Στη νέγρικη όπερα του Gershwin, Porgy and Bess, απ’ όπου και το πολύ γνωστό τραγούδι summertime, υπάρχει μια υπέροχη και φιλοσοφημένη άρια με τίτλο I got plenty of nuttin’, ‘έχω άφθονο τίποτα’
Λέει λοιπόν ο φτωχός Porgy, (σε ελεύθερη μετάφραση)
Έχω άφθονο τίποτα
Και αυτό το τίποτα είναι άφθονο για μένα
Δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω μουλάρι
Δεν έχω μιζέριες
Τύποι με αφθονία αφθονίας
Έχουν κλειδαριά στην πόρτα
Φοβούνται μη τους κλέψει κανείς
Την ώρα που είναι εκεί έξω κάνοντας περισσότερα λεφτά, για ποιο λόγο;
Δεν έχω κλειδαριά στην πόρτα
Μπορούν να κλέψουν την κουρελού από το πάτωμα, αλλά δεν με νοιάζει
Γιατί τα πράγματα που αγαπώ, όπως τ’ αστέρια στον ουρανό, είναι ελεύθερα
Έχω άφθονο τίποτα
Και αυτό το τίποτα είναι άφθονο για μένα
Έχω το κορίτσι μου, έχω το τραγούδι μου
Έχω τον παράδεισο όλη την ημέρα
Έχω το κορίτσι μου-έχω την αγάπη μου-έχω το τραγούδι μου
Πολλές φορές έχω σκεφτεί αν η καρτερική και αισιόδοξη στάση που βγαίνει από το τραγούδι του Πόργκυ, θα μπορούσε να είναι η στάση μας, ή τέλος πάντων η στάση κάποιων από μας, απέναντι σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Αν πριν από μερικούς μήνες ή ακόμα και βδομάδες με ρωτάγατε, θα σας έλεγα, ναι, θα μπορούσε αυτή η στάση να είναι η στάση μερικών από μας. Όχι πια σήμερα όμως. Η οργή ξεχειλίζει πια από παντού. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η αξιοπιστία της χώρας μας και του πολιτικού μας συστήματος, που ήταν έτσι κι’ αλλιώς χαμηλή, έχει πέσει κάτω από το μηδέν. Καμία διαρθρωτική αλλαγή δεν έχει προχωρήσει. Ψηφίζονται διάφορα και μένουν στα χαρτιά όλα. Η ελπίδα που γέννησε ο κ. Παπαδήμος (τεχνοκράτης, βαθύς γνώστης των οικονομικών θεμάτων, άνθρωπος με διεθνές
Έχω άφθονο τίποτα
Και αυτό το τίποτα είναι άφθονο για μένα
Δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω μουλάρι
Δεν έχω μιζέριες
Τύποι με αφθονία αφθονίας
Έχουν κλειδαριά στην πόρτα
Φοβούνται μη τους κλέψει κανείς
Την ώρα που είναι εκεί έξω κάνοντας περισσότερα λεφτά, για ποιο λόγο;
Δεν έχω κλειδαριά στην πόρτα
Μπορούν να κλέψουν την κουρελού από το πάτωμα, αλλά δεν με νοιάζει
Γιατί τα πράγματα που αγαπώ, όπως τ’ αστέρια στον ουρανό, είναι ελεύθερα
Έχω άφθονο τίποτα
Και αυτό το τίποτα είναι άφθονο για μένα
Έχω το κορίτσι μου, έχω το τραγούδι μου
Έχω τον παράδεισο όλη την ημέρα
Έχω το κορίτσι μου-έχω την αγάπη μου-έχω το τραγούδι μου
Πολλές φορές έχω σκεφτεί αν η καρτερική και αισιόδοξη στάση που βγαίνει από το τραγούδι του Πόργκυ, θα μπορούσε να είναι η στάση μας, ή τέλος πάντων η στάση κάποιων από μας, απέναντι σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Αν πριν από μερικούς μήνες ή ακόμα και βδομάδες με ρωτάγατε, θα σας έλεγα, ναι, θα μπορούσε αυτή η στάση να είναι η στάση μερικών από μας. Όχι πια σήμερα όμως. Η οργή ξεχειλίζει πια από παντού. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η αξιοπιστία της χώρας μας και του πολιτικού μας συστήματος, που ήταν έτσι κι’ αλλιώς χαμηλή, έχει πέσει κάτω από το μηδέν. Καμία διαρθρωτική αλλαγή δεν έχει προχωρήσει. Ψηφίζονται διάφορα και μένουν στα χαρτιά όλα. Η ελπίδα που γέννησε ο κ. Παπαδήμος (τεχνοκράτης, βαθύς γνώστης των οικονομικών θεμάτων, άνθρωπος με διεθνές