Φίλες και φίλοι,
Χαίρομαι πραγματικά που ξεκινάμε από εδώ, από τη Δυτική Αθήνα, από το Περιστέρι, την τελευταία εβδομάδα αυτής της προεκλογικής εκστρατείας.
Φτάνουμε στο τέλος. Σε λιγότερες από έξι μέρες ο ελληνικός λαός θα καθορίσει τις εξελίξεις. Εκφράζει ο λαός μας τη βούλησή του μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Σπανίως συμβαίνει αυτό. Το εκλογικό σώμα θα εκφραστεί μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια.
Λένε κάποιοι, το λέει και ο κ. Τσίπρας, ότι και τη Δευτέρα η κυβέρνηση θα είναι ίδια. Εννοούν ότι οι εκλογές της Κυριακής είναι «δεύτερης κατηγορίας». Είναι, όπως είπε ο κ. Τσίπρας, μια «μεγάλη δημοσκόπηση». Δεν είναι εθνικές βουλευτικές εκλογές που καθορίζουν το ποιος θα
κυβερνήσει τον τόπο.
Ξέρουν όμως την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι την Κυριακή διαμορφώνεται ο εθνικός εκλογικός χάρτης. Εκδηλώνεται η δυναμική και των βουλευτικών εκλογών που θα διεξαχθούν το αργότερο σε τέσσερις μήνες. Μπορεί να διεξαχθούν πολύ νωρίτερα.
Άλλωστε την Κυριακή στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης συμβαίνει κάτι καταλυτικό. Οι δήμοι και οι περιφέρειες της χώρας αποκτούν νέα διοίκησή τους. Θα δούμε μάλιστα πως θα λειτουργήσει το σύστημα της απλής αναλογικής στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Την Κυριακή με τις ευρωεκλογές κρίνεται αν η Ελλάδα θα μετάσχει ουσιαστικά στους νέους πανευρωπαϊκούς συσχετισμούς ή αν θα μείνει και πολιτικά στο περιθώριο των ευρωπαϊκών διεργασιών που ξεκινούν και μας αφορούν άμεσα. Όχι μόνο σε σχέση με τη συνέχεια του μνημονίου αλλά σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει οριστικά πίσω από τις εξελίξεις, σε μια δεύτερη ταχύτητα.
Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες θα εκφρασθούν την Κυριακή μετά από τεσσεράμιση χρόνια εθνικής υποχώρησης σε όλα τα μέτωπα.
Αγωνιζόμαστε τώρα να επιστρέψει, αν επιστρέψει, η χώρα το 2022 εκεί που βρισκόταν το 2014. Αυτό σημαίνει πολλά για το χρόνο που πέρασε από το 2015 έως σήμερα.
Από τα εννιά δύσκολα χρόνια που άρχισαν το 2009, με βάση τα δεδομένα που μας παρέδωσε η κυβέρνηση Καραμανλή το φθινόπωρο του 2009, όταν δηλαδή ξέσπασαν οι συνέπειες της κρίσης- γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση, ενώ η κρίση είχε επωαστεί πολύ καιρό πριν, ιδίως την περίοδο 2004-2009 και έφερε το μνημόνιο. Από τα εννέα αυτά δύσκολα και βαριά χρόνια, τα περισσότερα από τα μισά, υπολογίστε τα, είναι τα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Και εξακολουθώ να τη χαρακτηρίζω κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και μετά την απόσυρση του κ Καμμένου, η κυβερνητική πλειοψηφία εξακολουθεί να βασίζεται σε βουλευτές των ΑΝΕΛ ή σε πρόσωπα ακόμη πιο σκληρά δεξιά, ακροδεξιά, από ό,τι οι βουλευτές των ΑΝΕΛ.
