Υπάρχει μια διάσταση της χρήσης του «ήθους της Αριστεράς», που αναδεικνύεται στην εκφορά ενός κάποιου αριστερού λόγου, η οποία καθίσταται επιθετικά πολιτική, καθώς η χρήση του «ήθους» όχι μόνο θεσπίζει μια πολιτική κατηγορία που αποπειράται να εννοιολογήσει την αριστερή διακυβέρνηση με τρόπο συγκεκριμένο κι αποκλειστικό, αλλά και να κατηγοριοποιήσει τους ομιλούντες σε λιγότερο ή περισσότερο νόμιμους και τις θέσεις τους σε λιγότερο ή περισσότερο θεμιτές, να απονείμει, τρόπον τινά, δικαιώματα λόγου. Πίσω από τις εκκλήσεις για «ήθος» στην αντιπαράθεση θα πρέπει να δούμε τη συγκρότηση ενός χώρου όπου γίνεται απόπειρα να αποκλειστεί δια της προσχηματικής αισθητικής η ίδια η σκληρότητα της κριτικής.
Όλοι έχουμε ακούσει την φράση «το ήθος της Αριστεράς» να χρησιμοποιείται με εξαντλητική συχνότητα στον δημόσιο λόγο – τόσο με αυτοπροσδιοριστική λειτουργία όσο και ως έγκληση ή ειρωνία από την αντίπερα όχθη.
Όταν, λόγου χάρη, η Όλγα Γεροβασίλη αναφερόταν σε «ανοιχτές συλλογικές διαδικασίες»