Δεν θέλω με αυτόν τον τρόπο να εξαλείψω τις –πολλές και, κάποιες φορές, χαώδεις – διαφορές μεταξύ των αριστερών κομμάτων. Θα ήταν βλακώδες ακόμη και να το σκεφθώ. Όμως, ακόμη και οι χαώδεις αυτές διαφορές, αυτή την κρίσιμη για τον τόπο ώρα πρέπει να βγουν στην άκρη. Δεν έχουμε το δικαίωμα αυτή την ιστορική στιγμή να σκεφτούμε τα κόμματά μας, τα απωθημένα μας και να
Παλιά… Πόσο παλιά; Παλιά ρε παιδί μου… Τα περισσότερα σπίτια είχανε απαραιτήτως στην οικοσκευή και μια ελληνική σημαία. Την αποθήκευαν στο πατάρι. Οι πιο παστρικές την έβαζαν και σε σακούλα για να μη σκονίζεται. Και όταν ένιωθαν εθνική χαρά να φουντώνει τα στήθια ή εθνικές ανησυχίες να γρατσουνάνε την ψυχή και να ξυπνάνε μνήμες, ο νοικοκύρης φώναζε «Κατεβάστε την σημαία από το πατάρι» και την έβγαζαν στο μπαλκόνι. Ήταν συγκινητική ως κίνηση, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Η ακόρεστη διάθεση της ελληνικής μας ράτσας να πιαστεί από κάπου, ν΄ανεμίσει την έννοια της πατρίδας στα πέρατα άρα να επιδείξει την περηφάνια της για μια πατρίδα. Δεν γνωρίζω σε ποια στροφή της ιστορίας χάσαμε το «κατέβασε τη σημαία από το πατάρι» πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι γίναμε λιγότερο πατριώτες. Με τον ίδιο τρόπο αποχαιρετήσαμε κι εκείνα τα φωνακλάδικα «ΖΗΤΩ». Αν φώναξε ΖΗΤΩ η γενιά μου!... Μέχρι που φοβήθηκε ο τόνος και παραπάτησε σε «ζητώ». Aς πούμε χρόνο τον χρόνο, εποχή την εποχή, παγκοσμιοποίηση, άπλωμα του χάρτη, ταξίδια στον κόσμο, επαφή με πολιτισμούς… Οι άνθρωποι ανοίξαμε πανιά και μυαλά. Η πατρίδα δεν είναι άγκυρα αλλά το λιμάνι που φεύγεις, ξαναγυρίζεις. Το «γεια σου» το ελληνικό, το ευρύχωρο. Του καλωσορίσματος και συγχρόνως της αναχώρησης. Της ροής. Αενάως. Ακόμα και η παρουσία του έλληνα ως μπροστάρι μιας ευρωπαϊκής κρίσης… Η ενδοσκόπηση, ο προβληματισμός, η ευθύνη, το σφάλμα, ο «ένας» ακέραιος, το «εγώ» που βασανίζει αντάμα με μια πατρίδα που μετράει δράματα, εκβράζει πτώματα, γκρεμίζει κι ετοιμάζεται να χτίσει κι όλα αυτά παράλληλα με ένα ευρωπαϊκό μοντέλο που μπάζει νερά, διάτρητο σε καιρικά φαινόμενα, ατελές… Κι αυτό αν το σκεφτείς μια «σημαία» είναι. Όσο σημαντικές είναι οι επιτυχίες και οι δοξασμένες σελίδας άλλο τόσο και οι αποτυχίες αν έχεις τα κότσια να ενσκήψεις στην πληγή. Να ξεβράσεις παθογένειες. Να καθαρίσεις έντιμα. Σ΄αυτό το στάδιο θέλω να πιστεύω ότι στεκόμαστε. Γι΄αυτό δοξάζω την προσαρμοστικότητά μας. Όλα αυτά