Αυτά τα τεσσεράμιση χρόνια είναι η περίοδος της δευτερογενούς κρίσης, της κρίσης μετά την κρίση, της κρίσης μέσα στην κρίση. Και αυτή τη δευτερογενή κρίση η Πατρίδα θα μπορούσε να την είχε αποφύγει. Αντί όμως το 2015 να βγούμε από την κρίση, μπήκαμε βαθειά μέσα στο τρίτο μνημόνιο το οποίο συνεχίζεται ουσιαστικά όχι μόνο μέχρι το 2022 με βάση τους δημοσιονομικούς καταναγκασμούς που έχει αναλάβει η κυβέρνηση Τσίπρα για υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα. Συνεχίζεται δυστυχώς για πολλές δεκαετίες μέχρι την οριστική εξόφληση των δανείων. Άρα να το πρώτο αντικείμενο μιας νέας προσέγγισης των πραγμάτων που πρέπει να γίνει όταν αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων. Αυτό είναι το βαρύ τίμημα της εθνικής ανευθυνότητας. Η βλάβη που έχει προκληθεί στην εθνική οικονομία είναι βαθιά, είναι μακρά και πρέπει να κάνουμε τεράστια προσπάθεια για να αποκαταστήσουμε τα πράγματα.
Ας θυμηθούμε ότι από τα εύκολα λόγια για «σκίσιμο των μνημονίων» και για «μονομερή διαγραφή του χρέους», μόλις αναλάβει μια άλλη αντιμνημονιακή κυβέρνηση, φτάσαμε στις πιο βάρβαρες και αντιαναπτυξιακές και αντιλαϊκές πολιτικές λιτότητας. Φτάσαμε στη διαστροφική σύλληψη του υπερπλεονάσματος. Της υπερφορολόγησης. Της υπερεπιβάρυνσης με ασφαλιστικές εισφορές. Το αποτέλεσμα ήταν η παράταση της ύφεσης. Η απώλεια της δυνατότητας που είχαμε να περάσουμε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ήδη από το 2015. Και αυτά χάνονται ανεπιστρεπτί. Μας ακολουθούν ως βάρος δεκαετίες μετά. Τώρα, αυτό που έχουμε καταφέρει, αυτό που έχει καταφέρει δηλαδή η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, είναι μια μικρή ελάχιστη αναιμική ανάπτυξη. Αν το πιεσμένο ελατήριο της οικονομίας μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, δίνει αυτούς του ρυθμούς ανάπτυξης που καταγράφονται τώρα, ζήτω που καήκαμε. Είναι η στασιμοχρεοκοπία για την οποία μιλάω εδώ και χρόνια. Και η οποία μπορεί να μας κυνηγάει για δεκαετίες ολόκληρες, και για λόγους δημογραφικούς για να είμαστε δίκαιοι. Γιατί η δημογραφική πρόβλεψη για τη χώρα, η μείωση του πληθυσμού και η γήρανση του πληθυσμού είναι ένας καθοριστικός παράγοντας που μας καθηλώνει σε αυτή την αναιμική ανάπτυξη. Και βεβαίως η έλλειψη χρηματοδότησης. Χωρίς λεφτά, χωρίς ρευστότητα δεν μπορείς να έχεις επενδύσεις, δεν μπορείς να έχεις ανάπτυξη.
Φίλες και φίλοι,
Μιλώντας εδώ στο Περιστέρι, δεν ξεχνώ καθόλου τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, γενικότερα τις περικοπές στα εισοδήματα, που έγιναν από το 2010 μέχρι το 2012.
Είναι όμως άλλο να κόβονται μισθοί και συντάξεις όταν αυτό είναι απολύτως αναγκαίο, όταν δεν υπάρχει καμία άλλη λύση, επειδή η χώρα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, στα πρόθυρα της ασύντακτης χρεοκοπίας και του Grexit, με πρωτογενές έλλειμμα 10,5% του ΑΕΠ: 26 δισ. ευρώ ήταν το πρωτογενές έλλειμμα του 2009. Η ίδια η χρήση του έτους του 2009 χρειαζόταν επιπλέον δανεισμό, 26 δισ.- για να λειτουργήσει στοιχειωδώς το κράτος, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, η δημόσια υπηρεσία, η πρόνοια, ανεξαρτήτως του δημοσίου χρέους.
Και άλλο να κόβεις το ΕΚΑΣ, να επιβάλεις εισφορά υγείας στους συνταξιούχους, να ψηφίζεις το νόμο Κατρούγκαλου και να αφαιρείς συνολικά 7,5 δισ. ευρώ από τους συνταξιούχους, μετά το 2015. Δηλαδή μετά τη νίκη της αντιμνημονιακής δημαγωγίας. Με τη χώρα να έχει πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα ήδη από το τέλος του 2013.
