Πάνος Καμμένος: Ο παλιός φίλος που σου προκαλεί αμηχανία

Ολοι έχουμε έναν φίλο ή συγγενή που τον αγαπάμε πολύ και υπάρχουν πράγματα που μας δένουν στενά μαζί του, αλλά νιώθουμε αμήχανα όταν πρέπει να παρουσιαστούμε μαζί του μπροστά σε άλλον κόσμο, γνωρίζοντας ότι μπορεί να μας εκθέσει με τη συμπεριφορά του. Να βρεθούμε, για παράδειγμα, σε ένα τραπέζι όπου προσπαθούμε να κερδίσουμε τις εντυπώσεις με την ευρυμάθεια και το καλό μας γούστο και αυτός να ξεκινήσει να λέει χοντρά σόκιν αστεία. Ή, σε μια σύναξη προοδευτικών ανθρώπων, να αρχίσει να επιτίθεται στους μετανάστες, στους γκέι και στις φεμινίστριες, κάνοντάς μας να θέλουμε να ανοίξει η Γη να μας καταπιεί. Σε γενικές γραμμές είναι ανθρώπινο. Γνωριζόμαστε και συνδεόμαστε με ανθρώπους υπό διάφορες περιστάσεις, μπορεί να μας φέρουν κοντά γεγονότα ή συνθήκες που δεν συνδέονται αναγκαστικά με όλη την υπόλοιπη δομή μας, καμιά φορά απλά χρωστάμε κάτι σε

