Του Διονύση Ελευθεράτου
Κράμα μπόλικης αμηχανίας και αντιφατικότητας απέπνεαν τα σχόλια ενός τμήματος της εγχώριας Αριστεράς ή – για να μιλήσουμε με όρους ανθρώπων κι όχι «χώρων» – ενόςφάσματος αριστερών, στον απόηχο του δημοψηφίσματος στη Σκοτία. Δεν πρόκειται μόνο για τους «συνήθεις» κατ’ ευφημισμόν αριστερούς κι αυτό είναι το ενδιαφέρον.
Άνθρωποι με ειλικρινείς ανησυχίες, με προβληματισμούς που δεν καταλήγουν (τουλάχιστον όχι κατά κανόνα) σε «συστημικής» αιγίδας «δια ταύτα», ούτε σε «κοσμοπολίτικες» ρηχότητες, έδειχναν έως και διχασμένοι. Ενδεικτικά: «Από την μια πλευρά εκνευριζόμουν βλέποντας όλους τους σιχαμένους στυλοβάτες του ‘στάτους κβό’, από τον Κάμερον μέχρι την Κομισιόν, να πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα. Από την άλλη όμως δεν ήθελα να πάρει εθνικιστικό χαρακτήρα η διαμαρτυρία των Σκοτσέζων».Άλλη εκδοχή, περισσότερο κατηγορηματική: «Δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να πρωτοστατεί σε κινήσεις που αλλάζουν χάρτες». Και άλλα παρεμφερή.