Είναι ντροπή για την κυβέρνηση να παίζει τώρα, προεκλογικά, με τόσο παλαιοκομματικό, πελατειακό τρόπο, προσβλητικό για τους Έλληνες πολίτες για την κοινωνία, για τους συνταξιούχους, με την ανάγκη που έχουν όλα τα νοικοκυριά, όλοι οι άνθρωποι, για ενίσχυση του εισοδήματός τους, είναι κάτι που το χρειάζονται και που το δικαιούνται. Αλλά δεν μπορείς να μιλάς για 13η σύνταξη, δίνοντας ένα προεκλογικό επίδομα, που είναι ως δαπάνη του δημοσίου λιγότερο από το 1/10 αυτού που η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα έκοψε από τις συντάξεις τα χρόνια αυτά.
Αλλά ο κάθε συνταξιούχος, που έχει παιδιά, που έχει εγγόνια, που ξέρει πώς διαμορφώνεται ο οικογενειακός προϋπολογισμός, που ξέρει σε τι συμβάλει η σύνταξή του, έχει πολύ περισσότερα δεδομένα υπόψη του. Ξέρει ότι τα τεσσεράμιση αυτά χρόνια υπονομεύθηκε δυστυχώς η αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Και αυτό δεν είναι κάτι αόριστο. Δεν κάνουμε υψηλά οικονομικά. Είναι κάτι πρακτικό και συγκεκριμένο. Υπονομεύτηκε η δυνατότητα της οικονομίας να δημιουργεί καλά αμοιβόμενες και σταθερές θέσεις εργασίας. Ο συνταξιούχος προτιμά να έχει έναν γιο ή έναν εγγονό που βρίσκει δουλειά, που έχει εισόδημα, ατομικό δικό του, που συνεισφέρει, και όχι να πάρει ένα απλό επίδομα άπαξ το οποίο βεβαίως θα ενισχύσει και τα νεώτερα μέλη της οικογένειας και τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Όλα χρειάζονται, αλλά αν δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις την ασφάλεια και την προοπτική που απαιτείται.
Αλλά και κανά δυό αριθμοί έχουν την αξία τους για να έχουμε συνείδηση του πλαισίου μέσα στο οποίο κινούμαστε. Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Εργασίας, τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά 6%, ενώ διογκώθηκε η μερική απασχόληση. Η γενιά των 500 ευρώ είναι κι αυτή τώρα ένα άπιαστο όνειρο! Τώρα μιλάμε για τη γενιά των 320 ευρω!
Δυστυχώς οι τελευταίοι μήνες αυτής της κυβέρνησης θα είναι εξίσου βλαπτικοί για την οικονομία με το τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Που δεν είναι ένα εξάμηνο Βαρουφάκη. Είναι ένα εξάμηνο Τσίπρα- πρωτίστως –, Βαρουφάκη και όλων των άλλων που τώρα εμφανίζονται ως πιστοί οπαδοί της Ευρώπης και της σύνεσης και του πολιτικού ρεαλισμού και μας κάνουν μαθήματα στη Βουλή για το πως αυτοί είναι οι πιο αποτελεσματικοί διεκπεραιωτές της πολιτικής των ισχυρών Ευρωπαίων ή και υπερατλαντικών εταίρων! Τώρα στον βωμό της προεκλογικής αγωνίας του ΣΥΡΙΖΑ θυσιάζονται τα πάντα. Η χώρα κινδυνεύει να μείνει δημοσιονομικά και χρηματοοικονομικά ξεκρέμαστη.
Η κατάσταση στην πραγματική οικονομία είναι ακόμη πιο προβληματική. Ας ελπίσουμε ότι τα απαράμιλλα φυσικά προσόντα και η πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας θα κρατήσουν φέτος τα έσοδα από τον τουρισμό στα επίπεδα που πρέπει για να καταγραφεί μια έστω μικρή ανάπτυξη. Γιατί αν εμφανιστεί οποιοδήποτε πρόβλημα στην τουριστική αγορά για οποιονδήποτε λόγο, γιατί για παράδειγμα θα επανέλθουν γειτονικές χώρες δυναμικά στην αγορά αυτή, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα για τα ελληνικά στοιχεία. Για την ανάπτυξη. Και φυσικά για το πρωτογενές πλεόνασμα. Και για τη δυνατότητα να διατηρηθούν και να επαναληφθούν παροχές που με ευκολία υπόσχονται. Τις οποίες εμείς θέλουμε να τις καθιστούμε κάθε φορά βιώσιμες και να τις συνδέουμε με αυτό που μόνο δίνει προοπτική που είναι βέβαια ένας ικανοποιητικός ρυθμός ανάπτυξης. Ο συνταξιούχος, ο μισθωτός, ο επαγγελματίας μόνο μέσα από την ανάπτυξη μπορεί να βρει προοπτική και ασφάλεια.
