεν χρειάζεται δόντι, χρειάζεται χαυλιόδοντας ελέφαντα! Πάμε τώρα και στα ψυχομετρικά τεστ. Δηλώνοντας, εντίμως εξαρχής, ότι η σεξουαλική συμπεριφορά του ανθρώπου και η κάθε είδους διαστροφή είναι κάπως σαν το μαύρο κουτί του αεροπλάνου. Συνήθως θέλει δυστύχημα για να αποκαλυφθεί. Αλλά, υπουργέ μας, το να δηλώνεις τόσο καθησυχαστικός!… Ας τον ενημερώσουμε, λοιπόν, ημείς οι θνητοί. Ψυχομετρικό τεστ, υποτίθεται περνάνε κάθε πέντε χρόνια στα πολυϊατρεία Αστυνομίας της οδού Πειραιώς, απέναντι σε μια μικτή επιτροπή, αλλά συνήθως δεν τηρείται για τους περισσότερους, καθώς υπάρχει «πληθυσμός» αστυνόμων. Είναι ένα τυποποιημένο τεστ στο οποίο καλούνται να γράψουν μια έκθεση, για παράδειγμα, για ένα δύσκολο περιστατικό που αντιμετώπισαν ή ένα που τους έκανε να νιώσουν περήφανοι. Ακολούθως σκιτσάρουν κάτι που θα τους ζητηθεί, όπως έναν άνδρα και μια γυναίκα, και μετά καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήσεις περί νομοθεσίας όπλων, κάτι που το μαθαίνεις απ’ έξω. Και το όλον καταλήγει σε προσωπική συνέντευξη. Το να νιώθουμε, λοιπόν, απολύτως καλυμμένοι από τα ψυχομετρικά, μάλλον είναι αφελές. Βέβαια, ο διοικητής τού κάθε τμήματος έχει παντοδυναμία και πολλοί είναι όντως υποψιασμένοι και ευσυνείδητοι. Οι περισσότεροι όμως έχουν «θέμα». Και πώς να μην; Οταν η ποινή είναι από 10 ευρώ μέχρι τρεις μισθούς, κάτι που σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει (πέφτει βαρύ το τρεις μισθοί), όταν ο αστυνομικός που τιμωρείται μπορεί αντιστοίχως να μηνύσει τον διοικητή του για «Διατάραξη του εργασιακού του βίου», όταν η έννοια «απόλυση από το Σώμα» δεν υφίσταται (αν, ακόμα και για τραγικά, δεν τελεσιδικήσει, άρα φέξε Μάη μου), όταν η πλειονότητα των αστυνόμων υπηρετεί στην επαρχία ενώ το έγκλημα συντελείται κυρίως στην Αθήνα, και μάλιστα έχουν το αμετάθετο άπαξ και φτάσουν στον τόπο τους… Και πάνω απ’ όλα!… Αυτό κι αν είναι  ενδιαφέρον εν Ελλάδι! Στη Σχολή όσοι μπαίνουν, τόσοι βγαίνουν. Φαινόμενο! Πεποίθησή μου είναι ότι όσο πιο ενημερωμένος ο πολίτης για την αλήθεια κάθε υπηρεσίας, τόσο πιο σωστός στην πολιτική του κρίση είναι, αλλά και στις απαιτήσεις του. ΥΓ: Με την ευκαιρία (και ασχέτως με την άνωθεν τραγωδία που είναι εν εξελίξει), επειδή έχουμε ζήσει καλές στιγμές του εμβληματικού υπουργού αλλά και δράματα τύπου Ινδαρέ, δηλαδή ενός αθώου πολίτη που καλέστηκε τραυματικά να αποδείξει ότι δεν είναι τρομοκράτης, εύχομαι να μην ξαναζήσουμε τα ίδια για κανέναν άλλον. Μακάρι ούτε για τον Νίκο Ρωμανό. 

https://www.protagon.gr/apopseis/ta-terata-kai-o-kathisyxastikos-ypourgos-44343052741