κάποιον που σε μια κρίσιμη στιγμή μάς βοήθησε. Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε για αυτόν τον φίλο μας. Βέβαια, συνήθως, δεν κυβερνήσαμε μαζί του μια χώρα για πέντε χρόνια. Με την επιφύλαξη να έχει κατανοηθεί εντελώς λανθασμένα ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος βρίσκεται στη θέση να παίζει τον ρόλο αυτού του φίλου. Με την επέτειο των δέκα χρόνων από το Δημοψήφισμα, αλλά επίσης και την υπογραφή –ας μην το ξεχνάμε– του τρίτου μνημονίου να φέρνει ξανά τη συζήτηση σε εκείνες τις ημέρες, θα ήταν παράδοξο ο πρώην υπουργός Αμυνας να μην πάρει καθόλου τον λόγο. Remaining Time-0:01 Fullscreen Mute Ειδικά καθώς είχαν προηγηθεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών. Το πρόβλημα είναι ότι ο Καμμένος, που βρίσκεται εκτός πολιτικής από τον Μάιο του 2019, όταν το κόμμα του, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, συγκέντρωσε ποσοστό 0,8% στις ευρωεκλογές εκείνου του μήνα, υπήρξε στην παρέμβασή του ελάχιστα διακριτικός. Οσον αφορά τα ίδια τα γεγονότα του Ιουλίου του 2015, ο Καμμένος δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο. Οπως και ο Τσίπρας, προσπαθεί να διαψεύσει την ιδέα ότι η κυβέρνησή τους έκανε τελικά κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έλεγε. Φυσικά, για να το υποστηρίξει αυτό, είναι αναγκασμένος να προσφύγει σε μια σειρά εξωφρενικών ισχυρισμών. Αν πιστέψει κανείς στα λεγόμενά του, στο Δημοψήφισμα του 2015 ψήφιζαν «Ναι» όσοι επιθυμούσαν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και «Οχι» όσοι επιθυμούσαν την παραμονή σε αυτό. Επίσης, η προκήρυξή του αποτέλεσε την απάντηση της κυβέρνησης στο συνωμοτικό πραξικόπημα που ετοίμαζε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μαζί με τον Γιάνη Βαρουφάκη, προκειμένου να πετάξουν τη χώρα έξω από το κοινό νόμισμα και να φέρουν 2,5 εκατομμύρια μετανάστες. Εντάξει. Εχει όμως ένα ενδιαφέρον να εξετάσουμε πώς περιγράφει τη σχέση του με τον Τσίπρα τότε και τώρα ο πρώην υπουργός Αμυνας, και σε ποια πολιτική πλατφόρμα την εντάσσει. Γιατί την ίδια ώρα που ο πρώην πρωθυπουργός αυτοπροτείνεται ως η χρυσή εφεδρεία μιας Κεντροαριστεράς που θα είναι πλέον ώριμη και συστημική, ο Πάνος Καμμένος αναφέρεται στην πολύ στενή σχέση που διατηρεί μαζί του και ταυτόχρονα ξεδιπλώνει ευθαρσώς την ατζέντα της αμερικανικής alt right, προτείνοντας την ανεπιφύλακτη ένταξη της Ελλάδας στο δόγμα Τραμπ. Ο Καμμένος, ο οποίος δεν παραλείπει να δηλώσει «συγκυβερνήτης» για την περίοδο 2015-2019, προλαβαίνοντας όποιον τυχόν θεωρεί την παρουσία των ΑνΕλ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως «τάπα» ή «αναγκαίο κακό», θέτει ως πολιτικά καθήκοντα της εποχής, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής: Την προσχώρηση στο δόγμα Τραμπ περί μετατροπής της Ελλάδας σε ενεργειακό κέντρο, στη γραμμή «drill, baby, drill». Την υιοθέτηση της αντι-woke και αντι-μεταναστευτικής ατζέντας που συνέχει την ευρωπαϊκή και την αμερικανική Ακροδεξιά. Τη ρητή άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με την Τουρκία αναφορικά με το Αιγαίο – που θεωρείται το μόνο ζήτημα που θα μπορούσε πραγματικά να απειλήσει τον Μητσοτάκη από τα δεξιά. Κάθε τι από αυτά αντίκειται στις θέσεις γύρω από τις οποίες, σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε να συγκροτηθεί μια προοδευτική κεντροαριστερή πρόταση για τα επόμενα χρόνια. Ε, και; θα πει κανείς. Ο Καμμένος έχει τις θέσεις του και ο Τσίπρας τις δικές του. Γιατί οι απόψεις του πρώτου να εκθέτουν τον δεύτερο; Υπό μία έννοια αυτό είναι σωστό. Από την άλλη, ο Καμμένος στη συνέντευξη που έδωσε έκανε σαφές ότι η σχέση του με τον πρώην πρωθυπουργό δεν ήταν ευκαιριακή και μονοθεματική. Από τους ισχυρισμούς του για όσα συνέβησαν τον Ιούλιο του 2015 έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η αποκάλυψη ότι ο Τσίπρας είχε προτείνει στον Καμμένο την κοινή κάθοδο του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑνΕλ τον Σεπτέμβριο του 2015 (κάτι που πραγματοποιήθηκε de facto με την προσχώρηση βουλευτών των ΑνΕλ στον ΣΥΡΙΖΑ το 2018), σε μια πρώτη απόπειρα να παρουσιαστεί ένα σχήμα «πέρα από τον άξονα Αριστεράς – Δεξιάς», αλλά και η πληροφορία ότι συνομιλεί τακτικά μαζί του και τον συνάντησε πρόσφατα στο σπίτι του – μέχρι πρότινος τίποτα από τα δύο δεν είχε διαψευστεί. Είναι μάλλον σαφές ότι μια προοδευτική κεντροαριστερή ατζέντα σήμερα βρίσκεται στον αντίποδα όσων προτείνει ο Πάνος Καμμένος. Περιλαμβάνει τον περιορισμό, αν όχι την παύση, των εξορύξεων ως πολιτική απέναντι στην κλιματική αλλαγή, πολιτικές πολύ πιο ήπιες από τις σημερινές στο ζήτημα της μετανάστευσης, νομοθετικές πολιτικές προστασίας των ταυτοτήτων που υποφέρουν από πολλαπλή καταπίεση, διάλογο για μια άλλου τύπου πολιτική ειρήνης στην περιοχή. Μέσα στη φασαρία που έγινε αναφορικά με τα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών το 2015 και το τι είπε ο ένας και τι ο άλλος, έχει διαφύγει της προσοχής ότι ο Τσίπρας δεν έχει τοποθετηθεί ευθέως για όλα αυτά. Η κριτική του στην κυβέρνηση δεν γίνεται από τα αριστερά (ούτε βέβαια από τα δεξιά), αλλά πρωτίστως από μια ηθική σκοπιά. Την επομένη της παρουσίας μιας ολοκληρωμένης ακροδεξιάς ατζέντας από αυτόν που δηλώνει παλιός «συγκυβερνήτης» του και σημερινός συνομιλητής του –αν όχι και σύμβουλός του– θα είχε ίσως νόημα ο πρώην πρωθυπουργός να παρουσιάσει τη δική του ατζέντα. Ετσι, θα μαθαίναμε αν η υποτονική επιθυμία του να συνεργαστεί ξανά με παλιούς του συντρόφους, που έχει διαρρεύσει, σημαίνει και αποστασιοποίηση ακόμα και από τις πιο μετριοπαθείς θέσεις τους. 

https://www.protagon.gr/apopseis/editorial/panos-kammenos-o-palios-filos-pou-sou-prokalei-amixania-44343186211