Αλλά χωρίς επενδύσεις, χωρίς αποταμίευση, χωρίς νέες καταθέσεις, χωρίς τράπεζες που χρηματοδοτούν την μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα δεν βγαίνει η χώρα από τον εγκλωβισμό που προκάλεσε η πολιτική του υπερπλεονάσματος. Η μόνη κυβέρνηση που ενθουσιάστηκε με το υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα και είπε θα σας φέρω και άλλο, μπορώ να το πετύχω αυτό, μπορώ να πετύχω τεράστια πρωτοφανή πλεονάσματα λιώνοντας την οικονομία, είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ήρθε στην εξουσία ως αντιμνημονιακή και έκανε καριέρα ως ultra μνημονιακή. Και τώρα δηλώνει ιδιαίτερα υπερήφανη για αυτό.
Είναι μια κυβέρνηση που μιλάει «υπέρ των πολλών και εναντίον των ελίτ», αλλά στην πράξη είναι «υπέρ των πολύ λίγων». Κάνει το ντελίβερι των νομοθετικών ρυθμίσεων που εξυπηρετούν τα πιο ισχυρά οικονομικά συμφέροντα της χώρας. Με τα οποία όχι μόνο συναλλάσσεται, αλλά όπως είδαμε μοιράζεται και τις ίδιες ανέσεις.
Μια κυβέρνηση που χτύπησε επίμονα και στοχευμένα τη μεσαία τάξη. Που θέλησε συνειδητά να τη φτωχοποιήσει. Να της πνίξει το όνειρο. Να τη συμπιέσει φορολογικά και ασφαλιστικά ώστε το δίλημμα της να είναι ή η παραοικονομία ή η φτώχεια.
Χωρίς μεσαία τάξη δεν υπάρχει όμως ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόοδος, ούτε ισχυρή κοινωνία ενεργών πολιτών που συμμετέχει πολιτικά, ούτε ανθεκτική δημοκρατία.
Χωρίς μεσαία τάξη υπάρχει και πρόβλημα ανάπτυξης και πρόβλημα δημοκρατίας.
Ο μισθωτός που διεκδικεί σταθερή και καλά αμοιβόμενη εργασία,
ο συνταξιούχος που διεκδικεί αξιοπρέπεια και ασφάλεια,
ο επαγγελματίας που αγωνίζεται να σταθεί όρθιος,
ο επιστήμονας που διαθέτει το κεφάλαιο της γνώσης του,
ο νέος που θέλει να μείνει στη πατρίδα του και να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης,
ο αγρότης που ενδιαφέρεται για την ποιότητα και την αξία του προϊόντος του στη διεθνή αγορά,
είναι όλοι αυτοί αναπόσπαστα μέλη αυτής της μεσαίας τάξης.
Αυτή η μεσαία τάξη μπορεί να δώσει δουλειά στον άνεργο. Μπορεί να στηρίξει την αύξηση του ΑΕΠ και ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Μπορεί να κινήσει την οικονομία και να διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή.
Πρώτη και βασική προϋπόθεση προκειμένου να εφαρμοστεί ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, - και το ΚΙΝΑΛ είναι το μόνο κόμμα που προτείνει ένα ολοκληρωμένο, προοδευτικό, εφαρμόσιμο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που δίνει νέα πνοή στην οικονομία, αλλά και στην κοινωνία- είναι η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών.
Την Κυριακή έχει μεγάλη σημασία να υπάρξει ισχυρή προοδευτική τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού γιατί αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως μεγάλο αναπτυξιακό πλεονέκτημα.
Μπορεί να καταστήσει σύγχρονες, αποτελεσματικές και βιώσιμες τις δομές του κοινωνικού κράτους που υφίστανται τις αρνητικές επιπτώσεις της δημοσιονομικής και δημογραφικής κρίσης.
