«Γάζα Resort»: Λίγος δισταγμός, ρε παιδιά!

-Η ευεργεσία του λόγου στην ανθρωπότητα. Οι λέξεις στη φαρέτρα των ανθρώπων για να συνεννοηθούν. Είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν, ύψιστο, ιερό ζητούμενο να συνεννοηθούν. Κάποτε με διέκρινε η ετοιμότητα, σχεδόν του τενίστα, στην απώθηση της «μπαλιάς» λόγου, αντιγυρίζοντας λόγο στον λόγο. Μα όσο μεγαλώνω… Αλλαξαν τα αντανακλαστικά. Μετά την περιπέτεια του καρκίνου μου δε, ακόμα περισσότερο, καθώς εμπέδωσα τη φθαρτότητα ενώ αυτοκοροϊδευόμαστε οι θνητοί ζώντας ως «αθάνατοι». Πλέον μαρμαρώνω σε αδιανόητα. Παίρνω χρόνο μελετώντας τον άνθρωπο που εκστομίζει βάρβαρα, άσοφα. Λες και αρνούμαι να πιστέψω αυτά που ακούω! Ιδίως αν είναι μιας κάποιας ηλικίας. Και αυτά που πριν μου εξέβραζαν θυμό, τώρα στάζουν μέσα μου… Πώς να το πω; Περιφρόνησης  λύπηση, μια περίεργη λύπηση… –«Δεν

ήταν μια απόφαση που την πήρα ελαφρά τη καρδία. Ολοι με τους οποίους μίλησα, λατρεύουν την ιδέα οι ΗΠΑ να έχουν την ιδιοκτησία αυτής της περιοχής, την ανάπτυξή της και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Θα μπορούσε να γίνει η Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής» είπε ο Τραμπ αναφερόμενος στο να πάρει τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας. «Οι ΗΠΑ θα πάρουν τον έλεγχο. Θα κάνουμε καλή δουλειά εκεί. Θα μας ανήκει και θα αναλάβουμε την ευθύνη για την εξουδετέρωση όλων των επικίνδυνων βομβών που δεν έχουν εκραγεί και όλων των όπλων». Φαντάζομαι έχει κατά νου και τη δουλειά που έκαναν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν… Επαναλαμβάνοντας δε τη θέση του περί αποχώρησης των Παλαιστινίων συμπλήρωσε «Βρίσκονται εκεί επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Τι έχουν; Είναι ένας μεγάλος σωρός ερειπίων αυτή τη στιγμή. Γιατί να θέλουν να επιστρέψουν;». Αντί για τη Γάζα, πρότεινε να τους δοθεί ένα «καλό, φρέσκο, όμορφο κομμάτι γης» για να ζήσουν. Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη. Φρέσκος. -Δεν με διέπει ρομαντισμός, τουλάχιστον για ό,τι αφορά πολιτική. Και ο πιο αδαής μπορεί να συνειδητοποιεί την Παλαιστίνη ως παιχνίδι τρόμου και από μια Χαμάς που δεν αφήνει να ανασάνει το Καλό σε τίποτα. Ζωντανοί νεκροί αενάως. Σπαταλώντας χρόνια ζωής σε μάχες. Γενιές και γενιές χαμένες, μπολιασμένες στον πόλεμο, στο μίσος. Παιδιά-εργαλεία μιας πολεμικής μηχανής από την οποία κερδίζουν πολλοί εκτός των παλαιστινίων πολιτών. Δεν με διέπει ρομαντισμός. Καμιά φορά η παραδοχή της ήττας φέρει περισσότερη ελπίδα μέλλοντος από την επιμονή σε μια νίκη. Αλλά τόσος κυνισμός στον λόγο; Τόσο θρασέως «κατακτητής»; Τόσο ανάλαφρη ματιά για μια εθνοκάθαρση; Ετσι! Με το «έτσι θέλω» σε άλλου γη; Τόση άγνοια της ιερότητας της έννοιας «Σπίτι μου» ακόμα και για ερείπια; Τόσο μη αίσθηση της υπερηφάνειας του κάθε λαού για την Ιστορία του, για την κληρονομιά του; Και χειρότερα από όλα, τόση τύφλωση στο ότι «λαός» σημαίνει άνθρωποι. Αυτό το «Κάπου θα πάνε» ως λεπτομέρεια. Κάπου θα βρουν… Παραπέρα, κάπου παραπέρα… Πώς θα κλείσει έτσι «η δουλειά», dear Τραμπ; -Η χώρα μας γνωρίζει στο πετσί της Ιστορίας της αυτό το «Κάπου θα πάνε». Και πήγαμε. Πάντα κάπου πηγαίναμε. Πάντα κάπου πήγαινε η ανθρωπότητα στις μετακινήσεις της. Και ανθίσαμε όπου πήγαμε. Και οι άνθρωποι ανθίζουν όπου πάνε. Πώς το λέει ο στιχουργός Μανώλης Ρασούλης: «Το δίκιο του αγώνα πολλά σού στέρησε. Μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε. Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή / Τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί». Αλλά όσο τον έβλεπα να μιλάει όπως μιλάει, καθισμένος μεν, πλην με ανάστημα (πλάτη μπαστούνι), ανάστημα στο ανάστημα, ήρθε στη σκέψη μου μια φράση του Στάθη «Λίγος δισταγμός, ρε παιδιά!». Λίγος δισταγμός, ρε παιδιά! 

https://www.protagon.gr/apopseis/gaza-resort-ligos-distagmos-re-paidia-44343087012