Του Θανάση Νικολαΐδη
ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ πλακωμένοι απ’ την Τρόικα. Δεν είδαμε
«προειδοποιητικούς» εφιάλτες, δεν ξενυχτήσαμε από
έγνοιες για τα κοινά. Το τομαράκι του έκαστος
ζαρωμένο μέσα στα ηχηρά περί σοσιαλισμού, αγώνας
για το σινάφι, και το μάτι πέρα δώθε μη μας φάει ο
αντίπαλος με την «ιδεολογία» και τους δικούς του στα
πόστα.
ΔΕΝ νοιάστηκε για τα κοινά η κορυφή, δεν νοιάστηκε και η βάση. Λες κι
ήταν ξένο το καράβι (προς τα βράχια) κι ας αρμενίζαμε με ξένα καύσιμα.
ΗΡΘΑΝ μέρες κρίσης και «λογοδοσίας», ώρες πανικού και πήραμε
φωτιά. Για τα λογικά και τα παράλογα των πιστωτών μας. Για τα τρελά
τους, με το ψυχρό τους βλέμμα πάνω μας. «Κλείστε την ΕΒΟ, ΕΑΣ και ΛΑΡΚΟ, απολύστε χωρίς αποζημίωση, αλλιώς δεν παίρνετε λεφτά». Και
γίνεται εθνικό ένα θέμα μερικών εκατοντάδων εργαζομένων, μοιραζόμαστε την αγωνία τους και, βέβαια, προτείνουμε να τους «αναλάβουμε» οι υπόλοιποι. Ο Προϋπολογισμός με τα δαπανηρά και τα