Το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, η «βοήθεια στο σπίτι», η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας είναι τρία παραδείγματα τομέων που μπορεί να λειτουργήσουν αποτελεσματικά σε τοπικό επίπεδο.
Εμείς, το Κίνημα Αλλαγής, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή που είναι ο κορμός του Κινήματος Αλλαγής, είμαστε ταυτισμένοι με το κοινωνικό κράτος. Ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλο την σημασία αυτών των παρεμβάσεων. Ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά και δεν θα ξεχάσει ποτέ το κοινωνικό κεκτημένο του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά έχουμε βεβαίως τις ευρωεκλογές. Στο νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών με τον Φρανς Τίμερμανς - με τον οποίο ήμασταν μεγάλο διάστημα μαζί υπουργοί Εξωτερικών, αυτός της Ολλανδίας κι εγώ της Ελλάδας,- η ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στην οποία ανήκει το Κίνημα Αλλαγής και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έχουμε πια μπερδευτεί τελείως στη χώρα αυτή, μπορεί και πρέπει να καθορίσει τις εξελίξεις, τις συνεργασίες, τη διαμόρφωση των πλειοψηφιών.
Ξέρουμε ότι οι ευρωεκλογές δεν επηρεάζουν τη σύνθεση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Συνόδου Κορυφής, δεν επηρεάζουν τη σύνθεσή του Συμβουλίου των υπουργών, ούτε του Eurogroup. Γιατί σε όλα αυτά εκπροσωπούνται τα κράτη μέλη, οι κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί. Οι εθνικές κυβερνήσεις ιδίως των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, ιδίως της Γερμανίας, λιγότερο της Γαλλίας, εξακολουθούν να παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα. Οι ευρωεκλογές επηρεάζουν όμως τη κατανομή πολλών κρίσιμων ευρωπαϊκών αξιωμάτων και κυρίως την ανάδειξη του Προέδρου της Επιτροπής.
Ας θυμηθούμε κάτι. Ο κ. Τσίπρας ήταν το 2014 ο υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκ μέρους του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αντίπαλος του κ Γιούνκερ! Τώρα αυτοί που μετέχουν στο κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν θέλουν να τον ξέρουν, καθόλου, θεωρούν ότι τους έχει προσβάλει και ταπεινώσει. Και αυτός προτιμά να ξεχαστεί τελείως ο ρόλος του το 2014.Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην πραγματικότητα εκτός ευρωπαϊκών συσχετισμών γιατί τα φτηνά κόλπα της διπλής γλώσσας στα οποία επιδίδεται στην Ελλάδα, δεν έχουν πέραση στις Βρυξέλλες.
Δεν υπάρχει όμως μόνο η οικονομία, φίλες και φίλοι.
Ζήσαμε τα χρόνια αυτά την έκπτωση των θεσμών. Τον ευτελισμό της Βουλής. Τη συνεχή προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης. Ζήσαμε την απροκάλυπτη συνεργασία της κυβέρνησης με το βαθύ κράτος, την Ακροδεξιά και μια ισχυρή πτέρυγα της συντηρητικής παράταξης, της ελληνικής δεξιάς.
Βιώσαμε την πλήρη κατάρρευση του κράτους. Την αδυναμία του να προσφέρει ασφάλεια. Την αδυναμία του να προστατεύσει τους πολίτες απέναντι στην εγκληματικότητα, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες. Βλέπουμε την κρατική εξουσία αμήχανη, ακόμη και ανεκτική απέναντι στους οπαδούς της βίας. Είδαμε όλα αυτά τα χρόνια την πλήρη αδυναμία διαχείρισης του μεταναστευτικού και προσφυγικού ζητήματος.
Το Κίνημα Αλλαγής, και χαιρετίζω εδώ την παρουσία των βουλευτών μας, είναι στη Βουλή ο ισχυρός βραχίωνας της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Εμείς δίνουμε τον τόνο της αντιπολίτευσης. Και για αυτό είμαστε ο προνομιακός στόχος των λυσσωδών επιθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και των συνεταίρων του, εμφανών και αφανών. Έσπασαν τα μούτρα τους. Τώρα προτιμούν να ξεχάσουν τελείως την υπόθεση Νοβάρτις. Την μεγαλύτερη και πιο πρόχειρη σκευωρία των τελευταίων σαράντα πέντε ετών. Όμως η αλλοίωση του πολιτεύματος που επιχειρήθηκε είναι πράξη θεσμικά ασυγχώρητη.
