Του Θανάση Νικολαΐδη
ΑΓΑΠΑΜΕ τους αγρότες, αλλά πιο πολύ αγαπούσαμε
τον παλιό (και μη επιχειρηματία) αγρότη, που
καλλιεργούσε τη γη ακουμπώντας τα χέρια του πάνω
της. Ύστερα πλάκωσαν τα μηχανήματα. Κι έγινε
«καρούλι» ο βαρύς μεταλλικός σωλήνας για πότισμα
στο βάλτο.
Η αγρότισσα που ξύπναγε χαράματα για τα καπνά
φορώντας…κουνουπιέρα μεταμορφώθηκε σε σύζυγο επιχειρηματία, με
αλλοδαπούς στη δούλεψή του. Έπιανε σειρά στα «Μποντιλάιν» και για
μανικιούρ, φόραγε (γιατί όχι;) και μοντελάκια. Το δικαιούτο, μιας και τα
παραπάνω δεν είναι αποκλειστικότητα των κυριών του Κολωνακίου,
που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους.
ΑΦΗΝΟΥΜΕ τον αγρότη και τις φάσεις της εξέλιξής του. Πάμε στον εκπρόσωπό του. Το πληροφορήθηκε ξαφνικά πως υπάρχει
συνδικαλισμός και πήρε φωτιά. Δειλά, στην αρχή, κι ύστερα ξεθάρρεψε. Είδε πως για τον αγροτοσυνδικαλιμό δεν απαιτούνται ειδικά προσόντα και υψηλή μόρφωση. Μια-δυο, λοιπόν, και