Δεν έχει κανένα νόημα. Μα κανένα απολύτως. Ποιο; Αυτό που λέει το τίτλος του άρθρου: το να κρίνουμε τους πολιτικούς. Τι βγαίνει αν τάσσομαι με τις αποφάσεις, τα ρίσκα, τις απόπειρες και τα οράματα του καθενός, αν δεν πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Νοιώθω ότι μέσα από διαδικασίες κριτικής των άλλων - γενικώς – και κριτικής των πολιτικών - ειδικώς- πετάω το χρόνο μου στα σκουπίδια. Η ζωή είναι η καθημερινότητα και αυτή αλλάζει με απλά πράγματα.Τουτέστιν: στρώνω τον ποπό μου και πλακώνομαι στην δουλειά, που σημαίνει πρωτοβουλίες, προσωπικές πρωτοβουλίες που αφορούν από τον ευπρεπισμό της γειτονιάς μου, το πεζοδρόμιο του σπιτιού μου – Δήμαρχε έχεις ξεχάσει και εσύ και ο προκαθήμενός σου, να μας βάλεις φως στο δρόμο του σπιτιού μου- δεν είναι prive περιοχή, απλώς μια μικρή κάθετος! Λάμπες της ΔΕΗ το αυτονόητο δηλαδή. Χώρια τα χόρτα και τα καλάμια… καλαμόδασος έχω στην βεράντα μου έχω αστεία. Ως απόγονος του Νταβέλη, όμως- που λέει και μια ψυχή- άρπαξα ένα σκεπάρνι και σ’ ένα 20λεπτο τα καθάρισα. Παρένθεση αυτό, πάμε παρακάτω.
Ευπρεπισμό στην προσωπική μου συμπεριφορά στους άλλους. Πώς ενεργώ στο δρόμο, όταν βιάζομαι για ένα ραντεβού, έχω εκνευρισμό, ή κάτι πάει στραβά; Ποιος την πληρώνει και αν; Αν την πληρώνει αυτός που δεν φταίει, έχω θέμα χοντρό με τον εαυτό μου. Άρα, επαναπροσδιορισμός του εγώ μου, της ύπαρξής μου μέσα από την διάλεκτο της αλήθειας.
Ό,τι δεν μου αρέσει το αλλάζω με προσωπική δουλειά και όχι περιμένοντας τους πολιτικούς. Ο πατέρας μου έλεγε: «όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στ’αλάτι». Εμείς τους ψηφίσαμε, όχι οι άλλοι. Τέλος, στα παράπονα. Ας ανασηκώσω τα μανίκια, ας βάλω και το μυαλό μου να δουλέψει – για το δικό μου είναι αδόκιμη οδός διότι στην σκέψη φουντώνουν εστίες και σκάνε μύτη όλως τυχαίως οι πυροσβεστήρες. Πρωτοβουλίες θέλει αυτός ο τόπος, προσωπική και συλλογική
Ευπρεπισμό στην προσωπική μου συμπεριφορά στους άλλους. Πώς ενεργώ στο δρόμο, όταν βιάζομαι για ένα ραντεβού, έχω εκνευρισμό, ή κάτι πάει στραβά; Ποιος την πληρώνει και αν; Αν την πληρώνει αυτός που δεν φταίει, έχω θέμα χοντρό με τον εαυτό μου. Άρα, επαναπροσδιορισμός του εγώ μου, της ύπαρξής μου μέσα από την διάλεκτο της αλήθειας.
Ό,τι δεν μου αρέσει το αλλάζω με προσωπική δουλειά και όχι περιμένοντας τους πολιτικούς. Ο πατέρας μου έλεγε: «όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στ’αλάτι». Εμείς τους ψηφίσαμε, όχι οι άλλοι. Τέλος, στα παράπονα. Ας ανασηκώσω τα μανίκια, ας βάλω και το μυαλό μου να δουλέψει – για το δικό μου είναι αδόκιμη οδός διότι στην σκέψη φουντώνουν εστίες και σκάνε μύτη όλως τυχαίως οι πυροσβεστήρες. Πρωτοβουλίες θέλει αυτός ο τόπος, προσωπική και συλλογική
.jpg)
.webp)