Το Κίνημα Αλλαγής με τους βουλευτές του έδωσε και δίνει τη μάχη για τη Δικαιοσύνη και το Σύνταγμα της χώρας. Αλλά και τη μάχη για την Παιδεία, τον Πολιτισμό, την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τις προνοιακές πολιτικές, την προστασία της πρώτης κατοικίας, την αγροτική πολιτική, τις υποδομές. Δείτε το Κανάλι της Βουλής, δείτε τα πρακτικά της Βουλής, για να δείτε ποιος έχει την πραγματική πολιτική πρωτοβουλία στον χώρο της αντιπολίτευσης και ποιος δίνει τη μάχη σώμα με σώμα μέσα στο Κοινοβούλιο.
Είδαμε τα τεσσεράμιση αυτά χρόνια να χρησιμοποιείται η εξωτερική πολιτική με κριτήρια μικροκομματικά, ενώ θα μπορούσαν να επιτευχθούν μεγάλες συναίνεσεις και το Κίνημα Αλλαγής υπέβαλε προτάσεις και ανέλαβε πρωτοβουλίες που διευκόλυναν τη συγκρότηση συναινέσεων εθνικού χαρακτήρα. Αλλά βασικός στόχος της κυβέρνησης ήταν η δημιουργία εσωτερικών προβλημάτων στα κόμματα της αντιπολίτευσης και τη δημιουργία των διαβόητων «γεφυρών». «Γέφυρες» από τι υλικό, μήπως γέφυρες σαν τα πέτρινα γεφύρια της Ηπείρου; Όχι, μικρές γέφυρες φτιαγμένες από τους σκυμμένους ώμους εκείνων των ελαχίστων που ταπεινώθηκαν αξιακά και πολιτικά για να βρουν τριτεύοντα ρόλο στο περίγυρο του απερχόμενου συστήματος ΣΥΡΙΖΑ.
Το Κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η κατάσταση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι συνθήκη των Πρεσπών. Η συνθήκη των Πρεσπών αναφέρεται σε ζητήματα ταυτοτικά, ιστορικά, ζητήματα συλλογικής μνήμης και αυτοπροσδιορισμού πολύ κρίσιμα. Ζητήματα που έχουν τη σημασία τους, αλλά το Κυπριακό και η κατάσταση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι ζήτημα στρατηγικών συσχετισμών. Είναι ζήτημα εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας. Είναι ζήτημα εδαφικής ακεραιότητας. Αυτά τα ζητήματα δεν προσφέρονται για εσωτερική χρήση ή μικροκομματική διαχείριση. Η ιστορία στα θέματα αυτά είναι βαρειά και σκληρή. Η εθνική στρατηγική δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κινήσεις επικοινωνιακού αντιπερισπασμού και μάλιστα προεκλογικές.
Επαναλαμβάνω και από εδώ, από το Περιστέρι, από τη Δυτική Αθήνα, ότι τυχόν μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και όχι στο Αιγαίο, θα σήμαινε εξ αντιδιαστολής την αποδοχή της τουρκικής επιχειρηματολογίας περί «ειδικών περιστάσεων» στο Αιγαίο. Όποιος έχει ακόμη στα αυτιά του τον αντίλαλο της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή, δεν μπορεί να το δεχθεί ποτέ αυτό.
Τυχόν μερική επέκταση και σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές προς το Αιγαίο που αντιστοιχούν όμως στην ηπειρωτική χώρα και όχι στα νησιά, θα εκλαμβάνονταν από την άλλη πλευρά ως αποδοχή της θεωρίας της μειωμένης επήρειας των νησιών ως προς την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Άρα, ούτε αυτού του είδους τα αδιανόητα τερτίπια μπορούν να περάσουν.
Δεν συγχωρούνται επιπολαιότητες και ιστορικά λάθη στην προστασία της εθνικής κυριαρχίας και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το μόνο σταθερό υπόβαθρο είναι η γνώση και η αίσθηση της Ιστορίας. Γιαυτό τιμήσαμε χθες και στη Βουλή, και με τις πρωτοβουλίες που πήρε η Φώφη Γεννηματά για τη σύσταση ειδικής διακομματικής επιτροπής, τη γενοκτονία των Ποντίων, όπως έχει καθιερωθεί νομοθετικά με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Φίλες και φίλοι,
Το Κίνημα Αλλαγής προβάλλει στις ευρωπαϊκές εκλογές την πιο ολοκληρωμένη και υπεύθυνη πρόταση. Τη μόνη εφικτή προοδευτική πρόταση που μπορεί να στηριχθεί από τους νέους συσχετισμούς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και να έχει ουσιαστική επιρροή στη φυσιογνωμία της νέας Επιτροπής.
Προβάλλει τη μόνη εφικτή προοδευτική πρόταση που προστατεύει την ευρωπαϊκή δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες απέναντι στις απειλές του εθνικολαϊκισμού, της Ακροδεξιάς, του ανεύθυνου αντισυστημικού λόγου που διεκδικεί μια πολύ μεγάλη παρουσία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σχεδόν το 30%!
Το Κίνημα Αλλαγής προβάλλει τη μόνη εφικτή προοδευτική πρόταση που έχει ως άξονα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας και ταυτοχρόνως την αναστήλωση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
Το Κίνημα Αλλαγής παρατάσσει στις ευρωπαϊκές εκλογές το πιο πλούσιο σε ανθρώπους με ευρωπαϊκή εμπειρία και ικανότητες ψηφοδέλτιο σε συνέχεια της Ελιάς του 2014 που άφησε δυνατό αποτύπωμα.
Το Κίνημα Αλλαγής είναι φανερό ότι έχει προνομιακές σχέσεις με το χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, στηρίζει τις πιο ολοκληρωμένες δημοτικές και περιφερειακές προτάσεις, με απόλυτο σεβασμό στην αυτονομία των τοπικών κοινωνιών.
Φίλες και φίλοι,
Στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις την προσπάθεια της Φώφης Γεννηματά και των στελεχών μας που δίνουν ως υποψήφιοι τη μάχη των ευρωπαϊκών, περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.
Έρχεται αμέσως μετά η μεγάλη μάχη των εθνικών εκλογών. Το Κίνημα Αλλαγής εκπέμπει μήνυμα καθαρό και δυνατό. Μήνυμα αλλαγής. Μήνυμα πολιτικής σταθερότητας. Μήνυμα εθνικής ανασυγκρότησης.
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί να είναι συντριπτική. Πρέπει να είναι στρατηγική. Ένας ΣΥΡΙΖΑ χωρίς μηχανισμούς εξουσίας θα πλησιάσει μετεκλογικά στα πραγματικά του μεγέθη. Η άλλη όψη της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η νίκη της ΝΔ, είναι η στρατηγική νίκη του Κινήματος Αλλαγής. Η ανάδειξή του σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων, της πορείας της χώρας.
Η τρίτη εντολή στο Κίνημα Αλλαγής σημαίνει δυο πράγματα. Σημαίνει, πρώτον, ήττα της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι υπόθεση τιμής για όλους τους δημοκράτες πολίτες. Σημαίνει, δεύτερον, ότι το μέλλον του τόπου δεν μπορεί να το διασφαλίσει μια αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση αιχμάλωτη εξορισμού των αντιφάσεων του ίδιου της του εαυτού.
Φίλες και φίλοι,
Οι εκλογές της Κυριακής μπορούν να διαμορφώσουν το υπόβαθρο αυτού του αποφασιστικού ρόλου της Δημοκρατικής Παράταξης. Της Παράταξης που από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου, αδιάκοπα, ταυτίζεται πάντα με τους μεγάλους στόχους του Έθνους.
Καμία άλλη παράταξη δεν έχει αυτό το προνόμιο. Δεν έχει αυτό το ιστορικό βάρος. Αυτή την ιστορική ευθύνη.
Εμπρός λοιπόν, πάμε για την ανατροπή. Για την ολική επαναφορά της δημοκρατικής παράταξης. Για την αλλαγή των συσχετισμών. Για την ανασυγκρότηση της πατρίδας.
Δώστε τη μάχη αυτής της εβδομάδας. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε ψήφος έχουν σημασία.
Γεια σας και με τη νίκη. Ανανεωμένοι, δυνατοί, στην εμπροσθοφυλακή των μεγάλων, εθνικών και κοινωνικών αγώνων. -
.webp)
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου